ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΟ ΧΑΟΥΡΕΓΚΙ

της Μαρίας Σούμπερτ

Καλεσμένος των εκδόσεων Μεταίχμιο στο πλαίσιο του Ιβηροαμερικανικού Φεστιβάλ LEA και της Αθήνας Παγκόσμιας Πρωτεύουσας Βιβλίου, ο Εντουάρντο Χαουρέγκι μιλάει για αυτά που τον κινητοποιούν και τον εμπνέουν: την στιγμή, τα γεγονότα, τους χαρακτήρες. Ως ψυχολόγος και δίνοντας μεγάλη βαρύτητα στο χιούμορ και το παιχνίδι, ο Χαουρέγκι φαίνεται να διαθέτει ακριβώς τα στοιχεία εκείνα που κάνουν απολαυστική όχι μόνο τη συγγραφή ενός βιβλίου για παιδιά, αλλά την ανάγνωσή του.

«Μέχρι πρόσφατα, έγραφα βιβλία μόνο για ενηλίκους –λογοτεχνικά και μη. Αυτός που με εισήγαγε στον κόσμο του παιδικού βιβλίου ήταν ο Pierdomenico Baccalario και οφείλω να τον ευχαριστήσω, καθώς απολαμβάνω την συγγραφή των παιδικών βιβλίων χίλιες φορές περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Άλλοι συγγραφείς μου έχουν πει πως θα έβρισκαν την ιδέα συγγραφής ενός παιδικού βιβλίου αρκετά δύσκολη. Στην περίπτωσή μου, όμως, οι ιστορίες φαίνεται να ρέουν από την πένα μου πολύ πιο εύκολα. Πάντοτε φρόντιζα το εσωτερικό μου παιδί. Ως ψυχολόγος, έχω εκπαιδευτεί στο γέλιο, το χιούμορ και το παιχνίδι, και πολλά χρόνια μάθαινα στους ενήλικες πώς να παίζουν και να αναπτύσσουν την προσωπική τους αίσθηση του χιούμορ. Είμαι ο τύπος που θα ντυθεί Τζεντάι για να παρακολουθήσει την τελευταία ταινία του Star Wars –στην ηλικία των 47 χρόνων. Η μητέρα μου λέει πως είμαι ακόμα παιδί, παρ’ ότι είμαι ο μεγαλύτερος από τα πέντε αδέρφια. Έτσι κάνουν και πολλά παιδιά γύρω μου. Φαντάζομαι πως είναι απλώς φυσιολογικό.
 
Όταν με ρωτούν οι άνθρωποι από πού εμπνέομαι, πραγματικά δεν ξέρω σε τι αναφέρονται. Δεν πιστεύω στην πηγή των ιδεών. Το να γράφω ιστορίες είναι, για μένα, σα να παίζω με τουβλάκια. Να χτίσω κάτι με τα διαθέσιμα υλικά –τόπους, χρόνους, χαρακτήρες, συναισθήματα, γεγονότα- με παιγνιώδη διάθεση, και ανοιχτός σε οτιδήποτε προκύψει. Τις περισσότερες φορές οι πρώτες απόπειρες δεν είναι τέλειες, ούτε καν αρκετά καλές. Χρειάζεται επομένως να χτίζεις και να ξαναχτίζεις, ή να βελτιώνεις, ή να ξεκινάς ακόμα και από την αρχή ορισμένες φορές. Από τη στιγμή που μια ιστορία με ενθουσιάσει, θα με προβληματίσει ή θα με διασκεδάσει, τότε βλέπω πώς μπορεί να λειτουργήσει.
 
Στην περίπτωση της «Ωραιότερης Ιστορίας που γράφτηκε ποτέ», ο  Pierdomenico κι εγώ είχαμε μια ιδέα: κλασικές ιστορίες που θα άλλαζαν με την προσθήκη ενός περίεργου στοιχείου, όπως ένα όπλο λέιζερ στον Πήτερ Παν. Ήτα λοιπόν μια άσκηση να επιλέξουμε τους κλασικούς, να δούμε πώς θα τους καταστρέψουμε, και μετά να βρούμε τρόπο να τους σώσουμε και πάλι. Ήταν όλο βασισμένο στην δοκιμή και το λάθος. Το τελικό αποτέλεσμα όμως μας χαροποίησε πολύ και τους δύο».