ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ULRIKE RYLANCE

της Μαρίας Σούμπερτ

Φανταζόμαστε συνήθως τους συγγραφείς απόμακρους, περίεργους τύπους που βιώνουν την καθημερινότητα διαφορετικά από εμάς. Πόσω μάλλον όταν είναι από μια άλλη χώρα, άρα έχουν μια διαφορετική καθημερινότητα από την συνηθισμένη δική μας. Πόσο ενδιαφέρον είναι τότε να τους ρωτάμε πώς έγιναν συγγραφείς και τις τους τραβάει στις ιστορίες που γράφουν, και ανακαλύπτουμε πως λίγο πολύ, είναι σαν εμάς τους υπόλοιπους. Μόνο που βρήκαν τρόπο να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα –αν δεν τα κατάφερναν είχαν και plan b, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε.

Με αφορμή λοιπόν την επίσκεψη της Ulrike Rylance, την συγγραφέως της σειρά παιδικών βιβλίων «Τα μυστήρια της Πένι Πέπερ», η οποία έρχεται στην Αθήνα το Σάββατο 10 Μαρτίου, στις 12.00 το μεσημέρι στο Μικρό Παλλάς για να μιλήσει με τους μικρούς της αναγνώστες, ρωτήσαμε κι εμείς τι είναι αυτό που την κάνει να γράφει. Να τι μας απάντησε: 

"Ονομάζομαι Ulrike Rylance και γράφω βιβλία για παιδιά και ενήλικες. Πάντοτε μου άρεσε να γράφω – ως παιδί πρώτα αστείες ιστορίες, στη συνέχεια βαθυστόχαστα ποιήματα ως έφηβη, ευτυχώς όμως δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια κανενός. Και λέω ευτυχώς, γιατί σήμερα θα με εκβίαζαν με αυτά. Πάνε δεκαπέντε περίπου χρόνια που τόλμησα να δείξω στον κόσμο τις συγγραφικές μου απόπειρες. Προς μεγάλη μου έκπληξη, οι ιστορίες μου φάνηκε να έχουν απήχηση, και έτσι έστειλα χειρόγραφα σε εκδότες· τότε άρχισαν όλα να συμβαίνουν πολύ γρήγορα.

Το πρώτο μου παιδικό βιβλίο εκδόθηκε το 2010, ακολούθησαν άλλα και το 2014 κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος της «Πένι Πέπερ». Στο μεταξύ εκδόθηκαν άλλοι έξι τόμοι, ένας έβδομος («Η Πένι Πέπερ στο Λονδίνο») μόλις ολοκληρώθηκε και εικονογραφείται αυτή τη στιγμή από την υπέροχη Lisa Hänsch, με στόχο να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 2018.
Όπως ακριβώς η Πένι θα ήθελα κι εγώ ως παιδί να έχω έναν σκύλο, να είμαι ντεντέκτιβ και να λύνω ενδιαφέρουσες ποινικές υποθέσεις με τις φίλες μου. Δυστυχώς δεν είχε καμιά μας σκύλο, παρά μόνο χαμστεράκια, καναρίνια και ινδικά χοιρίδια. Δεν ήταν καθόλου χρήσιμα για τις ντεντεκτιβίστικες έρευνές μας. Άσε που δεν είχαμε και ιδιαίτερα ποινικούς τύπους στην γειτονιά μας, που να μπορούσαμε να τους παρακολουθούμε, παρά μόνο γκρινιάρηδες γείτονες, που μας έβαζαν τις φωνές από τα παράθυρα, όταν κάναμε πολύ φασαρία παίζοντας. Άρα η εγκληματολογική μας καριέρα δεν κατέληξε πουθενά.

Αντ’ αυτού έγινα συγγραφέας, που είναι σχεδόν το ίδιο συναρπαστικό. Ως συγγραφέας μπορεί κανείς να φανταστεί τις πιο τρομερές περιπέτειες και να κυνηγήσει στο χαρτί τους πιο τρομακτικούς διαρρήκτες –όλα είναι πιθανά. Επίσης μπορεί να δουλεύει από το σπίτι, άρα να έχει και όσα σκυλιά θέλει. Εγώ έχω τώρα δύο (ένα παγκ και ένα λυκόσκυλο) και αν δεν με σταματούσε ο άντρας μου, θα είχα στο μεταξύ ένα ολόκληρο καταφύγιο ζώων μέσα στο σπίτι μας. Ένα καταφύγιο ζώων ή οτιδήποτε αφορά σκυλιά θα ήταν για εμένα η δουλειά των ονείρων μου, αν δεν είχα γίνει συγγραφέας. Ή ίσως το να γίνω ζαχαροπλάστισσα. Αγαπώ τα λαχταριστά γλυκά και τις τάρτες. Ίσως να είχα ανοίξει ένα καφέ για σκύλους και τους ιδιοκτήτες τους, όπως στο Λονδίνο;"

https://www.pugsandpals.co.uk
Συναντήστε τη συγγραφέα το Σάββατο, 10 Μαρτίου 2018,
στο Μικρό Παλλάς (Αμερικής 2, Στοά Σπυρομήλιου-City Link),
στις 12 το μεσημέρι.