ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “Ο ΞΕΝΟΣ”

της Λίλας Παπαπάσχου

Το μυθιστόρημα "Ο ΞΕΝΟΣ" συναντά το δοκίμιο "Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ", για δεύτερη χρονιά στο θέατρο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τσιάμης συνδιαλέγεται σκηνικά με τα δύο - μνημειώδη - φιλοσοφικά κείμενα του Αλμπέρ Καμύ. παρουσιάζοντας μία παράσταση με έντονη σωματικότητα, που συν-κινεί, προβληματίζει και θέτει τα δικά της κοινωνικά, πολιτικά και υπαρξιακά ερωτήματα.

Ο Δημήτρης Τσιάμης και οι συνεργάτες του φέρνοντας στο προσκήνιο τον άνθρωπο που αντιστέκεται - έστω και μέσω της αποστασιοποίησης - και εν τέλει επαναστατεί απέναντι στην προσπάθεια επιβολής μίας άκριτης, επιδεικτικής και επίπλαστης "φιλανθρωπίας", που εκπορεύεται μεταξύ άλλων από θρησκευτικές επιταγές τύπου αγάπα τον πλησίον σου,  αγαπάτε αλλήλους κλπ., αλλά και από την ίδια την ανάγκη του ανθρώπου να "ανήκει" κάπου, προτείνουν έναν άλλο τρόπο παρουσίασης της θεατρικής πράξης, που προυποθέτει πνευματική και σωματική ενάργεια και τα ανάλογα ψυχικά αποθέματα. 

Ο Μερσώ, αυτός ο τόσο συμπαθής εν τέλει μέσα στη "μισανθρωπία" του αντι-ήρωας  του Καμύ, έχει το ιδανικό κοινωνικό προφίλ ενός a priori ενόχου, με αποτέλεσμα το έγκλημα που διαπράττει - ο φόνος ενός Άραβα - να φαντάζει σαν το επιστέγασμα μίας ζωής χωρίς κάποιο συγκεκριμένο νόημα
ή/και σκοπό. Δεν πενθεί αρκετά για το θάνατο της μητέρας του, δεν θέλει να παντρευτεί τη Μαρί, αλλά απολαμβάνει τον ελεύθερο έρωτά τους, συγχρωτίζεται με ανθρώπους του περιθωρίου και γενικότερα περιφρονεί κάθε έννοια "πολιτικής ορθότητας". Άρα με βάση το κατηγορητήριο του ήταν λογικό και επόμενο να οδηγηθεί στο έγκλημα. Κι όταν αυτό συμβαίνει δεν θα βρεθεί κανείς να του αναγνωρίσει, έστω ένα ελαφρυντικό. Κι ας έχει πολλά, πολύ περισσότερα απ΄ότι ο ίδιος καταδέχεται να αντιπαραθέσει στους δικαστές του. 

Ο Μερσώ δεν επιθυμεί να σωθεί. Απαντά στο παράλογο υπερασπίζοντας την αλήθειά του με μια αυτοκτονική εμμονή, ακόμη κι όταν συνειδητοποιεί ότι θα τον οδηγήσει στην καρμανιόλα. Κι όλα αυτά όχι από υπερβολική γενναιότητα, ούτε από έλλειψη αγάπης για τη ζωή. Απλώς επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ο Δημήτρης Τσιάμης, μέσα από την ουσιαστική συνεργασία του με τους αξιόλογους ηθοποιούς που προσωποποιούν τόσο τον ίδιο τον Μερσώ όσο και τον κοινωνικό του περίγυρο, λειτουργώντας ως αφηγητές της ιστορίας του και ως "οδηγοί" των διαφόρων θεματικών της παράστασης, ανέδειξε όλα αυτά τα στοιχεία που κάνουν τον επιθετικό προσδιορισμό "εμβληματικός" να φαντάζει κατώτερος της αξίας των έργων του, αλλά και της ίδιας της προσωπικότητας του βραβευμένου με Νόμπελ συγγραφέα, που καθρεφτίζεται σε αυτά.
​

Πρόθεση του σκηνοθέτη Δημήτρη Τσιάμη και των ηθοποιών της παράστασης, Γεράσιμου Μιχελή, Κλεοπάτρας Μάρκου, Μιχάλη Βαλάσογλου (κάθε Δευτέρα) και Μιχάλη Οικονόμου (κάθε Τρίτη), οι οποίοι στην προκειμένη περίπτωση είναι επί της ουσίας συν-δημιουργοί, ήταν να ανασυνθέσουν και να παρουσιάσουν το έργο με άξονα τα κεντρικά θέματά του - έρωτας, γήρας, θνητότητα, μητέρα, χρόνος, δικαιοσύνη, παράλογο και εξέγερση- αναδεικνύοντας επί σκηνής τόσο την ιστορία όσο και τον φιλοσοφικό πυρήνα του έργου, σε ένα ζωντανό σκηνικό διάλογο του Ξένου με τον Μύθο του Σίσυφου. 

Πέτυχαν όμως εκτός από την αρχική τους επιδίωξη και κάτι εξίσου - ή ακόμα πιο - σημαντικό. Να δουν οι θεατές στο πρόσωπο του Μερσώ τον εαυτό τους, όχι αυτόν που ζει και αναπνέει από κεκτημένη ταχύτητα, κάνοντας αμέτρητους συμβιβασμούς, υποκύπτοντας μοιρολατρικά στη βούληση των ισχυρών και συμμετέχοντας στο παγκόσμιο θέατρο του παραλόγου που ονομάζουμε κατ' ευφημισμόν 'σύγχρονη πραγματικότητα", αλλά τον άλλο, τον σκοτεινό, καταπιεσμένο και ίσως πιο αληθινό εαυτό μας, αυτόν που ασφυκτιά μέσα στα δεσμά του υλιστικού -δυτικού- πολιτισμού, που μόνο κατ' επίφαση είναι "πολιτισμένος".

Ο Δημήτρης Τσιάμης χρησιμοποιώντας ως εφαλτήριο τα δύο σπουδαία κείμενα του Καμύ, μας υπενθυμίζει πως η έννοια του ξένου μπορεί να λάβει διαφορετικές μορφές και διαστάσεις, ανάλογα με την εποχή, τον τόπο ή τις συγκυρίες. Το αίσθημα της "αποξένωσης" είναι κάτι πολύ σχετικό. Μπορεί να είσαι ή να νιώθεις ξένος στη χώρα σου, στην οικογένεια σου, ακόμα και στο ίδιο σου το σώμα. Μπορεί ξαφνικά να γίνεις ξένος με όσα μέχρι πρότινος σε καθόριζαν.

Ο Μερσώ στην απολογία του λέει πως για όλα φταίει το καυτό  "φως" του ήλιου.. Βρέθηκε ξαφνικά εγκλωβισμένος σε αυτό. Ήταν σαν η ίδια η ζωογόνος δύναμη του ήλιου να τράβηξε τη σκανδάλη και όχι εκείνος. Όλα συνέβησαν σε μια στιγμή κι όλα θα τελειώσουν...στιγμιαία. Για όλους εμάς τους μελλοθάνατους, το πέρασμά μας από αυτόν τον κόσμο, διαρκεί όσο μια στιγμή στην αιωνιότητα κι αν αυτό μπορέσουμε κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσουμε - όπως ο Μερσώ - θα συμφιλιωθούμε με την "τρυφερή αδιαφορία του κόσμου" και το παράδοξο ης ανθρώπινης ύπαρξης.

Κλεοπάτρα Μάρκου, Γεράσιμος Μιχελής & Μιχάλης Οικονύμου κουβαλούν ο καθένας το δικό του βράχο...και όλοι μαζί τον ίδιο

​Παρακολουθήσαμε την παράσταση την Τρίτη - στη διανομή με τον Μιχάλη Οικονόμου - ενώ στη συνέχεια παραμείναμε στο θέατρο για να συμμετάσχουμε στην καθιερωμένη συζήτηση των συντελεστών της παράστασης με το κοινό, που έθεσε τα δικά του ερωτήματα για τον τρόπο με τον οποίο ο Δημήτρης Τσιάμης και οι συνεργάτες του επέλεξαν να συνθέσουν τα δύο αυτά σπουδαία κείμενα του Καμύ, απορρίπτοντας μετά από αρκετή σκέψη και πρακτική εφαρμογή την ιδεά μίας γραμμικής αφήγησης και επιλέγοντας μία πιο αποσπασματική - δραματουργικά και σκηνοθετικά - προσέγγιση.

Είχαμε την ευκαιρία να θέσουμε κι εμείς τα δικά μας ερωτήματα στους συντελεστές της παράστασης και συγκεκριμένα στον σκηνοθέτη Δημήτρη Τσιάμη και τους ηθοποιούς: Γεράσιμο Μιχελή, Μιχάλη Οικονόμου και Κλεοπάτρα Μάρκου. Ας δούμε τι μας είπαν:

Επιλέξατε να μας αφηγηθείτε την ιστορία του Μερσώ, του Ξένου του Καμύ, με όρους καθαρά θεατρικούς και παραλληλίζοντας τον με τον Σίσυφο, για να μας παρουσιάσετε μία πολύ ξεχωριστή παράσταση που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, λαμβάνοντας παράλληλα και εξαιρετικές κριτικές. Περιμένατε μια τόσο ευρεία αποδοχή;
 
Δημήτρης Τσιάμης: Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ακριβώς ποιά θα είναι η πορεία μιας παράστασης, ειδικά όταν αυτή δεν αναπαράγει την τρέχουσα αναγνωρισμένη και αναγνωρίσιμη αισθητική αλλά διαφοροποιείται και για την δημιουργία της εφαρμόζονται νέες μεθοδολογικές προσεγγίσεις που εμπεριέχουν ρίσκο. Χαίρομαι διπλά για αυτή την αποδοχή του “Ξένου” γιατί πρώτα απ' όλα επιβεβαιώνει τη σημασία και τη διαχρονική αξία της σκέψης του Α.Καμύ, αλλά και γιατί η παράσταση πιθανά ανταποκρίνεται στο αίτημα για μία ουσιαστικότερη λειτουργία του θεάτρου σήμερα, που δεν είναι αυτή του θεάματος αλλά της συλλογικής εμπειρίας και της γνώσης.
 
Ο Μερσώ βρίσκεται αντιμέτωπος με τη θανατική ποινή, όχι μόνο για το έγκλημα που διέπραξε, αλλά και επειδή αρνείται να το παίξει «μετανοημένος». Πόσο εύκολο είναι να υπερασπιστείς την αλήθεια σου, σε μια κοινωνία που αποθεώνει το ψέμα και την υποκρισία;
 
Δημήτρης Τσιάμης: Η ιστορία του Ξένου νομίζω μας το λέει καθαρά: Η υπεράσπιση της αλήθειας μας ακόμη και αν γίνεται χωρίς πάθος, όπως στην περίπτωση του Μερσώ, μας εκθέτει επικίνδυνα απέναντι στην συνήθεια και στον κυνισμό.
 
H παράσταση αναδεικνύει επί σκηνής τόσο την ιστορία όσο και τον φιλοσοφικό πυρήνα του έργου του Καμύ, σε ένα ζωντανό σκηνικό διάλογο του «Ξένου» με τον «Μύθο του Σίσυφου», το μνημειώδες δοκίμιο του μεγάλου Γάλλου στοχαστή. Πόσο μάταιη είναι η ανθρώπινη ύπαρξη; Κι αν υπάρχει εν τέλει κάποιο νόημα σε όλο αυτό που ζούμε, ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό;
 
Δημήτρης Τσιάμης: Είναι μάλλον αυτή η διαρκής αναζήτηση που μπορεί ποτέ να μην μας καλύψει πλήρως με μια οριστική απάντηση, αλλά μας εξελίσσει και μας προσφέρει εκείνες τις σπάνιες και εφήμερες στιγμές ποίησης και ενότητας που το νόημα δεν ορίζεται αλλά αποκαλύπτεται.
 
Όλοι ανεξαιρέτως είστε ταυτόχρονα αφηγητές και πρωταγωνιστές μιας άκρως απαιτητικής  - σωματικά, υποκριτικά και ψυχικά – παράστασης που δεν φοβάται να φτάσει, ή ακόμα και να ξεπεράσει, τα «όρια». Πόσο «εξαντλημένοι αισθάνεστε μετά το τέλος της παράστασης;
 
Γεράσιμος Μιχελής: Η παράστασή μας είναι εξαιρετικά εξαντλητική ! Κάθιδροι υποκλινόμαστε για τρίτη-τέταρτη φορά και αμέσως σπεύδουμε στα καμαρίνια για μια γουλιά νερό! Κατά την διάρκεια της παράστασης καλούμαστε να είμαστε σε εγρήγορση. Σωματικά και πνευματικά, εναργείς . Είτε είμαστε οδηγοί  κάποιου θέματος είτε συνοδοιπόροι , η ενέργειά μας κι η προσοχή μας είναι στο απόγειό τους. Είμαστε διαρκώς έτοιμοι για εξέγερση. Θέλουμε χρόνο για να επανέλθουμε στα ''φυσιολογικά μας'', μετά την παράσταση. Είναι όμως τόση μεγάλη η χαρά μετά από αυτήν την εμπειρία που εύκολα ξεχνάς το πόσο καταπονήθηκε το σώμα και θες κι άλλο !
 
Μιχάλης Οικονόμου: Πολύ εξαντλημένος, μα σε τρομερή υπερένταση και πληρότητα. Οφείλω σαν αφηγητής να οδηγήσω το κοινό μαζί με τους δύο συναδέλφους μου, όχι μόνο μέσα στην ιστορία του Ξένου, ούτε απλά στην ψυχολογία των ηρώων, μα να γίνω ιδανικά ένα παρανάλωμα προφητικής φωνής που θα μεταφέρει στο εδώ και τώρα την φιλοσοφία του Καμύ για το παράλογο της ζωής. Δεν ακούγεται και τόσο εύκολο, ε;
 
Κλεοπάτρα Μάρκου: Κάθε παράσταση  του ‘’Ξένου’’ είναι μια πρόκληση να σου αποκαλυφθεί κάτι νέο, το άφατο, το αθέατο, να εμβαθύνεις όλο και πιο πολύ στα θέματα που ενυπάρχουν στο κείμενο του Ξένου, θέματα που απασχολούν  αδιάκοπα, λίγο ως πολύ, τον καθένα από μας ξεχωριστά σε όλη τη διάρκεια της πεπερασμένης ζωής μας. Η εκ νέου πρόκληση να αναμετρηθείς με τα φιλοσοφικά ερωτήματα του Καμύ, αυτό ναι, έχει μόχθο, είναι ουσιαστικά σαν ένας διαρκής αγώνας αναμέτρησης με την ίδια σου την ύπαρξη, με τα τρωτά σημεία του εαυτού σου. Μπαίνεις σε μια διαδικασία που χρειάζεται να είσαι ανοιχτός και να αφουγκράζεσαι τι σου έρχεται πίσω, και πολλές φορές χρειάζεται να υπερβείς τα όριά σου, τα όποια σωματικά, ψυχικά κι αυτό είναι σε στιγμές κουραστικό, αλλά δεν το βλέπω σαν ξόδεμα ή εξάντληση, καθότι ταυτόχρονα όλη αυτή η ενέργεια που εκλύεται σου επιστρέφεται, κάθε φορά που φτάνεις να σου αποκαλυφθεί κάτι νέο, κάθε φορά που λαμβάνεις μια καινούργια γνώση για τον εαυτό σου, σε σχέση με το πώς εσύ τοποθετείσαι απέναντι σε αυτά τα θέματα, αλλά και σε σχέση με το κοινό. Όταν  και οι δυο πλευρές γίνεστε μάρτυρες αυτού που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, συνακούτε και βιώνετε κάτι μαζί . Αυτού του είδους  το μοίρασμα, μαζί με την όλη πορεία, αυτή η ενέργεια που διαχέεται είναι ζωογόνα, γιατί σου τροφοδοτεί την όρεξη για ζωή.
 
Ο κόσμος – και ειδικά οι νέοι άνθρωποι – αγκάλιασαν την παράσταση με αποτέλεσμα μετά από απανωτά sold out – να συνεχίζεται φέτος για δεύτερη χρονιά, με ανοιχτό το ενδεχόμενο μίας ακόμη παράτασης. Τι είναι αυτό που συγκινεί τόσο πολύ τους θεατές και ειδικότερα τους νεαρότερους ηλικιακά;
 
Μιχάλης Οικονόμου: Είναι σίγουρα το ίδιο το μυθιστόρημα του Καμύ που είναι πολύ δημοφιλές, ιδιαίτερα ανάμεσα στο νεανικό κοινό. Ίσως αυτό έχει να κάνει με την τάση για αμφισβήτηση του συστήματος  που ενυπάρχει φυσικά και σαν κινητήριος δύναμη στη νεότητα, κάτι που εκπληρώνεται μέσα στον Ξένο του Καμύ με την ιστορία ίδιου του Μερσώ, που οδηγεί στην εξέγερση. Σίγουρα αρέσει και η παράσταση. Είναι μεγάλη ικανοποίηση η καλή πορεία της παράστασης φέτος μα και απόλαυση οι συζητήσεις με το κοινό μετά την παράσταση, ιδιαίτερα με τους νέους και την φρέσκια σπίθα που βλέπουν τα πράγματα.
 
Πόσο «ξένοι» αισθάνεστε στην Ελλάδα του σήμερα;
Δημήτρης Τσιάμης: Το αίσθημα της ξενότητας είναι άλλες φορές δυσβάσταχτο και άλλες φορές απελευθερωτικό. Ειδικά σε σχέση με την άμετρη οικειότητα ή την συγχώνευση σε καταστάσεις και  ταυτότητες που ισοπεδώνουν την αξιοπρέπεια μας. Τότε καλύτερα ξένοι.
 
Γεράσιμος Μιχελής: Η κατάσταση της χώρας μας, μου προκαλεί θλίψη. Από τότε που ξέσπασε η κρίση μέχρι σήμερα, η Ελλάδα παραμένει "ειδική περίπτωση'' ή όπως υποστηρίζουν κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, "χαμένη υπόθεση". Δεν υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι στο εγγύς μέλλον. Η δική μου γενιά δεν πολυασχολείται με το μέλλον. Ποιο είναι αυτό το μέλλον; Τα γηρατειά κι ο θάνατος. Οι περισσότεροι ψάχνουμε να διατηρήσουμε τα πράγματα που έχουμε. Εμείς με τον εαυτό μας, ξένοι με τους άλλους. Οι άλλοι...πάντα άλλοι! Αδιάφοροι κι αδύναμοι να αδράξουμε όποια ευκαιρία για αλλαγή τρόπου σκέψης ή θεώρησης του νοήματος της ζωής, πορευόμαστε στη ζωή χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Ενώ γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος ολοκληρώνεται στην ένωση με τον άλλο άνθρωπο. Κι ότι μέσα από την ενότητα, τον συσχετισμό, υπάρχει ελπίδα για ποιότητα κι αληθινή χαρά στη ζωή, εμείς παραμένουμε μόνοι. Η ευθύνη είναι προσωπική!
 
Μιχάλης Οικονόμου: Ξένος νοιώθω όποτε προσπερνάω το τώρα μου. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με την Ελλάδα ή τον τόπο που βρίσκομαι. Ξένος αισθάνομαι όταν με υποτιμώ, όταν δεν μου δίνω χρόνο, όταν με κλέβω, όταν δεν με αποδέχομαι όπως είμαι, όταν έχω παράλογες προσδοκίες από μένα ή απ' τους άλλους. Ξένος αισθάνομαι όταν δεν βλέπω τον δίπλα μου σαν πρόσωπο, μα σαν αριθμό, σαν άτομο. Όταν εξαντλώ τον άλλον χωρίς να μπω στα «παπούτσια» του, όταν του μιλώ και δεν τον κοιτώ στα μάτια, ή αποφεύγω να σχετιστώ πραγματικά, έστω και με ένα ειλικρινές «γειά σου».
 
Κλεοπάτρα Μάρκου: Αρκετά ξένη ώστε να μπαίνω πολλές φορές σε μια θέση συνεχούς  παρατήρησης, χειρουργικής ακρίβειας και διαύγειας, ώστε να έχω υπάρξει σε περιόδους αποξενωμένη από τον εαυτό μου και κατά συνέπεια και από το περιβάλλον μου, αρκετά ξένη, ώστε να έχω αισθανθεί ότι αυτή η χώρα με διώχνει με τον τρόπο που είναι δομημένη και λειτουργεί, και την ίδια στιγμή να λέω ότι εδώ θέλω να ζήσω, παρόλα αυτά.  
​

Οι εξαιρετικοί: Κλεοπάτρα Μάρκου, Γεράσιμος Μιχελής και Μιχάλης Οικονόμου
στη δική τους αναμέτρηση με το "παράλογο"..

Μέσα στο λιτό μεν, αλλά γεμάτο συμβολισμούς, σκηνογραφικό τοπίο που δημιούργησε ο Γιάννης Θεοδωράκης, συνδυάζοντας τη συμπαγή και άκαμπτη ύλη των βράχων που καθόλη τη διάρκεια της παράστασης κουβαλούν ή σπρώχνουν οι ηθοποιοί (ως άλλοι Σίσυφοι) με τη ρευστότητα της άμμου που δεσπόζει στο μέσον της σκηνής συμβολίζοντας την κλεψύδρα του χρόνου που μετρά αντίστροφα, η ερμηνευτική αδρότητα,, η επιβλητική παρουσία και το κρεσέντο στο φινάλε του Γεράσιμου Μιχελή, συνάντησε την εσωτερική, γεμάτη ειρωνία, σχεδόν κωμική ερμηνεία του Μιχάλη Οικονόμου και την αέρινη, παθιασμένα ρομαντική, σε στιγμές σαρωτική παρουσία της Κλεοπάτρας Μάρκου, δημιουργώντας στο θεατή την αίσθηση μίας αέναης και αδιάσπαστης κίνησης, που έρχεται σε αντίθεση με την αμετακίνητη στάση του κεντρικού ήρωα, απέναντι στο δριμύτατο κατηγορητήριο του.

Σημαντική η συνεισφορά της κινησιολόγου Ελένης Χατζηγεωργίου σε μία ιδιαίτερα απαιτητική σωματικά παράσταση, της ενδυματολόγου Βασιλικής Σύρμα που έντυσε τους ηθοποιούς με γήινα χρώματα και άνετες γραμμές που διευκόλυναν την κίνησή τους, ενσωματώνοντας τους στο αμμώδες τοπίο της Αλγερίας και ενισχύοντας την αφαιρετική σκηνογραφική και σκηνοθετική άποψη, ενώ η μουσική του Λάμπρου Πηγούνη και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη, έπαιξαν το δικό τους καθοριστικό ρόλο στο συνολικό αποτελέσμα, που χαρακτηρίζεται κάτι παραπάνω από άρτιο. 

        Γεράσιμος Μιχελής                     Κλεοπάτρα Μάρκου                   Μιχάλης Οικονόμου

Αντί άλλου επιλόγου θα ήθελα να σας παραθέσω τα παρακάτω λόγια του Μερσώ, τα οποία νομίζω συμπυκνώνουν σε μερικές φράσεις όλο τον ανθρώπινο παραλογισμό:

"Για να φτάσουν όλα σε μια τελείωση, για να αισθάνομαι λιγότερο μόνος, δεν μού μένει παρά να ευχηθώ να έρθουν πολλοί θεατές τη μέρα που θα εκτελεστώ και να με υποδεχτούν με κραυγές μίσους"

"Ο ΞΕΝΟΣ" του Αλμπερ Καμύ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τσιάμη, στο θέατρο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.00, για λίγες ακόμα παραστάσεις...

 Είδος: Δραματοποιημένη λογοτεχνία
 
Συντελεστές
 
Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Τσιάμης
Σκηνογραφία: Γιάννης Θεοδωράκης
Κινησιολογία: Ελένη Χατζηγεωργίου
Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Ενδυματολογία: Βασιλική Σύρμα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη Δένδη
Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου
Σκηνοθέτης teaser: Γιώργος Αποστολόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Δήμητρα Κόλλια
Δημόσιες σχέσεις & επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη, Κωνσταντίνος Πλατής
 
Ερμηνεύουν
Γεράσιμος Μιχελής
Κλεοπάτρα Μάρκου
Μιχάλης Οικονόμου (κάθε Τρίτη)
Μιχάλης Βαλάσογλου (κάθε Δευτέρα)
 
Πληροφορίες

Παραστάσεις
Από 23 Οκτωβρίου
 
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Δευτέρα: 21:00
Τρίτη: 21:00 (Ακολουθεί συζήτηση για 45 λεπτά με τους συντελεστές)
 
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12 ευρώ
Φοιτητικό, ανέργων: 8 ευρώ
Ατέλειες ηθοποιών: 5 ευρώ
 
Προπώληση εισιτηρίων
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-apo-mixanis/o-xenos/
 
Διάρκεια παράστασης
 90’ χωρίς διάλειμμα
 
Facebook Page
https://goo.gl/VMqy3L
 

______Δημόσιες σχέσεις & επικοινωνία___________
Χρύσα Ματσαγκάνη          | Κωνσταντίνος Πλατής
Τ: 6970992262                   | Τ: 6937709958
E: [email protected]  | E: [email protected]
Facebook                                | Facebook