ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ

της Μαρίας Σούμπερτ

Τείνω να πιστέψω πως οι πιο πολύπαθες ομάδες είναι αυτές που εν τέλει κερδίζουν και από μια παγκόσμια ημέρα. Παγκόσμια ημέρα των ζώων, των παιδιών, κατά της βίας στις γυναίκες, του πατέρα, της μητέρας. Στις 5 Οκτωβρίου γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών, μιας ομάδας ανθρώπων που συνήθως συνοδεύονται από τετριμμένα αστεία (γιατί γίνεται κάποιος εκπαιδευτικός: Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος κτλ) και κλισέ εικόνες. Δάσκαλος είναι αυτός που κουνάει ένα χάρακα στον πίνακα και λέει λέξεις που κανείς δεν καταλαβαίνει. Δασκάλα είναι αυτή η κυριούλα με το μαλλί φρουτιέρα που χαμογελάει και τα μάτια της κρύβονται πίσω από τα μάγουλα, μέχρι να θυμώσει.

Κάπως έτσι συμβαίνει και με τον Αριστοτέλη. Εκείνος είναι το κακό παιδί της τάξης, που πετάει σαΐτες, και η δασκάλα του είναι ένα τέρας. Μα και τι τέρας! Κανονικό. Με πράσινο πρόσωπο, τεράστια δόντια, και δύο ρουθούνια που θα χωρούσε να περάσει τρένο από μέσα τους. Η δασκάλα φωνάζει, περπατάει και σείεται ο τόπος, βάζει τιμωρίες τον καημένο άτακτο Αριστοτέλη. Ευτυχώς όμως ο Αριστοτέλης – Τέλης δεν είναι υποχρεωμένος να την βλέπει κάθε μέρα. Το Σαββατοκύριακο κάνει ότι μπορεί για να την ξεχάσει. Υπάρχουν φορές όμως που όλα πάνε στραβά. Και τότε, ένα Σάββατο, ο Τέλης θα συναντήσει τη δασκάλα του στο πάρκο. Μετά την πρώτη αμήχανη στιγμή, ο Τέλης θα την γνωρίσει έξω από τον ρόλο της. Δεν είναι εκείνη που χρειάζεται να βάζει όρια, να ελέγχει τις αντιδράσεις της τάξης, να οργανώνει, να απαιτεί, να εξετάζει. Είναι απλώς η κυρία Δράκου. Θα γνωριστούν σε μια διαφορετική συνθήκη και τότε η δασκάλα θα σταματήσει να είναι τέρας. Σιγά σιγά το πρόσωπό της θα γίνει ανθρώπινο. Για πολύ; Όχι, γιατί στο σχολείο θα είναι πάλι η δασκάλα, κυρία Δράκου.

Σκέφτομαι πόσο σύνηθες είναι αυτό. Όχι μονάχα με τα παιδιά, αλλά με όλους μας. Γνωρίζουμε κάποιον και του προσδίδουμε έναν ρόλο, κάποια χαρακτηριστικά. Τον αντιμετωπίζουμε βάση αυτών. Ο κακός δάσκαλος, ο φωνακλάς προϊστάμενος, ο μυστηριώδης ψυχοθεραπευτής. Δεν μπορούμε να τον φανταστούμε έξω από το ρόλο του, δεν έχουμε εικόνα της προσωπικότητάς του έξω από το συγκεκριμένο χώρο. Σίγουρα υπάρχει μαγεία στην πλήρη εικόνα του ανθρώπου εκτός του συγκεκριμένου πλαισίου μέσα στο οποίο τον γνωρίζουμε. Σκέφτομαι όμως πόσο σημαντικό είναι επίσης, ο ρόλος αυτός να μένει σταθερός όσο κι αν μας θυμώνει, για να μπορούμε κι εμείς να ανταποκρινόμαστε με τον δικό μας ρόλο. Αυτό που μας τρομάζει, μας θυμώνει, μας ενοχλεί, είναι εν τέλει η ίδια η οριοθέτηση. Ταυτόχρονα όμως η οριοθέτηση αυτή μπορεί να μας προσφέρει, ασφάλεια και σιγουριά για να πειραματιστούμε. Και αν ο άλλος αποκτήσει κεφάλι δράκου, δεν πειράζει εν τέλει. Ούτε εμάς, ούτε εκείνον.
 _________________________________________________________________________________
Brown Peter
Η δασκάλα μου είναι τέρας! (Όχι, δεν είμαι.)
Εκδόσεις Πατάκη
Μετάφραση: Μαρία Παπαγιάννη
Τιμή:  €11,10
ISBN: 9789601614793