ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΣΠΕΙΡΑΣ ΛΗΣΤΩΝ;

του Χρήστου Σούτου

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφτανε η στιγμή, που θα έγραφα άρθρο για θεατρικές σκηνές με αφορμή όχι κάποια καλλιτεχνική καινοτομία ή μια πετυχημένη παράσταση της πόλης, αλλά για ένα μπαράζ διαρρήξεων σε αυτές. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα πάνω από δέκα θεατρικές σκηνές έχουν γίνει στόχος διαρρηκτών, οι οποίοι αφαίρεσαν από τα εν λόγω θέατρα πέρα από τις όποιες εισπράξεις βρήκαν και τεχνολογικό εξοπλισμό. Το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό, αν και σε αυτό τον τομέα τα πράγματα με την κρίση που βιώνει ο χώρος δεν είναι καθόλου εύκολα, αλλά και κοινωνικό. Πολλοί θα πουν ότι οι χώροι που χτυπήθηκαν δεν ανήκουν σε αυτούς που χαρακτηρίζονται, από το ευρύ κοινό, ως εμπορικοί. Ότι βρίσκονται σε περιοχές σχετικά υποβαθμισμένες με αυξημένη εγκληματικότητα, όποτε ήταν λογικό κάποια στιγμή αυτό να συνέβαινε. Ότι πιθανότατα δεν έπαιρναν επαρκή μέτρα ασφάλειας και προστασίας εαυτών όποτε
"προκαλούσαν" την τύχη τους. Ότι, τέλος, θλιβερό μεν το γεγονός, αλλά αφορά αποκλειστικά αυτούς που έχουν ή δουλεύουν στα θέατρα αυτά και όχι την ευρύτερη κοινωνία ή γιατί να ενδιαφέρει περισσότερο η διάρρηξη σε ένα θεατρικό χώρο από μια αντίστοιχη σε ένα σπίτι ενός κοινού απλού πολίτη;

Κατά τη γνώμη μου όλα τα παραπάνω είναι λάθος. Πρώτον οι ταμπέλες στην τέχνη μόνο γέλιο προκαλούν. Ποιος καθορίζει και προσδιορίζει την αξία ή την επιτυχία ενός καλλιτεχνικού πονήματος από τον ίδιο το δημιουργό και το κοινό στο όποιο ο ίδιος θέλει και επιθυμεί να επικοινωνήσει το έργο του; Τα συγκεκριμένα θέατρα, άλλο περισσότερο άλλο λιγότερο έχουν " χτίσει" την δική τους ιδιαίτερη σχέση με το θεατρικό κοινό της πόλης και έχουν καταθέσει το δικό τους στίγμα στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Αθήνας. Δεύτερον η παρουσία τους στις ευαίσθητες εκείνες περιοχές έχει αλλάξει το χάρτη της πόλης προς το καλύτερο. Αναβάθμισαν με την παρουσία τους γειτονιές, που πριν από την έλευση τους εκεί θύμιζαν γκέτο και έφεραν σε επαφή κοινωνικές ομάδες που μέχρι πρότινος αγνοούσαν η μία την ύπαρξη της άλλης. Βοήθησαν την πρωτεύουσα να αποκτήσει έναν πραγματικά πολυπολιτισμικό πρόσωπο αποκεντρώνοντας την τέχνη από τα στενά όρια του κέντρου και αποτέλεσαν τους σκαπανείς για να υπάρχουν δράσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας που καυχιέται για το παρελθόν της και αγωνιά για το μέλλον της. Έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να γίνει ομαλότερα η ένταξη ανθρώπων από άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς στον κοινωνικό ιστό, αφού δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος από τον πολιτισμό γι΄αυτό. 

Το να συνεχίσουν να υφίστανται τα θέατρα αυτά είναι ευθύνη όλων μας. Όχι όμως μόνο των πολιτών, αλλά και της ίδιας της Πολιτείας. Αν οι χώροι αυτοί βάλουν λουκέτο υπό το φόβο της εγκληματικότητας ή το βάρος των οικονομικών ζημιών που αυτή επιφέρει, τότε θα γίνει πράξη η υποβάθμιση και γκετοποίηση των περιοχών αυτών. Με την "ελπίδα" οι διαρρήξεις αυτές να είναι απόρροια της καθημερινής εγκληματικότητας που υπάρχει σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη και όχι κάποιου " οργανωμένου" σχεδίου υποβάθμισης για να γίνουν ευκολότερα οι "επενδύσεις" ορισμένων, πρακτική που ακολουθείτε εδώ και αιώνες σε όλο τον κόσμο, κλείνω το σημερινό άρθρο περιμένοντας από την κυβέρνηση να πράξει τα δέοντα. Σωστότερη και πιο μεγάλη αστυνόμευση της περιοχής, βοήθεια στις επιχειρήσεις που επλήγησαν, μέσω πόρων για την αντικατάσταση ή και βελτίωση του υλικοτεχνικού τους εξοπλισμού, ηθική στήριξη με προβολή του θέματος από τα κρατικά ΜΜΕ. Ευελπιστώ να μην μείνω στήλη άλατος περιμένοντας....