ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ «ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ» & ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ «ΟΙ ΑΤΡΩΤΟΙ» ΤΟΥ TORBEN BETTS

της Λίλας Παπαπάσχου

Μη σας ξεγελάει ο τίτλος της παράστασης. Κανένας από τους ήρωες του Torben Betts δεν είναι «άτρωτος» ή «ανίκητος» (μεταφράζοντας επί λέξει τον αγγλικό τίτλο του έργου Invincible). Αντίθετα είναι όλοι γεμάτοι «ρωγμές», οι οποίες μας αποκαλύπτονται σταδιακά, μετατοπίζοντας συνεχώς το κέντρο του ενδιαφέροντος και της προτίμησης μας, προς τον ένα ή τον άλλο ήρωα του έργου. Την ίδια στιγμή που ο θεατής ταυτίζεται με κάποιον από τους τέσσερις πρωταγωνιστές, αμέσως ο συγγραφέας τον αναγκάζει να αναθεωρήσει, εντείνοντας το ενδιαφέρον για την εξέλιξη της πλοκής, αλλά και του καθενός από τους τέσσερις χαρακτήρες ξεχωριστά. Κοινό τους σημείο; Είναι όλοι άνθρωποι, ικανοί για όλα και ταυτόχρονα ανήμποροι να κάνουν αυτά που θα ήθελαν, που ονειρεύτηκαν ή τουλάχιστον αυτά που θα μπορούσαν, ή νομίζουν πως θα μπορούσαν να έχουν πράξει.

Το έργο του Βρετανού συγγραφέα - και ο ίδιος - παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα, ενταγμένο στη θεματική ενότητα «Άβυσσος η ψυχή…», σε μετάφραση Μαργαρίτα Δαλαμάγκα – Καλογήρου και σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου. Ο Betts και κατ’επέκταση οι συντελεστές της παράστασης μας ταξιδεύουν στη σύγχρονη Αγγλία – κάποια χρόνια πριν - ακουμπώντας απόλυτα όλες τις «ευαίσθητες» χορδές μας, με ύφος ποιητικά ρεαλιστικό, καυστικό χιούμορ και διάθεση να φτάσουν το μαχαίρι στο κόκαλο. Μέσα από μία σειρά απίστευτων, κωμικοτραγικών συγκρούσεων και ξεκαρδιστικών παρεξηγήσεων, ο Betts λέει αλήθειες σκληρές και πανανθρώπινες, που όσο κι αν ενοχλούν οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι άλλο τόσο λυτρώνουν, τουλάχιστον όσους μπορούν να τις αντέξουν. 

Ο Σταύρος Στάγκος καθοδηγεί υποκριτικά τέσσερις γνωστούς (και με την τηλεοπτική έννοια…)  και κυρίως ικανότατους ηθοποιούς, που υποδύονται με αξιοθαύμαστη άνεση και αμεσότητα δύο ζευγάρια από εκ διαμέτρου αντίθετα ταξικά background, τα οποία αλληλεπιδρούν με απρόσμενο και καταλυτικό τρόπο, αποκαλύπτοντας τις ευάλωτες πλευρές των ηρώων, αλλά και των μεταξύ τους σχέσεων. 

Μαριλίτα Λαμπροπούλου & Μιχάλης Μαρκάτης ως ένα από τα δύο "δυσλειτουργικά" ζευγάρια του έργου, το πιο εκλεπτυσμένο...

Η Μαριλίτα Λαμπροπούλου/Έμιλυ, ο Μιχάλης Μαρκάτης/Όλιβερ, η Ειρήνη Μπαλτά/Ντων και ο Γιάννης Μπουραζάνας/Άλαν κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μας από το πρώτο λεπτό της παράστασης, επιφυλάσσοντας στο κοινό συνεχείς σκηνικές εκπλήξεις και ενδιαφέρουσες συναισθηματικές εναλλαγές που υπαγορεύονται τόσο από το ίδιο το έργο, όσο και από την διεισδυτική σκηνοθετική ματιά του Σταύρου Στάγκου, που θέτει επί τάπητος ζητήματα όπως: διαπροσωπικές σχέσεις, πολιτική, τέχνη, θρησκεία, οικονομική και αξιακή κρίση, υπαρξιακό αδιέξοδο, μοναξιά, θάνατος, φιλία, μητρότητα απιστία, φιλοδοξία, πόλεμος, με την απώλεια να κυριαρχεί και μάλιστα στην πιο οικουμενική και τραγική της διάσταση.

Η Έμιλυ και ο Όλιβερ έχουν αρκετά προβλήματα ως ζευγάρι. Έχοντας μόλις μετακομίσει από το Λονδίνο σε μία μικρή πόλη της Βόρειας Αγγλίας προσπαθούν να ενσωματωθούν σε μια καθημερινότητα εντελώς διαφορετική από αυτή που είχαν συνηθίσει και η «εισβολή» των "επαρχιωτών" γειτόνων τους Ντων και Άλαν θα οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις, με τα πράγματα να φτάνουν στα άκρα, ξαναγυρίζοντας όμως στο τέλος με ένα σχεδόν μαγικό, όσο και απόλυτα φυσικό τρόπο σε μια «εικονική κανονικότητα», στην οποία συνειδητοποιούμε πως μάλλον ζούμε όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη, αφού κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει, πόσο μάλλον να ορίσει με ακρίβεια τι είναι εν τέλει "κανονικό " και τι όχι. 

Δύο ζευγάρια και μαζί τους δύο ολόκληροι κόσμοι βιώνουν "ταραγμένες" σχέσεις....διαπροσωπικές και διαταξικές, με φόντο την Αγγλία του Μπλαιρ...

Η διανομή δεν θα μπορούσε να είναι ιδανικότερη. Ο Μιχάλης Μαρκάτης ως τέως μεγαλοαστός, (ψευτό) διανοούμενος που οι συγκυρίες τον οδήγησαν στον κοινωνικό ξεπεσμό, εκπέμπει το ανάλογο υποκριτικό βάρος, σε συνδυασμό με μια συστολή που πηγάζει κυρίως από τη στάση της γυναίκας του απέναντί του, η οποία φαινομενικά είναι η ισχυρή της σχέσης, ανάγκαζοντάς τον να καταπιέζει πάθη και επιθυμίες που από τη φύση τους είναι αδύνατο να συγκρατηθούν. Από την άλλη η πολιτικά ορθή, νευρωτική, ενοχική, κοινωνικά ευαίσθητη και συνάμα πραγματικά καλλιεργημένη και καλόψυχη Έμιλυ της Μαριλίτας Λαμπροπούλου ήταν κάτι παραπάνω από πειστική στο ρόλο της. Ήταν τόσο πειστική που υπήρχαν στιγμές που τη λάτρευες και άλλες που πραγματικά ήθελες να σταματήσει να μιλάει και απλά να εξαφανιστεί, χωρίς ωστόσο να σε αφήνει αδιάφορο το προσωπικό της «δράμα» που δικαιολογεί σε πολλές περιπτώσεις την αλλόκοτη και επιθετική συμπεριφορά της ή την πεισματική άρνησή της να πουλήσει κάποιον από τους - κατ'' ομολογία -  πολύτιμους πίνακές της, παρ'όλη την οικονομική ανέχεια του ζευγαριού.

Η «λαική» Ντων της Ειρήνης Μπαλτά ήταν πολύ πιο περίπλοκη και πολυδιάστατη απ’ ότι θα περίμενε κανείς από ένα πανέμορφο, ακαλλιέργητο, σέξι και προκλητικό κορίτσι, που έγινε από πολύ μικρό γυναίκα, αποκτώντας σύζυγο και τρία παιδιά, ένα εκ των οποίων έφυγε για το μέτωπο…ένα ακόμα «πολυδιαφημισμένο» σύγχρονο μέτωπο, από αυτά που σε σκοτώνουν ακόμη και αν καταφέρεις να επιστρέψεις σπίτι σου ζωντανός. Ο σαρωτικός, πληθωρικός, εντυπωσιακά αληθινός Άλαν του Γιάννη Μπουραζάνα έκλεψε αναπόφευκτα την παράσταση ως ο φλύαρος, άξεστος, αφελής, αλλά και συγκινητικά τρυφερός και καλοκάγαθος σύζυγος της Ντων, αφού ακόμα και στις πιο δραματικές στιγμές του έργου, έλαμπε μέσα στο αδιαμφισβήτητο κωμικό ταλέντο του, προσφέροντας στους θεατές ανάσες γέλιου και ανακούφισης μετά από πολύ φορτισμένες συγκινησιακά σκηνές. 
 
Στις εξαιρετικά δυνατές σκηνές της παράστασης, τα δύο συγκλονιστικά "μητρικά" ξεσπάσματα, με τις ανατριχιαστικά ακριβείς υποκριτικά Μαριλίτα Λαμπροπούλου και Ειρήνη Μπαλτά να εξισώνουν ταξικές ή άλλες διαφορές,  σε έναν κοινό "παγκόσμιο πόνο", που δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο και κυρίως....ανέπαφο....
​

Έμιλυ & Ντων....δύο γυναικές, δύο μάνες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους...ή μήπως όχι και τόσο;

Η Αρετή Μουστάκα και η Χριστίνα Πανοπούλου, που επιμελήθηκαν τα σκηνικά και τα κοστούμια αντίστοιχα, λειτούργησαν αλληλοσυμπληρωματικά, δημιουργώντας μία αρμονική και ταιριαστή με την ατμόσφαιρα του έργου σκηνική και ενδυματολογική σύνθεση. Σημαντική η συμβολή της μουσικής στην δημιουργία ενός αόριστα απειλητικού και ταυτόχρονα υποβλητικού κλίματος, με τους Δημήτρη Φριτζαλά & Σταύρο Στάγκο να σχολιάζουν μουσικά τα κινηματογραφικής αισθητικής στοπ - καρέ, που προσέδωσαν στην παράσταση μία άλλη διάσταση,  εικονοκλαστική,  με τους φωτισμούς του  Βαγγέλη Μούντριχα να μετατρέπουν τους ηθοποιούς σε.... tableux vivant.

Μέσα στο αστικό, κλασικό σαλόνι της Έμιλυ και του Όλιβερ, στο οποίο δεσπόζουν οι abstract  πίνακες της πρώτης, τέσσερις άνθρωποι διεκδικούν τη χαμένη αθωότητά τους, την επαπειλούμενη ελευθερία τους, άφεση αμαρτιών και το δικαίωμα να αγαπηθούν για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελαν οι άλλοι να γίνουν...

____________________________________

14η Καλλιτεχνική Περίοδος 2018-19
Θεματική ενότητα: Άβυσσος η ψυχή…
ΟΙ ΑΤΡΩΤΟΙ
του Torben Betts
Πανελλήνια Πρώτη Συγγραφέα και Έργου
Έναρξη παραστάσεων: Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2018
και κάθε Παρασκευή στις 21.15 και Σάββατο στις 18.30

Ταυτότητα παράστασης
 
«Οι Άτρωτοι»
Συγγραφέας: Torben Betts
Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα – Καλογήρου
Σκηνοθεσία: Σταύρος Στάγκος
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά) : Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Μιχάλης Μαρκάτης, Ειρήνη Μπαλτά και Γιάννης Μπουραζάνας
Σκηνικά: Αρετή Μουστάκα
Κοστούμια: Χριστίνα Πανοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Φριτζαλάς
Μουσική επιμέλεια: Σταύρος Στάγκος
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιουλία Σταμούλη
Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Φέξη
 
Χώρος: Θέατρο Αγγέλων Βήμα
Πρεμιέρα: 7 Δεκεμβρίου 2018
Παραστάσεις: Παρασκευή στις 21.15  και Σάββατο στις 18.30
Διάρκεια: 110’
Εισιτήρια: Γενική Είσοδος: 14€
Φοιτητικό, ανέργων: 10€
Ατέλειες ηθοποιών: 5€
 
Αγγέλων Βήμα
Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια
Τηλ. 210 524 2211