ΥΙΟΘΕΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΆΡΦΙ!

24/12/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

Ο Άρφι θέλει να βρει ένα σπίτι. Δεν τον νοιάζει τι σπίτι θα είναι αυτό, αρκεί να είναι σπίτι. Αποφασίζει λοιπόν να γράψει ένα γράμμα σε κάθε σπίτι στην οδό Μπάτερνατ και να το στείλει, περιμένοντας την πολυπόθητη απάντηση. Τι θα γράφει όμως το γράμμα που θα πάρει πίσω;

O Αμερικανός συγγραφέας και εικονογράφος Τρόι Κάμινγκς παρουσιάζει ένα αξιολάτρευτο, αποφασισμένο σκυλί με στόχο και πρόγραμμα. Που τολμάει να διεκδικήσει αυτό που θέλει, που αντέχει τις ματαιώσεις και δεν το βάζει κάτω. Δεν το βάζει κάτω; Ίσως λίγο στο τέλος, όταν θα τον έχει απορρίψει το κίτρινο σπίτι, η κρεοπώλισσα, ο πυροσβεστικός σταθμός, ο τύπος από την μάντρα με τα άχρηστα πράγματα και το ακατοίκητο σπίτι στην άκρη του δρόμου. Τότε ο μικρός αυτός υπέροχος κούταβος θα αποσυρθεί στο χαρτόκουτο που του χρησιμεύει για σπίτι. Μέχρι που θα λάβει εκείνος ένα γράμμα που θα τον ρωτάει αν θέλει κάποιος να γίνει το αφεντικό του.

Η ιστορία αναπτύσσεται μέσα από την μέθοδο της επιστολογραφίας, μια μέθοδο που τα σημερινά παιδιά –και αρκετοί ενήλικες- δεν γνωρίζουν πια. Ολόκληρη η διαδικασία του να επιλέξεις επιστολόχαρτο, να σκεφτείς τι να γράψεις χωρίς πολλά λάθη –γιατί δεν είχες και πολλά ίδια επιστολόχαρτα με καρδούλες και άρωμα φράουλα-, το ταξίδι στο ταχυδρομείο με τη μαμά ή το μπαμπά, ο φάκελος που έπαιρνε το γραμματόσημο και έπεφτε μέσα στο ταχυδρομικό κουτί, η αγωνία αν το γράμμα σου θα φτάσει ασφαλές στον προορισμό του –γιατί ας μην ξεχνάμε πως δεν ήταν πάντοτε αξιόπιστα τα ταχυδρομεία- και μετά η αναμονή της απάντησης, το άνοιγμα του φακέλου, η ανάγνωση του γράμματος, η μυρωδιά του χαρτιού. Και πάμε πάλι από την αρχή.

Η ανάμνηση αυτή συνδέθηκε με τα παιδικά μου χρόνια, όταν λόγω μετακόμισης απομακρύνθηκα από τη φίλη μου, την Κατερίνα, και περάσαμε χρόνια ολόκληρα αλληλογραφώντας. Και σκέφτομαι πως τα σημερινά παιδιά μαθαίνουν πως με ένα μήνυμα στο κινητό, στο μέσεντζερ, στο βάιμπερ ή ένα μαιλ –όπου τις περισσότερες λέξεις τις ολοκληρώνει ο αυτόματος διορθωτής- περπατώντας, μασουλώντας, βλέποντας ταινία ή κάνοντας οτιδήποτε άλλο, πως έτσι έχουν αναρωτηθεί, σκεφτεί και ενδιαφερθεί για τον άλλο. Και για να μην παρεξηγηθώ: ναι, οι εποχές αλλάζουν. Ναι, η τεχνολογία προτείνει αυτή την ευκολία. Ναι, δεν ήταν τα πάντα καλύτερα όταν ήμουν εγώ παιδί –η μόδα για παράδειγμα ήταν κάτι το φρικτό- αλλά και πάλι μοιάζει η ταχύτητα και η τεχνολογία να έχουν μειώσει το προσωπικό ενδιαφέρον, την αναζήτηση γύρω από την επικοινωνία. Έστω και με ένα σκύλο.

Γιατί ένα σκυλί είναι πάντα εκτός από μια συντροφιά, ένας άμεσος τρόπος το παιδί να μάθει να σχετίζεται, να στηρίζεται, να περιμένει, να αλληλεπιδρά. Δεν χρειάζεται όμως ένα κατοικίδιο να είναι χρήσιμο για να το θέλουμε κοντά μας, κάθε ζωντανό έχει δικαίωμα στη θαλπωρή –εκτός από την κατσαρίδα, σε αυτό είμαι κάθετη.

Αυτές τις σκέψεις λοιπόν μου έφερε το «Μπορώ να γίνω ο σκύλος σου» του Τρόι Κάμινγκς, με την έξυπνη, χιουμοριστική και τόσο άμεση εικονογράφηση, με την ιστορία που λέγεται στα συμφραζόμενα και όχι μόνο στα γράμματα, που προκαλεί το ενδιαφέρον, την απορία και τα ερωτηματικά του μικρού αναγνώστη.

Η εικόνα με την οποία θα σας κλείσω σήμερα είναι της τετράχρονης κόρης μου να κρατάει αγκαλιά το βιβλίο και να σκάει ζουληχτά φιλιά στον Άρφι στο εξώφυλλο. Και να μου ζητάει σκύλο. Την πάτησα.