Οι Rolling Stones κι εγώ

γράφει ο Alex Ηλιάδης

​Αν κάποιος μου έλεγε ότι πρέπει να υποδείξω μία εικόνα, σαν απάντηση στην ερώτηση, «τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς Rolling Stones», η απάντηση θα ήταν η κεντρική εικόνα του άρθρου, ή η έκρηξη στην στρογγυλή οθόνη της εν λόγω περιοδείας, με την οποία ξεκινούσε η συναυλία.

Θυμίζω, ότι στο πλαίσιο του Bridges To Babylon Tour, η θρυλική μπάντα από την Αγγλία, είχε βρεθεί για δεύτερη και όπως φαίνεται τελευταία φορά στη χώρα μας. Και ναι... Ήμουν εκεί!
​
Επειδή τα μαθηματικά δεν βγαίνουν εύκολα και για κάποιους των οποίων είμαι ο αρχηγός, είναι αισθητά δύσκολα, θα δώσω αμέσως εξηγήσεις, για να μην σας ταλαιπωρώ βάζοντας σας σε διαδικασίες ηλικιακών υπολογισμών!
​
Το 1998, λίγες μέρες μετά την συναυλία των Rolling Stones στο Ολυμπιακό Στάδιο, έκλεισα τα 12. Ήμουν από παλιά, ένας περίεργος, ιδιόρρυθμος, δύσκολος θα έλεγα, άνθρωπος. Άρα είχα μία δύσκολη φάση προεφηβείας και εφηβείας. Ραδιόφωνο και μουσική άκουγα πάντα. Πολύ. Εκείνη την εποχή, η μόδα για τους νέους στο ηλικιακό group που βρισκόμουν, ήταν η Ελληνική hip-hop. Ίσως ο εκνευρισμός των Terror X-Crew και οι «φωνές» τους, για τα όσα μιλούσαν, εξέφραζαν την τότε ψυχοσύνθεσή μου! Επίσης ο εκνευρισμός που προκαλούνταν μες στο σπίτι ήταν διάχυτος, με τα όσα «υποχρέωνα» τους γονείς μου, οι οποίοι ήταν απολύτως ομολογημένοι fans των oldies και κυρίως της ροκ, να ακούν.

Ένα απόγευμα λοιπόν, η μητέρα μου, μου είπε «θα σε πάω να ακούσεις τι πάει να πει πραγματική μουσική, γιατί μας έχεις πάρει το κεφάλι με αυτά που ακούς». Και με πήγε σε αυτή τη συναυλία...
Τα όσα είδαμε όσοι ήμασταν εκεί, είναι γραμμένα πολλές φορές, από ανθρώπους πιο ειδικούς από εμένα, οι οποίοι σίγουρα υπήρξαν και πιο... αντικειμενικοί. Μην ξεχνάτε. Ήμουν παιδί!

Κρατούσα πάντα, για τους γερόλυκους της ροκ, μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ήταν η πρώτη μπάντα την οποία έψαξα σε βάθος. Ήταν οι πρώτοι που «συνάντησα» ανοίγοντας την πόρτα αυτής της μουσικής και ξεκινώντας την αναζήτησή μου προς το ροκ. Ήταν οι πρώτοι, των οποίων τα τραγούδια, είχαν στο μυαλό μου, όνομα και όχι «ξέρεις είναι εκείνο που πηγαίνει κάπως έτσι» (και συνήθως «σφυρίζαμε» το Smoke On The Water των Deep Purple).

Η ιστορία δε του Charlie Watts, σε ό,τι αφορά τα τελευταία χρόνια, είναι για ακόμα μία φορά εκπληκτική, όπως και η υπόλοιπη ζωή του! Ο αγαπημένος ντράμερ, αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια αρκετά ζητήματα υγείας. Χρησιμοποιούσε πι για να περπατά και τον έβλεπε κανείς να κατεβαίνει από το αεροπλάνο και σκεφτόταν «που πηγαίνει το ραμολιμέντο»... Και λίγες ώρες μετά, καθόταν στα τύμπανα λες και ήταν ένας που του έμοιαζε αμυδρά, εκείνου που είχαμε δει το απόγευμα!

«Έφυγε» ένας άνθρωπος, που εκτός από drummer του συγκροτήματος, ήταν ο σκηνοθέτης των συναυλιών των Stones και ο στυλίστας τους. Όλων εκτός από τον Keith Richards τέλος πάντων.

Μετά από αυτήν την εξέλιξη, νομίζω ότι «έφυγαν» και οι Rolling Stones....

​Αντίο Charlie...
Αντίο Rolling Stones...
Σας ευχαριστώ για όλα!