του Παναγιώτη Παπαϊωάννου Με σημαντικές, ομολογουμένως, επιφυλάξεις, βρέθηκα για λογαριασμό του «ΘΕΑΘΗΝΑΙ» στις 8 Οκτωβρίου στο Ηρώδειο, για την extra εμφάνιση της Queen Symphonic, του μουσικού θιάσου που, συνοδευόμενος από τις ανά τον κόσμο τοπικές ορχήστρες έχει εδώ και χρόνια βγάλει σε περιοδεία το μουσικό έργο των Queen. Κι αυτό γιατί γνώριζα ότι πρόκειται για την πολλοστή επανδρωμένη εκδοχή ενός μουσικού θιάσου, ο οποίος, σε συνέχεια της τεράστιας επιτυχίας που έχει σημειώσει το musical “We Will Rock You”, το δεκατοπέμπτο σε μακροβιότητα musical στα χρονικά του West End (παίζεται συνεχώς από το 2002), αποτελεί πλέον ένα touring franchise, το οποίο, μικρή σχέση έχει και με το ίδιο το musical, που δεν είναι «η ιστορία των Queen», αλλά ένα ευφάνταστο σενάριο στο οποίο δένουν μαεστρικά πολλά από τα πασίγνωστα κομμάτια τους και οι χαρακτήρες που υπάρχουν σε αυτά. Η σχέση του musical με την touring band είναι ότι οι τραγουδιστές και οι μουσικοί πέρασαν κάποια στιγμή, σε κάποια από τις πολλές ενσαρκώσεις του musical στις σκηνές θεάτρου και συναυλιών ανά τον κόσμο (31 διαφορετικοί θίασοι και εκατοντάδες πρωταγωνιστές [τραγουδιστές, χορευτές και μουσικοί] το έχουν ανεβάσει σε πάνω από 10 χώρες και τις διπλάσιες πόλεις, από το Τέξας ως το Γιοχάνεσμπουργκ). Είχα, λοιπόν, συναίσθηση των κινδύνων του «τουριστικού» χαρακτήρα που μπορεί να έχει το όλο εγχείρημα. Εκπληκτικός συναυλιακός χώρος το Ηρώδειο, ακόμη δόκιμος τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου, μια sold out προηγηθείσα συναυλία έναν μήνα πριν, πολύς κόσμος «του Ηρωδείου» που βλέπει τα πάντα, οτιδήποτε ανεβαίνει στα επιβλητικά του μάρμαρα, χωρίς να έχει και πολύ σημασία γι’ αυτούς αν το χειροκρότημα είναι προϊόν αυθεντικού θαυμασμού ή επιδοκιμασίας. Κυρίως είχα υπόψη μου το hype περί της μουσικής κληρονομιάς των Queen, το οποίο διέρχεται από πέρσι μια αναθέρμανση, μετά και την – στην πραγματικότητα λίγο πιο πάνω από μέτρια– ταινία “Bohemian Rhapsody”, στην οποία πάντως ο πρωταγωνιστής Rami Μalek έκλεψε την παράσταση, όχι εμβαθύνοντας, αλλά αναπαριστώντας το μεγάλο Freddie Mercury. Εν μέσω του hype αυτού, η επιδοκιμασία καθίσταται περίπου αυτονόητη, ενώ μικρό μόνο μέρος των θεατών διακρίνει τη διαφορά μεταξύ tribute band και κανονικής μπάντας, musical band και ορχήστρας συνοδείας. Εξάλλου, η κάθε μουσική παράσταση, όταν συνοδεύεται από πλήρη ορχήστρα, καλλωπίζει το αυθεντικό πνεύμα των συνθέσεων, κάτι που, ιδίως σε ένα non rock κοινό, τείνει να το αναγάγει σ’ ένα talent show αρίστων, όπου όλοι είναι «θαυμαστοί» και «υπέροχοι», αποτρέποντας το αυτί του μέσου ακροατή να διατηρεί επαφή με το πρωτότυπο έργο και την ουσία του. Πράγματι, το κοινό ήταν ετερόκλητο, καθωσπρέπει και προδιατεθειμένο θετικά. Όμως οι αναστολές και η καχυποψία μου υποκλίθηκαν σε ένα στοιχείο, το οποίο αναδείχθηκε, μετά τα πρώτα 20 λεπτά. Στην ίδια τη μουσική. Αυτή την ημιοπερατική, με ροκ αιχμές και τεράστιο φωνητικό εύρος μουσική των Queen. Παιγμένη από επαγγελματίες, οι περισσότεροι από τους οποίους έδειχναν – ως μέρος του ρόλου τους ή όχι, δεν έχει σημασία – να μην εκτελούν απλώς, αλλά να δίνουν και οι ίδιοι κάτι από τη δική τους συναισθηματική ορμή και το ταλέντο τους, αυτή η μουσική είναι αδύνατο να μη σου προκαλέσει το θαυμασμό. Μπορεί η χρονική μας απόσταση από τη δημιουργία της να είναι μικρή, όμως πράγματι, θεώμενη από το απώτερο μέλλον, σου επιβάλλει να πεις ότι αξίζει που έγινε και, με βεβαιότητα, θα παραμείνει κλασσική. Είναι πάρα πολύ δύσκολο ως τραγουδιστής να αναμετρηθείς με τις ερμηνείες που έχει καταφέρει να καταγράψει σε καθεμία από αυτές ο Freddie Mercury και μάλιστα ζωντανά. Ο κίνδυνος να φανείς λίγος είναι τεράστιος. Ο κίνδυνος να μην ξεσηκώσεις το κοινό, ακόμη μεγαλύτερος. Όμως τη βραδιά της 8ης Οκτωβρίου στο Ηρώδειο, η 40χρονη ξανθιά mezzo soprano Rachael Wooding (με τεράστια πείρα στa musical του West End), ο 43χρονος John Boydon (μια ζωή στο μουσικό θέατρο, έχοντας αναμετρηθεί με ρόλους τεράστιους και τραγουδήσει με υπερταλαντούχα καστ [πάνω από 2000 παραστάσεις μόνο στο musical Jersey Boys σε έξι χρόνια], ο 42χρονος Peter Eldridge, με το physique του αρχετυπικού rock wildman (από το 2004 στο αρχικό cast του musical, ενίοτε αναλαμβάνοντας και τον πρώτο ρόλο του Galileo) και η 42άχρονη μελαχροινή Julie Stark (έκανε το επαγγελματικό της ντεμπούτο μέσα από τις πρώτες χρονιές του musical στο Dominion Theater, κι έκτοτε σάρωσε στην παράσταση των «Αθλίων» [“Les Miserables”], ενώ έχει περιοδεύσει σόλο σε δεκάδες χώρες με ποικίλο ρεπερτόριο), κυριολεκτικά έσκισαν. Δουλεμένοι στην παραμικρή λεπτομέρεια και έχοντας μοιράσει μεταξύ τους το υλικό με βάση το ύφος και τη διάθεση, κυριολεκτικά τρύπησαν τον Αττικό ουρανό με τις φωνές τους, μεταφέροντας σε πολλά σημεία ρίγη αυθεντικής συγκίνησης στο κοινό. Το οποίο, έτοιμο, για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν, δεν άργησε να βουτήξει απροσχημάτιστα στη συναυλιακή διάθεση. Κάτι σαν light όπερα χωρίς σοβαροφάνεια, με έντονη συμμετοχική διάθεση και χωρίς τη σοβαροφάνεια. Ο δε μαέστρος και ενορχηστρωτής της παράστασης Richard Sidwell, παρών ο ίδιος και καθοδηγητής της ηλεκτρικής, ηλεκτρονικής και συμφωνικής ορχήστρας (μην ξεχνάμε τη σημαντική συμβολή στην όλη παρουσίαση της υψηλών οκτανίων Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων), έδειχνε, ανεβασμένος στο κέντρο της σκηνής, ως ένας αρχηγός εν ευδαιμονία. Ο τύπος, έχοντας διατελέσει ενορχηστρωτής σε πολλά μεγάλα ονόματα της ποπ, όπως οι Duran Duran και οι Pet Shop Boys και συνεργαστεί με τις υψηλότατου κύρους ορχήστρες του BBC (Concert Orchestra και Big Band), δεν έκρυβε ότι το απολάμβανε να είναι και λίγο ροκ σταρ. Στο τέλος, συντελεστές και κοινό, ανεξαρτήτως προθέσεων και παραστάσεων, βρίσκονταν σε ανάταση και συντονισμό. Πάω στοίχημα ότι ένα μεγάλο μέρος των παρευρισκομένων ξαναθυμήιηκαν ή και ανακάλυψαν τη φοβερή αυτή μουσική με χαμόγελο. Και αυτό είναι που μετράει. Το σετλιστ της βραδιάς: Μέρος Α΄: Flash (Intro segue)/Seven Seas Of Rye/I Want To Break Free/Play The Game/Under Pressure/Love Of My Life/These Are The Days Of Our Lives/Killer Queen/Radio Gaga/Fat Bottomed Girls/Tie Your Mother Down/I Want It All/One Vision Μέρος Β΄ : Intro segue (Death On Two Legs)/I Want It All/Innuendo/Who Wants To Live Forever/Hammer To Fall/A Kind Of Magic/The Show Must Go On/Crazy Little Thing Called Love/Don’t Stop Me Now/Another One Bites The Dust/Somebody To Love/Bohemian Rhapsody/We Will Rock You/We Are The Champions. Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος