Ο Θοδωρής Ρωμανίδης μιλάει στον Alex Ηλιάδη εφ' όλης της ύλης! Γνώρισα τον κ. Θοδωρή Ρωμανίδη, σε συνέντευξη που μου παραχώρησε πριν αρκετά χρόνια, σε ραδιοφωνική μου εκπομπή. Θεωρούσα, εκείνο το διάστημα, πολύ σημαντικό να μιλήσω με έναν ηθοποιό και σκέφτηκα να απευθυνθώ σε εκείνον. Τα όσα έχουν συμβεί στον Πολιτισμό με όλη αυτήν την κατάσταση, είναι πολλά, είναι σημαντικά και δεν δείχνει να ασχολείται κανείς, επί της ουσίας τουλάχιστον. Το διάστημα που έκανα ραδιόφωνο, έτυχε να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι ήρθαν να μου δώσουν μία συνέντευξη. Άλλους, τους αντιμετώπισα τυπικά ως καλεσμένους και άλλους τους θυμάμαι έως σήμερα, διότι ήταν πολύ ωραίοι άνθρωποι, μου επέτρεψαν να τους γνωρίσω περισσότερο, να αποκτήσω οικειότητα μαζί τους και έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις. Ο Θοδωρής Ρωμανίδης, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία και χαίρομαι που τον «συνάντησα» για δεύτερη φορά. Γεια σου Θοδωρή. Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο, αλλά κι ένας άλλος άνθρωπος που θυμάμαι με πολλή αγάπη, σε σχέση με αυτό που έλεγα προηγουμένως, είναι επίσης ηθοποιός και συγκεκριμένα ο κ. Γιάννης Μποσταντζόγλου. Ε εντάξει. Ο Γιάννης και σε ποιον δεν είναι αγαπητός; Επίσης, δεν μπορούσα να πιστέψω το πόσο ήρεμος άνθρωπος είναι. Περνούσε η ώρα και έλεγα, «ε κάποια στιγμή θα αρχίσει να φωνάζει ή να σπάει πράγματα». Είναι τόσο κόντρα αυτό που παίζει… Εντυπωσιακό… Είχα την ευτυχία, και η πρώτη μου άκρως επαγγελματική δουλειά στην Αθήνα, σε ένα θέατρο που δεν υπάρχει πια, το Θέατρο Σμαρούλα στην οδό Ευελπίδων, ήταν με έργο του πατέρα του Γιάννη, του Μέντη Μποσταντζόγλου, του γνωστού Μποστ. Στη ζωή μου, θεωρώ πως είμαι τυχερός, που γνώρισα 2-3 ανθρώπους. Ένας από αυτούς είναι ο Μποστ. Δεν είναι τυχαίο ούτε αυτό που έγραφε, ούτε το ποιος ήταν, ούτε τα παιδιά που έβγαλε, ούτε τίποτα! Την προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε, ξεκινώντας τη συνέντευξη, μου είχες πει «έκανα ένα μπανάκι, μου έβαλε ένα ποτό ο μπάτλερ μου πριν έρθω εδώ, είναι όλα κανονισμένα»... Δυστυχώς δεν υπάρχουν πια αυτά! Λόγω κορονοϊού και λοιπά, τον έχω απολύσει τον μπάτλερ διότι δεν μπορούσα να τον συντηρήσω. Μπανάκι κάνω μία φορά την εβδομάδα, διότι πρέπει να ανάβω θερμοσίφωνα και δεν υπάρχουν λεφτά για ΔΕΗ... Πέρα από το αστείο, για ποιον λόγο πιστεύεις, πως ο κόσμος έχει έτσι στο μυαλό του τους ηθοποιούς, ως υπερπλούσιους αστέρες που δεν κουνάνε τα χέρια τους να κάνουν τίποτα; Δεν έχει άδικο ο κόσμος. Όταν υπάρχουν όλες αυτές οι εκπομπές που δείχνουνε κάπως έτσι τους ηθοποιούς, είναι λογικό. Βγαίνουν μισθοί οι οποίοι δεν υπάρχουν παρά μόνο για 5-6 άτομα. Και δεν το κατηγορώ, γιατί κάποια στιγμή το άκουσα και αυτό. Καλά κάνουν και τα παίρνουν οι άνθρωποι. Και εμένα αν μου τα έδιναν θα τα έπαιρνα, αλλά δε βρέθηκε ένας χριστιανός να μου τα δώσει... Ακούει για παράδειγμα ο κόσμος, ότι ο Ρωμανίδης πχ, κάνει θέατρο, παίζει στην τηλεόραση και κάνει κι άλλες 2-3 δουλειές και τον έχουν κάνει και σκέφτεται: «ε δεν θα παίρνει από το ένα 10.000€; δε θα παίρνει από το άλλο 15.000€;» και ξαφνικά βρισκόμαστε με πάρα πολλές χιλιάδες, ενώ το θέατρο πλέον είναι βιοποριστικό. Δεν υπάρχουν τρελοί μισθοί. Υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν με 350€, με 380€, με 520€. Μεγάλοι. Όχι μικροί. Οι πρόβες είναι απλήρωτες. Ενάμιση μήνα πηγαίνουμε και βάζουμε από την τσέπη μας βενζίνες, καφέδες, σάντουιτς... Κανένας δεν ξεφεύγει από αυτό. Θα αισθανθεί χαζός κάποιος να τις πληρώσει, ενώ όλοι οι άλλοι δεν τις πληρώνουν, έτσι δεν είναι; Αφού είναι καθεστώς λοιπόν, και το δεχόμαστε εμείς οι ηθοποιοί, όλοι κάνουν τη δουλίτσα τους. Θες να σου πω για την τηλεόραση; Κάνουμε γύρισμα και πληρωνόμαστε 6 και 7 και 8 μήνες μετά την προβολή του επεισοδίου. Το γύρισμα, μπορεί να έχει γίνει και 1 μήνα πριν. Όταν τελικά δούμε τα χρήματα, έχουμε ξεχάσει τη δουλειά που είχαμε κάνει. Πριν από καιρό, με πήραν τηλέφωνο να γυρίσουμε μια διαφήμιση και μου είπαν «και η πληρωμή είναι μετά από 1 χρόνο». Λέω «ρε παιδιά, γιατί μετά από 1 χρόνο; Κάντε το 5ετία». Απαντάς όμως. Δε μασάς τα λόγια σου, έτσι; Από τη στιγμή που συμμετέχω στο παιχνίδι, δεν γίνεται αλλιώς. Τον εαυτό μου μέμφομαι καταρχάς. Αλλά δεν μπορείς να μην το κάνεις... Δεν γίνεται... Εδώ μέμφεται μία, δυστυχώς μεγάλη, μερίδα του κόσμου, τη Σοφία Μπεκατώρου, επειδή μίλησε αργά και δε μίλησε τότε που έγινε. Δεν κάθεται να σκεφτεί κανένας γιατί δε μίλησε, πώς έγινε, τι έγινε, τι χρειάστηκε για να μιλήσει αυτή η κοπέλα. Ξέρεις είμαι λίγο καλός με τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να περιμένω να σκεφτούν όπως εγώ. Ο καθένας σκέφτεται με τον δικό του τρόπο. Λες σε μία συνέντευξη «μιλάω για το γενικό καλό, γιατί θα ήμουν αχάριστος αν έλεγα ότι μέχρι στιγμής δεν έχω τύχει καλής αντιμετώπισης. Δεν έχω παράπονο...» Αυτό το έχω πει σε σχέση με συναδέλφους που τους χρωστάνε πάρα πολλά χρήματα. Εγώ δόξα Τω Θεώ, είναι 1-2 οι περιπτώσεις που έχω και μάλιστα με τη μία εκ των δύο, μια ταινία που είχα κάνει πριν λίγο καιρό είμαστε σε συνεννόηση και όταν τελειώσει η αναστολή θα αρχίσω να πληρώνομαι. Από αυτήν την άποψη το είπα... Μιας και αναφερθήκαμε σε αυτό, διαβάζω εδώ που λες ότι στενοχωρήθηκες που επανήλθε το MEGA. Θεωρώ ότι παίχτηκε ένα παιχνίδι, πολύ άγριο ρε παιδί μου, στην πλάτη μας. Το ξέρεις ότι 2 χρόνια παιζόντουσαν οι επαναλήψεις και δεν πήραμε ούτε 5 σεντς; Οι άνθρωποι που έπαιζαν τις επαναλήψεις, να δεις τι δεν πήρανε... Γι' αυτό λέω στην πλάτη μας. Ο καθένας ξέρει τον κλάδο του. Ξέρουμε όλοι τους ανθρώπους, που μέχρι να πέσει το μαύρο στο MEGA, δουλεύανε νυχθημερόν, πασχίζανε, γιατί ευελπιστούσαν ότι κάτι θα γίνει. Το μόνο που έγινε, ήταν να το πάρει ένας άνθρωπος, στη μισή τιμή από ό,τι λεγότανε, με όλα τα δεδομένα και καλά έκανε και το πήρε, γιατί τώρα προσφέρει ψωμί. Δηλαδή εγώ αυτή τη στιγμή, πιστεύω ότι ζω στο 2004 και θα πάρω Δώρο Χριστουγέννων, Δώρο Πάσχα, επιδοτήσεις, ότι θα έρθουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα... Ένα MEGA ίδιο. Δεν κατάλαβα ας πούμε τι έγινε, τι άλλαξε, τι συνέβη... Από αυτήν την άποψη το λέω. Αλλά από εκεί και μετά και μυθοπλασία κάνει και τα πάντα, οπότε σημαίνει ότι σιγά-σιγά πάλι, θα αρχίσουν να παίρνουν κάποια λεφτά οι άνθρωποι. Και εμείς σαν ηθοποιοί και οι τεχνικοί και οι δημοσιογράφοι και οι πάντες. Ο Θεός να δώσει να πάει καλά, να μην υπάρχουν πάλι προβλήματα και γενικά στον κόσμο να μην υπάρχουν προβλήματα... Μου έκανε εντύπωση αυτό που έλεγες για το ψέμα και την υποκρισία που υπάρχει στα καμαρίνια. Έχουν κατά καιρούς διαρρεύσει διάφορα, για ανθρώπους που δεν μιλάνε μεταξύ τους και στη σκηνή πρέπει, για παράδειγμα, να παίξουν το ερωτευμένο ζευγάρι. Μπορεί να μου φαίνεται περίεργο διότι είμαι εκτός χώρου, αλλά πώς γίνεται κάποιος να μπορεί να γυρίσει έναν διακόπτη και να μπαίνει σε μία άλλη συνθήκη; Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν πιστεύω ότι αυτά γίνονται μόνο στο θέατρο. Επειδή πριν καταλήξω να είμαι επαγγελματίας ηθοποιός, που είμαι από 1993-1994, έχω κάνει κι άλλες δουλειές και έχω βρεθεί σε ανάλογα πηγαδάκια. Στο θέατρο είναι λίγο πιο στο φως τα πράγματα, διότι κάποιοι τα καλλιεργούν κιόλας, ώστε να φανούν. Το ζητούμενο δεν είναι να κάνεις φίλους. Είναι να έρχεται η ώρα να πας και να πηγαίνεις με ευχαρίστηση και όχι να λες «όχι ρε γαμώτο, πρέπει να πάω εκεί πάλι». Όσο αφορά το ότι κάποιοι δεν μιλιούνται, μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι του χώρου μας, ψάχνουν κάθε 6 μήνες για δουλειά. Καθημερινά βασικά. Για τηλεοπτικά, για σπικάζ, για διαφημιστικά κτλ.. Είμαστε σε ένα καθημερινό κυνήγι. Όλα αυτά δημιουργούν προβλήματα. Υστερόβουλες σκέψεις. Όπως «γιατί πήραν τον τάδε και όχι εμένα», «αυτός έχει κυκλώματα» και διάφορες τέτοιου τύπου χαζομάρες. Δεν πιστεύω και πολύ στην έννοια «κυκλώματα». Έχω δουλέψει και με ανθρώπους που υποτίθεται ότι δουλεύουν με κύκλωμα, ότι έχουν «αυλές»... Δεν έχει τύχει δηλαδή κάποιος που θεωρείς καλό ηθοποιό, να μην μπορεί να βρει δουλειά με τίποτα χωρίς προφανή λόγο, ενώ ταυτόχρονα άνθρωποι που λες «για όνομα του Θεού, από πότε ονομάστηκε ηθοποιός αυτός» να δουλεύουν συνεχώς; Θα με μισήσει πολύς κόσμος μ' αυτήν την συνέντευξη (γέλια). Κοίταξε να δεις. Όταν ο Θοδωρής κάνει μια παράσταση, ή μία ταινία και έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Άλεξ και ξέρει τι άνθρωπος είναι, πόσο ταλέντο έχει κτλ. και λέει θα βάλω αυτόν, αν γίνει 2-3 φορές, ονομάζεται κύκλωμα. Δεν μπορώ να μεμφθώ έναν σκηνοθέτη ή έναν παραγωγό ο οποίος δουλεύει με συγκεκριμένους ανθρώπους και δεν θέλει να πειραματιστεί με άλλους. Είναι αυτό που λέει ο λαός, 11άδα που κερδίζει, δεν αλλάζει. Σε ότι αφορά το 2ο σκέλος της ερώτησης. Όταν υπάρχουν τα reality ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο και βλέπεις τον οποιονδήποτε να μαζεύει 200 και 300 χιλιάδες ακόλουθους, σκέφτεται ο επιχειρηματίας: «5.000 από όλους αυτούς να φέρει στο θέατρο, επί 10€ το εισιτήριο, είμαι εντάξει». Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι να προσπαθούν να τα κοντράρουν αυτά. Κάποιοι έχουν αρνηθεί να παίξουν με τέτοια άτομα και έχουν βρεθεί εκτός δουλειάς. Πάντα οι γνώμες δημιουργούνται στον άνθρωπο, από τα προσωπικά βιώματα. Εγώ δόξα Τω Θεώ, ούτε σε κυκλώματα ανήκω, ούτε σε τίποτα τέτοιο και δεν έχω παράπονο. Δουλεύω συνέχεια, είμαι εντάξει. Ακόμα και φέτος που τα θέατρα έκλεισαν ενώ ετοιμάζαμε δουλίτσα, βρέθηκα στον Πλάτανο στην ΕΤ1 και έχω κάνει και το σηριαλάκι μου. Πάντα είμαι κάπου, χωρίς να ανήκω πουθενά. Τώρα, το ότι υπάρχουν 1-2 άνθρωποι που κινούν τα νήματα, πάντα γίνεται. Σε όλες τις δουλειές. Και, επειδή έχω βαρεθεί να διαβάζω ότι «έλα μωρέ εδώ είναι Ελλαδίτσα», ρωτώ: Τι λέτε ρε παιδιά. Έχετε πάει έξω; Εγώ λόγω της κόρης μας, έχω ταξιδέψει με τη γυναίκα μου σε πάρα πολλές χώρες και έχω δει τι γίνεται και στο εξωτερικό. Μην τρελαθούμε. Δεν υπάρχει απόλυτη αξιοκρατία ούτε έξω. Για παράδειγμα, αν σου πω τι έχει τραβήξει η κόρη μου με το σύστημα Υγείας στην Αμερική, θα πέσεις να πεθάνεις... Μου είχες πει ότι κόρη και το εγγόνι σου είναι στο εξωτερικό... Καταρχάς παραμένει ένα το εγγόνι, ή άλλαξε κάτι από τα όσα ήξερα; Όχι όχι. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Κόπηκε το σεξ. Πόσο σου έχει στοιχίσει που είναι μακριά; Ε καλά. Αν ο Μπάιντεν αλλάξει σύντομα τα δεδομένα και επιτρέψει τα ταξίδια, θα κάνουμε τις απαραίτητες ενέργειες, ώστε να εμβολιαστούμε και να σηκωθούμε να φύγουμε επιτόπου. Δεν μπορείς να βλέπεις το παιδί 2 μήνες το χρόνο. Για εμένα όλη η ανθρώπινη σχέση, βασίζεται στην αγκαλιά. Το άγγιγμα. Τη μυρωδιά. Ειδικά τα παιδιά, που ξέρεις και εσύ πολύ καλά, ότι έχουν μία δική τους ιδιαίτερη μυρωδιά. Κάθε μέρα με παίρνει και μιλάμε στο messenger. Και; Όταν μου λέει «παππού κοίτα τι έφτιαξα. Να σου δώσω να φας» και πλησιάζει το κουτάλι στην κάμερα, εγώ θέλω να το σπάσω το τηλέφωνο, όπως καταλαβαίνεις... Βλέπω τα ποστ σου, σε σχέση με τις ειδήσεις που «τρέχεις» στο site σου. Μίλησέ μας γι' αυτό... Το έχουμε με μία φίλη, την Αναστασία Ναζλίδου. Λέγεται giroapola.gr. Μην παραγγείλετε σουβλάκια, δεν είναι τέτοιο. Είναι «γύρω από όλα τα θέματα της επικαιρότητας» και αναδημοσιεύουμε ό,τι θεωρούμε ότι πρέπει να διαβάσει ο κόσμος. Μας βγαίνουν όλη την ημέρα τα μάτια, να διαβάζουμε όλα τα sites. Χαίρομαι πολύ, γιατί στις περιοδείες που πήγαινα τα τελευταία χρόνια με τον Μάρκο (σ.σ. Σεφερλή), ερχόντουσαν και μου μιλούσαν για το site. Το διαβάζει πολύς κόσμος... Πλησιάζουμε να συμπληρωθεί περίπου 1 χρόνος, κατά τον οποίον επί της ουσίας ο χώρος του Θεάτρου και γενικώς του Πολιτισμού, είναι κλειστός. Δεν εργάζεστε. Τι έχεις να πεις, για το ότι σας αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχετε; Οι Κυβερνήσεις απαρτίζονται από τεχνοκράτες. Δεν τους νοιάζει για τον Πολιτισμό ή οτιδήποτε τέτοιο, άσχετα με το τι λένε. Πριν από λίγο καιρό, μιλώντας γι' αυτό ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, αναρωτήθηκε «τι προσφέρει το Θέατρο και ο κινηματογράφος στο ΑΕΠ» και κατάλαβα γιατί δεχόμαστε τέτοια απαξίωση. Το τίποτα. Ούτε 0,5%. Άρα, δεν τους ενδιαφέρει τι θα γίνει με εμάς. Κοιτάνε το εμπόριο, κοίταξαν το καλοκαίρι τον Τουρισμό... Δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο... Όταν λένε «η Ελλάδα γέννησε τον Πολιτισμό», μου θυμίζει κάτι μάνες που γεννάνε και επιτόπου πετάνε το παιδί τους στα σκουπίδια. Υπάρχει αυτή τη στιγμή μία Υπουργός Πολιτισμού, εγώ δεν την λέω Μενδώνη. Την λέω Σφενδόνη. Είναι αλλού ντ' αλλού... Ό,τι γίνεται τα βάζουν από την τσέπη τους οι παραγωγοί. Γι' αυτό δεν είμαι πολύ κακός μαζί τους τις περισσότερες φορές. Δεν υπάρχουν επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις κτλ.. Αυτά που λέγονται και ακούγονται είναι για κάποιους. Εκεί μπαίνει η πελατειακή σχέση και η «αυλή». Ακούς για παράδειγμα: «Αυτό το έργο έκανε 1 εκατομμύριο ευρώ είσπραξη». Καταρχάς τα τελευταία χρόνια, τα πάγια έχουν ανέβει πολύ, και οι παραγωγές έχουν πάει στα ύψη. Άρα ό,τι του μείνει από αυτά τα χρήματα, πρέπει να το «ρίξει» στην επόμενη παραγωγή κ.ό.κ., ελπίζοντας ότι κάποτε θα αρχίσουν να του μένουν χρήματα στην τσέπη. Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί. Είναι οι σκηνοθέτες, οι σκηνογράφοι, οι ηλεκτρολόγοι, οι ταμίες, οι ταξιθέτριες, τα άτομα της υποδοχής... Ένα σωρό κόσμος είναι γύρω από το Θέατρο. Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ο οποίος μας βρίζει αυτόν τον καιρό εμάς τους ηθοποιούς, ότι δεν μιλάμε μόνο για εμάς. Φτάσαμε μέσα Γενάρη και δεν είχαμε πάρει την αποζημίωση ειδικού σκοπού για τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη. Δεν αναρωτήθηκε κανείς πώς παίρνουμε ψωμί. Γιατί όμως να βρίζει ο κόσμος τους ηθοποιούς; Γιατί όταν κάποιος ακούει ότι ο καθένας μας έχει 2-3 δουλειές, δεν μπορεί να καταλάβει ότι συμπληρώνουμε έναν μισθό, που κάποιος άλλος παίρνει από μία δουλειά. Επειδή ακούγονται τρελά ποσά για κάποιους λίγους, νομίζουν ότι όλοι είμαστε έτσι. Θεωρώ ότι οι ηθοποιοί είμαστε περίπου 15.000. Οι 14.900, είναι σε οικτρή οικονομική κατάσταση. Μην ξεχνάμε το ανέκδοτο: «τι δουλειά κάνεις φίλε;» «Ηθοποιός». «Έλα ρε. Σε ποιο μπαρ δουλεύεις;» Έχουμε φοβερά καινούργια ταλέντα και χάνονται, γιατί δεν υπάρχει πια χώρος να απορροφηθούν όλοι αυτοί. Γιατί πιστεύεις ότι ο κόσμος θεωρεί ότι είναι τόσο απλό το θέατρο; Θυμάμαι για παράδειγμα, ότι την προηγούμενη φορά μου είχες πει, ότι έχουν έρθει και σου έχουν πει «να βοηθήσουμε το παιδί να γίνει ηθοποιός, γιατί λέει ωραία τα ανέκδοτα». Ο κόσμος πιστεύει, πως επειδή κάποιος είναι η ψυχή της παρέας, είναι τόσο εύκολο να ανέβει στη σκηνή και να τα πει. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Γι' αυτό φωνάζουμε ότι δεν μπορεί το κάθε μανεκέν, το κάθε παιδάκι που βγαίνει από κάποιο reality, ή η κάθε influencer που μάζεψε 1 εκατομμύριο ακολούθους επειδή δείχνει το κωλαράκι της, να ανέβει στη σκηνή. Δεν γί-νε-ται! Χρειάζεται παιδεία. Δεν έχει κανένας μας αντίρρηση, όλοι αυτοί να πάνε σε μία σχολή, να αποκτήσουν εφόδια και να βγουν. Δεν είναι άγιες και οι σχολές, αλλά παίρνεις κάποιες βάσεις. Μου έχουν πει στο θέατρο «τι ωραίος που είσαι στην πίστα ρε φίλε»; Ποια πίστα; Δεν είμαι ο Καρράς. Είμαι ηθοποιός. Είμαι στη σκηνή. Ας ξεχωρίσουμε την πίστα από τη σκηνή. Τρελαίνομαι όταν τα ακούω αυτά. Το θεωρούν εύκολο; Ας έρθουν. Φέτος, πέρασα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στο σπίτι μου, με την γυναίκα μου η οποία επίσης ανήκει στον ευρύτερο χώρο του Θεάτρου και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ειλικρινά δεν έχουμε βρεθεί ποτέ στο σπίτι, τις ημέρες των γιορτών. Κοιτούσαμε την ώρα και λέγαμε, «τώρα τρώμε ενώ θα ήμασταν στο θέατρο, με διπλή παράσταση». Δεν έχουμε γιορτές, δεν ξέρουμε τι θα πει γενέθλια... Εγώ έχω να γιορτάσω 35 χρόνια, γιατί η γιορτή μου πέφτει πάντα Σάββατο. Δεν είναι εύκολη ούτε η συνθήκη, ούτε η γνώση που απαιτείται για να μπορείς να είσαι πάνω στη σκήνη. Πρέπει να διαβάσεις συνέχεια. Αν διάβαζα τόσο στο σχολείο, θα είχα ανακαλύψει το εμβόλιο εγώ κι όχι ο Pfizer που θα βγάλει τώρα δισεκατομμύρια Μου έκανε εντύπωση που είδα να λες για τη μητέρα σου, ότι το μεσημέρι την «αποχαιρέτησες» και το βράδυ πήγες στην παράσταση κανονικά, χωρίς να πεις τίποτα σε κανέναν, εκτός από τον Γιάννη Καπετάνιο. Μου θύμισε τα λόγια ενός άλλου ηθοποιού, του Γιώργου Πετρόχειλου, που μου είχε μιλήσει, σε χρονικό διάστημα που και εκείνος έπαιζε σε παράσταση του Μάρκου Σεφερλή, ενώ η μητέρα του ήταν σε κακή κατάσταση. Συγκεκριμένα μου είχε πει, «κλείνω το κινητό, ανεβαίνω να παίξω και κατεβαίνοντας μπορεί να έχω λάβει μήνυμα, ότι πέθανε η μάνα μου». Πώς το κάνετε αυτό; Καταρχάς, δεν θέλω να μιλήσω για τον Πετρόχειλο. Ούτε να τον ακούω. Είμαστε αντίπαλοι και οι δύο ζεν πρεμιέ, υπέροχης ομορφιάς και ταλέντου άνθρωποι και είμαστε σε συνεχή τσακωμό (γέλια)! Πρέπει να σου πω ότι πριν μας «λυπηθούν» οι άνθρωποι, να σκεφτούν ότι αυτό είναι και λίγο ψυχοθεραπευτικό. Το λέω μεν, ότι «αποχαιρέτησα» τη μητέρα μου και πήγα και έπαιξα και μάλιστα σε παράσταση του Μάρκου, η οποία είναι ως γνωστό 5ωρη, αλλά από την άλλη, «έφυγα». Όταν κατέβηκα στο καμαρίνι και είδα τη φωτογραφία της, τότε το ξανασκέφτηκα. Οι ώρες που είμαστε στη σκηνή σε μία τέτοια περίπτωση, είναι λυτρωτικές. Από την άλλη, για να επιστρέψω στην δυσκολία του επαγγέλματος, για όσους το βλέπουν ως επάγγελμα γιατί κατ' εμέ δεν είναι, οι ηθοποιοί πρέπει να μπορούν να έχουν αυτό που είπες νωρίτερα. Διακόπτη. Τον γυρίζουμε, βγαίνουμε στη σκηνή και ξεχνάμε τα πάντα. Κάποια στιγμή, παίζοντας με τον Φιλιππίδη στο Θέατρο Μουσούρη, είχα χτυπήσει πολύ άσχημα το πόδι μου. Επάνω στη σκηνή, δεν κούτσαινα καν. Πώς να στο πω; Δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό. Εμείς το λέμε «ο θεός του Θεάτρου». Εγώ ας πούμε έχω παίξει με 40 πυρετό, ενώ στη γυναίκα μου που είναι στο κομμάτι της παραγωγής, έχει τηλεφωνήσει ηθοποιός και της έχει πει, «έχω 37.5 πυρετό, δεν μπορώ να έρθω σήμερα». Ορίστε; Δεν είμαστε δουλειά που μπορείς να πεις, «είμαι άρρωστος, δε θα πάω». Εμείς αν δεν είναι να μας πάρουν 4, δεν φεύγουμε από το θέατρο. Είμαστε εκεί. Το θέατρο δεν κλείνει! Φέτος που καθόμασταν, βγαίναμε για περπάτημα. Ήρθαν λοιπόν μέρες που είχε κρύο και από συνήθεια σκεφτόμουν ότι πρέπει να προσέχω να μην κρυώσω. Ε, ας κρυώσω. Να κάτσω και εγώ μία φορά στο κρεβάτι σαν άρρωστος. Σε κανονικές συνθήκες δεν γίνονται αυτά. Το τι φάρμακα παίρνουμε, δεν το φαντάζεσαι. Εμένα αν τρέχει η μύτη και τα μάτια μου, δεν μπορώ να παίξω. Δεν είναι ρόδινο το επάγγελμα. Δεν είναι μόνο οι προβολείς και τα εξώφυλλα. Υπάρχει και το σκοτάδι και τα καθόλου εξώφυλλα. Τι γνώμη έχεις για τις online παραστάσεις; Δεν είμαι υπέρ. Για πολλούς λόγους. Καταρχάς, «το θέατρο είναι ανάσα». Αν δεν κάνω σαρδάμ, εάν δεν αισθανθώ τη ζέστη της σκηνής, εάν δε φάω τα σάλια του πρωταγωνιστή που λέει ο λόγος... Αν δεν μπω στην αίθουσα να κάτσω, να κλείσω το κινητό, να ηρεμήσω, να αφοσιωθώ, να συγκεντρωθώ, δεν είναι Θέατρο. Κάθομαι, κάνω ποπ-κορν και βλέπω στο σπίτι, είναι κάτι άλλο. Είναι ταινία. Δεύτερον, δεν είναι κάτι για τους ηθοποιούς, παίρνουν ελάχιστη αποζημίωση. Δεν ξέρω ποιους και τι εξυπηρετεί. Είναι ένα καινούργιο φρούτο και ελπίζω όταν τελειώσει η καραντίνα να σταματήσει, ή να παραμείνει σαν τρόπος, γιατί αυτό το δέχομαι, μόνο για να βλέπουν παραστάσεις, άνθρωποι που δεν μπορούν να πάνε στο θέατρο ή που βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές. Τι γνώμη έχεις για τους ηθοποιούς οι οποίοι γίνονται παρουσιαστές; Πιστεύω ότι κάτω από μία μασχάλη χωράει ένα καρπούζι. Ούτε καν και ένα πεπόνι. Δυστυχώς η εποχή μας, απαιτεί να κάνουμε αρκετά πράγματα για να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε γιατί, όπως είπαμε, οι τιμές δεν είναι αυτές που ήταν κάποτε. Όμως, όπως δεν θέλουμε να μπαίνουν άλλοι στο δικό μας χώρο, έτσι δεν πρέπει και εμείς να μπαίνουμε στων άλλων. Το να κάνει ένας ηθοποιός ένα σπικάζ για παράδειγμα, είναι κουκούτσι του καρπουζιού. Κατά τα άλλα, ας κάτσουμε στα αυγά μας. Σαφώς υπάρχουν ηθοποιοί που γίνονται εξαιρετικοί παρουσιαστές. Δε χορταίνεις να τους βλέπεις. Υπάρχουν κι άλλοι, που ακόμα και για πουν καλησπέρα, διαβάζουν κείμενο. Όταν τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση, εσύ έχεις κάποια ισχύουσα συνεργασία που θα συνεχιστεί ή θα πρέπει να ξεκινήσεις συζητήσεις από την αρχή; Είχαμε πει με τους ανθρώπους που ήταν να δουλέψουμε φέτος, να δούμε αν θα προλάβουμε για καλοκαίρι, ή αλλιώς για χειμώνα. Σαφώς και ισχύει, γιατί γνωριζόμαστε μεταξύ μας από πολύ παλιά και θέλαμε πολύ να κάνουμε μία δουλειά όλοι μαζί. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, αλλά πέσαμε σε αυτήν την κατάσταση. Πρόκειται για ένα αγγλικό έργο, πάρα πολύ ωραίο. Υπάρχει ένας πολύ δύσκολος ρόλος, που θα παίξει η Νόνη Ιωαννίδου, μία εξαίρετη συνάδελφος. Μαζί της, θα είναι ο Γιώργος Κοντοπόδης και εγώ, σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου στο Θέατρο Βικτώρια. Είναι και 2-3 συνάδελφοι ακόμα, απλά επειδή μπήκε το θέμα του κορονοϊού, σταμάτησε ο σκηνοθέτης να τους αναζητά. Θα τους βρούμε όταν έρθει η ώρα. Οι βασικοί ρόλοι είμαστε εμείς οι 3. Είναι από αυτές τις κομεντί που γουστάρω πάρα πολύ. Με παρεξηγήσεις, με τρέξιμο με τα πάντα… Με κέρδισε, από τη στιγμή που είπες ότι το έργο είναι αγγλικό. Θεωρώ το χιούμορ τους πολύ έξυπνο...
... είναι ένα δικό τους χιούμορ. Κάποια στιγμή είχαμε ανεβάσει με τον Μάρκο Σεφερλή το «Χαμός Στο Ίσιωμα». Μας είχε πάρει λοιπόν, για να δεις ότι δεν καταλαβαίνει από έξοδα ο άνθρωπος, τους ηθοποιούς της παράστασης και μας πήγε δύο μέρες στην Αγγλία και το είδαμε 2 φορές. Θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα, για να μην πω το καλύτερο και παρεξηγηθεί κανείς, που έχω παίξει ποτέ. Τρελαίνομαι με αυτό το έργο. Κάποιοι, μετά από τέτοια έργα, έρχονται και μου λένε ότι έχω αγγλική στόφα. Μου αρέσει να το ακούω αυτό. Για το θέμα του κορονοϊού, θέλεις να πούμε κάτι; Εγώ δεν έχω κατασταλαγμένη άποψη. Είπα για το εμβόλιο, που θα το κάνω για να σηκωθώ να φύγω, αλλά μόνο γι' αυτό. Δεν ξέρω τι γίνεται! Το μόνο που θέλω να πω, είναι να μην ακούει ο κόσμος τον κάθε ηλίθιο, που βγαίνει και λέει ό,τι βλακεία θέλει. Πρέπει να προσέξουμε πάρα πολύ και να μην ακούμε αυτά που λέγονται αριστερά-δεξιά. Υπάρχουν κάτι τσιτάτα τρελά. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα βιντεάκια, αναλύσεις κτλ. μου στέλνουν. Ότι θα μας κάνει να ξεχάσουμε την Ελληνική γλώσσα, ότι θα παραλύσει το δεξί μας χέρι για να μην κάνουμε το σταυρό μας. Παιδιά, δεν είναι Ελληνικό το φαινόμενο. Κανένας δεν πολεμάει τη θρησκεία μας. Κανένας δεν πολεμάει την ελληνικότητα μας. Μόνοι μας τις πολεμάμε! Είμαστε η μόνη χώρα που βρίζει το Χριστό και την Παναγία, άρα ας μην μιλάμε για τους ξένους, ότι πάνε να καταστρέψουν τη θρησκεία μας. Η Ελλάδα ζει μόνιμα με αυτό. «Πάνε να μας καταστρέψουν». Ναι μωρέ. Δεν πάνε να καταστρέψουν τη Χαβάη, ή άλλα κράτη που έχουν κι αυτά φυσικές ομορφιές. Εμάς κοιτάνε να καταστρέψουν... Αυτό ξέρεις, ταιριάζει με τους ηθοποιούς, που λένε «εμένα με κυνηγάει το σύστημα», «εμένα δεν με άφησαν να κάνω καριέρα». Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι, έχουν δεχτεί έστω και μία φορά στη ζωή τους, ένα χτύπημα στην πόρτα από την τύχη, το πεπρωμένο, πες το όπως θες. Ακούσαμε; Ανοίξαμε; Έχει καλώς. Δεν ακούσαμε ή κάναμε πως δεν ακούσαμε; Αυτό είναι άλλο θέμα. Εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα, αλλά γενικά κανένας άνθρωπος δεν δικαιούται να κλαίει. Εγώ αυτό πιστεύω. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ και εύχομαι να τελειώσουν σύντομα όλα αυτά, ώστε να συναντηθούμε και από κοντά. Κι εγώ σε ευχαριστώ πολύ. Τα παιδιά μας να προσέχουμε, αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω. Αυτά είναι το μέλλον, αυτά είναι η ζωή μας. *Το ηχητικό της συνέντευξης, μπορείτε να ακούσετε στο podcast μου στο Spotify, στο παρακάτω link: https://open.spotify.com/episode/7jcYoTwIEgKTE9CvLYUmlr
0 Comments
Leave a Reply. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
July 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος