ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΔΟΥΛΟΥ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

3/6/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

«Από το 2007 που ξεκίνησα να εργάζομαι ως εικονογράφος
προσπαθώ να αντιμετωπίζω το κάθε κείμενο τελείως διαφορετικά από το προηγούμενο, περίπου σαν να αλλάζω ρόλους».

Έχει ενδιαφέρον να παρατηρείς στοιχεία στις εικόνες ενός εικονογράφου, τις λεπτομέρειες εκείνες –που για κάποιο λόγο εστιάζεις εσύ σε αυτές- που σε κάνουν να τον βρίσκεις ξανά και ξανά μέσα στην μεγάλη βιβλιοπαραγωγή του παιδικού βιβλίου. Η πληθωρικότητα της Κατερίνας Χαδουλού, όπως εκφράστηκε στην εικονογράφηση του «Σ' ευχαριστώ, γιαγιά!» της Σούλας Τσιάτσιου, έχουν ένα κοινό με το βιβλίο της Εύης Γεροκώστα «Ο βάτραχος και το φιλί» και πολλές άλλες της δουλειές. Και το κοινό αυτό στοιχείο, όπως εγώ το βλέπω είναι στην στρογγυλότητα. Θα μου πείτε πως δεν είναι καθόλου επιστημονικός αυτός ο όρος, αλλά εγώ έτσι το βλέπω.

Η Κατερίνα Χαδουλού γεννήθηκε το 1980 στη Νάπολη Ιταλίας. Σπούδασε Zωγραφική στο ΣΤ΄ εργαστήριο με δάσκαλο τον Τρ. Πατρασκίδη και από το 2007 ξεκίνησε να εργάζεται ως εικονογράφος. Έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους εκδοτικούς οίκους και έχει εικονογραφήσει πάνω από 70 τίτλους. Τον Απρίλιο του 2014 πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση στην αίθουσα τέχνης ena των kaplanongalleries και τον Φεβρουάριο του 2019 την δεύτερη. Έχει συμμετάσχει σε workshops και ομαδικές εκθέσεις καθώς και σε φουάρ τόσο της Ελλάδας όσο και του εξωτερικού. Έχει βραβευτεί για το εικαστικό της έργο και τις εικονογραφήσεις της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Για όλους τους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους, την πλησιάσαμε και της ζητήσαμε να μας μιλήσει για την δική της πορεία στην εικονογράφηση.

«Από πολύ μικρή, όπως και τα περισσότερα παιδιά, μου άρεσε να ζωγραφίζω τα παραμύθια που άκουγα ή προσπαθούσα να αντιγράψω τις ζωγραφιές που με εντυπωσίαζαν από τα αγαπημένα μου βιβλία. Και παρόλο που η ζωγραφική μου πάντα έτεινε περισσότερο προς την εικονογράφηση (όχι μόνο σαν ύφος, αλλά και ως αντίληψη μιας και μέχρι σήμερα κυριότερη πηγή έμπνευσης και ιδεών για την προσωπική μου δουλειά παραμένουν τα βιβλία και οι ιστορίες όλων των ειδών) το να ασχοληθώ επαγγελματικά με την εικονογράφηση ήταν στην αρχή μία λύση ανάγκης και βιοπορισμού μιας και τελειώνοντας την Καλών Τεχνών Αθήνας ήθελα οπωσδήποτε να αποφύγω τον τομέα της εκπαίδευσης.

Όταν ήμουν στο 4ο Έτος της ΑΣΚΤ συνέβησαν δύο πολύ καθοριστικά πράγματα για την μετέπειτα ενασχόλησή μου με την εικονογράφηση. Το πρώτο ήταν ότι άρχισα να παρακολουθώ το Εργαστήριο Γραφικών Τεχνών, Τυπογραφίας και Τέχνης του Βιβλίου με καθηγήτρια την κα. Βιδάλη Λεώνη, το οποίο αποδείχτηκε ένας τόσο Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος για μένα, που παρέμεινα εκεί και αφού αποφοίτησα από την ΑΣΚΤ. Σε αυτό το Εργαστήρι έμαθα να αγαπάω το Βιβλίο από την αρχή, εκτιμώντας πλέον όχι μόνο το περιεχόμενο αλλά και την φόρμα του, το είδος χαρτιού, την σωστή και καλαίσθητη Τυπογραφία καθώς και την καλλιτεχνική βιβλιοδεσία. Εκεί πήρα όλες τις βάσεις για το πώς φτιάχνεται όχι μόνο ένα όμορφο αλλά και ένα «σωστό» βιβλίο.

Το δεύτερο περιστατικό ήταν ότι έπεσε στα χέρια μου ένα πολύ συγκεκριμένο γαλλικό βιβλίο, το “Cyrano” σε εικονογράφηση της Rebecca Dautremer και ενώ αυτό συνέβη τόσα χρόνια πριν το θυμάμαι τόσο ξεκάθαρα γιατί ήταν ένα βιβλίο που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που αντιμετωπίζω την εικονογράφηση γενικά αλλά και το πώς διαχειρίζομαι ένα κείμενο. Αποτελεί μια διασκευή της γνωστής ιστορίας του ποιητή Σιρανό Ντε Μπερζεράκ με την διαφορά όμως η εικονογράφος επέλεξε να τοποθετήσει την ιστορία σε άλλο χρόνο και τόπο, μεταφέροντας την πλοκή στην αρχαία Ιαπωνία χωρίς αυτό να την σταματήσει από το να εντάξει και στοιχεία άλλων πολιτισμών και εποχών (για παράδειγμα η υπερμεγέθης, διάσημη μύτη του Σιρανό είναι διακοσμημένη με παραδοσιακά, Πολυνησιακά τατουάζ, εύρημα που κάνει την μύτη ακόμα πιο αξιοσημείωτη!).

Στις πρώτες μου δουλειές, όσο αναμενόμενο κι αν ήταν λόγω απειρίας, ήμουν πάρα πολύ συγκρατημένη και «σφιγμένη» ως προς την εικονογραφική απόδοση του κειμένου και έχω συγκρατήσει τόσο τον συγκεκριμένο Σιρανό γιατί μου έμαθε ότι τα περισσότερα κείμενα μπορούν να εικονογραφηθούν με άπειρους τρόπους, και με την ελευθερία και θρασύτητα ίσως με την οποία ζωγραφίζουν τα παιδιά, αδιαφορώντας για την πιστότητα, την αληθοφάνεια και τους κανόνες της πραγματικότητας.

Η διαχείριση του ίδιου κειμένου με τόσους πιθανούς τρόπους ήταν και αυτό που για μένα μετέτρεψε την εικονογράφηση από ένα μέσο βιοπορισμού σε μία τεράστια καλλιτεχνική πρόκληση. Από το 2007 που ξεκίνησα να εργάζομαι ως εικονογράφος προσπαθώ να αντιμετωπίζω το κάθε κείμενο τελείως διαφορετικά από το προηγούμενο, περίπου σαν να αλλάζω ρόλους. Σαφέστατα κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα εφικτό ούτε εγώ καταφέρνω να διαφοροποιηθώ τόσο πολύ από βιβλίο σε βιβλίο, το προσπαθώ όμως όλο και πιο συνειδητά όχι μόνο προσπαθώντας να βρω άλλο στυλ αναλόγως το κείμενο αλλά και αλλάζοντας τεχνικές. Πάντα όμως, σεβόμενη απολύτως το κείμενο και τον/την δημιουργό του αλλά και το κοινό που απευθύνεται.

Σαν μανιακή συλλέκτρια εικονογραφημένων βιβλίων, σαν λάτρης των βιβλίων γενικότερα και κυρίως σαν εικαστικός μπορώ πολύ εύκολα να παραδεχτώ ότι δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω τίποτα άλλο, πέρα από το να ζωγραφίζω βιβλία».