ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ

της Μαρίας Σούμπερτ

Ο κύριος Ευτύχης πρέπει να είναι μάγος. Καταρχήν μπορεί να φέρει χιόνι. Και κατά δεύτερον μπορεί να φέρει το χιόνι και στην Άννα που δεν μπορεί να περπατήσει και δεν έχει πρόσβαση σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Ο κύριος Ευτύχης είναι σίγουρα μάγος. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν τα παιδιά της οδού Ελπίδας, που μετά τα «μαγικά» του βγήκαν να παίξουν χιονοπόλεμο, αλλά και που κατάφεραν να βγάλουν την Άννα από το σπίτι της για να παίξει κι εκείνη.
         
Τι δημιουργεί όμως τη μαγεία; Είναι η τέχνη της ψευδαίσθησης; Οι κινήσεις που είναι πιο γρήγορες από το μάτι; Είναι αυτό το σκοτεινό πράγμα που φοβούνταν οι άνθρωποι στο Μεσαίωνα; Τι είναι επιτέλους μαγεία σήμερα;

Ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχούν ο ατομικισμός και η απομόνωση. Ζούμε σε μια εποχή με μια απίστευτη τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξη, όπου όμως υπάρχουν κορίτσια τα οποία τις ημέρες της εμμήνου ρύσης δεν μπορούν να πάνε σχολείο γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προμηθευτούν τα απαραίτητα προϊόντα υγιεινής. Ζούμε σε μια εποχή σκληρή, όπου μωρά που μεγαλώνουν στις φυλακές αποχωρίζονται τις κρατούμενες μητέρες τους, και οδηγούνται σε ιδρύματα, επειδή το σύγχρονο σύστημα δεν ασχολείται μαζί τους.
         
Ζούμε σε αυτή την εποχή. Μια εποχή χωρίς καθόλου μαγεία.
         
Η Χρυσάνθη Πρωτοψάλτου όμως έρχεται να θυμίσει σε παιδιά και γονείς πως η μαγεία του σήμερα λέγεται αλληλεγγύη, πίστη στην κοινότητα, επικοινωνία και προσφορά. Και ενώ οι λέξεις αυτές δείχνουν να διακατέχονται από ένα ηθικό βάρος που επίσης ξενίζει σε μια εποχή όπου το αξιακό μας σύστημα καταρρέει, τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν μαζί τους.
         
Επικοινωνήσαμε με τη συγγραφέα και τη ρωτήσαμε πώς ξεκίνησε να γράφει, τι την εμπνέει, αλλά και τι είναι πια αυτή η τρύπια βαλίτσα που φαίνεται να κουβαλάμε οι περισσότεροι από εμάς.   

Η συγγραφέας Χρυσάνθη Πρωτοψάλτου φέρνει τη "μαγεία" της στο Θεαθήναι...

Η βαλίτσα
 
«Υπάρχουν, νομίζω, πολλά πράγματα που μεγαλώνοντας θυσιάζουμε ως αντάλλαγμα για μια ομαλή, προβλέψιμη (και πιθανώς βαρετή) καθημερινότητα ως ενήλικες: τον παρορμητισμό μας, το πάθος μας και πολλά απ’ τα όνειρά μας, τη φαντασία μας… Τη φαντασία μας που ως παιδιά την τρέφαμε με τα παραμύθια που ακούγαμε και με τις ιστορίες που πλάθαμε με το μυαλό μας ώσπου γινόταν παντοδύναμη. Τη φαντασία μας που κάποτε δεν γνώριζε όρια, που μας έλεγε πως τα πάντα μπορούν να συμβούν κι εμείς την πιστεύαμε.

Αλλά μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, αρχίσαμε οι ίδιοι να τη συμμαζεύουμε, να την περιορίζουμε και να μην την αφήνουμε να τρέχει ανεξέλεγκτα. Κι όταν πια της τσαλακώσαμε για τα καλά τα φτερά, τη στριμώξαμε, ανίκανη πια να πετάξει, κάτω κάτω στη βαλίτσα με τα εφόδια που έπρεπε να κουβαλάμε μαζί μας στη ζωή. Έπειτα, στοιβάξαμε από πάνω γνώσεις, πτυχία, δουλειές, υποχρεώσεις, εμπειρίες, χρόνια…

Μόνο που... φαίνεται πως τούτες οι «βαλίτσες» τυχαίνει να ’χουν ένα άνοιγμα κρυφό στην κάτω τους μεριά. Αν για κάποιο λόγο κατασκευάστηκαν έτσι ή αν είναι απλά ένα ελάττωμα, αυτό δεν ξέρω να το πω. Άλλοι άνθρωποι το ανακαλύπτουν κι άλλοι περνούν μια ζωή ολόκληρη δίχως να υποπτευθούν ότι υπάρχει! Για μένα, ήταν τα παιδικά δαχτυλάκια των γιων μου που κάποια μέρα βρήκαν το κρυφό άνοιγμα. Και σκαλίζοντας  για να δουν οι δυο περίεργοι τι κρύβεται εκεί μέσα, ξύπνησαν την κοιμισμένη Φαντασία. Εκείνη τότε χασμουρήθηκε, τεντώθηκε και, ελαφρώς ταλαιπωρημένη αλλά ξεκούραστη και ορεξάτη, κατάφερε και βγήκε απ’ τη βαλίτσα.

Ήταν αργά όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί! Φτεροκοπούσε ήδη αδέξια γύρω απ’ το κεφάλι μου και τα φτερά της άρχισαν να ξεδιπλώνονται, ν’ ανοίγουν και να μεγαλώνουν όπως της πεταλούδας όταν βγαίνει απ’ το κουκούλι της. Τα παιδιά μου ενθουσιάστηκαν. Άρχισαν να την καλούν στα παιχνίδια τους και να την κερνάνε καλούδια όλων των ειδών. Ύστερα, την ανακάλυψαν και οι μικροί μου «μαθητές» στον παιδικό σταθμό και την έβαλαν στην παρέα τους. Κι εγώ το χαιρόμουν τόσο όλο τούτο που δεν μου ’κανε καρδιά να της πω πως τώρα πια μεγάλωσα και δεν τη χρειάζομαι και πως πρέπει να ξαναμπεί μες στη βαλίτσα...
Κι έτσι την αφήνω να τ’ αλλάζει όλα γύρω μου κατά πώς της αρέσει: 
Τώρα πια, στον καταψύκτη του ψυγείου μου φιλοξενώ έναν πιγκουίνο που τρελαίνεται για παγωτά!
Στην αυλή του παιδικού σταθμού σκάψαμε με τα παιδιά ένα τούνελ που φτάνει ως την Κίνα!
Στην κουζίνα του σπιτιού μου, η Μάγισσα Γύρισα Μαγείρισσα ετοιμάζει τα μαγικά της φίλτρα.
Κι ακόμα, το καλοκαίρι κάνω διακοπές στην Καροτιστάνδη, ενώ τα βαρετά χειμωνιάτικα απογεύματα επισκέπτομαι τον Μάγο του 13 στην οδό Ελπίδας…
​
Κι έχω τη Φαντασία πάντα δίπλα μου. Τα πρωινά, καθώς βαδίζω στον δρόμο για να φτάσω στη δουλειά, κάθεται πάνω στον ώμο μου και παρατηρεί τον κόσμο μέσ’ από τα μάτια μου: μια ανθισμένη ροδακινιά, μια κόκκινη ομπρέλα στη βροχή, δυο σπουργίτια πάνω στα σύρματα… Μα γρήγορα βαριέται. Τη νιώθω να ζουζουνίζει τσατισμένη δίπλα στο αυτί μου σαν να μου λέει:  «Εγώ τα καταφέρνω καλύτερα!» Και τότε είναι η δική μου η σειρά να δω τον κόσμο μέσ’ απ’ τα  δικά της μάτια».

---

Ο ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ 13

Ο κύριος Ευτύχης πρέπει να είναι μάγος. Καταρχήν μπορεί να φέρει χιόνι. Και κατά δεύτερον μπορεί να φέρει το χιόνι και στην Άννα που δεν μπορεί να περπατήσει και δεν έχει πρόσβαση σε αναπηρικό αμαξίδιο.
           
Ο κύριος Ευτύχης είναι σίγουρα μάγος. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν τα παιδιά της οδού Ελπίδας, που μετά τα «μαγικά» του βγήκαν να παίξουν χιονοπόλεμο, αλλά και που κατάφεραν να βγάλουν την Άννα από το σπίτι της για να παίξει κι εκείνη.
            Τι δημιουργεί όμως τη μαγεία; Είναι η τέχνη της ψευδαίσθησης; Οι κινήσεις που είναι πιο γρήγορες από το μάτι; Είναι αυτό το σκοτεινό πράγμα που φοβούνταν οι άνθρωποι στο Μεσαίωνα; Τι είναι επιτέλους μαγεία σήμερα;
            Ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχούν ο ατομικισμός και η απομόνωση. Ζούμε σε μια εποχή με μια απίστευτη τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξη, όπου όμως υπάρχουν κορίτσια τα οποία τις ημέρες της εμμήνου ρύσης δεν μπορούν να πάνε σχολείο γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προμηθευτούν τα απαραίτητα προϊόντα υγιεινής. Ζούμε σε μια εποχή σκληρή, όπου μωρά που μεγαλώνουν στις φυλακές αποχωρίζονται τις κρατούμενες μητέρες τους, και οδηγούνται σε ιδρύματα, επειδή το σύγχρονο σύστημα δεν ασχολείται μαζί τους.
            Ζούμε σε αυτή την εποχή. Μια εποχή χωρίς καθόλου μαγεία.
            Η Χρυσάνθη Πρωτοψάλτου όμως έρχεται να θυμίσει σε παιδιά και γονείς πως η μαγεία του σήμερα λέγεται αλληλεγγύη, πίστη στην κοινότητα, επικοινωνία και προσφορά. Και ενώ οι λέξεις αυτές δείχνουν να διακατέχονται από ένα ηθικό βάρος που επίσης ξενίζει σε μια εποχή όπου το αξιακό μας σύστημα καταρρέει, τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν μαζί τους.
            Γιατί τα παιδιά πιστεύουν στην μαγεία. 
 
Χρυσάνθη Πρωτοψάλτου
Ο μάγος του 13
Εικονογράφηση:  Γεωργία Στύλου
Εκδόσεις Μεταίχμιο
ISBN:  978-618-03-1710-7
Τιμή: 7,70€
Ηλικία: 7+