Δυο ξένοι (η hard rock εκδοχή)

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Καταρχάς, να ξεκινήσω με την παραδοχή ενός λάθους, το οποίο είναι τρομερά τιμητικό για εμένα. Θα εξηγήσω γιατί παρακάτω…

Σε προηγούμενό άρθρο μου, το οποίο αναφέρθηκε και στους Deep Purple, είπα πως ο Ritchie Blackmore, επανήλθε στην μπάντα, για το reunion της και το άλμπουμ Perfect Strangers το 1984 και έμεινε μόνο γι’ αυτό! Ήταν λάθος. Ο εκκεντρικός κιθαρίστας παρέμεινε για 9 χρόνια, μέσα στα οποία κυκλοφόρησαν συνολικά 4 άλμπουμ. Να παραδεχόμαστε τα φάλτσα μας…

​Όσο αφορά το γιατί θεωρώ αποδεκτό το να κάνω τέτοια λάθη, εγώ από τη θέση του αναγνώστη, εκτιμούσα πάντα τέτοια «στραβοπατήματα» από συντάκτες που μου αρέσει να παρακολουθώ. Είναι ένας τρόπος να ξέρεις, πως ο άνθρωπος, τον οποίο πιθανότατα διαβάζεις διότι εκτιμάς τις γνώσεις του ή έχεις περιέργεια για τα όσα έχει να σου πει, δεν αντιγράφει από ένα ξένο site ή μία βικιπαίδεια, πουλώντας σου ιστορία.

Στο ίδιο άρθρο, ανέφερα το Perfect Strangers. Ένα κομμάτι το οποίο μιλάει για μία… ιδιόρρυθμη φιλία. Εκείνη του Ian Gillan, ενός από τους μεγαλύτερους ροκ τραγουδιστές και του Ritchie Blackmore, ενός βιρτουόζου κιθαρίστα. Σε κάθε περίπτωση και οι δύο είναι διαχρονικά τεράστιες προσωπικότητες της ιστορίας.

Στο θέμα μας…

Οι Deep Purple στο τέλος του 1976, προέρχονταν από πολλές αλλαγές και ζυμώσεις στο lineup τους. Είχε αρχικά αποχωρήσει ο Ian Gillan, λόγω τρομερής κούρασης και ψυχικού φόρτου, από τις συνεχείς υποχρεώσεις και την κόντρα του με τον Ritchie Blackmore αντιστοίχως. Η μπάντα είτε θα ήταν σε περιοδεία, είτε στο στούντιο ηχογραφώντας υλικό, για κάποιο επόμενο άλμπουμ. Η δισκογραφική πίεζε να ολοκληρωθεί το LP Who Do We Think We Are στην ώρα του, ώστε το group να βγει ξανά σε περιοδεία, ενώ ήταν σαφές πως όλοι χρειάζονταν οπωσδήποτε ένα διάλειμμα.

Ο μακροβιότερος frontman των Deep Purple (έως και σήμερα), ολοκλήρωσε την πρώτη θητεία του στο συγκρότημα, στο τέλος του πρώτου σκέλους της περιοδείας του 1973!

​O Ian Gillan το 1973, 3 μήνες πριν την αποχώρησή του

Ακολούθησαν δύο άλμπουμ. Κυκλοφόρησαν μάλιστα και τα δύο(!) το 1974, (απόδειξη του παραγωγικού pressing που δέχονταν οι Βρετανοί), στα οποία το μικρόφωνο μοιράζονταν, οι Glen Hughes και David Coverdale. Πρώτο το Burn, που εν πολλοίς ακολουθούσε την τάση της εποχής προς το progressive rock και δεύτερο, προς το τέλος της χρονιάς το Stormbringer, του οποίου πολλά κομμάτια, τους έδωσαν ξανά χώρο στον ραδιοφωνικό αέρα. Ενώ όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά, όταν ρωτήθηκε για το νέο άλμπουμ, ο Ritchie Blackmore δεν μάσησε τα λόγια του, εκφράζοντας δημοσίως την αντίθεσή του με την soul funk κατεύθυνση που είχε αποκτήσει ο ήχος τους, δηλώνοντας χαρακτηριστικά, «αυτή είναι λουστρίνι μουσική»! Τελικώς αποχώρησε από την μπάντα το καλοκαίρι το 1975.

Ακολούθησε η συνολική διάλυση του group, την οποία ο ίδιος ο Jon Lord (εκ των αρχικών δημιουργών της μπάντας και πληκτράς), περιέγραψε ως εξής: «Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας, ο Glenn, είπε στο κοινό: “Συγνώμη. Ξέρω πως δεν παίζουμε πολύ καλά. Είμαστε πολύ κουρασμένοι και έχουμε jetlag”. Σκέφτηκα λοιπόν εκείνη την ώρα “μίλα για τον εαυτό σου". Δούλευα σαν τρελός για να συνεχίσουν να λειτουργούν όλα απροβλημάτιστα! Ο (Ian) Paice(y ένας εκ των αρχικών δημιουργών και ντράμερ), έπαιζε σαν τρελός για να κρατήσει τη μουσική σε σωστό επίπεδο. Ο Coverdale, τραγουδούσε «τις κάλτσες του». Οπότε, το να ακούω αυτόν τον τύπο, που ήταν σε χάλια κατάσταση από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, να λέει στον κόσμο “συγνώμη που δεν παίζουμε καλά”, με κατέβαλε! Κατέβηκα από τη σκηνή και πήγα κατευθείαν στο καμαρίνι μου, το οποίο μοιραζόμουν με τον Ian Paice! Όταν ήρθε και εκείνος, είπα “αυτό ήταν έτσι; Ως εκεί που φτάνει το μυαλό μου, αυτή η μπάντα, όπως την ξέρουμε, έληξε. Γιατί να το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας;”. Δώσαμε λοιπόν τα χέρια και είπαμε “τελείωσε. Δόξα τω Θεώ”. Περίπου δέκα λεπτά αργότερα, ήρθε και ο David, γνωστός εκρηκτικός τύπος, φωνάζοντας “Φεύγω από το συγκρότημα!”. “Δεν υπάρχει συγκρότημα”, ήταν η απάντησή μας.»

11 χρόνια μετά την τελευταία συνάντηση / συνεργασία του lineup, της δεύτερης εποχής των Deep Purple, οι δισκογραφικές εταιρείες, τους έπεισαν να κάτσουν σε ένα τραπέζι ώστε να συζητήσουν την πιθανότητα να συνεχίσουν, αφήνοντας πίσω τα παλιά. Το deal επετεύχθη και όλα μπήκαν στο δρόμο τους.
​
Όταν έπρεπε να ξανασυναντηθούν, εκτός γραφείου, για να μπουν σε διαδικασία δημιουργίας όμως, τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Δεν ήταν η φάση «συναντιόμαστε, τα έχουμε λύσει όλα, πάμε παρακάτω…» Περισσότερο έπρεπε με μεγαλύτερη ωριμότητα, να μάθουν να ζουν με τις διαφωνίες τους.

Το «Perfect Strangers», επινοήθηκε σαν όνομα από τον Ian Gillan, ο οποίος δήλωσε γι’ αυτό: «Ναι μεν ήταν μία οξύμωρη φράση, αλλά περιέγραφε ακριβώς αυτό που συνέβαινε. Υπήρχε τρομερή νευρικότητα και ανησυχία στην πρώτη μας συνάντηση για το reunion. Βρεθήκαμε στο υπόγειο ενός σπιτιού στο Vermont. Ήμασταν μπροστά σε μία τεράστια φωτιά και έξω είχε ένα μέτρο χιόνι. Ήπιαμε 1-2 μπύρες, αλλά κανένας δεν έδειχνε να έχει ιδιαίτερη όρεξη να παίξει. Κάποια στιγμή ο Paice άρχισε να παίζει και σιγά σιγά, ξεκινήσαμε όλοι να groovάρουμε. Μετά από πέντε λεπτά, ήμασταν όλοι χαμογελαστοί. “Perfect Strangers” είναι αυτό που ήμασταν πριν και μετά από εκείνη τη φάση».​

​Το 1989, ο Ian Gillan απολύθηκε καθώς οι σχέσεις του με τον Ritchie Blackmore, είχαν φτάσει πάλι στα όριά τους. Μετά από ένα άλμπουμ, ο John Lynn Turner, ο οποίος είχε πάρει τη θέση του έφυγε, μετά από επιμονή όλων των υπόλοιπων μελών, αλλά και της δισκογραφικής, για την επιστροφή του Gillan. Συνυπήρξαν, ένας Θεός ξέρει πώς, για το The Battle Rages On, που κυκλοφόρησε το 1993 και για το πρώτο κομμάτι της περιοδείας που ακολούθησε. Εν συνεχεία, ο Ritchie Blackmore αποχώρησε για τελευταία φορά από τους Deep Purple.

​O Ritchie Blackmore σε συναυλία με τους Rainbow το 2017

Ο Ritchie Blackmore δήλωσε σε συνέντευξή του το 2017, ότι «και ο Ian και εγώ ήμασταν γεννημένοι αρχηγοί. Θέλαμε και οι δύο τον έλεγχο. Αυτό οδηγούσε συχνά σε προστριβές, από το πώς θα προσεγγίσουμε τον ήχο που θέλαμε να δώσουμε, έως το πώς θα γίνουν οι ηχογραφήσεις, τι setlist θα έχουμε στις περιοδείες και διάφορα άλλα. Ήθελα κάποια στιγμή να τον ακούσω να λέει πως είμαι ο ήρωας του ή κάτι τέτοιο. Έστω ένα ευχαριστώ. Άλλωστε εγώ τον έβγαλα στο τραγούδι. Η, από ό,τι αποδείχθηκε, σημαντικότερη διαφορά μας ήταν στον ήχο. Ο Ian προσέγγιζε τα τραγούδια μας με τεχνικές όπερας. Εγώ, ήθελα, θέλω και θα θέλω ο ήχος να έχει ως βάση την blues μουσική. Τελικώς θεωρώ ότι βοήθησε στην εξέλιξη και των δυο μας ότι χωρίστηκαν τότε οι δρόμοι μας. Είχαμε φτάσει σε σημείο να μην μιλάμε μεταξύ μας και αυτό μας δυσκόλευε και στο να είμαστε δημιουργικοί και αποδοτικοί.»
​
Αξίζει να αναφέρουμε εδώ, πως οι Deep Purple μπήκαν στο Rock ‘N’ Roll Hall Of Fame το 2016. Στο πλαίσιο της βράβευσης αυτής, αλλά και της κυκλοφορίας μίας αυτοβιογραφίας του, ο Ian Gillan, ρωτήθηκε για ποιόν λόγο ο Blackmore δεν ήταν στη βράβευση. Απάντησε φειδωλά, με τον αναμενόμενο φλεγματικό τόνο / τρόπο ενός Βρετανού, πως δεν είναι εκείνος ο διοργανωτής και πως δεν υπάρχει κάποια είδηση να βγει, καθώς τα έχουν βρει μεταξύ τους.​

​O Ian Gillan σε συνέντευξη σε ραδιοφωνικό σταθμό το 2018

​Αργότερα δε, σε συνέντευξη που παραχώρησε σε ραδιοφωνικό σταθμό, ρωτήθηκε πώς, εφόσον είναι πια εντάξει οι σχέσεις τους, δεν αποφάσισαν μεταξύ τους να κάνουν (ξανά) ένα reunion. Η απάντησή του, ήταν χαρακτηριστική: «Ας υποθέσουμε ότι παίρνεις διαζύγιο. Συνεχίζεις και σέβεσαι έναν άνθρωπο με τον οποίον πέρασες κάποια χρόνια της ζωής σου. Ειδικά αν υπάρχουν παιδιά. Παρόλα αυτά η ζωή προχωρά. Ίσως να παντρευτείς μία άλλη γυναίκα. Γίνεται μετά από πολλά χρόνια, να πεις στην νέα σου σύζυγο, να έρθει η πρώην, με την νέα της οικογένεια να μείνετε όλοι μαζί; Θα το έκανες ποτέ;»