Photo credit: Τάσος Έρος Μπατσιούλας της Λίλας Παπαπάσχου Ο Ευθύμης Χρήστου είναι ένας νέος και ταλαντούχος δημιουργός, που διαθέτει παράλληλα πολύ μεγαλύτερη εμπειρία από αυτήν που η ηλικία του υποδηλώνει, έχοντας συνεργαστεί με κορυφαίους καλλιτέχνες και σημαντικούς αθηναϊκούς – και όχι μόνο – θεατρικούς χώρους. Η παράσταση «Vincent» Αίμα στο χιόνι, του Philip Ridley, η οποία μετά από μία σύντομη, αλλά επιτυχημένη πορεία την περσινή σεζόν, επέστρεψε φέτος στο αγαπημένο Τρένο στο Ρουφ, για να μας ταξιδέψει ξανά στο ζοφερό και συνάμα βαθιά ανθρώπινο έργο του αξιόλογου συγγραφέα, που μέσα από την ιστορία του Vincent, αλλά και της Anita και του Davey, φωτίζει τις διαφορετικές οπτικές γωνίες της ίδιας τραγικής και αναπόδραστης πραγματικότητα. Με τη Μαρία Ζορμπά και τον Κωνσταντίνο Τσονόπουλο να κρατούν τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Ευθύμης Χρήστου χρησιμοποιεί το έργο του Philip Ridley ως μία καλή αφορμή για να μιλήσει με καλλιτεχνικούς όρους για θέματα που «καίνε», ενώ ταυτόχρονα προτείνει μία σύγχρονη, εικαστικά άρτια και σίγουρα πολύ προσωπική σκηνική σύνθεση. Τον ευχαριστούμε ειλικρινά που «ξέκλεψε» λίγο χρόνο εν μέσω και των καλλιτεχνικών του υποχρεώσεων στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, για να μας «μυήσει» με το δικό του ξεχωριστό τρόπο σε μία ιδιαίτερη και συγκινητική παράσταση, την οποία θα έχετε για λίγο ακόμα την ευκαιρία να την παρακολουθήσετε, καθώς έχοντας ήδη διανύσει και μία δεύτερη επιτυχημένη σεζόν οδεύει προς την ολοκλήρωση της πορείας της. «Vincent» Αίμα στο χιόνι, του Philip Ridley, σε σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου, με τους Μαρία Ζορμπά και Κωνσταντίνο Τσονόπουλο, στην Αμαξοστοιχία Θέατρο - Το τρένο στο Ρουφ για λίγες ακόμα παραστασεις «Vincent» Αίμα στο χιόνι, του Philip Ridley και φέτος στο Τρένο στο Ρουφ. με την Μαρία Ζορμπά και τον Κωνσταντίνο Τσονόπουλο, να μας αφηγούνται, ο καθένας από τη δική του οπτική, μία συγκλονιστική ιστορία – και δυστυχώς εξαιρετικά επίκαιρη. Είμαι πολύ χαρούμενη Ευθύμη, που βρισκόμαστε face to…faces στο Θεαθήναι και μάλιστα με αφορμή μια παράσταση που αγάπησα ιδιαίτερα. Πως νιώθεις πως το ταξίδι του Vincent συνεχίζεται...; Αυτή η παράσταση έχει γίνει με πολλή αγάπη από όλους τους συντελεστές και πολλή προσπάθεια από όλους μας. Νιώθω ευγνωμοσύνη όταν μια δουλειά που γίνεται με κόπο και προσήλωση ανταμοίβεται είτε με τη διάρκεια, είτε με την ανταπόκριση του κόσμου ανά παράσταση. Αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία σου είναι η εμπειρία σου ως σκηνοθέτη, έχοντας συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο γνωστούς και καταξιωμένους δημιουργούς του θεάτρου. Η επιτυχία είναι θέμα χαρακτήρα, επιλογών, ταλέντου, ενός συνδυασμού των τριών; Χωρίς να είμαι σίγουρος για την απάντηση πρέπει να είναι ένας συνδυασμός σκληρής δουλειάς, επιμονής, πραγματικής ανάγκης γι'αυτό που κάνεις για να μη σε καταβάλουν οι δυσκολίες, επιλογών, timing, διορατικότητας, θάρρους, "τύχης"... Ας ξαναγυρίσουμε στην παράσταση που ξεκίνησε πέρυσι την επιτυχημένη της πορεία στο πάντα φιλόξενο και ζεστό Τρένο στο Ρουφ, για να επανέλθει φέτος ανανεωμένη και με νέους συντελεστές. Έχουν γίνει σκηνοθετικές παρεμβάσεις που τη διαφοροποιούν από την περσινή; Όπως είναι φυσικό, όταν αλλάζει ένας άνθρωπος σε μια παράσταση, αλλάζουν μαζί του και οι ισορροπίες. Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να λάβει κανείς υπόψη του. Αυτό γιατί ο καθένας φέρνει τα δικά του " σύνεργα". Παρ'όλα αυτά η σκηνοθετική γραμμή είναι ίδια με την αρχική μου. Είναι πολύ σαφής η ανάγνωση του έργου για μένα, από την πρώτη μου κιόλας επαφή μαζί του. Το έργο έχει πάρει τη μορφή του. Κάτι το οποίο χρειάστηκε, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Κωνσταντίνος να ακολουθήσει με κλειστά μάτια και ανοιχτές αισθήσεις. Παίρνοντας λοιπόν στα χέρια του την κινητική και ρυθμική παρτιτούρα που έχει δοθεί στη σχέση αυτών των δύο χαρακτήρων και ακολουθώντας την Μαρία , θα έλεγε κανείς πως η παράσταση μοιάζει η ίδια αλλά έχει την δική του ανάσα. Το θέμα του έργου του Philip Ridley είναι σκληρό και ρεαλιστικό, ενώ η γλώσσα του είναι τολμηρή, κοφτή. ωμά ποιητική, αλλά ποτέ χυδαία, κάτι που σεβάστηκες απόλυτα, παρουσιάζοντας μια παράσταση που «σοκάρει» με την αλήθειά της και όχι με σκηνοθετικά τερτίπια και «πρόκληση για την πρόκληση». Αυτός ήταν από την αρχή ο στόχος σου; Η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας αυτό το έργο, βάραινε η ανάσα μου και στο τέλος μου βγήκε ένας αναστεναγμός. Αποφάσισα να αφεθώ σε αυτό. Απέφυγα στην αρχή οποιαδήποτε σκηνοθετική σκέψη και ακολούθησα το νήμα και τις ροές που έδινε το κείμενο από μόνο του. Στην πορεία οποιαδήποτε προσπάθεια για σκηνική επέμβαση "κλωτσούσε". Κατάλαβα νωρίς ότι δεν έχω να επιμείνω, παρά για ένα βασικό πράγμα. Την επικοινωνία των δύο ηθοποιών. Η επικοινωνία και η συγκεκριμένη ρυθμική παρτιτούρα που έπρεπε να ακολουθούν πιστά έφερε τις ανάγκες μιας σκηνοθεσίας με απολύτως φυσικά υλικά τις ανάσες, τα βλέμματα, ένα άγγιγμα, ένα χτύπημα ενός χεριού στο τραπέζι, ένα παλτό που κρεμιέται σε ένα γάντζο ως ένδειξη φιλοξενίας, μια καρέκλα που πλησιάζει ένα τραπέζι για χάρη μιας συμφιλίωσης, ένα πορτοκάλι που κόβεται με μανία, μια εισπνοή από το παράθυρο του βαγονιού για να μη σκάσουν από την πίεση. Ένας νεαρός άντρας, ο Vincent βρίσκεται νεκρός κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η μητέρα του, Anita, θα βρεθεί μόνη της με τον νεαρό Davey, που σύμφωνα με την κατάθεσή του, ήταν αυτός που βρήκε πρώτος τον Vincent νεκρό και από εκεί και πέρα θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για να βγουν από μέσα οι παθογένειες μίας κοινωνίας που δεν έμαθε ποτέ να αγαπά, να αποδέχεται, να συγχωρεί. Από που πηγάζει κατά τη γνώμη σου η συσσωρευμένη οργή που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι…διασυνοριακά και διαχρονικά; Είναι στη φύση μας. Είμαστε ζώα με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Υποτίθεται πως αυτό που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είδη είναι η λογική. Σε πολλές περιπτώσεις όμως δε φαίνεται να υπάρχει. Οι άνθρωποι παύουν να είναι λογικοί όταν ξεχνούν να κατευνάσουν τα ζωώδη ένστικτά τους. Photo credit: Τάσος Έρος Μπατσιούλας O νεκρός Vincent αν και απών σκηνικά, καθορίζει τις ζωές των δύο ηρώων του έργου. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή μας, με την έννοια ότι όλοι «κουβαλάμε» τους νεκρούς μας, κρατώντας ζωντανά συναισθήματα, ενοχές, τύψεις; Πάντα τους κουβαλάμε. Το θέμα είναι το πώς. Με βάρος, με ησυχία, με ενοχές; Τα "γιατί" και τα "αν" είναι αλληλένδετα με το πένθος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η Anita έχει τόσα ερωτηματικά που δεν μπορεί να αφήσει ήσυχο το νεκρό γιο της και ο Davey δεν έχει προλάβει να γνωρίσει καλά καλά το φίλο του και χάνεται μπροστά στα μάτια του. Είναι ένα μεγάλο φορτίο και για τους δύο. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο να βρει απαντήσεις σε όλα τα ερωτηματικά, ώσπου να αφήσουν την παρουσία της ψυχής του Βίνσεντ ελεύθερη. Ζούμε σε έναν σκληρό και ανταγωνιστικό κόσμο και όλοι προσπαθούμε απεγνωσμένα να «χτίσουμε» την εικόνα μας, χωρίς ωστόσο αυτό να μας κάνει πιο ευτυχισμένους. Ποιος είναι για σένα ο πραγματικά ευτυχισμένος και απελευθερωμένος άνθρωπος; Δεν πιστεύω πως υπάρχει απόλυτα απελευθερωμένος άνθρωπος. Όλοι μας είμαστε περιορισμένοι ή δέσμιοι σε σημεία. Είτε του εαυτού μας, είτε της κοινωνικής συμβατικότητας. Ούτε ευτυχισμένος άνθρωπος υπάρχει, εκτός αν είναι τόσο κουτός που δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Ελεύθεροι και ευτυχισμένοι είμαστε σε σημεία, σε συνθήκες, σε στιγμές. Μια από αυτές τις συνθήκες είναι ο έρωτας, σε κάνει τόσο χαζό που δε βλέπεις τίποτα άλλο, τότε είμαστε ευτυχείς. Ευτυχία είναι οι φίλοι, η δουλειά σου αν την αγαπάς, η οικογένεια, μια βόλτα, μια εκδρομή. Είναι πολύ ειδικό για τον καθένα. Αν είχες απέναντι σου τους θύτες μίας στυγερής δολοφονίας με ρατσιστικά κίνητρα, τι θα τους έλεγες; Θα μπορούσες να τους αντιμετωπίσεις με ψυχραιμία και ανθρωπιά; Πραγματικά δεν ξέρω την απάντηση. Δεν ξέρω τι θα έκανα. Με το που διάβασα την ερώτηση σκέφτηκα σαν κι αυτούς. Βίαια. Αν θέλουμε να ξεχωρίσουμε όμως μάλλον πρέπει να κάνουμε το αντίθετο. Πιστεύεις πως οι νέες γενιές θα φέρουν την «αλλαγή»; Θα γίνει ποτέ η ανθρωπότητα, πιο "ανθρώπινη"; Απογοητεύομαι συνεχώς, αυτό είναι αλήθεια. Κρατιέμαι όμως όσο μπορώ σε αισιόδοξες σκέψεις. Κάνω προσπάθεια και βάζω τον εαυτό μου να σκεφτεί πόσα έχουν αλλάξει με τα χρόνια. Και μόνο που πλέον μπορούμε να μιλάμε για όλα αυτά, ενώ κάποτε δεν υπήρχε ούτε αυτή η ευκαιρία, είναι κάτι. Δε φτάνει, δε λέω ότι φτάνει, φυσικά και όχι. Αλλά λέω έστω βήμα βήμα κάτι κάνουμε. Πάντα βέβαια υπάρχει αντίλογος και πάντα θα υπάρχει τάση για βία και πόλεμο. Αυτά είναι χαρακτηριστικά του ανθρώπου. " Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί " συμφωνώ. Αλλά πάω κόντρα πάντα στην τελευταία φράση "Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος προσπαθεί να αλλάξει, άσχετα αν δεν τα καταφέρνει πάντα". Γνωρίζω ότι βρίσκεσαι εδώ και καιρό στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Θα μας πεις τι ακριβώς κάνεις εκεί και αν υπάρχει κάτι άλλο ανακοινώσιμο και για το άμεσο μέλλον; Ναι, βρίσκομαι εδώ και δύο μήνες στο ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, μετά από πρόσκληση του καλλιτεχνικού διευθυντή και σκηνοθέτη Λευτέρη Γιοβανίδη. Έχω την ευκαιρία να διδάσκω σε δέκα εντελώς διαφορετικά τμήματα θεατρικών εργαστηρίων. Από μικρά παιδιά έως ενήλικες, εφήβους, φοιτητές της πόλης, το τμήμα διαφορετικότητας ΑΜΕΑ και άλλα. Είναι κάτι που απολαμβάνω σε μεγάλο βαθμό, αν και στην αρχή της πρόσκλησης ήμουν διστακτικός. Οι άνθρωποι στην επαρχία διψούν με πολύ διαφορετικό τρόπο από εμάς στην Αθήνα (βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα) για να μάθουν νέα πράγματα. Και κάπου ανάμεσα, πριν, μετά τα εργαστήρια, βρίσκομαι σε διαδικασία εντατικών προβών για τη σκηνοθεσία μιας μεγαλεπήβολης παραγωγής των ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και του Δημοτικού Ωδείου που συμπράττουν για την υλοποίησή της. Πρόκειται για ένα family show. Με 30μελή θίασο επί σκηνής ( ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορωδία, μουσικούς). Ένα μιούζικαλ που υπογράφει ο Μιχάλης Πιτένης, τη μουσική σύνθεση ο Παναγιώτης Δημόπουλος, τις χορογραφίες και την κίνηση η Φαίδρα Σούτου, σκηνικά και κοστούμια η Βενετία Νάση, φωτισμούς η Εύη Παπαμάρκου. Σε ευχαριστούμε ειλικρινά για το χρόνο σου και την τόσο ενδιαφέρουσα και ουσιαστική κουβέντα και ευχόμαστε από καρδιάς καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις! Σας ευχαριστώ και εγώ πολύ για την ωραία συζήτηση. Και εύχομαι χρόνια πολλά και καλά για τα γενέθλια του Θεαθήναι που πέρασαν πρόσφατα. VINCENT
Αίμα στο Χιόνι Κάθε Τετάρτη στις 20.30 Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ Πένθος είναι να μην μπορείς να βάλεις τελεία. Margaret Atwood Ένας νεαρός άντρας, ο Vincent βρίσκεται νεκρός κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Η μητέρα του, Anita, θα βρεθεί μόνη της με τον νεαρό Davey, που σύμφωνα με την κατάθεσή του, ήταν αυτός που βρήκε πρώτος τον Vincent νεκρό. Εκείνη θα προσπαθήσει να μάθει όλη την αλήθεια πίσω από τη δολοφονία του γιου της κι εκείνος έναν τρόπο να ξεχάσει. Ο χώρος της Anita γίνεται η σκηνή για να παιχτεί ένα δυνατό ψυχολογικό δράμα μυστηρίου όπου οι συνεχείς ερωτήσεις της για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου θα αποκαλύψουν τη καχυποψία, τη δυσπιστία, τις ενοχές, τα βάρη αλλά και τα προσωπικά όνειρα, τις ελπίδες και τους πόθους των δύο συνομιλητών και θα οδηγήσουν σε μια ολονύκτια κουβέντα που θα αποκτήσει απροσδόκητη και για τους δύο τροπή. Πόση δύναμη έχουμε να υπερασπιστούμε τη δική μας αλήθεια και πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχθούμε την αλήθεια του άλλου; Η παράσταση «Αίμα στο Χιόνι» ή Vincent River του πολυβραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Philip Ridley, σε συνεργασία με την Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, στο Θεατρικό Βαγόνι του Τρένου-Θεάτρου με τη Μαρία Ζορμπά στο ρόλο της Anita και τον Κωνσταντίνο Τσονόπουλο ως Davey, κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ευθύμη Χρήστου. Ένα δυνατό έργο για τη βία, τον φόβο και την ασφυκτική πίεση των ανθρώπων υπό το βάρος της κοινωνικής συμβατικότητας αλλά και για την διαρκή βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για προσωπική ελευθερία και αληθινή επαφή. Ο συγγραφέας αποδομεί και επανασυνθέτει τον θεσμό της οικογένειας. Σπάει τον γύψο της επιβεβλημένης τήρησης των μικρών και μεγάλων οικογενειακών παραδόσεων και δίνει στους ήρωες του τη δυνατότητα να λυτρωθούν. Αναμιγνύει με τρόπο μοναδικό τον φόβο και την απειλή με τις μικρές στιγμές μαγείας στην καθημερινότητα. Μέσα στον πόνο που γεννά ο ρατσισμός, ο εκφοβισμός, και η καταπίεση ρίχνει τον σπόρο της αγάπης και της ελπίδας. Είπαν για την παράσταση: «Έξοχη επιλογή το συγκεκριμένο έργο για τη σκηνή ενός βαγονιού. Κατά διαστήματα έχω μάλιστα την (ψευδ)αίσθηση ότι, ενώ είμαι μέσα στο βαγόνι, ταξιδεύουμε για κάπου. Η καταπληκτική ερμηνεία της Μ. Ζορμπά, με την καταπληκτική άρθρωση και τις λεπτές ερμηνευτικές διακυμάνσεις στο παίξιμό της, με συνεπαίρνει». - Τόνια Τσαμούρη, spirto.net «Ο Ευθύμης Χρήστου μεταχειρίζεται έντεχνα ένα έργο γραμμένο το 2.000, για να μιλήσει έμμεσα και με απόλυτα καλλιτεχνικούς όρους, για όσα συμβαίνουν στην Αθήνα του σήμερα (στα Γιάννενα...και πιθανότατα σε ολόκληρη την Ελλάδα και κατ' επέκταση τον κόσμο...), όπου η άγρια δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου έγινε viral και εμείς σαστισμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουμε επί της ουσίας (γιατί αντιδράσεις υπήρξαν και μάλιστα έντονες) παρακολουθήσαμε μουδιασμένοι την εν ψυχρώ δολοφονία ενός συνανθρώπου μας, με τα κίνητρα να αποδίδονται στον σεξουαλικό προσανατολισμό του θύματος. Είχε προηγηθεί φυσικά και ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη, αλλά φαντάζομαι και πολλοί ακόμη θάνατοι, κυριολεκτικοί και μεταφορικοί, που δεν έφτασαν ποτέ στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Η ωμή βία τείνει να ανακηρυχτεί σε απόλυτη πρωταγωνίστρια της καθημερινότητάς μας, αλλά η αγάπη, η δημιουργικότητα και η τέχνη θα στέκονται πάντα απέναντί της, θυμίζοντας σε όλους πως η ζωή δεν έχει μόνο σκοτάδι και πως η μετακίνηση προς το φως είναι θέμα προσωπικής επιλογής». - Λίλα Παπαπάσχου, Θεαθήναι «Από τα εντυπωσιακά αυτής της παράστασης: Το ένα είναι η ηρεμία και η αρμονία της σκηνοθεσίας. Από τον Ευθύμη Χρήστου δεν υπάρχει τίποτα προσποιητό, δεν υπάρχει φασαρία, ντόρος και υστερία. Η ανθρώπινη συμπεριφορά δεν είναι κάτι το οποίο καταγράφεται, αλλά απορρέει από τα ίδια τα γεγονότα και την πρόσληψή τους από την συνείδηση. Το καθάρισμα ενός πορτοκαλιού, το σύρσιμο μιας καρέκλας, ένα ποτήρι γάλα, γίνονται εικόνες προβολής ψυχών. Στην παράσταση δεν έχουμε θεατρική ατμόσφαιρα: στην παράσταση αυτή έχουμε ατμόσφαιρα ψυχής ανθρώπων».- Κωστας Ζήσης, Tetragwno.gr «Μία παράσταση ενός κειμένου σύγχρονου, που έχει να κάνει με το φόβο, την καταπίεση, αλλά και την οικογένεια με μία θεώρηση που απέχει της παραδοσιακής. Η σκηνοθεσία ακολούθησε μία παρόμοια προσέγγιση, επιχείρησε να διεισδύσει στο βάθος της σκέψης και της ψυχοσύνθεσης των πρωταγωνιστών και να επικοινωνήσει τα αδιέξοδα και τα στεγανά της ελλιπούς σημερινής ανθρώπινης επαφής». - Γιώργος Χριστόπουλος, onlytheater «Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Ευθύμης Χρήστου αξιοποίησε τον χώρο της σκηνής του Τρένου, μεταφέροντας τους θεατές σε ένα δωμάτιο, στην συνθήκη του έργου, έδωσε χώρο στους ηθοποιούς να ανακαλύψουν τα βάθη των χαρακτήρων, προσθέτοντας την δική τους ουσία και χαρίζοντάς μας τελικά μια παράσταση που ισορροπεί με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο ανάμεσα στην σκηνοθετική ιδέα και την υποκριτική ευαισθησία, ως μία σκηνική συνάντηση τριών δυναμικών, τριών ανθρώπων». - Ήβη Βασιλείου, cuemagazine.gr «Με έναν ξεκάθαρο και ευθύ τρόπο, ο σκηνοθέτης μας φέρνει σε επαφή και ενίοτε σε αντίθεση και σύγκρουση δύο δυναμικά, που και τα ίδια βάλλονται από το προσωπικό τους παρελθόν και οικογένεια. Εκείνο που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι ότι μέσα από όλη αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα, από τη συσσωρευμένη οργή και τα αγωνιώδη ερωτηματικά αναδεικνύεται επίσης μια νοσταλγία, μια ευαισθησία και τρυφερότητα που μοιάζει κάποιες στιγμές να πέφτει σαν βάλσαμο πάνω σε πληγή. Είναι ένα έργο δυνατό, έντονο και σε κάποιες στιγμές σκληρό… είναι όμως βαθιά ανθρώπινο, γεμάτο συναισθήματα, κρυφά δάκρυα και σκοτωμένα όνειρα που μοιάζουν να κυνηγούν και τους δύο πρωταγωνιστές». - Αγγέλικα Μπάτσου για το Kallitexnes.gr Ταυτότητα παράστασης Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Άννα Σαπουνάκη Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου Φωτογραφίες, Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs) Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκη Δουλγεράκη, Δέσποινα Πέττα Trailer: Χρήστος Συμεωνίδης Παραστάσεις Κάθε Τετάρτη στις 20.30 Διάρκεια παράστασης: 70’ Εισιτήρια: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό & για ανέργους, 5 € ατέλεια Early bird αγορά εισιτηρίου μέσω Viva: 8€ (Ισχύει έως 31 Οκτωβρίου) Ηλεκτρονική προπώληση: www.viva.gr Facebook page: https://www.facebook.com/vincentbyridley/ Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος