ΈΝΑΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

της Μαρίας Σούμπερτ

Υπάρχουν ορισμένα παραμύθια που θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίω με μαύρο δάκρυ όσες φορές τα άκουγα ή διάβαζα από τότε που ήμουν παιδί. Φυσικά το ένα είναι το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» του Άντερσεν. Το άλλο είναι ο «ευτυχισμένος πρίγκιπας» του Όσκαρ Ουάιλντ. Η βασική μου μνήμη ήταν αυτή της βαθιάς θλίψης, της στεναχώριας για κάτι καλό και όμορφο που χάνεται, για τον τρόπο που μόνο οι αθώοι πληγώνονται. Δεν θυμάμαι πότε πρωτοδιάβασα ή πρωτοάκουσα για τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα, θα μπορούσε να ήταν και μέσα από τα Άμπρα Κατάμπρα που στιγμάτισαν τα παιδικά χρόνια της δεκαετίας του ’80. Τι με συγκινεί όμως τόσο πολύ κάθε φορά;

Ο Όσκαρ Ουάιλντ γράφει για ένα άγαλμα στολισμένο με πολύτιμους λίθους και χρυσό, που όμως ενώ υπήρξε ένας ευτυχισμένος πρίγκιπας όσο ζούσε, τώρα η καρδιά του έχει γεμίσει θλίψη. Θλίβεται γιατί από την ψηλή του θέση –μια θέση που κατέχει ως άγαλμα τοποθετημένο σε βάθρο- βλέπει τη δυστυχία των ανθρώπων γύρω του και δεν μπορεί να ησυχάσει. Όσο ήταν ζωντανός λοιπόν, ενώ είχε μια «υψηλή» θέση παρέμενε τυφλός απέναντι στην πραγματικότητα, ενώ τώρα που την αντικρίζει δεν μπορεί να αντιδράσει. Θα ζητήσει τότε η βοήθεια ενός χελιδονιού που σιγά σιγά θα γδύσει το πέτρινο σώμα από τα πολύτιμα στοιχεία και θα τα μοιράσει σε όσους τα έχουν ανάγκη. Και παρ’ ότι στην αρχή το χελιδόνι ήταν διστακτικό –έπρεπε να φτάσει στην Αίγυπτο να ξεχειμωνιάσει- στο τέλος καταλήγει να πεθαίνει από το κρύο, αλλά με την καρδιά του γεμάτη ζεστασιά. Το παραμύθι κλείνει με την καρδιά του πρίγκιπα που σπάει από θλίψη. Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να κλάψει με μαύρο δάκρυ;

Αφήνοντας όμως κατά μέρος το χιούμορ, ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία. Καταρχήν αποτελεί ένα εξαιρετικό εφαλτήριο συναισθημάτων, και μάλιστα συναισθημάτων που κατά κύριο λόγο αποφεύγουμε: θλίψη, αγωνία, ανησυχία, λύπη. Ανακούφιση όταν σώζεται το παιδί της ράφτρας ή βρίσκει να φάει ο φτωχός ποιητής. Κι ας μένει γυμνό και τυφλό το άγαλμα. Σκέφτομαι πως στην εφηβεία οι νέοι μπαίνουν στην περίοδο της μελαγχολίας, την χρειάζονται για να μεγαλώσουν. Έτσι και τα παιδιά δοκιμάζονται με ορισμένα ερεθίσματα σε πιο δύσκολα συναισθήματα –εμπιστευτείτε τα, μπορούν να τα διαχειριστούν.

Τι με θλίβει όμως εμένα τόσο πολύ σε αυτό το παραμύθι; Ίσως η αδυναμία του πρίγκιπα να δράσει. Όσο ήταν ζωντανός περνούσε την ζωή του ευτυχισμένα, δεν του έλειπε τίποτα, ήταν ενεργητικός και δραστήριος –δεν έβλεπε όμως πραγματικά. Έβλεπε μονάχα αυτά που πίστευε πως υπήρχαν εκεί έξω. Όταν όμως πέθανε –δεν είναι και αυτό λόγος θλίψης; Προσωπικά είχα πάντα την αίσθηση πως πέθανε νέος, τι κρίμα!- άρχισε να βλέπει αυτά που πραγματικά βρίσκονταν μπροστά του. Ως άγαλμα όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Έμενε παγωμένος σε μια βασανιστική αδράνεια. Και αυτή η αδράνεια σε συνδυασμό με την μεγάλη του ανάγκη για βοήθεια είναι που τον έκανε ευάλωτο. Τραγική φαίνεται να είναι η μορφή του, και στατική μέσα στην παγωμένη σιωπή του χειμώνα.

Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας είναι ένα παραμύθι που διακινεί έντονα συναισθήματα μέσα σε πολύ λίγες σελίδες. Με ένα λιτό κείμενο που διασκευάζει η Αργυρώ Πιπίνη και εικονογραφεί η Γκάμπι Μπάρατσι, οι εκδόσεις Μεταίχμιο πλούτισαν στην κυριολεξία την σειρά της πρώτης λογοτεχνίας.
 ----------------------------------------------------------------------------------------------------
Όσκαρ Ουάιλντ
Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας
Διασκευή: Αργυρώ Πιπίνη
Εικονογράφηση: Γκάμπι Μπάρατσι
εκδόσεις Μεταίχμιο
ISBN:  978-618-03-1260-7
Τιμή: 9,90€