ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ»

της Μαρίας Σούμπερτ

ΠΗΓΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΔΑΜΕ
Παραμύθι χωρίς όνομα
Θεατρική παράσταση για παιδιά από 6 χρονών

Η Πηνελόπη Δέλτα δεν έδωσε ποτέ όνομα στο παραμύθι της. Οι καταστάσεις και τα γεγονότα που περιγράφονται, είναι τόσο αποκαρδιωτικά, που μόνο την απουσία ταυτότητας μπορούν να δηλώσουν.
Το χάος και η καταστροφή πλήττουν το βασίλειο των Μοιρολατρών και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Βλέποντας όμως την παράσταση που ανεβάζει η Ομάδα θεάτρου Δον Κιχώτες στο Θέατρο Σταθμός δεν μπορεί παρά να σκεφτεί κανείς πως αν αυτό το παραμύθι είχε όνομα, αυτό θα ήταν «Ελπίδα».

«Νιώθεις πως είσαι μέσα σε μια μαγική ενεργειακή δίνη παίζοντας στη παράσταση αυτή, με το τρόπο που έχει δομηθεί», λέει η ηθοποιός Αγγελική Παναγιωτοπούλου. «Το σώμα και ο νους σε πλήρη εγρήγορση, σε πλήρη έκσταση. Το σπουδαίο αυτό κείμενο έρχεται να ισορροπήσει την δύναμη μας, να μας μαλακώσει, να μας κάνει να το ξεστομίσουμε με αλήθεια και απλότητα».

Παιδί μιας διαλυμένης οικογένειας είναι ήρωάς μας, το βασιλόπουλο, που πρέπει να βρει τρόπο να κινητοποιηθεί από την αδράνεια. Έχοντας κουραστεί να μένει άπραγο, παίρνει την τύχη στα χέρια του. Καλείται να βάλει το χάος σε τάξη. Να μάθει τα πάντα από την αρχή. Οι ρόλοι στην οικογένειά του είναι τυπικοί, άδειοι, δεν υπάρχει κανείς να τους αναλάβει και να τους κάνει πράξη. Το βασιλόπουλο όμως θα τολμήσει να πάρει άλλο δρόμο από την οικογένειά του. Θα πάρει την κορώνα του βασιλιά και θα την πουλήσει. Ο ανάξιος βασιλιάς – πατέρας δεν δικαιούται σύμβολα εξουσίας. Θα αποδείξει στον πατέρα του την αξία του, και όταν έρθει η ώρα να του επιστρέψει μια κορώνα, ο πατέρας του θα του την παραδώσει. Μέσα από ένα παραμύθι που περιγράφει τις προσπάθειες ενός νέου να σώσει το βασίλειό του, παρακολουθούμε την πορεία ενηλικίωσης ενός εφήβου που θα γίνει άντρας και θα κερδίσει το σεβασμό του πατέρα. ​

Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας που ενσαρκώνει το ρόλο αυτό μας λέει: "Έχω την τύχη να έχω τον βασικό ρόλο, αυτόν του Βασιλόπουλου καθώς και κάποιους μικρότερους ρόλους μέσα στην παράσταση.  Είχα λοιπόν την ευκαιρία να δουλέψω σε μια πιο «γήινη – ανθρώπινη» με βάση τον κεντρικό ρόλο και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα αρκετά για να βρω την εξέλιξη αυτού του παιδιού. Μην ξεχνάμε ότι είναι στη φύση του παραμυθιού αυτή η ακροβασία μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικού.  Ένας έφηβος που γίνεται άντρας- σώζει ένα ολόκληρο βασίλειο και γίνεται πηγή έμπνευσης για τον λαό του- έρχεται αντιμέτωπος με έναν κόσμο παράλογο που μοιάζει έως και τρομακτικός στα μάτια του, σίγουρα πάντως είναι ένας κόσμος που δεν τον χωράει. Εκεί γεννιούνται τα ερωτήματα: τι αντιστοιχίες μπορεί να υπάρχουν με τον πραγματικό κόσμο και πού βρίσκονται τα δικά μου όρια σε σχέση με την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής του σήμερα; Τι θα άλλαζα και με ποιον τρόπο;" 

Η Αγγελική Παναγιωτοπούλου προσθέτει: "Όταν καλείσαι να αφηγηθείς μια ιστορία, ένα παραμύθι, είσαι μέσα σε αυτό καθ όλη τη διάρκεια, θέλεις να φέρεις εις πέρας την διαδρομή του. Είναι μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό να βρίσκει ανθρώπινα στοιχεία, ποιότητες και βάθος σε ρόλους πιο σχηματικούς που θυμίζουν καρτούν. Θέλει απλότητα και ειλικρίνεια από τη μεριά του ηθοποιού και τότε το νιώθεις πώς έβαλες ένα μικρό λιθαράκι στο ζωντάνεμα της εκάστοτε ιστορίας".

Με γρήγορους ρυθμούς και στακάτες εναλλαγές, οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης παίζουν όλους τους ρόλους επί σκηνής, αλλάζοντας μονάχα την φωνή και το ύφος τους, παίζοντας με το ίδιο τους το σώμα. «Η εναλλαγή των ρόλων είναι μια πολύ ωραία τρικλοποδιά στη λειτουργία του ηθοποιού», μας είπε η ηθοποιός Σοφία Νικολοπούλου. «Μια όμορφη διαδικασία συνεχούς εγρήγορσης, όπου τίποτα δεν είναι παγιωμένο και δεδομένο. Ταυτόχρονα έχεις την ευκαιρία να αποκτήσεις ποικιλίες τόσο στην εκφορά του λόγου, όσο και στη σωματικότητα του κάθε χαρακτήρα».

Ο Χρήστος Χριστόπουλος σκηνοθετεί μια παράσταση με ζωντάνια, χιούμορ και αμεσότητα, σε μια αδιάκοπη επικοινωνία όχι μόνο με τα παιδιά θεατές, αλλά με όσους βρίσκονται εκείνη τη στιγμή στο θέατρο. «Είναι μεγάλη ευθύνη», μας λέει,  «αλλά και ευκαιρία να έρθουν κοντά τα παιδιά σε ένα κείμενο που από πολλούς θεωρείται ξεπερασμένο και παρωχημένο. Η πρόκληση είναι να μείνει κανείς πιστός στο πνεύμα της συγγραφέως αλλά ταυτόχρονα να δείξει πόσο διαχρονικές, άρα και σημερινές, είναι οι ιδέες του κειμένου και όσα αυτό πραγματεύεται. Τη διασκευή τη δούλεψα το καλοκαίρι σκεφτόμενος παράλληλα και τη σκηνοθετική προσέγγιση. Στη συνέχεια και τα δύο αυτά στοιχεία ζυμώθηκαν στις πρόβες με τη δημιουργική συμβολή και τις ιδέες της Αγγελικής, του Κωνσταντίνου και της Σοφίας και του Έλιο».

Θυμόμουν πως το «Παραμύθι χωρίς όνομα» με είχε συγκινήσει και ως παιδί, δεν θυμόμουν όμως γιατί. Παρακολουθώντας την παράσταση που ανέβασαν οι Δον Κιχώτες, χωρίς να κυνηγούν ανεμόμυλους, έπιασα τον εαυτό μου να θυμάται όχι μόνο την πλοκή, αλλά και το γιατί με είχε αγγίξει. 

​ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Χρήστος Χριστόπουλος
Κινησιολογική επιμέλεια: Έλιο Φοίβος Μπέικο
Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρού

Παίζουν:
Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας, Σοφία Νικολοπούλου, Αγγελική Παναγιωτοπούλου
Διάρκεια παράστασης: 70’

Θέατρο Σταθμός,
Βίκτωρος Ουγκώ 55 (στάση μετρό Μεταξουργείο)
Τηλ: 211 4036322.
Κάθε Κυριακή στις 15:00
 
Τιμές εισιτηρίων : 8€ (γενική είσοδος), 6€ κάτοχοι κάρτας ΟΑΕΔ & πολυτέκνων, ΑΜΕΑ, ατέλειες, ομαδικό.
 
Με την υποστήριξη των εκδόσεων Μεταίχμιο