ΈΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑΚΙ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ

24/10/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

Τα σχολεία ξεκίνησαν, κοντεύουμε να κλείσουμε το δεύτερο μήνα –μερικοί μετράμε ήδη ανάποδα για τα Χριστούγεννα, αλλά αν με ρωτήσει κάποιος προσωπικά θα το αρνηθώ!-, για πολλά παιδιά όμως, η προσαρμογή παραμένει μια δύσκολη διαδικασία. Παιδιά που θα προτιμούσαν να είναι αόρατα, σιωπηλά, ήρεμα, που να μην τραβούν την προσοχή, μικρά φαντασματάκια που τους λείπει η ασφάλεια της μαμάς και του μπαμπά.

Τι σημαίνει όμως προσαρμογή; Πώς προσαρμόζεται ένα παιδί με έναν μη βίαιο τρόπο; Υπάρχει η στιγμή που το παιδί προσκολλάται πάνω στο γοφό του γονιού και δε θέλει να μπει στην τάξη. Πώς μπορεί να κάνει αυτό το βήμα; Στον παιδικό σταθμό το βήμα αυτό μπορεί να γίνει από τη μαμά ή τον μπαμπά στη δασκάλα. Εκείνη παίρνει το μικράκι, το κάνει βοηθό, το κρατάει κοντά της όσο εκείνο χρειάζεται. Στο νηπιαγωγείο όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Οι συμμαθητές είναι εκείνοι που καλούνται τώρα να καλέσουν το παιδί στην τάξη, να το βοηθήσουν να ενταχθεί στην ομάδα και να το κάνουν να νιώσει ευπρόσδεκτο. Το παιδί μεγαλώνοντας χρειάζεται περισσότερο την κοινωνικοποίηση μέσω των συνομηλίκων και λιγότερο μέσα από την μητρική φιγούρα της δασκάλας, προκειμένου να ξεπεράσει τις δικές του αντιστάσεις και να κοινωνικοποιηθεί. Αυτό φυσικά μπορεί να φαίνεται επώδυνο. Το παιδί κλαίει, γαντζώνεται πάνω στο γονιό, δεν θέλει να αποχωριστεί. Είναι όμως ανάγκη αφενός να βοηθήσει και ο γονιός στην ομαλή μετάβαση, προετοιμάζοντας το παιδί στο σπίτι με παιχνίδια, ιστορίες, αφηγήσεις. Και με το να μην ενδίδει στον φόβο του παιδιού πιστεύοντας πως μόνο εκείνος μπορεί να το κρατήσει ασφαλές –μακριά από κάθε τι επικίνδυνο και ξένο.

Ένα τέτοιο εξαιρετικό βιβλίο είναι και το «Ένα φαντασματάκι στην τάξη» της Ma Bu, στο οποίο ο νέος μαθητής της τάξης δεν είναι άλλος παρά ένα φαντασματάκι. Αόρατος, ήσυχος και σιωπηλός. Κάνει θόρυβο μόνο τα μεσημέρια που θέλει τη μαμά του. Όταν όμως απειληθεί από τον Φοβέρα, όλα τα παιδιά θα κρυφτούν κάτω από το σεντόνια τους και τότε… Απίστευτο! Θα γίνουν όλα φαντασματάκια! Αν μη τι άλλο, υπάρχουν στιγμές που όλα τα παιδιά θα ήθελαν να είναι με τη μαμά και το μπαμπά, ασφαλή.

Το βιβλίο της Ma Bu έχει μια πολύ τρυφερή ιδέα σε μια διασκεδαστική και ζωντανή εικονογράφηση, και κλείνει με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο: οι γονείς του μικρού φαντάσματος είναι απ’ ότι αποδεικνύεται και οι ίδιοι φαντάσματα. Και ίσως αν εμείς οι γονείς το διαβάσουμε στα παιδιά μας που δυσκολεύονται, να αναζητήσουμε και τις δικές μας ανησυχίες, φοβίες, τον δικό μας δισταγμό σε πολλά πράγματα –αυτό τέλος πάντων, στο οποίο μας μοιάζει και το παιδί μας.