Δύο άλμπουμ για την «καραντίνα v2»

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Παίζω μουσική (ως dj) από το 2003! Όσο περνάνε τα χρόνια και συνειδητοποιώ πόσα είναι, νιώθω κάπως. Πάνω από τη μισή μου ζωή…Αυτό θα μπορούσε να είναι το θέμα ενός άλλου άρθρου, ίσως και σε έναv άλλο χώρο. Θα μου πείτε, «ρε ψηλέ, γιατί μας τα λες όλα αυτά. Εδώ βρήκες να δειχτείς;». Η απάντηση είναι όχι. Έχω λόγο που ξεκινάω από εκεί.

Η ενασχόληση με κάτι τέτοιο, είναι τρόπος ζωής. Τουλάχιστον για εμένα. Ίσως να είναι τραγικό σαν γεγονός, αλλά είναι ελάχιστα τα πράγματα που έχω να θυμάμαι, θέλοντας να πω μια ιστορία και δεν σχετίζονται με την εργασία.

​Στην πορεία μου λοιπόν αυτή, βρέθηκα κάποτε σε ένα μικρό μαγαζάκι, κοντά στο τότε σπίτι μου. Έτεινα πάντα προς το να προσθέσω ροκ ήχους, σε μαγαζιά των οποίων το μουσικό περιεχόμενο δεν ήταν προκαθορισμένο από τους επιχειρηματίες ή την ταμπέλα. Έτσι κι αλλιώς, θεωρητικά και μόνο, κάποιου με μία σχετικά καλή εμπειρία / αντίληψη / γνώση της μουσικής ο, εκεί κι αν είναι μόνο θεωρητικά, μισθός είναι κατά τι υψηλότερος από ενός rookie, γιατί το μαγαζί πληρώνει και την πείρα του. Ο ένας εκ των δύο εργοδοτών όμως, ο οποίος από ό,τι αποδείχτηκε άνοιξε τέτοιου τύπου μαγαζί, για το πουλ μουρ του και μόνο, (κλείνοντας έτρεχε με παρόμοιες παρέες σε διάφορα ξεφτυλάδικα της περιοχής), μου είπε ένα βράδυ το αμίμητο, «έλα μωρέ μην παίζεις ροκ. Ξεπερασμένη μουσική είναι. Είμαστε πιο μοντέρνοι». Από το 2013 που έγινε αυτό, έως και σήμερα, είναι ένα από τα διαχρονικότερα εσωτερικά ανέκδοτα, με διάφορες παρέες μου και εννοείται με τους αγαπημένους φίλους και συνεργάτες, που έχουμε μανία να ακούμε «τέτοιες ξεπερασμένες βλακείες».

Πριν πάω στο κυρίως θέμα, να δώσω κάποια στοιχεία, για το πόσο ξεπερασμένη είναι η ροκ μουσική (#not), εκτός από το κυρίως θέμα (στο οποίο θα φτάσουμε κάποτε ελπίζω):

-Στο μαγαζί που εργάζομαι στην Νέα Ερυθραία, γίνεται καθημερινά το αδιαχώρητο (όσο επιτρέπουν οι συνθήκες και οι περιορισμοί που έχει επιβάλει το Κράτος). Είναι ένα ιστορικό μέρος για να ακούσεις ροκ, που κρατά 30 και πλέον χρόνια.
-Οι ZZ Top, κάτι λεβεντόγεροι 70ρηδες, είναι δεύτεροι σε πωλήσεις στο είδος τους, στις ΗΠΑ. Γεμίζουν ακόμα στάδια και εκτός αυτού έχουν τα κουράγια να πειραματίζονται, όχι πάντα με επιτυχία, σε μουσικά κράματα.
-Σε πρόσφατη μέτρηση για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αττικής και τα δύο ροκ ραδιόφωνα της πόλης, (Rock Fm και Red), είναι σε υψηλότερη θέση από την μοντέρνα, υπερσύγχρονη ποπ.

Τα φιλιά μας στον πρώην εργοδότη και σε όσους σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, πάμε στον επόμενο φίλο… Εννοώ στο θέμα μας.

Οι ιστορικές μπάντες που όρισαν κατ’ ουσίαν την μουσική αυτή, συνεχίζουν και περιοδεύουν. Οι περισσότεροι εξ’ αυτών που ακόμα δεν έχουν αποφασίσει, ευτυχώς για εμάς, να βγουν στη σύνταξη, έχουν κατά διαστήματα δηλώσει, με διαφορετικά ίσως λόγια ο καθένας αλλά η ουσία είναι ίδια, ότι «αφού συνεχίζουμε να δίνουμε συναυλίες, πρέπει να παράγουμε και νέο υλικό».

Οι, προσωπικά αγαπημένοι μου λοιπόν, Whitesnake τα κατάφεραν στις 10 Μαρτίου 2019, να κυκλοφορήσουν το Flesh & Blood. Λέω τα κατάφεραν, διότι ο δημιουργός και τραγουδιστής της μπάντας, David Coverdale, υπέφερε από ένα θεματάκι υγείας που ξεκίνησε σαν κρύωμα και οι διαδικασίες ηχογράφησης σταμάτησαν για αρκετά μεγάλο διάστημα. Ο 69χρονος Βρετανός προσέχει πολύ, διότι δεν σκοπεύει να σταματήσει (τελικά) και έχοντας παλιές κακές ιστορίες να τον ακολουθούν, (έχει αφαιρέσει πολύποδες από τις φωνητικές του χορδές, στις αρχές της δεκαετίας του 1990), προσπαθεί να μην «ζορίσει άνευ λόγου την κατάσταση».

Το άλμπουμ είναι πολύ καλό. Ο ήχος είναι αρκετά πιο σκληρός από τον συνήθη τους. Σε ερώτηση επ’ αυτού, ο Coverdale είπε πως, «δεν βλέπω κανέναν λόγο να μπούμε στο στούντιο, αν δεν σκοπεύουμε να πάμε τη μουσική μας έστω ένα κλικ πιο πέρα. Όταν ένα άλμπουμ κλείνει, ξέρω ότι έχουμε δώσει το 100% μας για αυτό, οπότε δεν υπάρχει λόγος να γυρίσουμε εκεί. Θέλω να έχω μία νέα πρόκληση, σε καθετί νέο».

Το 13ο στούντιο άλμπουμ των Whitesnake, Flesh & Blood, κυκλοφορεί από την Frontiers. Περιλαμβάνει 13 κομμάτια και έχει συνολική διάρκεια, κάτι λιγότερο από 60 λεπτά.
https://www.youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_lF3SlmAeP5b451mvU3qw5Co6mRBqULVb4

Προσωπικά, μου αρέσουν πολύ, το ομώνυμο κομμάτι που είναι ένα medium tempo γουστόζικο τραγούδι, η power μπαλάντα του άλμπουμ, When I Think Of You (Color Me Blue) και το Trouble Is Your Middle Name. Το τελευταίο, αν και είναι πολύ πιο γρήγορο από τα παλαιότερα γρήγορά τους, έχει αδιανόητη εξέλιξη. Το Shut Up & Kiss Me, πρώτο κομμάτι που είδαμε και ακούσαμε, καλό αλλά μου «πέρασε γρήγορα». Αν και είναι ενάντια στις «αρχές» μου να μιλάω για βιντεοκλίπ σχολιάζοντας μουσική, διότι η μουσική δε βλέπεται, ακούγεται, όπως συνηθίζω να λέω, εκείνο του τελευταίου αξίζει να το δει κανείς!

Οι Deep Purple δεν χρειάζονται συστάσεις. Πώς γίνεται άλλωστε να χρειάζεται συστάσεις μία μπάντα που και επισήμως ανήκει στο Rock & Roll Hall Of Fame. Ένα συγκρότημα που υφίσταται 52 χρόνια, εκ των οποίων τα 44 είναι πλήρως ενεργό. Για αυτούς, υπάρχει μία άλλη αστειότητα, από τους Έλληνες «σκληροπυρηνικούς ροκάδες».

Η δήλωση «από τότε που έφυγε ο Ritchie Blackmore, δεν είναι Purple». Γελάω τόσο. Κάθε φορά. Συνήθως απαντάω, «ε μην ακούτε. Ίσως, είστε πια πολύ στενόμυαλοι». Οι Βρετανοί, είχαν ανέκαθεν στις τάξεις τους κορυφαίους μουσικούς και ευτυχώς που η τότε κόντρα του εκκεντρικού κιθαρίστα (Blackmore) με τον μακροβιότερο (έως και σήμερα) frontman, δεν διέλυσε το group.

Οι γερόλυκοι δεν θέλουν να σταματήσουν. Περιοδεύουν και δισκογραφούν σαν να είναι πρώτα νιάτα. Από το 2017 έως σήμερα, έχουν κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ, με ολοκαίνουργιο υλικό.

Στο Whoosh, που κυκλοφόρησε στις 7 Αυγούστου 2020, ο ήχος έχει έρθει προς το σήμερα, χωρίς όμως να χάσει την χαρακτηριστική σφραγίδα τους. Το ακούς και λες, «είναι Deep Purple». Ίσως σε αυτό «φταίει» ο αγέραστος Ian Gillan.

Δεν ξέρω αν «βάζει το χέρι του» στη δημιουργία των άλμπουμ κάποιος μάνατζερ ή κάποιος σύμβουλος. Όσο πίσω κι αν κοιτάξω πάντως, το μεγαλύτερο ποσοστό από τα κομμάτια τους, θα μπορούσα να το εντάξω στην βασική κατεύθυνση του playlist ενός ραδιοφωνικού σταθμού, πράγμα το οποίο δεν ισχύει (παρά το προσωπικό μου γούστο) για τους Whitesnake.

Το 21ο στούντιο άλμπουμ των Deep Purple, Whoosh, κυκλοφορεί από την earMUSIC. Περιλαμβάνει 13 κομμάτια στη βασική και 16 κομμάτια στην MSH έκδοση (υλικό από συναυλία τους του 2017 στο Rio de Janeiro). Η συνολική διάρκεια της βασικής έκδοσης, είναι λίγο πάνω από 51 λεπτά. 
​https://www.youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_lSV7r_j3B4Uz9Ps9UBO3F9UM2XXdtavfQ

Μου τράβηξε την προσοχή το Throw My Bones, που ήταν το πρώτο single που ακούσαμε από το άλμπουμ. Επίσης, μνήμες από τα παλιά μου έφερε το Need To Shout, που το ξεκίνημά του θυμίζει ενορχηστρωτικά το Perfect Strangers. Τέλος εντύπωση μου έκανε η ροκ εν ρολ πινελιά του What The What, το οποίο μου φάνηκε ειδικά στο ρεφρέν, πολύ παρόμοιο με το Soul Man των The Blues Brothers.
​
Κλείνοντας και επειδή το έχω αναφέρει ήδη δύο φορές, ας το αναφέρω και μία τρίτη και φαρμακερή. Το Perfect Strangers, μιλάει για μία φιλία που έληξε και ήταν το τελευταίο ομώνυμο άλμπουμ, στο οποίο συνυπήρξαν Gillan και Blackmore.  Οι στίχοι του είναι ιδιαίτερα συγκινητικοί, αν σκεφτεί κανείς τι ιστορία μας λέει. Ίσως γράψω γι’ αυτό μία άλλη φορά, αν συνεχίσουν να αντέχουν τα….μακρινάρια μου εδώ στο Θεαθήναι…