Το Θεαθήναι είδε την ταινία “Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο”

γράφει ο Μιχάλης Λαγάνης

Δεν ξέρω τι έχει περισσότερη σημασία σε μια ταινία. Οι ερμηνείες, ο τρόπος με τον οποίο είναι σκηνοθετημένη, η φωτογραφία, το σενάριο ή το θέμα το οποίο πραγματεύεται;

Όλα τα παραπάνω παίζουν πράγματι ρόλο και μάλιστα πολύ σημαντικό ,εφόσον πρόκειται για κριτική κινηματογράφου ή τα μέλη μιας Επιτροπής σ´ ένα από τα μεγάλα Διεθνή φεστιβάλ Κινηματογράφου ή τα βραβεία Όσκαρ.

Ο μεγαλύτερος όμως κριτής της οποιασδήποτε ταινίας ή σειράς, είναι το κοινό. Είναι τα συναισθήματα που αφήνουν στον θεατή οι τίτλοι του τέλους, μόλις εκείνος σηκωθεί από την καρέκλα του κινηματογράφου ή κλείσει το κουμπί της τηλεόρασης. Είναι οι περιγραφές στους φίλους του , είναι  το κατά  πόσο θα εξακολουθήσει να σκέφτεται στη διάρκεια των επόμενων μηνών σκηνές και φράσεις που αποτυπώθηκαν βαθιά στη ψυχή και το υποσυνείδητό του.  

Πριν από λίγες ημέρες διαβάζοντας ότι η συγκεκριμένη ταινία προτάθηκε για 14 βραβεία BAFTA, δηλαδή τα βρετανικά βραβεία τα οποία για πολλούς ειδικούς και μη της Έβδομης Τέχνης θεωρούνται ανώτερα από τα αντίστοιχα βραβεία Όσκαρ, παρακολούθησα το γερμανικό φιλμ «Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο», βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Erich Maria Remark (Im Wersten Nichts  Neues). Γραμμένο το 1929, έχει κάνει εκατομμύρια πωλήσεις σε όλο τον κόσμο και έχει μεταφραστεί σε 45 γλώσσες .Επίσης, έχει μεταφερθεί στο θέατρο και έχει μεταφερθεί άλλες δύο φορές στον κινηματογράφο . 

Όσον αφορά στην πλοκή, το Ιm Western nichts neues αναφέρεται στην παρακαταθήκη του νεαρού στρατιώτη Πάουλ Μπόυμερ, που μαζί με μια παρέα συμμαθητών του βρέθηκε από τα θρανία στα χαρακώματα, στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου θα ζήσουν τη φρίκη του θανάτου και τη σκληρή πραγματικότητα της μάχης, τη διάψευση των προσδοκιών τους και την προδοσία. Ωστόσο οι νεαροί στρατιώτες της γερμανικής Σιδηράς Νεολαίας στέκονται στις θέσεις τους, εκτελούν εντολές, σκοτώνουν για να επιβιώσουν, έτοιμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους σε έναν πόλεμο που δεν καταλαβαίνουν.

Παρακολουθώντας το σχεδόν δυόμιση ωρών έπος, με όλη τη σημασία της λέξης, στο Netflix, πολλές φορές σκέφτηκα έως ποιο σημείο μπορεί να φθάσει η εγκληματική φύση του ανθρώπου . 

Την καταλληλότερη απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δίνει κατά τη διάρκεια  της ταινίας ένας από τους μπαρουτοκαπνισμένους από τη φρίκη του πολέμου συντρόφους του Πάουλ, ο πολωνικής καταγωγής σύντροφος του Καλ ο οποίος λέει: «Δώσε στον σκύλο κόκκαλο και θα σε ευγνωμονεί, δώσε στον  άνθρωπο εξουσία και παρατήρησε τον να μεταμορφώνεται σταδιακά σε κτήνος».

Θεωρώ περιττή την οποιαδήποτε αναφορά στην άρτια σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, τη μουσική και κυρίως την πλοκή της ιστορίας , η οποία παρότι γνωστή στον θεατή που έχει διαβάσει το βιβλίο, σε κρατά με «κομμένη την ανάσα» καθ' όλη τη διάρκεια της και έως την τελευταία σκηνή. 

Όσοι λοιπόν συνδρομητές ή μη του Netflix δεν έχετε δει την κινηματογραφική μεταφορά του "Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο", έστω από την περιορισμένων διαστάσεων οθόνη του laptop ή του κινητού σας, σπεύσατε.