ΚΑΙ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΙΠΠΟΤΗΣ

της Μαρίας Σούμπερτ

Σάββατο πρωί και στο Nickelodeon παίζει μια σειρά που δεν έχω ξαναδεί. Πρωταγωνιστεί ένα μελαχρινό 8χρονο κορίτσι που είναι –φυσικά- πριγκίπισσα. Όταν χρειάζεται όμως και προκύπτει ανάγκη, το κορίτσι αυτό, η Νέλλα, γίνεται ιππότης και σώζει τους κατοίκους της πολιτείας της. Οι βοηθοί της, ο Τρίνκετ, ο Σερ Γκάρετ και ο Κλοντ είναι πάντα δίπλα της για να την στηρίξουν, να ζηλέψουν, αλλά στο τέλος να νικήσουν. 

Παρ’ ότι δεν έχω δει πολλά επεισόδια της σειράς μου έκανε αμέσως εντύπωση ο διπλός ρόλος της μικρής ηρωίδας. Πριγκίπισσα και ιππότης (θα πρέπει για λόγους πολιτικής ορθότητας να την λέμε άραγε, ιπότισσα;), συνενώνει και συνδυάζει δύο ρόλους που μπορεί καταρχήν να μοιάζουν αντίθετοι και αντιφατικοί, στην ουσία όμως αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία της ηρωίδας. Θυμάμαι τον εαυτό μου στην αντίστοιχη ηλικία να βλέπω ενθουσιωδώς Κάντυ Κάντυ και ταυτόχρονα να παθιάζομαι με τους Θάντερκατς και τον Χ-Μαν.

Σε αυτή την ηλικία –και μικρότερα ακόμα- τα παιδιά αναζητούν και πειραματίζονται με τους ρόλους. Θέλουν να είναι δάσκαλοι και αστυνομικοί, θέλουν να είναι μαμάδες και μπαμπάδες, πριγκίπισσες και πειρατές. Και δεν αναφέρομαι ούτε στις επαγγελματικές επιλογές, ούτε στα αποκριάτικα κοστούμια, μιλάω για τα χαρακτηριστικά των ρόλων, μέσα από τα οποία μαθαίνουν και ενδυναμώνουν τον εαυτό τους.

Ένα παιδί της προσχολικής ή πρώτης σχολικής ηλικίας που παρακολουθεί τη Νέλλα μπορεί να φαντασιωθεί πως διαθέτει τις ποιότητες της πριγκίπισσας –ποιότητες ίσως πιο τρυφερές ή πιο κοινωνικά αποδεκτές- αλλά και του ιππότη –είναι μαχητικό και διεκδικητικό, του αρέσει να τρέχει και να χοροπηδάει. Είναι γεμάτο ενέργεια και με μεγεθυμένη την αίσθηση του δικαίου –η αδικία μπορεί να το εξοργίσει.
​
Ή όπως μου είπε η κόρη μου «Μαμά, είμαι μπαλαρίνα, αλλά μου αρέσει να παίζω μπάλα». ​