ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΩΔΕΙΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ & ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΗΜΗΣ ΒΙΟΛΟΝΙΣΤΑ MAXIM VENGEROV

του Χρήστου Γκόντζου

Βρεθήκαμε για μία ακόμα φορά στα πέτρινα διαζώματα του Ωδείου Ηρώδου Αττικού για να παρακολουθήσουμε την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών να συμπράττει με τον διεθνούς φήμης βιολονίστα Maxim Vengerov υπό την μπαγκέτα και την καθοδήγηση του Στέφανου Τσιαλή, Καλλιτεχνικού διευθυντή της ΚΟΑ. Το βέβαιο είναι, ότι οι μετεωρολογικές εκτιμήσεις δεν βοήθησαν στην δέουσα προσέλευση του κοινού, έτσι ήμασταν αρκετά άνετοι στα καθίσματα μας και απολαύσαμε την συναυλία που ακολούθησε με ησυχία και αδημονία.

ΓΙΟΧΑΝΝΕΣ ΜΠΡΑΜΣ (1833-1897)
Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα σε ρε μείζονα, έργο 77
Allegro non troppo
Adagio
Allegro giocoso, ma non troppo vivace 

Ο Maxim Vengerov είναι επί σκηνής πλέον και κρατώντας το βιολί του στέκεται αγέρωχος στο άκουσμα της εισαγωγής του πρώτου μέρους από το κονσέρτο του Γιοχάννες Μπραμς. Σηκώνει το δοξάρι του και με μια θεατρική κίνηση αρχίζει να απλώνεται σε όλο το αρχαίο θέατρο μια παθιασμένη ερμηνεία των πρώτων γραμμών της παρτιτούρας του κονσέρτου. Η θεατρικότητα και η υποκριτική σε συνδυασμό με το πάθος και την αγριάδα της ερμηνείας του κυριαρχούν σε όλο το πρώτο μέρος. Ο κύριος Vengerov φαίνεται να μην αντιμετωπίζει το παραμικρό πρόβλημα σε οποιοδήποτε γρήγορο passage του κονσέρτου. Ενώ δίνει ταυτόχρονα την εντύπωση ότι κατέχει το έργο τόσο καλά που για αυτόν η ερμηνεία στο Ηρώδειο είναι υπόθεση ρουτίνας. Εκεί όμως που πραγματικά ξετυλίγεται η μουσική του έπαρση είναι κατά την διάρκεια της καντένσας του πρώτου μέρους, όπου η δεξιοτεχνία συναντά τα πιο λεπτά και μυστηριώδη συναισθήματα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Το δεύτερο μέρος είναι το κάτι άλλο. Η μεστότητα της ερμηνείας σε συνδυασμό με το βάθος του ήχου και την ισορροπία της προσωδίας του βιολιού στα χέρια αυτού του βιολονίστα, μας χαρίζουν μια μοναδική και απολαυστική μουσική εμπειρία.

Στο τρίτο μέρος οι μουσικοί ελιγμοί και η σύγχρονη αντίληψη για την μουσική εκφορά ενός τόσο ρομαντικού έργου είναι πια κάτι το καταφανές. Ακόμα και μέχρι την τελευταία νότα του κονσέρτου ο Maxim Vengerov μας εντυπωσιάζει με την ευκολία και τον άγριο έλεγχο του επί του έργου και μας δίνει την εντύπωση ότι εκείνο το βράδυ μας χάρισε κάτι από την ειλικρίνεια της ψυχής του. 

Γυρνώντας στο κοινό και ευχαριστώντας το στα ελληνικά, ξεσήκωσε τους θεατές που τον επευφημούν ενθουσιασμένοι και αναγγέλλει για encore την sarabante του J.S.Bach. Ίσως πρόκειται για μία από τις πιο πρωτότυπες και μοντέρνες ερμηνείες μπαρόκ έργου με ένα πέπλο μυστικισμού και μυστηρίου να πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Καταχειροκροτούμενος ο Maxim Vengerov μας αφήνει για να συνειδητοποιήσουμε ότι μόλις ακούσαμε ένα απόσπασμα από την γνώμη-δόξα της μουσικής του σήμερα.

Δυστυχώς τα καιρικά φαινόμενα δεν μας επέτρεψαν να επεκταθούμε περαιτέρω... έτσι η βραδιά μας έκλεισε με μια δροσιά να απλώνεται στην ατμόσφαιρα στην ψυχή και στην διάθεσή μας.​

Μουσική διεύθυνση Στέφανος Τσιαλής 

Βιολί  Μαξίμ Βενγκέροφ

ΓΙΟΧΑΝΝΕΣ ΜΠΡΑΜΣ (1833-1897)
Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα σε ρε μείζονα, έργο 77
Allegro non troppo
Adagio
Allegro giocoso, ma non troppo vivace

ΑΝΤΟΝΙΝ ΝΤΒΟΡΖΑΚ (1841-1904)
Συμφωνία αρ. 9 σε μι ελάσσονα, έργο 95, «Του Νέου Κόσμου»
Adagio - Allegro molto
Largo
Molto vivace
Allegro con fuoco​