ΤΟ ΤΖΑΤΖΑΛΟ

της Μαρίας Σούμπερτ

Το πρόβλημα της Ρούθυ είναι πως ότι και να κάνει, το Τζάτζαλο πάντα θα της το χαλάει. Ένα μαλλιαρό τέρας που φτύνει, κλωτσάει, σκίζει τις ζωγραφιές των άλλων παιδιών, ρεύεται και κάνει γενικά ότι μπορεί για να βάλει η δασκάλα την Ρούθυ τιμωρία. Η Ρούθυ στεναχωριέται. Γιατί δεν φταίει εκείνη. Η ίδια προσπαθεί πραγματικά. Γι αυτό και δεν της αρέσει να πηγαίνει σχολείο.


Η σύγχρονη παιδαγωγική και παιδοψυχολογία έχει ως στόχο την αποδέσμευση μιας συμπεριφοράς από την προσωπικότητα του παιδιού: δεν είναι η Ρούθυ άτακτο παιδί, κάτι την κάνει να συμπεριφέρεται με τρόπο άτακτο. Αυτό φαίνεται να επιτρέπει στα παιδιά να μην οικειοποιούνται τον ρόλο του κακού, άτακτου, φωνακλά, γκρινιάρη κτλ, αλλά να αναγνωρίζουν πως κάτι τα κάνει να συμπεριφέρονται έτσι. Συνήθως ακούμε μια φράση κάπως σαν «Κάθισε η κυρία Γκρινιάρα στον ώμο σου σήμερα;» και αυτό επιτρέπει στο παιδί να απενοχοποιηθεί από την ίδια τη συμπεριφορά. Δεχόμαστε πως κάθε αντίδραση αποτελεί έκφραση μιας εσωτερικής κατάστασης. Στα παιδιά όμως δεν είναι εύκολο να εντοπίσουμε την αιτία, ούτε να την αποκολλήσουμε από τη συμπεριφορά. Ένα παιδί ξέρει πάνω κάτω πώς να συμπεριφερθεί στη αυλή του σχολείο –και πάλι όμως θα βρεθεί να πετάει χαλίκια στους άλλους, να τους ρίχνει κάτω και να τους χαλάει το παιχνίδι.

Ο Sean Ferrell προτείνει λοιπόν το Τζάτζαλο σαν αιτία όλων των κακών και ο Charles Santoso του δίνει μορφή. Όπως είναι. Αν η Ρούθυ είναι καθαρά ζωγραφισμένη, το Τζάτζαλο είναι πιο αχνό. Και μοιάζει με τερατάκι. Ο συγγραφέας όμως προχωράει την υπόθεση γύρω από το Τζάτζαλο. Δεν είναι κάτι που αφορά μονάχα τη Ρούθυ, είναι κάτι που αφορά όλη την τάξη. Όλοι έχουν από ένα Τζάτζαλο να τους εκνευρίζει, να τους χαλάει το πρόγραμμα, τα σχέδια, να τους κάνει να κάνουν ζημιές, ενώ είχαν υποσχεθεί στο εαυτό τους να κάτσουν φρόνιμοι. Αν όμως έχουν όλοι από το δικό τους τέρας, γιατί ξεχωρίζει η Ρούθυ; Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση που θα μπορούσαμε να την προσεγγίσουμε στο επίπεδο της δυναμικής της τάξης. Αν η Ρούθυ για λόγους που δεν αφορούν την μυθοπλασία αυτήν τη στιγμή βρέθηκε στο ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, καταλήγει να είναι το παιδί που πάντα φταίει. Ο Τζορτζ από την άλλη, παρ’ ότι έχει κι εκείνος το δικό του τέρας, δείχνει να χαίρει της εύνοιας της δασκάλας, η οποία τιμωρεί αυτήν τη στιγμή μόνο τη Ρούθυ. Για κάτι που έκανε τώρα.

Οι ρόλοι μέσα στην τάξη, μαζί με τις δυσκολίες που μπορεί να έχουν ορισμένα παιδιά να προσαρμοστούν στο οργανωμένο σύστημα μιας τάξης φέρνοντας την επιφάνεια τα δικά τους τερατάκια, μοιάζει να αποτελεί μέρος της αφήγησης. Το σημαντικό όμως είναι πως τα παιδιά παρ’ ότι μπορεί να τσακώνονται και να γκρινιάζουν μεταξύ τους, αναγνωρίζουν το ένα στο άλλο πότε δρα εκείνο και πότε το Τζάτζαλό του. Γιατί όπως λέει και ο Sean Ferrell όλα τα παιδιά έχουν το δικό τους Τζάτζαλο. Της κόρης μου έχει χρώμα μπλε. Μου το είπε η ίδια.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ferrell Sean
Το Τζάτζαλο
Εικονογράφηση: Santoso Charles
Απόδοση: Αντώνης Παπαθεοδούλου
εκδόσεις Παπαδόπουλος
ISBN: 978-960-569-798-3
Τιμή: 11,99 €
Ηλικία: 4+