Ο απόλυτος Έλληνας rockstar

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Όπως θα έχετε καταλάβει όσοι διαβάζετε τη στήλη μου εδώ, είμαι φαν της ροκ μουσικής. Δεν έχω προσπαθήσει καν να το κρύψω. Κάθε φορά λοιπόν που μου δίνεται η ευκαιρία, κανονίζω με ανθρώπους που μοιράζομαι την ίδια τρέλα, να βρεθώ σε συναυλίες από αγαπημένες μπάντες. Δυστυχώς, η δυνατότητά μου για κάτι τέτοιο δεν είναι και πολύ συχνή, καθώς τις περισσότερες φορές οι εμφανίσεις των συγκροτημάτων, «συγκρούονται» με μία από τις εργασίες μου, που είναι το djing.

Περνώντας τα χρόνια όμως, συνειδητοποίησα ότι την έχω πατήσει πολλές φορές, λέγοντας «εντάξει μωρέ, ας πάω την επόμενη φορά που θα έρθουν». Λες και είμαστε κανένα Λονδίνο, που οι κορυφαίοι καλλιτέχνες έρχονται 3 φορές το χρόνο. Έχω λοιπόν χάσει την ευκαιρία να δω πολλούς αγαπημένους. Αποφάσισα λοιπόν το 2016, να μην χάνω για κανέναν λόγο τίποτα, που θέλω να δω. Συγκεκριμένα, πήρα αυτή την απόφαση, όταν βρέθηκα στην συναυλία των Scorpions στην Πλατεία Νερού. Όσοι έχετε την άποψη ότι «έλα τώρα με τους παππούδες, γεράσανε γιατί δεν σταματάνε», βάζω στοίχημα ότι δεν έχετε βρεθεί ποτέ σε κανένα από τα ραντεβού τους, με το Ελληνικό κοινό.

​Να πω επίσης, πως δεν βρίσκω καμία ουσία στο να πάει κάποιος σε μία συναυλία τελευταία στιγμή και να είναι 10 χιλιόμετρα μακριά από stage. Αν είναι έτσι, κράτα τα χρήματα των εισιτηρίων, κάνε τα μπύρες, μείνε σπίτι και βάλε ένα live στο YouTube. Ευτυχώς, η παρέα (ένας γνωστός μεγαλοφάν της μπάντας, ένας άλλος, γνωστός φαν κάθε ροκ συναυλίας και ένας καθηγητής ΤΕΙ με την σύντροφό του), συμφωνούσε μαζί μου. 16:30 λοιπόν, είχαμε ήδη περάσει τον έλεγχο των εισιτηρίων και περπατούσαμε προς το χώρο της συναυλίας.

Κάποια στιγμή λοιπόν, εκεί που είμαστε χαλαροί, μιλάμε με την παρέα και χαζεύουμε, ξεκινάει να ακούγεται το Burn των Deep Purple. Εμφανίζεται λοιπόν ο αυτός ο τύπος που βλέπετε στην κεντρική φωτογραφία του άρθρου και ακούω τον ροκά της παρέας να λέει απευθυνόμενος σε εμένα: «Α! Ο Γάκης. Καράφλα θα τρελαθείς με αυτόν». Δίκιο είχε!

«Πού ήταν αυτός και γιατί δεν τον ήξερα εγώ», ρώτησα τον ψηλό. Χαμογέλασε με το γνωστό ειρωνικό του μειδίαμα, γνωστός μας κώδικας επικοινωνίας και με άφησε να κοιτάω σα χάνος τα όσα ακολούθησαν. Από τότε, δυστυχώς τον έχω δει μόνο μία φορά, γιατί όπως είπα παραπάνω, οι εμφανίσεις του στην Αθήνα, έπεφταν πάνω σε δικά μου μεροκάματα. Ο George Gakis, έχει ως έδρα του τα Ιωάννινα. Ήθελα πάντα να τον γνωρίσω λίγο καλύτερα και έτσι, του ζήτησα να μου παραχωρήσει μία συνέντευξη.

Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ για την συνάντησή μας αυτή. Τι κάνεις;

Τι να κάνω ρε φίλε; Όπως όλοι. Είμαι παγιδευμένος σε μία παύση ζωής. Ελπίζω να ξεκολλήσουμε σύντομα από αυτήν την αηδία.

Φαντάζομαι για εσάς που είστε τόσο δημιουργικοί, αυτή η παύση ζωής σας πονάει στον κύβο, έτσι;

Σε εμάς που ασχολούμαστε με αυτό, που είναι η δουλειά μας, μας έχει καταστρέψει. Όλη αυτή η ιστορία, μας απαγορεύει ουσιαστικά να κάνουμε τη δουλειά μας. Βιοποριστικά αν το δούμε. Στο κομμάτι της δημιουργίας, ευτυχώς τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει. Μάλιστα πολλές φορές αυτές οι καταστάσεις μπορεί και να σε εμπνεύσουν. Εγώ να σου πω κάτι, για να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας, έχω κάτι που μου έχει δώσει ενδιαφέρον σε όλη αυτήν τη μαύρη περίοδο. Μέσα στην προηγούμενη καραντίνα, ενορχήστρωσα μέσω μηνυμάτων, e-mail και τα λοιπά, με τον κιθαρίστα μου τον Μπάμπη το Σαγανά ο οποίος βρίσκεται στην Ελβετία, τον καινούργιο μου δίσκο. Έγινε εξαιρετική δουλειά, ένα pre-production κι αρχίσαμε να ηχογραφούμε ουσιαστικά, πριν από κανένα μήνα. Πριν αρχίσουν τα ζόρια. Ηχογραφήσαμε τα τύμπανα και τις φωνές, και τώρα είναι σειρά του Μπάμπη, να ασχοληθεί με τις κιθάρες. Αυτή η δουλειά, σε αντίθεση με την προηγούμενη που έκανα, θα έχει πολύ λίγους συντελεστές. Ο Σαγανάς θα ασχοληθεί με τις κιθάρες, το μπάσο, την ενορχήστρωση και την παραγωγή, τα τύμπανα τα παίζει ο αδερφός μου, Σωτήρης Γάκης, εγώ έχω τα φωνητικά και θα συμμετάσχω και στην παραγωγή και κάποια στιγμή θα κάνουμε τη μίξη και θα τελειώνουμε. Επί της ουσίας, είμαστε οι τρεις μας. Στον προηγούμενο δίσκο, είχε κάνει παραγωγή o Kip Winger, συμμετείχε ο drummer των Scorpions, ο drummer των Rainbow, ο John Lynn Turner, ο Γιάννης Σπάθας… Όλο το ανφάν-γκατέ των μουσικών αυτού του είδους.

Μου έβαλες τώρα ένα μαχαίρι στην καρδιά, που έχω αδυναμία στους Socrates, αναφέροντας τον Γιάννη Σπάθα…

Ε φίλε, ο Γιάννης είναι μεγάλη υπόθεση και μεγάλη απώλεια. Ευτυχώς αυτοί οι πραγματικά πολύ μεγάλοι, μένουν αθάνατοι μέσω της δουλειάς τους. Για να συνεχίσω αυτό που έλεγα πριν λοιπόν, αυτό έκανα κι αυτό χρησιμοποίησα σε αυτήν την, κατά τα άλλα, αδράνεια τη μουσική και πιστεύω ότι μέσα στο 2021, θα είναι έτοιμος ο δίσκος. Εξαιρετική δουλειά. Ωραία κομμάτια, ωραία παραγωγή… Αυτά έκανα στην καραντίνα.

Ο ήχος σου παραμένει ως έχει;

Χαίρομαι που μου το ρωτάς αυτό, γιατί αυτό ήταν το στοίχημα. Εγώ ουσιαστικά, προέρχομαι από τα late 80s, τα αμερικάνικα, ως στυλ, ύφος κτλ.. Η προηγούμενη δουλειά μου, που έγινε πριν 10 χρόνια περίπου, ήταν αυτό. Ένας φόρος τιμής ουσιαστικά, σε εκείνη την εποχή, προσαρμοσμένος στο 2010, σε ότι αφορά το τελικό αποτέλεσμα του ήχου. Με βοήθησε πάρα πολύ ο Kip Winger που έζησε την αυθεντικότητα της τότε εποχής και έκανε την παραγωγή. Αυτός εδώ ο δίσκος, ήθελα να είναι διαφορετικός. Φυσικά οι ρίζες μου είναι οι ίδιες, το hard rock των 80s, τα blues, το rock’n’roll… Παιγμένα όμως και προσαρμοσμένα σε μία πιο σύγχρονη μουσική πραγματικότητα.

Στο ρωτώ, διότι πρόσφατα ο David Coverdale, δήλωσε για το άλμπουμ των Whitesnake, Flesh & Blood, ότι θεωρεί πως δεν υπάρχει λόγος να μπουν στο στούντιο, αν δεν πρόκειται να πάνε τη μουσική τους, έστω ένα κλικ παρακάτω. Βάζεις το ίδιο στοίχημα και εσύ σε κάθε επόμενη δουλειά σου;
​
Συμφωνώ πολύ με τον φίλο μου τον David. Θα το τραβήξω και λίγο παραπάνω. Δεν υπάρχει λόγος να μπαίνεις στο στούντιο, αν δεν έχεις να πεις κάτι. Γιατί, όταν μπαίνεις στο τρυπάκι να σε τρέχουν συμβόλαια, εταιρείες και μανατζαραίοι, μπαίνεις και κάνεις κομμάτια για τα οποία δεν είσαι περήφανος, διότι είναι μόνο δουλειά. Απλά πρέπει να το κάνεις. Είναι μεγάλη υπόθεση να μπορείς να μπεις να γράψεις και να δώσεις δουλειές, όταν χρειάζεται και όταν έχεις κάτι να πεις. Εκτός αν είσαι οι Beatles, που κάθε χρόνο, έκαναν έναν δίσκο που άλλαζε την ιστορία του κόσμου.

Μαζί με τον David Coverdale, frontman των Whitesnake

Ήταν και οι εποχές διαφορετικές όμως, έτσι δεν είναι;

Κοίταξε σίγουρα. Και το έδαφος ήταν πολύ πιο πρόσφορο και πολύ πιο παρθένο για να κάνεις οτιδήποτε ήταν νεωτεριστικό, αλλά δεν αναιρεί το γεγονός ότι μιλάμε για μοναδικές ιδιοφυίες στην ιστορία της μουσικής.

Έχεις πει ότι η μεγάλη σου καψούρα είναι ο Elvis. Ότι από αυτόν έρχονται όλα… Τελικά ήταν ο ίδιος, ο ηχολήπτης που επέμενε να κυκλοφορήσουν τα όσα πήγαινε να ηχογραφήσει, επί της ουσίας για την πλάκα του, ο μετέπειτα μάνατζέρ του, Colonel Tom Parker; Ποιος από όλους; Θεωρείς ότι θα τον ακούγαμε κάποτε ούτως ή άλλως;
​
Ο Elvis ήτανε. Δεν το συζητώ. Μπορεί να μην τον ακούγαμε, αλλά όλα ήταν αυτός. Οι άλλοι του έδωσαν την ευκαιρία να ακουστεί και να γίνει διάσημος. Ο Elvis κι αυτά που κουβαλούσε μέχρι να μπει στο σύστημα, ήταν τα πάντα. Θα σου πω μία ιστορία που είχε πει ο Paul McCartney: «Καθόμασταν στο Liverpool και δεν ξέραμε τι θα κάνουμε με τη ζωή μας και ξαφνικά το 1956, εμφανίστηκε ο μεσσίας». Για όλον τον rock’n’roll κόσμο, για όλους εμάς που θεωρούμε το rock’n’roll θρησκεία, ο αδιαφιλονίκητος μεσσίας ήταν ο Elvis. Όχι όμως ο παχουλός κύριος με τα άσπρα ρούχα που τραγούδαγε στο Λας Βέγκας. Ο πιτσιρικάς που κουβάλαγε το blues και έβγαλε αυτήν την πρωτόγονη ενέργεια, σεξουαλικότητα, ας μην χρησιμοποιήσω τη λέξη «καύλα» που μου έρχεται πρώτη. Άλλαξε τον κόσμο. Έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση λοιπόν, όχι ότι με συγκρίνω με τον Paul McCartney ή τον Keith Richards. Εννοώ με τον ίδιο τρόπο, ως ένα παιδί που μεγάλωνε νωρίς τη δεκαετία του 1980, σε μία μικρή επαρχιακή πόλη όπως τα Ιωάννινα και η ζωή του, η καριέρα του, οι μελλοντικοί του επαγγελματικοί στόχοι, ήταν προδιαγεγραμμένοι από την οικογένεια, γνώρισα τότε τον Elvis και μου άλλαξε η ζωή. Είπα «δεν θέλω τίποτα από όλα αυτά για τα οποία με έχετε έτοιμο, θα κάνω αυτό που θέλω». Κατά αυτή την έννοια χρωστάω πολύ στον Elvis ας πούμε.

Τι πιστεύεις ότι ήταν αυτό που δεν άντεξε ο Elvis;

Ζούσε σε μία χρυσή φυλακή. Δεν μπορούσε να πάει ούτε στην τουαλέτα χωρίς έλεγχο. Τρομακτικό…

Αρκετοί λένε πως στην τελευταία του συναυλία, ήξερε ότι «έφευγε»… Δεν το πάω σε θεωρία συνομωσίας. Ότι κάτι ένιωθε εννοώ. Εσύ το πιστεύεις;
​
Μπορεί. Άλλωστε είχε φτάσει σε μία φάση, που ήταν αυτοκαταστροφικός.

Από την πρώτη φορά που σε πέτυχα, έλεγα ότι μία μέρα θέλω να σου το ρωτήσω αυτό. Πώς και δεν έφυγες από την Ελλάδα; Πώς και δεν κυνήγησες την καριέρα σου, σε χώρες που το ροκ είχε πραγματική άνθιση;

Πρώτα από όλα να σε ευχαριστήσω για τον τρόπο που σκέφτεσαι για εμένα. Έχεις όμως σκεφτεί πόσο δύσκολο είναι να φύγεις από την Ελλάδα; Θα σου πω λοιπόν πολύ ειλικρινά. Είχα την ευκαιρία, να πάω στην Αμερική πολύ μικρός, όταν τα πράγματα ήταν στον καιρό τους. Τέλη του 1980 λοιπόν, βρέθηκα στο Los Angeles, την εποχή που ήταν ο παράδεισος των hard rockers. Όλοι οι τύποι έμοιαζαν με τον Bon Jovi και όλες οι κοπέλες με την Pamela Anderson. Έβλεπες Harley και Ferrari παντού. Όλη η φάση στο Sunset Strip, του Hollywood, ήταν λες και ήσουν σε βιντεοκλίπ των Motley Crue. Ήμουν με την Τζούλι Μασίνο λοιπόν και είχαμε πάει οργανωμένοι με κασέτες κτλ. και παρακολουθήσαμε και τη σκηνή εκεί, που ήταν πολύ έντονη. Στα club, το Whisky A Go Go, το Gazzari’s, το Roxy, κάθε μέρα παίζανε 5 μπάντες. Μιλάμε για καλές μπάντες. Είδα λοιπόν, ότι για να έχεις μία ευκαιρία στο εκατομμύριο, θα έπρεπε να τα παρατήσεις όλα. Μίλησα με παιδιά που έπαιζαν στις μπάντες, οι οποίοι το πρωί έπλεναν πιάτα, αυτοκίνητα, καθάριζαν τζάμια, ή δούλευαν delivery, για να μπορέσουν να αγοράσουν μια συμμετοχή τους σε κάποιο σχήμα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και έπρεπε να αφήσω πολλά πράγματα. Δεν ξέρω πόσο διατεθειμένος θα ήμουν, γιατί οι πιθανότητες ήταν απειροελάχιστες. Κλείνοντας, για να σου πω και την αλήθεια, στα ταξίδια μου στο εξωτερικό κατάλαβα ότι ίσως δεν ήμουν και πολύ έτοιμος τότε. Αργότερα, όταν έκανα τις συνεργασίες με τους εφηβικούς μου ήρωες και είπα «οκ, μπορώ να σταθώ δίπλα τους», ένιωσα καλύτερα. Όταν όμως έφτασα εκεί, η φάση είχε αρχίσει ήδη να χάνεται και δεν υπήρχε καμία πιθανότητα. Δεν ήταν εύκολο όμως. Δεν είναι ότι δεν το προσπάθησα. Και έστειλα, και πήγα, αλλά ήταν δύσκολο…

Μιας και μου μίλησες για τα εφηβικά σου πρότυπα, έχεις πει ότι το εφηβικό σου πρότυπο ήταν ο John Lynn Turner…
​
Όχι όχι, δεν θα το έλεγα αυτό. Κάποια στιγμή, ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους, ήταν το Difficult To Cure, των Rainbow και η φωνή του, ήταν πολύ οικεία στα αυτιά μου. Σίγουρα ήταν από τους αγαπημένους μου, αλλά είχα κι άλλους. Τότε, μεγαλύτερη καψούρα είχα τον Dokken και την μπάντα του. Τους γούσταρα πολύ όταν ήμουν teenager. Πέρα από τους κλασσικούς. Deep Purple, Scorpions και αργότερα Whitesnake.

​Με τον John Lynn Turner

Εγώ ήθελα να πω, ότι με έναν τύπο που θαύμαζες, ξαφνικά αποκτήσατε τόσα πολλά κοινά.

Α, με αυτήν την έννοια βέβαια. Προχθές συζητούσα με κάτι φίλους, για το πώς ένιωσα την πρώτη φορά που ήμασταν μόνοι μας με δυο κιθάρες και από το ίδιο ηχείο, άκουγα τη φωνή μου και τη φωνή ενός ανθρώπου που θαύμαζα και μου ήταν τόσο οικεία. Συγκλονιστική εμπειρία… Μη λέμε χαζομάρες. Ούτε θέλω να το παίξω ότι «σιγά και τι έγινε»…

Μίλησέ μας για το School Of Rock που έχεις δημιουργήσει. Αν και οτιδήποτε τέτοιου τύπου σχολικό, είναι σε παύση τώρα.

Και οτιδήποτε μουσικό… Κάποια στιγμή όταν είχα ξεκινήσει να κάνω μεγάλα πράγματα εδώ στα Γιάννενα, τους Whitesnake και αυτά, μου ζητήθηκε από μία καθηγήτρια ενός σχολείου, να πάω να μιλήσω στα παιδιά. Ήταν πολύ δυνατό όμως, το πώς μου το είπε. Ζητήσανε λέει από τα παιδιά να γράψουνε μία εργασία για κάποιον γνωστό Γιαννιώτη, που είχε ασχοληθεί με τις τέχνες, με τα γράμματα κτλ. και πολλά παιδιά έγραψαν για εμένα. Το αισθάνθηκα πολύ τιμητικό αυτό και σκέφτηκα, γιατί να μην τους μιλήσω με τη μουσική. Να πάρω δηλαδή την κιθάρα και να σταθούμε σε μερικούς σταθμούς της ροκ μουσικής, πώς εξελίχθηκε κτλ.. Το έκανα λοιπόν και είχε τεράστια επιτυχία, οπότε μετά το έστησα λίγο καλύτερα και το έκανα σαν μία παράσταση, που περιελάμβανε και μουσικά βίντεο και τέτοια. Ξεκινάω να τους μιλήσω για το πώς ξεκίνησε η ιστορία από την blues, βρήκα βίντεο με αφροαμερικανούς σε βαμβακοφυτείες που τραγούδαγαν την πρώτη μορφή, τα hollers, μετά πώς έγινε ο ήχος πιο ηλεκτρικός με τον Muddy Waters, πώς πήγαμε στον Chuck Berry, πώς μπήκαν στοιχεία country και εμφανίστηκε ο Elvis, πιο μετά οι Beatles… Όσο βλέπουν τα παιδιά, τους τραγουδάω μικρά κομμάτια, από τους καλλιτέχνες αυτούς και στην μιάμιση ώρα που διαρκεί αυτό, φτάνω όσο γίνεται πιο κοντά στο σήμερα, όσο μπορώ να το υποστηρίξω, διότι η αλήθεια είναι ότι τη ροκ μουσική από το 2000 και μετά, δεν μπορώ να την παρακολουθήσω. Έχει χαθεί αυτό που μου άρεσε εμένα…

Θα σε ρωτούσα και γι’ αυτό. Όσο ερχόμαστε χρονικά προς το τώρα, είναι ροκ αυτό που ακούμε;

Μην ακούω χαζομάρες τώρα. Το ροκ είναι μια μουσική και γενικότερα ένας τρόπος σκέψης, που θέλει πολύ ψυχή και πολλά αρχίδια, αν μου επιτρέπεις. Αν σου λείπουν αυτά και έχεις στηρίξει όλη αυτή τη μουσική στην τεχνολογία, έχεις χάσει την ουσία.

Εμένα η τελευταία ροκ μπάντα, πιο σύγχρονη, που μου τράβηξε την προσοχή, είναι οι Black Keys…

Είναι πάρα πολύ καλοί. Είναι από τις καινούργιες μπάντες που μου έχουν προξενήσει ενδιαφέρον.

Για να επιστρέψω για λίγο σε αυτό που λέγαμε πριν, αν κάποιο από τα παιδιά που συναντάς στο School Of Rock, σου έλεγε ότι θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό, τι θα του έλεγες;

Θα σου απαντήσω με κάτι πολύ απλό. Υπάρχουν παιδιά που παίζουν μαζί μου, τα οποία ξεκίνησαν να ασχολούνται με τη ροκ, όταν τα έφεραν στα θέατρα που έκανα αυτές τις παρουσιάσεις και ακούσανε για αυτή τη μουσική πρώτη φορά από εμένα. Ξέρεις πόσο μεγάλη τιμή είναι αυτό για εμένα; Όταν το έστησα πολύ καλά αυτό, γινόταν στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Ιωαννίνων και είχα μπροστά μου 500 παιδιά κάθε φορά. Τα παιδιά ήταν ουσιαστικά το κοινό μίας συναυλίας, στη διάρκεια της οποίας από τη μέση και μετά συμμετείχαν. Από πέρυσι δε, ξεκίνησα να το κάνω live αυτό, είχα μαζί μου και τους Troublemakers, γιατί έως τότε το έκανα με προηχογραφημένα. Στο τέλος εντωμεταξύ, ο κόσμος τσίριζε, ζητούσε αυτόγραφα… Ήταν όλο το πακέτο… Δεν το έκανα πάντως ποτέ με την έννοια του προσηλυτισμού, του τύπου «ντε και καλά να μάθετε να ακούτε ροκ». Απλά ξεκαθάριζα κάποια πράγματα. Μέσα σε όλο αυτό, μιλάμε για τα ναρκωτικά, για το σατανισμό, για την κακή χρήση της τεχνολογίας… Γενικώς λέω ό,τι μπορέσω, ώστε στο τέλος να τους πω, «ασχοληθείτε με το ροκ σαν μουσική κι αφήστε τα άλλα. Δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείτε με τίποτα άλλο…»! Ασχολούμαι με το ροκ 40 χρόνια. Δεν πήγα να πέσω στα ναρκωτικά. Δεν έγινα σατανιστής. Αυτό λοιπόν με μεγάλη ειλικρίνεια το περνάω στα παιδιά.

Για ποιόν λόγο θεωρείς πως όλα αυτά που αναφέρεις, έχουν συνδυαστεί μόνο με το ροκ;

Είναι τουλάχιστον ανοησία να θεωρούμε ότι αυτά σχετίζονται μόνο με το ροκ. Απλά το ροκ ήταν πάρα πολύ ελκυστικό, έγινε παγκόσμιο, πολύ δημοφιλές, οπότε όλοι οι επιτήδειοι οι οποίοι θέλησαν να περάσουν κάποια πράγματα, τα περάσαν μέσω του κοινού αυτής της μουσικής και μέσω των ανθρώπων που επηρεάζανε όλο αυτό το τεράστιο πλήθος κόσμου, είτε εκούσια, είτε ακούσια! Όλα σε αυτόν τον κόσμο, έχουν να κάνουν με τα φράγκα και τη δύναμη. Θα σου πω λοιπόν το εξής απλό παράδειγμα και ο νοών νοείτο. Όταν έγιναν οι μεγάλες επαναστάσεις τη δεκαετία του 1960, έγιναν με σημαία το ροκ, με τον Jim Morisson και τον Jimi Hendrix μπροστάρηδες. Όλη αυτή η επαναστατημένη νεολαία άλλαζε τον κόσμο. Τα παιδιά των λουλουδιών, επί της ουσίας έλεγαν «βρε ηλίθιοι γιατί πάμε και πολεμάμε στο Βιετνάμ; Για ποιόν λόγο στέλνεις εμένα και τον αδερφό μου να σκοτωθούμε 10.000 χιλιόμετρα μακριά;» Αυτό ήταν το «make love not war» που έλεγαν. Όλος αυτός ο πιτσιρικόκοσμος λοιπόν, ξαφνικά γέμισε ναρκωτικά. Πού τα βρήκαν; Σε άλλη περίπτωση θα έστελναν τανκς, εκεί έστειλαν ναρκωτικά και μετά ξαφνικά ενοχοποιήθηκε το ροκ. Στην Ελλάδα ειδικά, για πάρα πολλές δεκαετίες υπήρχε ημιμάθεια κι ανέλαβαν το ροκ άτομα που δεν ασχοληθήκαν με την ουσία της μουσικής, αλλά με τα υπόλοιπα κι ο κόσμος τρόμαξε. Όταν σήμερα πια, με βλέπει η γιαγιά στο δρόμο και μου λέει «αγόρι μου σε είδα στο κανάλι και μου άρεσε», όσο κι αν σου φαίνεται αστείο, νιώθω ότι έχω κάνει αυτό που έπρεπε. Κανονικά άνθρωποι τέτοιας ηλικίας, θα περίμενα να τρομάζουν βάσει αυτού που επικρατούσε στην Ελληνική κοινωνία για τους ροκάδες. Ότι ήμασταν δηλαδή βρώμικοι, αλήτες και ναρκομανείς. Το ότι φτάσαμε λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να μην μας φοβούνται, γιατί έκαναν focus στη μουσική και όχι σε αυτά που τους είχαν μάθει να σκέφτονται για εμάς, είναι πολύ σημαντικό. Αυτό που κάνω λοιπόν στα παιδιά, είναι ότι προσπαθώ να αποενοχοποιήσω αυτήν την ιστορία, που δεν θα έπρεπε να είχε εξαρχής, ενοχοποιηθεί.

Τι θεωρείς ότι δεν πάει καλά με τη σημερινή νεολαία και με αυτά που ακούει;

Ότι τα έχουν όλα εύκολα. Και μάλιστα τους το λέω στα ίσια. Ποτέ δεν λέω «τι ωραία ήταν τότε παλιά και τι χάλια είναι τώρα». Αλίμονο. Είναι μεγάλη υπόθεση να αναγνωρίζεις ότι και τότε ήταν ωραία, για κάποιους συγκεκριμένους λόγους κι αργότερα ήταν ωραία και τώρα είναι ωραία. Απλά τους λυπάμαι στο εξής, σε ό,τι αφορά τη μουσική και ειδικά το ροκ: Έχει χαθεί η γοητεία του να μπουν στο δισκάδικο και να σπαταλήσουν ώρες ολόκληρες, ψάχνοντας δίσκους τους οποίους θα τους πάρουν μετά και θα τους ξεκοκκαλίσουν στο σπίτι τους, γι’ αυτό και θα αγαπούν το Burn των Deep Purple, ή το Love At First Sting των Scorpions, ή το Under Lock And Key των Dokken 40 χρόνια μετά. Ήταν κομμάτι του εαυτού μας. Τώρα θα googlάρουν ή θα μπουν στο YouTube και θα πουν, «Rolling Stones» ας πούμε, «για να δω… Satisfaction, εντάξει το άκουσα. Παρακάτω». Όλη αυτή η τεράστια ευκολία της πληροφόρησης, δεν κάνει καλό στη μουσική. Είναι και θέμα ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Όταν έχεις κάτι τόσο εύκολα, δεν το εκτιμάς, ενώ όταν σου είναι λίγο πιο δύσκολο και πρέπει να το ψάξεις, θα το εκτιμήσεις παραπάνω.

Έχεις δηλώσει παλιότερα ότι αυτή η μουσική, πρέπει να γράφεται και να ερμηνεύεται μόνο στα Αγγλικά. Μάλιστα είχες πει ότι είσαι κάθετος σε αυτό…

Κοίταξε. Το πρέπει είναι σχετικό. Συνεχίζω και είμαι κάθετος. Αλλά όχι μόνο με τα Ελληνικά. Με οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Είναι μουσική, που στήθηκε πάνω στα Αγγλικά.

Παρόλα αυτά το 2013, ακούσαμε ένα Ελληνικό κομμάτι δικό σου. Πώς και έγινε αυτό;

Αυτό έγινε για έναν συγκεκριμένο λόγο και δεν ξανασχολήθηκα με κάτι τέτοιο. Μάλιστα ο φίλος μου ο Λάκης ο Παπαδόπουλος, επέμεινε πάρα πολλές φορές για να πω κάποια τραγούδια του, που έχω πει επειδή τον αγαπάω. Το Παλιό Μου Παλτό για παράδειγμα για να το παρουσιάσω ως δικό μου, το έκανα στα Αγγλικά, σε στίχους της Σάννυ Μπαλτζή, και το είπαμε My Old Rock’n’Roll Coat και κάναμε και ένα πολύ ωραίο βιντεοκλίπ, εδώ στην περιοχή μας, στο Ποβόνι.

Εκτός από μία εκπληκτική συνύπαρξή σου με την Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Τρικάλων που πέτυχα, παρατηρώ ότι γενικά συμπεριλαμβάνεις στις συναυλίες σου, όργανα τα οποία δεν περιμένει κάποιος να δει σε μία ροκ μπάντα. Για παράδειγμα, βιολί, κοντραμπάσο κτλ.. Πώς και έτσι;

Πού να δεις στον καινούργιο μου δίσκο τι περιλαμβάνεται. Δε σου λέω τίποτα… Για εμένα, ο γνώμονας σε όλα είναι η μουσική. Είμαι μουσικός κι επειδή αισθάνομαι έτσι και η αντίληψή μου είναι ανοιχτή, ως προς την καλή μουσική και επειδή η αδυναμία μου, η λατρεία μου είναι το ροκ, είμαι πάντα ανοιχτός στους πειραματισμούς. Τους σωστούς όμως. Δε θα έβαζα ποτέ ας πούμε, μπουζούκι στο ροκ. Δε θα μπορούσα να το ταιριάξω. Ακόμα και για το κομμάτι μου που είπαμε πριν, μπήκα στον παραδοσιακό δρόμο, αλλά όχι με κλαρίνο. Χρησιμοποίησα τους δρόμους που άνοιξε, ο ιδιοφυέστερος Έλληνας μουσικός, ο Γιάννης Σπάθας.

Άρα αυτό που κάνουν οι Villagers Of Ioannina City για παράδειγμα, σε βρίσκει αντίθετο; Δε θα μπορούσες να το ακούσεις;

Καθόλου. Είναι και φιλαράκια μου τα παιδιά. Τους χαίρομαι. Αυτό που κάνουν, το κάνουν πολύ καλά γι’ αυτούς. Για εμένα λέω. Βρίσκω τρομερά ιδιοφυές, ότι ο Γιάννης Σπάθας πήρε τον Τάσο Χαλκιά, ίσως τον μεγαλύτερο κλαρινίστα της Ηπείρου και τον έκανε Jimi Hendrix. Το Μη Με Κοιτάς λοιπόν, που είναι κομμάτι του Τάσου Χαλκιά, το έκανα τιμής ένεκεν για το Γιάννη Σπάθα, με τον όρο ότι θα έπαιζε ο ίδιος μέσα. Η εισαγωγή είναι δική του! Το τράβηξα βέβαια. Το έκανα λίγο πιο δικό μου, αλλά προσπάθησα να το σεβαστώ όσο γίνεται. Κλείνω όπως άρχισα. Είμαι πάρα πολύ ανοιχτός σε πειραματισμούς, εφόσον είναι καλαίσθητοι. Είμαι οπαδός των Led Zeppelin. Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Αυτοί κι αν πειραματίστηκαν…
​
Είδα ένα πολύ θορυβώδες φορτηγό, με επιβάτη, ανάμεσα σε άλλους και τον Ronnie Romero, στο Ioannina Rock City 2020. Τι έγινε εκεί;

Στήνω festival στα Ιωάννινα από το 2004. Για ένα διάστημα, αυτό είχε σταματήσει και σε αυτό έφταιγε αυτή η ανοησία, που κάθε επόμενος Δήμαρχος δεν συνεχίζει κάτι, μόνο και μόνο επειδή το είχε κάνει ο προηγούμενος. Ο νυν Δήμαρχος λοιπόν, τον οποίο στήριξα στις εκλογές, μου ανέθεσε ξανά να κάνω το Castle Rock Festival το οποίο κι έκανα. Μας πρόφτασε ο κορονοϊός, οπότε για να μην το αφήσουμε, είχα την ιδέα να το κάνουμε όλο κινούμενο, για να είμαστε και by the book. Στήθηκε λοιπόν μία νταλίκα ολόκληρη, ως φορητή σκηνή και ήθελα να έχω και έναν αναγνωρίσιμο τραγουδιστή, οπότε κάλεσα τον Ronnie Romero και ήταν πολύ ωραίο το αποτέλεσμα. Έπαιξε με τους Troublemakers οι οποίοι σκίσανε και γενικά το διασκεδάσαμε.

Η νταλίκα-φορητό stage

Έκλεισες μία τηλεοπτική σου παρουσία πριν κάποια χρόνια, λέγοντας «θα σας αφήσω με ένα κομμάτι που με εκφράζει πολύ» και είπες το Soldier Of Fortune. Έχει να κάνει με τη φιλία και τον θαυμασμό σου προς τον David Covrdale, ή με τα όσα λέει το κομμάτι;

Περισσότερο με αυτό που λέει, I guess I’ll always be your soldier of fortune. Τυχοδιώκτης δηλαδή… Έτσι αισθάνομαι τον εαυτό μου. Γιατί, το μόνο που ακολουθώ πιστά στη ζωή μου, είναι η μουσική και αυτό που κάνω. Με την έννοια ότι δεν ακολουθώ την πεπατημένη. Φυσικά και έχω αδυναμία στις καλές εποχές του Coverdale.

Α. Μου έδωσες πάσα τώρα. Τι εννοείς δηλαδή «καλές εποχές»; Δε σου αρέσουν οι τελευταίες δουλειές των Whitesnake;

Για να είμαι ειλικρινής, όχι! Είμαι οπαδός της πρώτης φουρνιάς τους. Ακόμα και το 1987, δεν είναι ακριβώς του γούστου μου. Εκπληκτικός δίσκος. Και το Slip Of The Tongue. Προτιμώ όμως την blues rock χροιά που έβγαζε παλιότερα…

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι θα ήταν ωραία να ζούσες στην εποχή άνθισης της rock’n’roll; Έχεις ζηλέψει ποτέ που δεν ήσουν εκεί γύρω;

Μια χαρά είμαι και αισθάνομαι πολύ τυχερός, γιατί κάθε περίοδό μου την έχω περάσει σούπερ. Τώρα μας τα έχουν χαλάσει λίγο. Δεν μπορούμε να ονειρευτούμε και να κάνουμε σχέδια με αυτή τη μαλακία που μας έχει βρει…

Ποια συναυλία που ήσουν εκεί νιώθεις δέος που τη θυμάσαι ακόμα και σήμερα;

Κοίταξε. Είναι πολλά. Και συναυλίες και εμφανίσεις σε μπαρ εξαιρετικών καλλιτεχνών, αλίμονο. Το καλύτερό μου όμως, ήταν οι Rolling Stones στην Αθήνα το 1998. Ήταν τοπ για εμένα και δεν είμαι φανατικός οπαδός τους. Ένιωσα όμως, ότι έβλεπα το ροκ σε όλη του τη διάρκεια. Το πιο έντονο που θυμάμαι, είναι ότι σε ένα τετραγωνικό μέτρο ήμασταν τέσσερις γενιές. Εγώ ήμουν κοντά στα 30. Ήταν ένας μπαμπάς 45ρης, με μία κορούλα 8 ετών στην πλάτη και μία κυρία γύρω στα 60! Χοροπηδούσαμε όλοι, υπό τους ήχους του Brown Sugar για παράδειγμα. Σκέφτηκα λοιπόν, τι άλλο θα μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα το γενεών, αν όχι το rock’n’roll;

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου κιθαρίστες; Αν δε θέλεις δηλαδή να μου πεις έναν μόνο, πες μου το top 3 σου.

Ο Ritchie Blackmore είναι ο αγαπημένος μου. Στο νούμερο δύο, βάζω τον Van Halen, ο οποίος άλλαξε τον ρου της κιθάρας και τον «χάσαμε» και πρόσφατα. Θα σου πω και τον Chuck Berry, χάρις στον οποίο ακούμε τα όσα ακούμε σήμερα. Ήταν ο αρχιτέκτονας του ροκ.

Μου φαίνεται εντυπωσιακό που δεν ανέφερες κιθαρίστες νεότερης σχολής, όπως Vai, Satriani κτλ..

Δεν μου λένε τίποτα. Τα έπαιξε όλα ο Van Halen. Εξαιρετικοί και οι δύο. Σκίζουν. Αλλά αν δεν υπήρχε εκείνος… Αυτόν άκουσα εγώ πρώτο.

Αγαπημένος drummer; Εκτός από τον αδερφό σου; (γέλια)

(γέλια). Είναι ωραίος ο αδερφός μου, όντως. Ο αγαπημένος μου drummer, είναι ο John Bonham, μακράν. Δεν το συζητάμε. Γιατί όμως; Γιατί εξυπηρετούσε ένα σκοπό. Δεν έπαιζε για να δείξει πόσο καλός είναι. Δεν έπαιζε όπως ο Portnoy ας πούμε, που κι αυτός τελευταία που τον ακούω, έχει μαζευτεί και σέβεται. Ο Bonham, είχε κάτι φοβερό. Παρ’ όλον το δυναμισμό του, άκουγε πάντα τι έπαιζε ο Paige. Εάν προσέξεις τι παίζει, ακολουθεί την κιθάρα. Ας κάτσει να μελετήσει ο καθένας όσο θέλει, ώστε να γίνει σούπερ. Η ιδιοφυία στον μουσικό, είναι να ακολουθεί το τραγούδι. Γι’ αυτό και θα σου πω και τον Ringo Starr, στον οποίο τώρα δίνουν τα εύσημα οι τεράστιοι drummer. Μπορεί να μην θεωρήθηκε ποτέ βιρτουόζος, ή κάτι τέτοιο, ήταν όμως αυτό. Ακολουθούσε το τραγούδι και εγώ αυτό το σέβομαι πάρα πολύ. Ήταν πολύ έξυπνος. Ακούς για παράδειγμα το Come Together. Δε θα το έπαιζε κανένας έτσι. Αυτός εξυπηρέτησε το τραγούδι. Ή ακούς το Ticket To Ride, εκεί που παίζει με τα tom ας πούμε, που το ακολούθησαν όλοι μετά, σαν τεχνική. Δεν θα το έπαιζε κανένας έτσι τότε. Τα σέβομαι πάρα πολύ εγώ αυτά και τα θαυμάζω και προσπαθώ να τα έχω πρότυπο στο πώς σκέφτομαι και κάνω μουσική.

Θα σε ρωτήσω και για την υπόλοιπη μπάντα, δεν σε αφήνω έτσι. Μπασίστας;

Μου αρέσει πολύ ο μπασίστας των Aerosmith, ο John Hamilton. Γενικά μου αρέσουν οι Aerosmith πολύ. Θα έλεγα είναι ίσως και η αγαπημένη μου μπάντα. Γι’ αυτό κι αν με ρωτήσεις για τραγουδιστή, θα σου πω χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, ο Steven Tyler. Μετά τον φίλο μου τον Coverdale και μετά τον Robert Plant, λόγω καψούρας all time. Τους Aerosmith, τους είδα στην Αθήνα το 2011 και είδα 4 γερασμένους τύπους και έναν έφηβο. Για τον Tyler μιλάω. Απίστευτος…

Αγαπημένος ρόκσταρ; Εννοώ όλο το πακέτο. Όλη την προσωπικότητα.

O Mick Jagger. Ο οποίος στα 78 του, έχει γκόμενα 25 ετών. Έτσι θέλω να γίνω και εγώ όταν μεγαλώσω (γέλια).

Οι Stones πιστεύεις δε θα σταματήσουν ποτέ έτσι;

E θα πεθάνουν κάποια στιγμή εντάξει. Τι στο διάολο… Μας έχουν τρομάξει και ο Keith Richards και ο Ozzy Osbourne που ζουν ακόμα. Να είναι καλά δηλαδή… Αλλά…

Τελικά το πρότυπό σου ποιο είναι;

Το μεγαλύτερο πρότυπο μου ever που θα είναι και για πάντα, είναι ο Elvis. Τον ακούω από τα 10 μου, κοντεύω δηλαδή να φτάσω τα 45 χρόνια οπαδός του και με συγκινεί το ίδιο, όπως την πρώτη φορά. Μιλάω όμως, για τον Elvis, μέχρι το 1958. Που ήταν ατόφιος, αληθινός, εκτός συστημάτων, εκτός πρέπει και έβγαζε από μέσα του αυτό το αρχέγονο. Αυτό που κουβαλάμε όλοι μας και το έχουμε καταπιέσει. Ο Elvis είναι η Σταχτοπούτα της ροκ…

Πριν το άλμπουμ το οποίο δεν ξέρουμε πότε θα έρθει έτσι όπως είναι τα πράγματα, θα γίνει κάποιο live streaming;

Σίγουρα θα γίνει. Αλλά δεν μπορώ να πω από τώρα πότε, διότι είναι δύσκολο να συντονιστούμε όλοι μαζί, ώστε να βγει σωστά. Ανακοινώνονται όλα από τα social media.

Σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ Γιώργο
Εγώ σε ευχαριστώ πολύ φίλε. Ήταν πολύ ωραία κουβέντα. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα και από κοντά.

Ακολουθήστε τον George Gakis στα social media
https://www.facebook.com/George-Gakis-110675839038320/
https://www.facebook.com/george.gakis1 https://www.facebook.com/georgegakis2
https://www.instagram.com/gakis.g/

Το ηχητικό της συνέντευξης μπορείτε να βρείτε στα podcasts μου στο
Spotify:
https://open.spotify.com/show/5Ph3eH64VsMzCZy1k3zUk3
και στο
iTunes:
https://podcasts.apple.com/gr/podcast/live-on-sunday/id1540056816