ΗΛΙΑΝΑ ΜΠΑΡΔΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

της Μαρίας Σούμπερτ

Αγαπώ την αποκάλυψη των έργων μπροστά στα μάτια μας,
αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα στο εργαστήριο των εικαστικών
με την δημιουργικότητα να ρέει άφθονη.

Είναι περίεργο το πώς συναντούνται οι άνθρωποι, πώς μπορείς να ανακαλύψεις τη δημιουργικότητα εκεί που δεν την περιμένεις. Σε ένα φεστιβάλ παιδικού βιβλίου, λοιπόν, γνώρισα την Ηλιάνα Μπάρδη και αμέσως το βράδυ την γκούγκλαρα να δω τα έργα της. Τα μπλε της, βαθιά, ζεστά –αυτά ακριβώς τα μπλε που τραβάνε το μάτι μου, αλλά και οι μορφές της, οι χρωματικοί της συνδυασμοί ήταν η αφορμή να της προτείνω να γίνει η εικονογράφος του μήνα για τον Ιούνιο, τον κατεξοχήν μήνα του μπλε του ουρανού και της θάλασσας.

Εικονογράφος και εικαστικός, η προσέγγισή της σχετίζεται άμεσα με το έργο τέχνης, κι ας διαφοροποιεί την κατά παραγγελία εικονογράφηση από την δημιουργία ενός έργου τέχνης. Εγώ πάλι σκέφτομαι πως το ένα πλουτίζει από το άλλο σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους.

«Στην αρχή ασχολήθηκα με το αρχαιολογικό σχέδιο, στην Κρήτη όπου κατοικούσα και εργαζόμουν ως εικαστικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση από το 2006 ως το 2017. Έπειτα σχεδίασα τις εικόνες για το εκπαιδευτικό βιβλίο της Ακαδημίας Κινέζικης και Αρχαίας Ελληνικής Ιατρικής που αφορά τον βελονισμό. Και στις δύο περιπτώσεις η ακρίβεια ήταν το ζητούμενο, κάτι που με βοήθησε αργότερα στην εικονογράφηση του «Ζωγραφίζοντας Εξερευνώ τη Μινωική Κρήτη». Εκεί πια απευθυνόμουν σε παιδιά, και τα παιδιά χρειάζονται πολλά πέρα από την ακρίβεια για να ενδιαφερθούν για την πληροφορία που μεταφέρεται χωρίς τη Γλώσσα. Χρειαζόμουν την δύναμη των αυθεντικών έργων του Μινωικού πολιτισμού. Ο μεγάλος θαυμασμός μου για αυτά οδήγησε στο να δημιουργηθεί αυτό το βιβλίο- εργαστήριο για ζωγραφική με θέμα την εποχή του Χαλκού στην Κρήτη. Ένα βοήθημα στο μάθημα των εικαστικών και της ιστορίας που λίγα χρόνια πριν ευχόμουν να βρω στα ράφια των βιβλιοπωλείων έτοιμο για χρήση.

Έπειτα ακολούθησε η εικονογράφηση του βιβλίου «Το Καράβι της Γιορτής», μια ιστορία που εκτυλίσσεται στο Ρέθυμνο. Εκεί θέλησα να παίξω με το χρώμα, τις υφές, τις αντιθέσεις… του απέραντου ουρανού, της θάλασσας και της μικρής ζωής των ανθρώπων, της αγωνίας του Σήφη να φέρει το φως, να ζεστάνει και να ανοίξει τις καρδιές μέσα στο κρύο, συννεφιασμένο, χειμωνιάτικο τοπίο.

Συμφωνώ ότι τα εικαστικά και η εικονογράφηση μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία. Η εικονογράφηση σου επιτρέπει να παίξεις, να επικοινωνήσεις πιο άμεσα και απλά σε αντιδιαστολή με τα εικαστικά. Η εικονογράφηση θα είναι έτοιμη όταν της ζητηθεί, ενώ στις καλές τέχνες το έργο θα αποκαλυφθεί όταν είναι έτοιμο, έχει τους δικούς του κανόνες… Εκεί μιλάμε για μία αναζήτηση που κρατάει ίσως και μια ζωή, πιο προσωπική, δύσκολη καμιά φορά. Η εικονογράφηση αξιοποιεί κομμάτια αυτής την αναζήτηση για τους δικούς της λόγους. Μια εναλλαγή εσωστρέφειας και εξωστρέφειας.

Αντλώ έμπνευση, αισιοδοξία και πίστη σε αυτό που κάνουμε, από το σχέδιο, το χρώμα. Η ιστορία της τέχνης μου δημιουργεί έναν ενθουσιασμό τον οποίο στη συνέχεια θέλω να μοιραστώ με τα παιδιά και έτσι ξεκινάει ένα όμορφο, μοναδικό, ταξίδι στο σήμερα. Αγαπώ την αποκάλυψη των έργων μπροστά στα μάτια μας, αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα στο εργαστήριο των εικαστικών με την δημιουργικότητα να ρέει άφθονη. Αυτή η αποκάλυψη αποτελεί την μεγαλύτερη έμπνευση από όλες. Έπειτα ακολουθεί η φύση. Μετά ότι έχει να κάνει με τα υφάσματα, χειροποίητα και μη, τα νήματα, το χρωμάτισμά τους, οι τρόποι πλέξης και μεταμόρφωσής τους.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που αρκετά συχνά ήταν γεμάτο με μυρωδιές χρωμάτων ζωγραφικής, λαδομπογιά και μιξιόν, κερί για μπατίκ. Παντού πινέλα, μικρά γλυπτά και τελάρα από τη μητέρα μου. Αργότερα σπούδασα στη σχολή καλών τεχνών της Αθήνας με τον Δημήτρη Μυταρά, την Ρένα Παπασπύρου και πολλούς άλλους δασκάλους. Συνέχισε η ατμόσφαιρα να μυρίζει χρώματα. Τώρα δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητα χωρίς τέτοιες μυρωδιές μα και εικαστικές δοκιμασίες».