ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

της Μαρίας Σούμπερτ

«Καθώς κάνω σκίτσα για τις ιστορίες πάντα φαντάζομαι τους ήρωες
 σαν να ήμουν πιτσιρικάς, τις ζωές τους,
τις προσωπικότητες τους».

​Από πού προέρχεται ένας εικονογράφος; Μπορεί να είναι από τον χώρο της ζωγραφικής και των εικαστικών, των πλαστικών τεχνών, μπορεί να είναι καρτουνίστας, ή όπως ο Φίλιππος Φωτιάδης, αρχιτέκτονας και ιδρυτικό μέλος του δημιουργικού γραφείου we design με έδρα την Αθήνα. Πόσο εικονογράφος όμως είναι κάποιος που σπούδασε αρχιτεκτονική στο Rhode Island School of Design και στο Harvard Graduate School of Design;

Προφανώς πολύ, όταν έχει βρει τον τρόπο να ασχολείται με τη ζωγραφική και την εικονογράφηση, όταν έχει συμμετάσχει σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στις γκαλερί Αγκάθι, Μαρτίνος και Ζουμπουλάκη. Ο Φίλιππος Φωτιάδης εκτός από τις εικονογραφήσεις βιβλίων, εικονογραφεί για το θέατρο («Ο Πουπουλένιος» – Θέατρο Αθηνών 2013, «Ερωτόκριτος» από τους Χαΐνηδες – Ηρώδειο 2014) και για καταστήματα (Hermès Athènes “Vitrine d’Artiste” 2013). Το 2011 κυκλοφόρησε το παραμύθι του "Ζαφείρης Κοντοπίθαρος".
 
«Στο σχολείο ήμουν μέτριος μαθητής. Πάντα όμως λίγο ζωγράφιζα. Έφτιαξα ένα πορτφόλιο με ζωγραφιές μου, το 'διαβατήριό' μου για το πανεπιστήμιο στην Αμερική, κι έγινα αρχιτέκτονας. Έχω σχεδιάσει αρκετούς χώρους και κτίρια, κάποια έχουν υλοποιηθεί και πολλά άλλα όχι. Τη ζωγραφική τη θεωρώ χόμπι, κάτι που γίνεται παράλληλα με τη δραστηριότητα μου ως αρχιτέκτονα, για να μην χάνω το κέφι μου.
 
Η πρώτη έκθεση ζωγραφικής ξεκίνησε σαν καλαμπούρι: Είχα γνωριστεί με τον Γιώργο Καρτάλο, έχει την γκαλερί Αγκάθι στην Κυψέλη, κάποιος στην παρέα είχε πει “κι ο Φίλιππος ζωγραφίζει”. Ήταν οι “καλές εποχές”, όποτε συναντιόμασταν με τον Γιώργο λέγαμε χαριτολογώντας πως θα κάνουμε μια έκθεση, έτσι, και γελούσαμε. Σε κάποια φάση το πήραμε στα σοβαρά, αποφασίσαμε να το επιχειρήσουμε. Ξυπόλητος στ' Αγκάθι ήταν ο τίτλος.  Κι ενώ γενικά ντρέπομαι την προβολή, δεν είχα πρόβλημα να εκτεθώ. Είχα σαν άλλοθι το ότι δεν είμαι επαγγελματίας, αρχιτέκτονας είμαι, δε φταίω εγώ για τις ζωγραφιές που εκθέτω. Εξέθεσα μικρές μονοκονδυλιές με χρώμα, ακουαρέλες, διάσπαρτα θέματα και κάποια κάρβουνα.
           
Συνέχισα, κι εξακολουθώ, να εξασκώ την αρχιτεκτονική (αν και υπήρξαν φορές που μου 'χε φανεί ότι εκείνη δε με εξασκούσε). Πάντα όμως κάτι παρεμφερές με απασχολούσε στο πλάι, μια έκθεση ζωγραφικής, μια εικονογράφηση.
 
Στο γραφείο έχουμε ένα μικρό μηχάνημα λέιζερ για κοπή επίπεδων επιφανειών. Σχεδιάζεις κάτι και το μηχάνημα σου το κόβει σε χαρτί, χαρτόνι, ξύλο. Το χρησιμοποιούμε για αντικείμενα και μακέτες κτηρίων. Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να το αξιοποιήσω, να δημιουργήσω ανάγλυφες εικόνες, χαρτόνια με διαφορετικά περιγράμματα κολλημένα το ένα στο άλλο, να σου δίνουν την αίσθηση του βάθους. Τι να φτιάξω όμως;

Εκείνη την περίοδο διακοσμούσα με διάφορα μεγεθυμένα σκίτσα μου το δωμάτιο της κόρης μου, τοπία, φάτσες, ζώα. Ένα σκίτσο από κάποιο τεφτέρι μου, μια περίεργη φιγούρα, κέντρισε την προσοχή της γυναίκας μου: “Ποιος είναι αυτός ο κοντοπίθαρος;” με ρώτησε.  Κάπως έτσι έβαλα μπρος για τον Ζαφείρη Κοντοπίθαρο, μια γραμμική ιστορία, παραμυθένια: ο ήρωας εργάζεται σε ένα παλάτι και μια μέρα, βρίσκοντας ένα μυστήριο κουτάκι, φεύγει για να ψάξει τον κάτοχό του.  Έφτιαχνα κι έφτιαχνα εικόνες με τη νέα τεχνική με σκοπό να τις εκθέσω. Λίγο πριν από την έκθεση, η ιστορία έγινε βιβλίο  Το κείμενο ήταν αλλόκοτο -δεν είχα ψευδαισθήσεις, συγγραφέας δεν είμαι- δικαιολογία για να φτιάξω εικόνες ήταν.  Κατατάχθηκε στα κόμικς.  Μαζί με τη νέα τεχνική, παρουσίαζα μια νέα, λίγο πιο καρτουνίστικη, γραφή.
 
Ακολούθησαν κι άλλες ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής, πολλές συμμετοχές σε ομαδικές, βιτρίνες καταστημάτων,  εικονογραφήσεις για σκηνικά θεάτρου,  για περιοδικά,  αντικείμενα και – σχεδόν σαν να ήταν φυσικό- παιδικά βιβλία.
 
Χρησιμοποιώ τον υπολογιστή -συχνά για τη σύνθεση ή το χρώμα- αλλά πάντα τα σχέδια γίνονται με το χέρι. Οι εικόνες στο  Κίτρινο φύλλο του Μιχάλη Μουλάκη, είναι φτιαγμένες με την τεχνική των επιπέδων από χαρτόνι και ύστερα φωτογραφημένες.
 
Καθώς κάνω σκίτσα για τις ιστορίες πάντα φαντάζομαι τους ήρωες σαν να ήμουν πιτσιρικάς, τις ζωές τους, τις προσωπικότητες τους.  Τους αποδίδω χαρακτηριστικά που είτε αντλώ από το κείμενο, είτε επινοώ. Πολύ το διασκεδάζω πάντως».
 
www.philphot.gr