ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ MARCO SCALCIONE

11/5/2020

της Μαρίας Σούμπερτ

Η πανδημία περνάει από πάνω μας σαν σύννεφο γεμάτο βροχή. Τι φέρνει και τι παίρνει μαζί της; Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να το σκεφτούμε σε συμβολικό επίπεδο. Γιατί ενώ τώρα πρέπει να θρηνήσουμε τις απώλειές μας και τις απουσίες μας, πρέπει ταυτόχρονα να να συνηθίσουμε σε έναν νέο τρόπο σκέψης και λειτουργίας, όπου καμία ίωση δεν θα είναι ξανά τόσο «αθώα» και «απλή», κανένα μπούκωμα και κανένα φτάρνισμα δεν θα περνάει απαρατήρητο, κανέναν δεν θα θελήσουμε να ακουμπάμε στο δρόμο ή στο μετρό –και όχι απλά για να μην χάσουμε το πορτοφόλι ή το κινητό μας.

Έτσι και με τη βροχή του Marco Scalcione. Έπεφτε και προκαλούσε ζημιές. Όχι επειδή έπεφτε, αλλά επειδή δεν σταματούσε.

«Όμως η βροχή συνεχιζόταν
κι αυτό ήταν πολύ μεγάλο πρόβλημα».

Μέχρι που ο αφηγητής της ιστορίας ανεβαίνει στο βουνό και εκεί βρίσκει το σύννεφο που κοιμόταν. Τότε θα το ξυπνήσει και μαζί θα πάνε να ποτίσουν τις περιοχές που έχουν ξηρασία, που μαστίζονται από πυρκαγιές και πείνα, που χρειάζονται το θεραπευτικό πέρασμα του νερού. Και όταν πια επιστρέψουν, όταν χωρίσουν αφηγητής και σύννεφο, θα ανακαλύψουμε πως η πικροδάφνη που δεν μπορούσε να ανθίσει από την πολύ βροχή τώρα είναι ολάνθιστη.

Και το σύννεφο; Εκείνο ταξιδεύει ακόμα. Μόνο που σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου, ένα άλλο σύννεφο κοιμάται πάνω από μια μικρή πολιτεία και περιμένει εκείνον που θα το ξυπνήσει και θα το ταξιδέψει στον κόσμο.

Το ποιητικό και ονειρικό παραμύθι του Marco Scalcione ταξιδεύει τον αναγνώστη μέσα από την λιτή αλλά γεμάτη του εικονογράφηση, μαζί με το σύννεφο και τη βροχή, και του γνωρίζει τον κόσμο που έχει ανάγκη, που περιμένει το νερό για να ξεδιψάσει. Και καθησυχάζει το μικρό παιδί πως κάθε καταιγίδα μπορεί να περάσει και πως οι πικροδάφνες θα ανθίσουν ξανά.

Ότι χρειαζόμαστε δηλαδή τώρα…

Ποιο είναι το αγαπημένο σας εικονογραφημένο βιβλίο από τα παιδιά σας χρόνια;

Όταν ήμουν παιδί, δεν διάβαζα πολλά βιβλία. Έβλεπα όμως πολλές ταινίες κινουμένων σχεδίων και ονειρευόμουν να γίνω σκηνοθέτης κινουμένων σχεδίων. Μετά ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία του Roald Dahl και αγάπησα τις εικονογραφήσεις του Quentin Blake. Μου άρεσε επίσης να διαβάζω κόμικ, κυρίως τον Spiderman και τον Mickey Mouse, αν και ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν ο Donald Duck: δεν μπορούσα να σταματήσω να τον σχεδιάζω.

Πώς σας επηρέασε –αν τα κατάφερε- να ασχοληθείτε κι εσείς με την δημιουργία παιδικών βιβλίων;

Ανακάλυψα τα παιδικά εικονογραφημένα βιβλία στην ηλικία περίπου των είκοσι χρόνων. Πολύ αργά. Νωρίτερα ήμουν επικεντρωμένος στα κόμικ και αυτό πιθανά με επηρέασε και στον τρόπο με τον οποίο οι χαρακτήρες μου αλληλεπιδρούν, όπως συμβαίνει στο «Ταξίδι με το σύννεφο».

Πώς γεννήθηκε το σύννεφο του βιβλίου σας; Τι σημαίνει για εσάς αυτή η αναμονή μέχρι κάποιος να έρθει να του δείξει το δρόμο;

Το βιβλίο αυτό γεννήθηκε από την ερμηνεία ενός ονείρου που είδα κάποιο βράδυ… Ξαφνικά ξύπνησα και σημείωσα τι είχα ονειρευτεί. Την επόμενη μέρα είχα ήδη αρχίσει να δουλεύω πάνω σε αυτό το βιβλίο!

Το Σύννεφο που περιμένει κάποιον να του εξηγήσει πώς να συμπεριφερθεί, αντιπροσωπεύει την ανάγκη καθενός μας να έχει σημεία αναφοράς με τα οποία να κινείται στον κόσμο και να τον εξερευνά, καθώς επίσης και την επιθυμία να μαθαίνει συνεχώς νέα πράγματα. Μπορούμε να φανταστούμε την αναμονή του Σύννεφου ως τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας όταν έρθει η ώρα να κάνουμε αλλαγές.

Μοιάζει η ιστορία αυτή με ένα παιχνίδι, το «τυφλός-οδηγός», όπου σε ένα ζευγάρι ένας είναι τυφλός και ο άλλος οδηγός. Αν εδώ ο «τυφλός» είναι το σύννεφο και οδηγός ο άντρας της αφήγησης, τι είναι πιστεύετε πιο εύκολο; Να είναι κανείς στη θέση του οδηγού ή αυτού που τον περιμένει και τον ακολουθεί;

Ένας «οδηγός» έχει μια άποψη για τον κόσμο διαφορετική από του «τυφλού», που πρέπει να τον ακολουθήσει. Κυρίως όμως, άνθρωποι που οδηγούν έχουν την τάση να «διδάσκουν» όσα ξέρουν, συχνά χωρίς να αμφισβητούν τις ιδέες τους. Αντίθετα για να ακολουθήσεις κάποιον, πρέπει να είσαι ευέλικτος, να βγεις έξω: είναι πολύ πιο δύσκολο, αλλά είναι και αυτός ένας τρόπος να μάθεις. Είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε έναν σοφό και ταπεινό οδηγό που να ξέρει πώς να μας καθοδηγήσει, αλλά και ο οποίος να αφήνεται να καθοδηγηθεί επίσης.

Σε ένα βιβλίο όπου ο δημιουργός του είναι και συγγραφέας και εικονογράφος τι έρχεται συνήθως πρώτο; Η ιστορία ή η εικόνα που θα ξεκινήσει την ιστορία;

Δεν νομίζω πως υπάρχει συγκεκριμένος κανόνας. Στην περίπτωση αυτού του βιβλίου, προηγήθηκαν οι εικόνες. Δεν ήταν εικόνες ζωγραφισμένες, αλλά φανταστικές, ανακλημένες από το όνειρό μου. Ήταν μια διαδικασία που ολοκληρώθηκε στη φαντασία. Αυτό είναι κάτι που μου συμβαίνει συχνά. Ακόμα και πριν την εμφάνιση των εικόνων και των λέξεων, κατακλύζομαι από χιλιάδες υποθετικούς διάλογους και καταστάσεις, τόπους και σκηνές.

Αυτές τις περίεργες και δύσκολες μέρες που ζούμε, ποιος μπορεί να μας πάρει από το χέρι να μας δείξει τι πρέπει να κάνουμε;

Αυτές τις ημέρες επαφίεμαι στην υπομονή, που είναι πολύ σημαντική, και μερικές ίσως φορές και υποτιμημένη.

Αν στέλνατε μια ευχή στα παιδιά που διαβάζουν το «Ταξίδι με το σύννεφο» ποια θα ήταν αυτή;

Ελπίζω όλα τα παιδιά που διαβάζουν το βιβλίο μου να γίνουν ατρόμητοι εξερευνητές του κόσμου, όχι μόνο αυτού στον οποίο ζούμε, αλλά και όλων των κόσμων που μπορούν να φανταστούν. Θα ήθελα επίσης να τους ζητήσω, αν θέλουν, να μοιραστούν τους κόσμους αυτούς με άλλους, το συντομότερο δυνατό.