ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΖΕΝΗ ΚΟΥΤΣΟΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

της Μαρίας Σούμπερτ

Πόσο επηρεάζει την σχέση μας με τη λογοτεχνία –το βιβλίο γενικότερα- το περιβάλλον μας; Παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους να διαβάζουν, θα διαβάσουν και αυτά; Πόσο σημαντικό είναι να έρθει ένα παιδί σε επαφή με το βιβλίο και τι μπορεί να του προσφέρει στην δική του ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη;

Πολλά ερωτήματα που με απασχολούν εδώ και χρόνια, που ίσως προσπαθώ να τα ωραιοποιήσω δηλώνοντας πως «η λογοτεχνία όλα τα μπορεί!» έρχεται να μου τα απαντήσει η Τζένη Κουτσοδημητροπούλου, με μια πολύ αυτονόητη και ξεκάθαρη αφήγηση. Την δική της εμπειρία.
 
«Γεννήθηκα στη Μελβούρνη, Αυστραλίας. Σε μια κοινωνία που αγαπά το βιβλίο και που το αγαπούσε ανέκαθεν. Μεγάλωσα, λοιπόν, σε ένα περιβάλλον που διάβαζε πολύ. Διάβαζε παντού. Συνεπώς το βιβλίο ήταν πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Στο σχολείο ο ρόλος της λογοτεχνίας ήταν βασικός σταθμός στην καθημερινότητά μας. Θυμάμαι ακόμα και τώρα (και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε… πιστέψτε με) κάθε δεύτερη Παρασκευή μετά το σχολείο, τρέχαμε στη σχολική δανειστική βιβλιοθήκη για να πάρουμε κάποιο βιβλίο. Θυμάμαι τη λαχτάρα να προλάβουμε ένα αγαπημένο της εποχής. Πρέπει να ήμουν στην πρώτη ή δευτέρα τάξη του δημοτικού, όταν δανείστηκα το βιβλίο (ποίημα του Simms Tabaak) There was an old woman who swallowed a fly. Με μεγάλη μου έκπληξη διάβασα πως η ηρωίδα του βιβλίου καταβρόχθισε μέχρι κι ένα άλογο. Στην αρχή δεν ενθουσιάστηκα, αλλά μόνο στην αρχή. Γιατί μέσα σε δυο μέρες το είχα διαβάσει τόσες φορές που το είχα μάθει απ’ έξω. Σε μεγαλύτερη τάξη με θυμάμαι να το δανείζομαι και πάλι από την βιβλιοθήκη σε άλλη έκδοση. Σε αυτήν, διαπίστωσα ότι το βιβλίο είχε ένα διαφορετικό τέλος [με την ηρωίδα του βιβλίου να πεθαίνει]. Έσφιξα τα χείλη μου, έσμιξα τα φρύδια μου και στο τέλος χαμογέλασα. Εμ… αφού έφαγε ένα άλογο, λογικό ήταν, σκέφτηκα. Ήταν ένα βιβλίο που μου χάρισε διάφορα συναισθήματα με την πάροδο του χρόνου. Αυτό κάνει η λογοτεχνία. Μας γεμίζει συναισθήματα.
 
Η λογοτεχνία ποτέ δεν με απογοήτευσε και πάντα με ακολουθούσε. Στο λύκειο μετακόμισα στην Ελλάδα. Εδώ, που την είχα περισσότερη ανάγκη από ποτέ, με συντρόφευε. Ανάλογα με τα κέφια κατέφευγα σε παιδική, εφηβική, ενήλικη, κόμικς… ή επιχειρούσα να γράψω δικές μου ιστορίες. Μπορεί ο καιρός να περνούσε και η ζωή μου να άλλαζε ρυθμούς - έγινα καθηγήτρια Αγγλικών, παντρεύτηκα και έκανα δύο παιδιά - κάτι όμως παρέμενε σταθερό: η αγάπη μου για το βιβλίο.
​
Κάπου ανάμεσα στα πρώτα χρόνια της μητρότητας και της διδασκαλίας ήρθε η κρυφή επιθυμία να γράψω ολοκληρωμένες ιστορίες. Τις πρώτες, και ήταν αρκετές, τις έγραψα στα αγγλικά και τις ενσωμάτωσα στα μαθήματά μου. Παρατηρούσα τις αντιδράσεις των μαθητών, αν τους άρεσαν, αν γελούσαν, αν τις έβρισκαν ανιαρές. Κάποια στιγμή απέκτησα το θάρρος και έστειλα τα πρώτα μου κείμενα. Άρεσαν και πήραν το δρόμο για το τυπογραφείο. Κάπως έτσι έγινε η αρχή, το ξεκίνημα.
Από τότε, καθώς ο χρόνος κυλά, η αγάπη μου για την λογοτεχνία παραμένει το ίδιο έντονη και η γραφή καθημερινή ανάγκη».
 ---------------------------------------------------------------------------------------
Βιβλία της:
Μια ομάδα για τη Σόφη, Ελληνοεκδοτική (2018)
Όχι τόσο σφιχτά, Μάξιμε!, Κόκκινη Κλωστή Δεμένη (2018)         
Στον πλανήτη Κόκκινο μια φορά, Μεταίχμιο (2018)
Βασιλιάς Φωνακλάς Γαλήνη δεν βρίσκει, Ελληνοεκδοτική (2017) 
Η μεγάλη των τεράτων σχολή, Μεταίχμιο (2017)  
Το ημερολόγιο ενός εξερευνητή, Ελληνοεκδοτική (2017) 
Γκαζόζα Α.Α.Α., Ελληνοεκδοτική (2016)    
Ζητείται ιππότης, Μεταίχμιο (2016) 
Τι σκαρώνει ο λύκος;, Κόκκινη Κλωστή Δεμένη (2016)    
Τιμ και Τάρα-Περιπέτειες στη φάρμα, Αναζήτηση (2014)
Τιμ και Τάρα- Εθελοντές σε μπελάδες, Αναζήτηση (2014)