ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΜΙΛΑ ΚΑΙ ΣΟΥΤ»

της Μαρίας Σούμπερτ

ΠΗΓΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΔΑΜΕ
«Μίλα και Σουτ»
Θέατρο για παιδιά από 4 έως 10 ετών

Για δεύτερη χρονιά συνεχίζεται η παράσταση «Μίλα και Σουτ» από τη θεατρική ομάδα Κοπέρνικος, στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Είχα κανονίσει να πάρω την ανιψιά μου μαζί, αλλά αρρώστησε και έτσι πήγα άνευ παιδιού. Όχι πως έχει σημασία, γιατί παραστάσεις σαν αυτή με πείθουν συνεχώς πως το παιδικό θέατρο δεν είναι μόνο παιδικό. Επιτρέπεται να είναι απολαυστικό και για τους ενήλικες –θα ήταν πολύ άδικο να μην μπορούμε να γελάσουμε και να «διαβάσουμε» ίσως με διαφορετικό τρόπο μια παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά. Ή στα παιδιά μέσα μας,σκέφτομαι, και παρηγορούμαι.

Ρωτήσαμε τους συγγραφείς του θεατρικού έργου Άγγελο Αγγέλου και Έμη Σίνη για το πώς γεννήθηκε η ιδέα της παράστασης. «Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να εκφράζονται χρησιμοποιώντας τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους: κάποιος παίζει πιάνο, κάποιος άλλος είναι πολύ καλός ομιλητής, ενώ κάποιος τρίτος καλός αθλητής. Οι ικανότητές τους αυτές τους κάνουν πιο εύκολα αρεστούς και κοινωνικούς. Όντας όμως στο επίκεντρο, ενδέχεται κάποια στιγμή να υπερβάλλουν, αναζητώντας διακαώς το χειροκρότημα, τις επιδοκιμασίες και τη συνεχή αποδοχή. Φέρονται έτσι εγωιστικά και αυτάρεσκα, περιθωριοποιώντας πολλές φορές όλους εκείνους που, ενώ έχουν ικανότητες, διστάζουν να τις δείξουν. Αυτούς που δεν βγαίνουν μπροστά, που δεν θα τραγουδήσουν σε μια παρέα, δεν θα πουν ένα ανέκδοτο δημόσια, δεν θα προτείνουν αυτοί το μέρος όπου θα πάνε βόλτα. Με αποτέλεσμα αυτοί οι χαρισματικοί άνθρωποι, που ξέρουν ότι η γνώση δεν χρειάζεται πάντα να επιδεικνύεται, να «μένουν πίσω». Αυτή ήταν η πρωταρχική μας ιδέα για το θεατρικό έργο «Μίλα και Σουτ». Δημιουργήσαμε, έτσι, έναν φανταστικό κόσμο μέσα στον οποίο οι φλύαρες και εξωστρεφείς Νότες έχουν διώξει από την πόλη τους τις συνεσταλμένες και εσωστρεφείς Παύσεις, αφού, όντας σιωπηλές, δεν τους χρησίμευαν σε τίποτα. Όλα τώρα μοιάζουν ιδανικά και οι Νότες διοργανώνουν ασταμάτητα γιορτές στις οποίες επιδεικνύουν τις εντυπωσιακές τους ικανότητες. Μια μέρα όμως μια Νότα, η Μίλα, χάνει μυστηριωδώς την μελωδία της και οι υπόλοιπες Νότες την διώχνουν μακριά. Στο δρόμο της θα συναντήσει μια νεαρή Παύση, τον Σουτ και μέσα από το μακρύ περιπετειώδες ταξίδι τους, η μεν Μίλα μαθαίνει να ακούει και ο Σουτ,  να βγαίνει εμπρός και να "μιλά."».

«Μίλα και Σουτ», λοιπόν, ή μίλα, περίμενε, άκου θα έλεγα εγώ. Γιατί μπορεί το κείμενο να αναφέρεται σε πρώτο επίπεδο στη μουσική, στην ουσία όμως μιλάει για την ανάγκη της σιωπής μέσα στην επικοινωνία, της παύσης που προαπαιτείται για να μπορέσουμε να ακούσουμε και εν συνεχεία να απαντήσουμε ή να συνεχίσουμε. Γιατί αν μιλάμε ή τραγουδάμε συνεχώς, βρισκόμαστε και προκαλούμε ένα μόνιμο βουητό, χωρίς νόημα, χωρίς συνέχεια και χωρίς σύνδεση με τους γύρω μας. Η έλλειψη παύσης ή σιωπής σηματοδοτεί την έλλειψη διάθεσης, ενσυναίσθησης και για να είμαι ειλικρινής, ευγένειας. Μιλάμε για όσα απουσιάζουν από την καθημερινότητά μας και ξεχνάμε πως η ευγένεια είναι κάτι που λείπει καθολικά. Θα μου πείτε πως η αγένεια ίσως να καλύπτει άλλες δυσκολίες και θα συμφωνήσω μαζί σας, σκέφτομαι όμως πως όσο προσπαθούμε να κατανοήσουμε κάποιον, πρέπει κι εκείνος να κάνει την αντίστοιχη προσπάθεια –αν όχι να μας κατανοήσει, να γίνει εκείνος τουλάχιστον κατανοητός. Διαφορετικά δεν υπάρχει επικοινωνία.  
           
Είναι πολύ πετυχημένος ο τρόπος που μιλάει και δεν μιλάει για την επικοινωνία η ομάδα Κοπέρνικος. Προφανώς επειδή μιλάει καταρχήν για τη μουσική. Και η μουσική όμως είναι μια γλώσσα, δύσκολη να τη μάθει κανείς, πολύτιμη όταν την κατέχει και την εξασκεί. Γιατί η μουσική θέτει με τρόπο ξεκάθαρο τη θέση κάθε στοιχείου πάνω στο πεντάγραμμο, από την νότα και την παύση, μέχρι τις διέσεις, τις υφέσεις και πολλά άλλα που εγώ προσωπικά παρ’ ότι θαυμάζω, δυστυχώς αγνοώ. Με τον τρόπο αυτό, εικονογραφεί ένα σύστημα επικοινωνίας των μουσικών μεταξύ τους, των οργάνων μεταξύ τους, των οργάνων και των φωνών. Και αν το προχωρήσουμε παρακάτω, μια ολοκληρωμένη συμφωνία είναι η αρμονική –ή όχι αν γίνεται ηθελημένα- επικοινωνία όλων των παραπάνω.
           
Έτσι και η ανθρώπινη επικοινωνία. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ έναν άνθρωπο που μιλάει ασταμάτητα χωρίς να πάρει ανάσα και φυσικά χωρίς να αφήσει κάποιον άλλο να μιλήσει. Από ένα σημείο κι έπειτα δεν μπορούμε να τον ακούσουμε άλλο, οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα του δεν έχουν νόημα και για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω πως και ο ίδιος νιώθει πως υπάρχει κάποιο νόημα. Όλη αυτή η βουή καλύπτει στην ουσία ένα μεγάλο κενό, μια απέραντη μοναξιά που δεν ξέρει και ο ίδιος πώς να τη διαχειριστεί.
           
Ίσως κάτι τέτοιο συμβαίνει και στον στρατηγό ΣιΜι, ο οποίος εξορίζει τις παύσεις για να μη σταματούν να τραγουδούν οι νότες στην Πόλη της Μελωδίας.
           
Ρωτήσαμε τους συγγραφείς τι επιθυμούν να πάρουν μαζί τους οι μικροί θεατές φεύγοντας από την παράσταση. «Ότι η φιλία ανάμεσα σε δύο φαινομενικά διαφορετικούς ανθρώπους, όχι μόνο δεν είναι αδύνατη, αλλά, όταν επιτευχθεί, οδηγεί σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα σύνδεσης. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και η φιλία μοιάζει πιο δυνατή από ποτέ!». Προσπαθώντας να σκεφτώ τι είναι αυτό που μου έμεινε εμένα από την παράσταση, καταλήγω πως για να ακούσεις την ηχώ, πρέπει να ρωτήσεις και να περιμένεις. Διαφορετικά ακούς μόνο θόρυβο.
 

«Μίλα και Σουτ»
Ομάδα Κοπέρνικος
 
ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ: Ελισσαίος Βλάχος, Μιχάλης Πανάδης, Σωτηρία Ρουβολή
 
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γκάυ Στεφάνου
ΚΕΙΜΕΝΟ: Άγγελος Αγγέλου, Έμη Σίνη
ΣΤΙΧΟΙ: Έμη Σίνη
ΜΟΥΣΙΚΗ - ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ: Άγγελος Αγγέλου
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΟΥΚΛΩΝ: Δήμητρα Κωνσταντινίδου, Κλειώ Κιούλπαλη
ΣΚΗΝΙΚΑ - ΕΙΔΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ: Γκάυ Στεφάνου
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Ομάδα Κοπέρνικος
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Ελισσαίος Βλάχος, Γκάυ Στεφάνου
ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ, EDITING, MASTERING: Γιώργος Ζιώτας
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Ευδοκία Κακιούζη
ΒΟΗΘΟΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Μαργαρίτα Τζαννέτου
ΑΦΙΣΑ: Polka Dot Design
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Σταθόπουλος
 
Ηλικίες: 4 έως 10
Διάρκεια:70 λεπτά
 
Κάθε Κυριακή στις 15:00
στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη»
του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής
στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών