ΜΙΑ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ ΑΛΕΠΟΥ

17/7/2019

της Μαρίας Σούμπερτ

Έχω μια μακρινή ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια –πριν τα έξι σίγουρα- που καθόμαστε με την αδερφή μου στο δωμάτιό μας και παίζουμε κουζίνα. Για φαγητό έχουμε ψιλοκόψει χαρτί και πρέπει να κάνουμε πως το τρώμε. Εγώ το έφαγα κανονικά.

Κάπως έτσι φαίνεται να την έχει πατήσει και ο κύριος Αλεπούδης, όχι όμως επειδή δεν κατάλαβε σωστά τους κανόνες ενός παιχνιδιού, αλλά επειδή έχει συνδυάσει την αισθητική ικανοποίηση με την γευστική ικανοποίηση. Γιατί ο καημένος κύριος Αλεπούδης τα αγαπούσε τα βιβλία. Τα λάτρευε στην κυριολεξία.

Πώς λες σε κάτι αγαπημένο «Θα σε φάω!»; Έτσι και ο κύριος Αλεπούδης τα έτρωγε τα βιβλία. Η αγάπη του βέβαια αυτή και η ανάγκη του είναι τόσο μεγάλη που σιγά σιγά πουλάει τα έπιπλά του, θα γίνει παραβατικός τύπος και κλέφτης, θα βρεθεί στη φυλακή, ενώ θα έχει χρειαστεί να φάει και τηλεφωνικούς καταλόγους όσο δεν έβρισκε κάτι άλλο να ικανοποιήσει την πείνα του.

Η συμπεριφορά του Αλεπούδη έχει όλα τα χαρακτηριστικά της εξάρτησης. Ναι, πιστέψτε με, κι εγώ εξεπλάγην όταν το συνειδητοποίησα. Ο Αλεπούδης είναι εξαρτημένος από τα βιβλία. Αλλά όχι από όποια κι όποια βιβλία. Από τα καλά βιβλία. Αυτά και μόνο αυτά μπορούν να γεμίσουν το στομάχι του, να ικανοποιήσουν τους αισθητικούς του κάλυκες, να του δώσουν τροφή για σκέψη (μα τι υπέροχο λογοπαίγνιο!). Και προκειμένου να έχει αυτά, ο Αλεπούδης μπορεί να ζήσει χωρίς έπιπλα, «ζητιανεύοντας» στη βιβλιοθήκη και κλέβοντάς την όταν έχει ανάγκη. Μάλιστα όταν το «υλικό» που πρέπει να καταναλώσει είναι κακής ποιότητας, τα αποτελέσματα φαίνονται. Πάνω του και στην τουαλέτα.

Η Franziska Biermann γράφει ένα ξεκαρδιστικό, αλλά και πολύ αληθινό βιβλίο για την «εξάρτηση» των βιβλίων, την κατάσταση αυτή που επηρεάζει την κοινωνική και προσωπική συμπεριφορά του ατόμου, το οδηγεί σε πράξεις επικίνδυνες και αντικοινωνικές, αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του και παρατηρείται σε βάθος χρόνου μεγαλύτερο των έξι μηνών. Και σε περίπτωση που ψαρώσατε, όχι, μην ανησυχείτε, δεν υπάρχει εξάρτηση από το βιβλίο, ούτε συγκεκριμένη αναφορά στον DSM. Υπάρχει όμως η ανάγκη να ταξιδέψει κανείς σε κόσμους μαγικούς, να ζήσει περιπέτειες και να ταυτιστεί με ήρωες διαφορετικούς από τον ίδιο. Υπάρχει η ανάγκη για αισθητική απόλαυση, για κάτι διαφορετικό από την πεζή πραγματικότητα. Και σε αυτή την περίπτωση ένα βιβλίο ίσως είναι πολύ προτιμότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο μέσο φυγής.

Δε συμφωνείτε;