ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΚΟΓΕΩΡΓΟ

6/6/2018

της Νίκης Ράπτη

Πώς ξεκίνησε η αγάπη για την Υποκριτική Τέχνη;
Από μικρό παιδί, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήθελα από μικρός να λέω ιστορίες, ανέκδοτα, να παίζω σκηνές από αγαπημένες μου ταινίες μπροστά σε φίλους και οικογένεια και να βρίσκω τρόπους να ταξιδεύω στη φαντασία μου όπως κάθε παιδί. Ακόμα και μόνος μου όταν ήμουν και έπαιζα με τα παιχνίδια, μου άρεσε να κάνω διαφορετικές φωνές για κάθε χαρακτήρα. Να σχεδιάζω ιστορίες με άλλους χαρακτήρες κάθε φορά και να βλέπω που με πάνε. Τη μια στιγμή έκανα τον κακό και την άλλη τον ήρωα και αμέσως μετά άλλους τόσους. Αυτή η αγάπη, ή κόλλημα όπως θα έλεγαν μερικοί, δεν έσβησε και κατά μια έννοια το ακολουθώ σαν επάγγελμα. Απλά τώρα δεν με κοιτάζουν οι γονείς και φίλοι μου τόσο περίεργα όταν κάνω διαφορετικές φωνές ή μιλάω μόνος μου. Γιατί ξέρουν ότι μάλλον κάνω πρόβα κάποιο μονόλογο.

Πώς ήταν η εμπειρία σου από τις σπουδές στη Stella Adler School of Acting στη Νέα Υόρκη;
Φοβερή! Απίστευτη! Εξωπραγματική! Αν μου το έλεγε κάποιος όταν ήμουν μικρός, δεν θα το πίστευα. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν εύκολα εκεί. Δεν σου χαρίζει κανένας τίποτα. Έπρεπε να δουλέψεις και να κατακτήσεις ακόμα και το πιο μικρό πράγμα. Δεν τους ένοιαζε από που ήσουν, πως ήσουν ή τι ήσουν. Ήθελαν αποτελέσματα. Την πρώτη μέρα ξεκινήσαμε 30 και μετά από τρία χρόνια τελειώσαμε 19. Ο τελευταίος τα παράτησε 3 μήνες πριν αποφοιτήσουμε. Δεν άντεξε την πίεση και αποφάσισε να φύγει. Δεν είναι για όλους. Πρέπει να το θες πολύ και να μην τα παρατάς. Κάποιοι από τους καθηγητές μας ήταν vocal coaches σε πάρα πολύ μεγάλες παραγωγές στο Βroadway. Άλλοι πετυχημένοι casting director σε ταινίες που είχαν πάρει Όσκαρ. Και άλλοι βέβαια ηθοποιοί που είχαν μοιρασθεί τη σκηνή με ηθοποιούς σαν τον Αλ Πατσίνο και τον Ρόμπερτ Ντε Νιρο. Είχαμε ακόμα και γνωστούς σταρ του Χόλυγουντ κατά καιρούς να έρθουν να μας μιλήσουν ή να μας κάνουν μάθημα. Σαν τον Ζάκαρι Κουίντο που έπαιζε τον Σποκ στο Σταρ Τρεκ. Κάθε μέρα ήταν μια καινούργια εμπειρία ζωής.

Πώς θα περιέγραφες την καλλιτεχνική ζωή εκεί;
Η καλλιτεχνική ζωή εκεί είναι διαφορετική. Αλλά η Αθήνα σαν πόλη, όπως και η Νέα Υόρκη, παρότι πολύ μεγαλύτερη της Αθήνας, μοιάζει πάρα πολύ στο χαρακτήρα της. Βασική ομοιότητα είναι πόσο αλλάζει από περιοχή σε περιοχή και ότι είναι ζωντανή 24 ώρες. Όπως δεν κοιμάται ποτέ η Αθήνα έτσι δεν κοιμάται ποτέ και η Νέα Υόρκη, ή το ανάποδο. Όπως προτιμά κανείς. Τώρα στις τέχνες υπάρχει μια πληθώρα επιλογών. Μπορείς να ακούσεις τζαζ, να δεις μιούζικαλ και να πας σε μια γκαλερί το ίδιο βράδυ. Είναι ένας συνεχόμενος χορός, όπου όλες οι καλλιτεχνικές ιδέες, θεωρίες και μέσα, παρουσιάζονται κάποια στιγμή της ημέρας κάπου. Από πανκ συναυλίες σε υπόγεια μέχρι και όπερα στο Carnegie Hall. Όσον αφορά το θέατρο, το φοβερό είναι ότι συνέχεια παρουσιάζεται κάτι καινούργιο. Νέοι συγγραφείς, νέοι σκηνοθέτες, νέοι ηθοποιοί. Δοκιμάζονται ιδέες και πάντα ψάχνουν να βρουν το next big thing, όπως έχει γίνει το Hamilton. Η Αθήνα μοιάζει κάπως γιατί έχει και αυτή πολλές επιλογές για το τι να κάνεις και να δεις από συναυλίες, εκθέσεις ζωγραφικής και παραστάσεις. Απλά εκεί ο αριθμός μπορεί να γίνει χαοτικός. Επίσης μπορεί να δεις το καλύτερο και το χειρότερο σαν επιλογές να είναι δίπλα δίπλα.

Στο Θέατρο Επί Κολωνώ, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Off Off Athens, θα παρουσιαστεί 6 και 7 Ιουνίου από τη Θεατρική Ομάδα ΜπακStage το έργο του Γιώργου Κατσιφή «Οι Νόμοι της Έλξης», τη σκηνοθεσία του οποίου υπογράφεις. Θες να μου μιλήσεις για αυτήν την δουλειά;
Ένα αγόρι και ένα κορίτσι, γνωρίζονται στην Ακρόπολη. Μια συνταγή επιτυχίας για κάθε ¨λαβ στόρυ¨ που σέβεται τον εαυτό του, όμως αυτό δεν είναι ένα ¨λαβ στόρυ¨ και το κορίτσι τα έχει με άλλη. Οι ζωές τεσσάρων καθημερινών ανθρώπων που η τύχη, τους έκανε μια παρέα. Η καθημερινότητα των νέων του 21ου αιώνα: καφέδες, online dating, σεξουαλικές ανησυχίες και το άγχος της δουλειάς, όλα μαζί με φόντο την Αθήνα του 2018. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ένα one night stand και μια λυκοφιλία μεταξύ τεσσάρων ανθρώπων. Είναι μια ιστορία από νέους ανθρώπους για νέους ανθρώπους. Σίγουρα έχει ενδιαφέρον να δουλεύεις σε ένα τόσο καινούργιο και φρέσκο κείμενο με ένα σύνολο ηθοποιών πολύ ταλαντούχων και διψασμένων να δείξουν το καλύτερο εαυτό τους σε μια αγαπημένη από το κοινό σκηνή όπως το Θέατρο Επί Κολωνώ.

Συμμετείχες ως ηθοποιός στο έργο «Κοινή Πατρίς» σε κείμενο και σκηνοθεσία Όλγας Νικολαΐδου, που παρουσιάστηκε στις 29 Μαΐου στο Bob Theatre Festival. Μίλησε μου για αυτήν την παράσταση.
Το έργο αυτό που έγραψε η εξαιρετικά ταλαντούχα Όλγα Νικολαΐδου, μιλάει για τη συνάντηση στην άλλη ζωή μιας νέας κοπέλας, της Νίκης, με τους Ρήγα Φεραίο και Αδαμάντιο Κοραή. Αυτοί έχοντας γυρίσει στη γη για μερικές μέρες να δουν την κατάσταση της Ελλάδας απογοητευμένοι επιστρέφουν στον άλλο κόσμο, όπου προσπαθούν να πείσουν την Νίκη να κατέβει και να περάσει τις ιδέες τους. Είναι ένα πολύ όμορφο και ζεστό έργο με πολύ καλή αντίθεση ανάμεσα στους χαρακτήρες. Βλέπουμε τη σύγκρουση του σήμερα με το χτες. Πέρασα πάρα πολύ όμορφα τόσο στις πρόβες όσο και στην παράσταση με αυτή τη φοβερή ομάδα.

Η σχέση σου με τη θεατρική συγγραφή;
Είμαι πάρα πολύ τυχερός να έχω σαν μέντορα μου σε αυτά που γράφω, τον Ανδρέα Φλουράκη. Είναι ένας άνθρωπος που θεωρεί ότι πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες στους νέους Έλληνες συγγραφείς και να τους αγκαλιάσουμε και σαν θεατές. Ποτέ δεν ξέρεις πως μπορεί να εξελιχθεί κάποιος μέσα από τις προσπάθειες του. Βέβαια είναι μια πολυτέλεια σήμερα να δίνουμε χρόνο σε ένα νέο κείμενο και ένα συγγραφέα να εξελιχθεί. Εμένα μου αρέσει να γράφω και σκετσάκια και μονολόγους και έργα. Αν και έχω γράψει μέχρι τώρα μόνο ένα ολοκληρωμένο έργο, το οποίο προς το παρόν σκονίζεται στο συρτάρι μου. Φοβάμαι να το ξαναπιάσω στα χέρια μου αυτή τη στιγμή.

Μια αγαπημένη θεατρική σου στιγμή;
Σίγουρα η πρώτη φορά που έπαιξα στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου όταν ήμουν 19 χρονών. Αλλά νομίζω μια στιγμή που διαφέρει από τα συνηθισμένα είναι όταν είχα παίξει στη σκηνή του Carnegie Hall για τα Gabby Awards. Βρισκόμουν σε ένα ιστορικό χώρο, όπου είχαν περάσει πάρα πολύ μεγάλα ονόματα από εκείνη τη σκηνή. Το δέος και η τιμή ήταν μεγάλη, παρότι κράτησε πάρα πολύ λίγο.

Τρία θεατρικά έργα που θα ήθελες κάποτε να σκηνοθετήσεις;
Τον Έμπορο της Βενετίας, το Θέλω μια χώρα του Ανδρέα Φλουράκη και τέλος το Motherfucker with a Hat του Στίβεν Άντλι Γκίργκις. Αλλά υπάρχουν και πολλά ακόμα έργα που θα ήθελα να ασχοληθώ μαζί τους.

Μίλησε μου για έναν ρόλο που έχεις ονειρευτεί κάποτε να ενσαρκώσεις.
Για εμένα θα ήταν πραγματικά ένα όνειρο ζωής να έπαιζα τον Μάκβεθ ή τον Ριχάρδο το Γ’ ή το Σάιλοκ από τον Έμπορο της Βενετίας. Θα ήθελα να έπαιζα και τον Άμλετ αλλά μόνο στην ιδέα αυτή τρέμω. Πέρα από τους χαρακτήρες των κλασσικών έργων που θα ήθελα να παίξω τόσο για να δοκιμάσω τις ικανότητες μου όσο και να καταφέρω να έχω το παράσημο ότι έπαιξα έναν από αυτούς τους ρόλους. Επειδή βέβαια είμαι μεγάλος φαν τον κόμικς, θα ήθελα να έπαιζα έναν ήρωα από κόμικς, έχω διάφορους στο μυαλό μου αλλά δεν θα δώσω πιο πολλές λεπτομέρειες. Μάρβελ με ακούς;

Τι σημαίνει το θέατρο για σένα;
Το θέατρο για εμένα σημαίνει ζωή, αγάπη, δουλειά, ξεκούραση. Δεν είναι στατικό. Δεν είναι βαρετό, ή τουλάχιστον δεν πρέπει να είναι. Αλλάζει και φέρνει μαγεία στα μάτια μας. Δεν είναι ποτέ ίδιο. Πάντα κάτι μπορεί να πάει καλά και κάτι μπορεί να μην δουλέψει, για αυτό και κάνουμε τόσες πρόβες και δουλεύουμε με τόσα διαφορετικά πράγματα σαν ηθοποιοί και σκηνοθέτες για να βρούμε τι λειτουργεί και τιμά το έργο και το θεατή καλύτερα.

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΛΞΗΣ, του Γιώργου Κατσιφή, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπακογεώργου

Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου σαν ηθοποιό με τρεις λέξεις;
Παιχνιδιάρη, Παθιασμένο, Πληθωρικό. Τρεις λέξεις από Π γιατί είμαι και πολυμήχανος.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος σκηνοθέτης στην προσέγγιση ενός έργου;
Υπάρχουν πολλές. Νομίζω, ότι ένας σκηνοθέτης πέρα από το δικό του όραμα, μερικές φορές πρέπει να μπορεί να είναι ευέλικτος και εύκολος στο να μπορεί να αλλάξει πράγματα σε αυτό που έχει στο μυαλό του. Όπως ένας προπονητής μπάσκετ πρέπει να μπορεί να διαβάσει τον αγώνα και να κοουτσάρει τους παίκτες του ανάλογα με το τι γίνεται, έτσι πρέπει και ένας σκηνοθέτης να μπορεί να προσαρμόζει το έργο στις καταστάσεις. Να μπορεί να βγάλει το εκατό τοις εκατό από τους ηθοποιούς και να του έχουν εμπιστοσύνη. Τέλος, παρόλα αυτά να μπορεί να βλέπει τη μεγάλη εικόνα του έργου μέσα από τις λεπτομέρειες.

Τι σου αρέσει συνήθως να παρακολουθείς στο θέατρο;
Θα μπορούσα να πω λίγο από όλα. Μου αρέσει να βλέπω καινούργια κείμενα ελληνικά και ξένα, όπως είδα και τον στρατιώτη Λαβ του Ιάσωνα Σίγμα στο Εθνικό πριν λίγες εβδομάδες. Θέλω να δω καινούργιες δουλειές από νέους ανθρώπους αλλά και κλασσικά κείμενα από μια πιο μοντέρνα και διαφορετική οπτική.

Τα κριτήρια σου για να αποφασίσεις να σκηνοθετήσεις ένα έργο;
Αρχικά πρέπει να μου αρέσει το έργο. Να κάνουμε κλικ. Να μπορώ να το ακούσω διαβάζοντας το. Να μπορώ να φανταστώ να ζωντανεύει στο μυαλό μου. Είναι θέμα χημείας. Πρέπει να θέλει να αφηγηθεί μια όμορφη ζουμερή ιστορία. Στο επόμενο επίπεδο, άμα βλέπω κάτι από τη σημερινή μας κοινωνία σαν καθρέφτη στο έργο που θα ήθελα να εξερευνήσω.

Τηλεόραση και κινηματογράφος. Ποια πιστεύεις είναι τα «δυνατά» τους σημεία σήμερα και τι σε γοητεύει περισσότερο από τα δυο;
Αυτή τη στιγμή λόγω του netflix και του HBO στην Αμερική ίσως βιώνουν την χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Ο κινηματογράφος έχει επίσης να δείξει πολλά καλά, αρκεί να ψάξεις. Εγώ για παράδειγμα που μεγάλωσα διαβάζοντας κόμιξ, βλέπω στο σινεμά ιστορίες που παρακαλούσα να δω όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Το ίντερνετ μας έχει δώσει την δυνατότητα να μπορούμε να δούμε ό,τι και σχεδόν οπότε θέλουμε. Πάντως τίποτα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση του να είσαι σε μια τεράστια αίθουσα με ζεστό ποπ κορν και κρύα κόκα κόλα, να βλέπεις μια ιστορία να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια σου σε όλο της το μεγαλείο. Είμαι πολύ σινεμαδάκιας.

Αγαπημένοι Έλληνες σκηνοθέτες και ηθοποιοί;
Μιχαήλ Μαρμαρινός, Στάθης Λιβαθινός, Γιάννης Μπέζος, Πέτρος Φιλιππίδης, Νίκος Καραθάνος, Θεόδωρος Τερζόπουλος, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Σταμάτης Φασουλής, Ελένη Μποζά, Λευτέρης Ελευθερίου. Αυτά είναι τα πρώτα ονόματα που έρχονται στο μυαλό μου. Είναι τόσοι πολλοί και τόσο πολύ διαφορετικοί τόσο μεταξύ τους όσο και από ξένους σκηνοθέτες και ηθοποιούς που αγαπάω.

Μια σημαντική συμβουλή που έχεις δεχθεί και ακολουθείς στη καλλιτεχνική σου πορεία;
Να αγαπάς αυτό που κάνεις και να το κάνεις με όλο σου το είναι. Η συμβουλή είναι από τον πατέρα μου, που είναι προπονητής μπάσκετ. Για να κερδίσεις σε ό,τι και να κάνεις θέλει ιδρώτα, υπομονή, επιμονή και πόνο. Όσο περνάει ο χρόνος, καθώς μεγαλώνω, βλέπω πόσο πολύ αυτοί οι εντελώς διαφορετικοί κόσμοι μοιάζουν μεταξύ τους.