ΤΟ ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΒΡΕΘΗΚΕ FACE TO...FACES ME ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ «VINCENT» TOY PHILIP RIDLEY ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΕΥΘΥΜΗ ΧΡΗΣΤΟΥ

της Λίλας Παπαπάσχου
​φωτογραφίες: essential pixels

Το Θεαθήναι βρέθηκε στο Αμαξοστοιχία - Θέατρο "Τρένο στο Ρουφ" λίγο πριν την πρεμιέρα μιας παράστασης που συνδυάζει την ποίηση με τον ωμό ρεαλισμό και αφηγείται στο κοινό - μεταξύ πολλών άλλων - το χρονικό της δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου. Το μυστηριώδη φόνο του Vincent προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν, ο καθένας με τον τρόπο του, η μητέρα και ο πιο στενός φίλος του θύματος, που κατά πάσα πιθανότητα έπεσε θύμα ρατσιστικής βίας λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού. 

Ο αιφνίδιος θάνατος της αξέχαστης ηθοποιού και φίλης Νίκης Λειβαδάρη, που πρωταγωνιστούσε στην επιτυχημένη παράσταση "Stamboul Train" στον ίδιο χώρο μας έκανε να αναβάλλουμε τη δημοσίευση της συνέντευξης.  Απόψε, αυτό το Κυριακάτικο, παγωμένο βράδυ του Φλεβάρη που όλων τα βλέμματα είναι στραμμένα στα Όσκαρ, εμείς επιμένουμε θεατρικά και μοιραζόμαστε μαζί σας όσα ενδιαφέροντα και σίγουρα διαφωτιστικά μας εκμυστηρεύτηκαν οι τόσο ταλαντούχοι και αξιόλογοι συντελεστές της επίκαιρης αυτής παράστασης.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ταλαντούχο, συναισθηματικά ώριμο παρά το νεαρό της ηλικίας του, σκηνοθέτη Ευθύμη Χρήστου, τον πολλά υποσχόμενο ηθοποιό Δημήτρη Φουρλή και  φυσικά την υπέροχη Μαρία Ζορμπά, μία εξαιρετική ηθοποιό την οποία ανέκαθεν θαύμαζα και επιτέλους είχα τη χαρά και την τύχη να συναντήσω και δημοσιογραφικά. Είμαι σίγουρη πως και οι ίδιοι με χαρά αφιερώνουν τη συνάντηση μας στην αγαπημένη Νίκη, που έφυγε τόσο νωρίς και τόσο άδικα από κοντά μας...

Vincent, με ελληνικό υπότιτλο ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ, με τον Philip Ridley να αφηγείται το χρονικό της δολοφονίας ενός νεαρού άνδρα, που βρίσκεται νεκρός από ξυλοδαρμό και δύο πολύ κοντινοί του άνθρωποι βοηθούν το κοινό να καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί. Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο και το λόγο που το επιλέξατε.

Μ.Ζ. Να πούμε αρχικά ότι αυτή η αφήγηση για τον ξυλοδαρμό ενός άνδρα για λόγους κοινωνικού ρατσισμού γίνεται μέσα από τη συνάντηση αυτών των δύο ανθρώπων. Πρόκειται για τη μητέρα του θύματος και τον καλύτερο του φίλο, για τον οποίο στην πορεία ανακαλύπτουμε ότι ίσως και να υπάρχουν κρυφές πτυχές στη σχέση του με το θύμα. Μαθαίνουμε λοιπόν και για το πως έγινε το συμβάν, αλλά και το ποια ήταν η στάση τους, αλλά και η θέση τους στη ζωή του νεκρού Vincent. Η συζήτησή τους γίνεται ένα βράδυ που βρίσκονται στο μικρό σπιτάκι της μητέρας, στο οποίο και έχει μετακομίσει μετά το θάνατο του γιου της, ο οποίος είχε ως συνέπεια να την διώξουν από το παλιό της σπίτι με τη συμπεριφορά τους οι γείτονες. Συγκεκριμένα, η αλλαγή στη συμπεριφορά τους προέκυψε μετά την αποκάλυψη της σεξουαλικής ταυτότητας του παιδιού της. Το ερημικό τοπίο του σπιτιού συμβαδίζει με τον ψυχικό κόσμο των δύο αυτών ανθρώπων, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά τη δολοφονία.

Ε.Χ. Συμπληρώνοντας σε αυτά που είπε η Μαρία, το πιο σημαντικό που θέλει να προσδώσει στη σχέση αυτών των δύο ανθρώπων ο συγγραφέας είναι κυρίως ποιος είναι ο ρόλος της οικογένειας και μετά της κοινωνίας και το πως τοποθετούνται απέναντι στο ίδιο το γεγονός. Η μεταξύ τους κουβέντες είναι εκείνες που κάνουν το θεατή να αναρωτιέται ποια είναι πραγματικά η θέση της οικογένειας και του κοινωνικού περίγυρου στις ζωές μας, ειδικά σε μια τέτοια περίπτωση. Για να απαντήσω όμως και στο ερώτημα σου για το λόγο που επιλέχθηκε αυτό το έργο, το έχω στα χέρια μου από τότε που έκανα προετοιμασία για να μπω στη δραματική σχολή. Το λέω αυτό για να καταλάβεις ότι δεν το έχω συνδέσει με κάποιο πρόσφατο γεγονός. Δεν αποτελεί δηλαδή για το ανέβασμα του αφορμή η περίπτωση του Ζακ ή η εκδίκαση της υπόθεσης του Βαγγέλη στα Γιάννενα. Το έργο το έχω στο μυαλό μου πολλά χρόνια, γιατί πραγματεύεται το θέμα της βίας σε όλες τις μορφές της.

Δ.Φ. Στο έργο εγώ είμαι ο Ντέιβιντ, ένα νεαρό αγόρι που παρακολουθεί τη μητέρα του θύματος μετά τη δολοφονία, βλέπει την αλλαγή στη ζωή της και κάποια στιγμή αποφασίζει η μητέρα του θύματος να τον βάλει μέσα στο σπίτι της, για να μπορέσει να μάθει ποιος είναι αυτός που την ακολουθεί.

Μ.Ζ. Η μητέρα βέβαια έχει υποπτευθεί ότι έχει κάποια σχέση με το γιο της, γιατί τον έχει δει και στο νεκροταφείο, πάνω από τον τάφο του παιδιού της, άρα σίγουρα δεν είναι κάποιος τυχαίος. 

Η Μαρία Ζορμπά και ο Δημήτρης Φουρλής αντιμέτωποι και συνοδοιπόροι σε μία επώδυνη αλλά και λυτρωτική πορεία προς την αυτογνωσία

Θα ήθελα να απευθύνω μία ερώτηση στην κ. Ζορμπά την οποία θαυμάζω πολύ για την ικανότητα της να ερμηνεύει πολύπλοκους γυναικείους χαρακτήρες, οι οποίοι πολλές φορές είναι μεγαλύτεροι της ηλικιακά. Με δεδομένο ότι έχετε συνεργαστεί με πολύ σημαντικούς σημαντικούς σκηνοθέτες σε πολλές παραστάσεις, πως είναι να συνεργάζεστε με δύο νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες, όπως είναι ο Ευθύμης Χρήστου και ο Δημήτρης Φουρλής;

M.Z. Είναι πολύ ωραίο να δουλεύεις με ανθρώπους που είναι έμπειροι ή έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα στο χώρο, από την άλλη όμως είναι εξίσου όμορφο να συνεργάζεσαι με νέους ανθρώπους γιατί υπάρχει μια καθαρότητα, μια αθωότητα απέναντι στα πράγματα. Οι νέοι άνθρωποι δεν είναι τόσο κουρασμένοι σε σχέση με άλλους που έχουν δουλέψει πολύ και έχουν παράξει και πολλές ιδέες, γεγονός που το χρειάζεται η ίδια μας η δουλειά. Το θέατρο και η τέχνη είναι κάτι που χρειάζεται πάντα να είσαι δημιουργικός και ξεκούραστος, ανεξαρτήτως πόσο καιρό δουλεύεις εκεί. Δεν χρειάζεται βαρίδια ψυχικά και πρέπει να είσαι ένα λευκό χαρτί που κάθε φορά μπορεί να γραφτεί πάνω του κάτι καινούργιο. Από την πρώτη στιγμή, πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για δύο πολύ ταλαντούχα παιδιά, αισθάνθηκα ότι είχαμε κοινή γλώσσα και συνεννούμασταν. Για μένα είναι επιδίωξη να βρίσκομαι με νέους ταλαντούχους δημιουργούς.
​
Εσύ Ευθύμη πως αισθάνεσαι που σκηνοθετείς μία τόσο έμπειρη ηθοποιό, με πολλές περγαμηνές;

Ε.Χ. Είναι πάντα τιμή για ένα νέο δημιουργό, όταν μάλιστα βρίσκεται στην αρχή της καριέρας του, δηλαδή δεν είναι ένας φτασμένος καλλιτέχνης στο χώρο, να μπορεί να συνεργάζεται με ανθρώπους που ξέρουν καλύτερα από τον ίδιο αυτήν τη δουλειά. Έχεις πάντα κάποιες σκέψεις, κάποιες εικόνες για το που θες να πας το έργο, όμως αυτοί οι άνθρωποι σε βοηθούν ως προς το πως να το πας εκεί, με την εμπειρία και το ταλέντο τους. Ξέρουν να διαχειρίζονται τον εαυτό τους και αυτό σε κάνει και σένα καλύτερο.

Ο Ευθύμης  Χρήστου σκηνοθετεί τη Μαρία Ζορμπά...γιατί η ομορφιά του θεάτρου βρίσκεται στη σύνθεση και την κατάργηση ηλικιακών και άλλων ορίων

Ευθύμη μίλησε μας και για τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης.

Ε.Χ. Είναι όλοι πάρα πολύ σημαντικοί. Ειδικά η Φαίδρα Σούτου είναι μία συνεργάτιδα με την οποία μιλάμε την ίδια γλώσσα, βοηθάμε πάντα ο ένας τον άλλο σε ότι κάνουμε και είναι πολύ σπουδαίο να συνεργάζεσαι με τέτοιους ανθρώπους όταν βρίσκεσαι στη δύσκολη φάση της προετοιμασίας μιας παράστασης. Η Φαίδρα πέρα από την επιμέλεια της κίνησης που γράφει το πρόγραμμα, με υποστηρίζει γενικότερα σε ότι αφορά την παραγωγή αυτή και στη σκηνοθεσία είναι δίπλα μου, αφού είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο συζητάω πολύ τις σκέψεις μου. Όλοι οι συνεργάτες μου είναι ελεύθεροι να καταθέτουν τις σκέψεις τους και αυτό είναι κάτι που το επιδιώκω. Την μετάφραση υπογράφει ο Αντώνης Γαλέος, η Ηλιάνα Σαπουνάκη βοήθησε στη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου, ο Δημήτρης Γκέλμπουρας έχει κάνει τις φωτογραφίες και το έντυπο υλικό της παράστασης , η Δέσποινα Πέτα είναι βοηθός παραγωγής και η Δήμητρα Λιάκουρα είναι η ενδυματολόγος μας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα και την Τατιάνα Λύγαρη και το Τρένο στο Ρουφ που είναι κοντά μας και ουσιαστικά παρουσιάζουμε από κοινού αυτήν την παράσταση.

Το συγκεκριμένο έργο φέρνει συνειρμούς στο μυαλό μας ακόμα και πριν το δούμε, καταστάσεων οι οποίες δεν διαφέρουν και πολύ από μία καθημερινότητα μέσα στην οποία όλοι ζούμε και μια επικαιρότητα που μας βομβαρδίζει με εικόνες βίας, ζώντας όλοι σε μια ρουτίνα στην οποία έχουμε εθιστεί. Η βία στην εποχή μας έχει πολλές μορφές, αν αναγάγουμε την ιστορία του Vincent στο δικό μας σήμερα, ποια είναι για σας η πιο επικίνδυνη και ύπουλη μορφή βίας;

Ε.Χ. Όλες οι μορφές βίας πηγάζουν από την οικογενειακή, αφού και η κοινωνική για την οποία μιλάει το έργο αναφέρεται στις οικογενειακές δυσλειτουργίες, και στο τι πρέπει να συμβαίνει για να υπάρχει ένα “υγιές| οικογενειακό περιβάλλον.

Μ.Ζ. Η βία γεννά τη βία. Κάθε μορφή της που υποβόσκει μπορεί να γίνει πράξη ανά πάσα στιγμή. Υπάρχουν συγκαλυμμένες μορφές βίας. Στο σχολείο, στα social media, η ρατσιστική βία απέναντι στο διαφορετικό... Είναι σαν να νιώθεις ότι υπάρχει παντού μια επίβλεψη, μια βαθμολογία για την απόδοσή σου. Είναι ένα ανοιχτό κοινωνικό φαινόμενο που δεν έχει τέλος. Δημιουργεί αντιδράσεις, πληγές και θύματα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που λέμε διαφορετικοί άνθρωποι είναι τελικά εκείνοι που ηγούνται νέων ιδεών και κινημάτων, γράφοντας ιστορία και αποτελώντας έμπνευση για την ανθρωπότητα.

Δ.Φ. Το έργο πραγματεύεται τη βία. Μιλάει για τη δολοφονία ενός νεαρού από μια ομάδα που νομίζει ότι ο νέος αυτός είναι ομοφυλόφιλος. Υπάρχουν όμως και μορφές βίας που έχουν να κάνουν με την επιβολή από την κοινωνία, Συγκεκριμένα, η μάνα που δεν θέλει να είναι το παιδί της ομοφυλόφιλο, η μητέρα της μάνας που δεν ήθελε η κόρη να γεννήσει το παιδί ενός έγχρωμου άνδρα, δηλαδή η βία η οποία περνά από γενιά σε γενιά. Στο έργο η βία αυτή από την πλευρά της μητέρας όσο κι αν ακούγεται περίεργο προκύπτει από αγάπη.

Ε.Χ. Γιατί αυτήν την αγάπη έμαθε και η ίδια. Αυτήν την θρησκεία μάθαμε, αυτήν την οικογένεια μάθαμε, αυτήν την αγάπη μάθαμε να δίνουμε, το θέμα είναι μήπως κάποιος πει "Ναι αυτό μάθαμε, αλλά τελικά μήπως μπορώ να κάνω κάτι άλλο εγώ για να το αλλάξω αυτό;” Στο έργο υπάρχουν κάτι φλυτζάνια, ένα σετ που πηγαίνει από γενιά σε γενιά με εντολή να παραμείνει ανέπαφο. Ένα κειμήλιο με συμβολικό χαρακτήρα.

Μ.Ζ. Το φοβερό είναι ότι αυτά τα έχουν για την καλή στιγμή. Δεν χρησιμοποιούνται. Είναι δηλαδή μόνο για το φαίνεσθαι.

Ε.Χ. Αυτά τα φλυτζάνια είναι σαν να σέρνονται από γενιά σε γενιά μαζί με τα κόμπλεξ, τα πάθη και όλα τα υπόλοιπα που αναπόφευκτα συμβολίζουν, μαζί φυσικά με την αγάπη που διδαχτήκαμε. Εάν βρεθεί κάποιος είτε από επιλογή, είτε από λάθος και το σπάσει, τότε δέχεται τη βία. Το βλέπουμε κι εμείς στην καθημερινότητά μας πως φυλάμε κάτι που μας έχει δώσει η μητέρα μας ας πούμε.
​
Μ.Ζ. Στο τέλος του έργου όμως πάει η Αννίτα να πιάσει ένα από αυτά και αυτό έχει ραγίσει, οπότε εκείνη την ώρα εκστομίζει το "ανάθεμα" προς τη μητέρα της...

Αννίτα/Μαρία Ζορμπά & Ντέιβιντ/Δημήτρης Φουρλής...μετά την καθοριστική τους συνάντηση κοιτούν την κοινωνία κατάματα

Θα ήθελα όμως να περάσουμε και στο κομμάτι της ελευθερίας. Όλες αυτές οι οικογενειακές, οι κοινωνικές νόρμες, όλοι αυτοί οι φυλετικοί και άλλοι διαχωρισμοί οδηγούν σε μία κατάργηση της ατομικής ελευθερίας, αν δεχθούμε ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν γεννιέται με τόσες βιολογικές αρχικά ανάγκες που τον κάνουν απόλυτα εξαρτώμενο από τον άλλο. Σε ποιο βαθμό το έργο αυτό του Philip Ridley πραγματεύεται την έννοια της ατομικής ελευθερίας;

M.Z. Υπάρχει αυτή η κλασική ρήση ότι η ελευθερία σου σταματάει εκεί που αρχίζει η του άλλου...

Ε.Χ. Είναι πολύ δύσκολο να πεις τι είναι ελευθερία. Μέχρι που είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις και από που ξεκινούν οι περιορισμοί. Τι κάνεις εσύ που δεν βλάπτει τον άλλο; Πραγματικά δεν ξέρω τι σημαίνει.

Μ.Ζ. Πρέπει να συμπληρώνεται και με κάποιες άλλες έννοιες. Από μόνη της δεν είναι αρκετή. Μπορείς να βάλεις δίπλα της τη λέξη αγάπη, το σεβασμό. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται πιο σαφής, πιο κατανοητή.

Ε.Χ. Παίρνοντας τον πραγματικό όρο της ελευθερίας πιστεύω ότι δεν είμαστε ελεύθεροι, ούτε και θα είμαστε ποτέ. Σε τι είμαστε ελεύθεροι; Σε μια κοινωνία υπάρχουν νόμοι. Δεν μπορείς να κάνεις ότι θες. Μεταξύ μας υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κανόνες. Αυτή είναι και η έννοια του πολιτισμού. Ακόμα και στο θέατρο τι λέμε ότι χρειάζεται για να νιώσεις ελεύθερος; Να έχεις ένα πλαίσιο. Όσα περισσότερα πλαίσια υπάρχουν, τόσο πιο ελεύθερος αισθάνεσαι.

Άρα λοιπόν, η ελευθερία προϋποθέτει την ύπαρξη παιδείας. Μέσα στο πλαίσιο που αναφέρατε έχεις κάποιες γνώσεις με τις οποίες το υπηρετείς και νιώθεις ελεύθερος. Δεν μπορεί να το κάνεις κάποιος που δεν ξέρει. Επομένως, από την ελευθερία οδηγούμαστε στην παιδεία και το αντίστροφο. Έχουμε λοιπόν τον πρώτο πυρήνα την οικογένεια, με τα στοιχεία που περνούν από γενιά σε γενιά. Το έργο τι προτείνει για να αλλάξει αυτή η αλληλουχία;

Ε.Χ. Νομίζω ότι πλησιάζοντας προς το τέλος του έργου αρχίζει κάτι να αλλάζει σε αυτήν την αλληλουχία. Και μόνο που λέγονται επιτέλους οι αλήθειες και μόνο που ανοίγουν τα στόματά τους οι άνθρωποι και μιλάνε, ήδη υπάρχει ελευθερία. Ήδη υπάρχει Άνοιξη. Υπάρχει λύτρωση. Εξαγνισμός. Μοιάζει σαν να φεύγει από πάνω σου ένα βάρος. Από την κοινωνία ένα βάρος.

Μ.Ζ. Συμπληρώνοντας σε αυτά που είπε ο Ευθύμης, η μητέρα της Αννίτα βλέποντας τον Vincent να έχει πάρει το χρώμα της μητέρας του και έχοντας πάντα στο μυαλό της πως να αποκρύπτει πράγματα, είπε “ωραία δεν θα πούμε σε κανέναν τίποτα, θα πούμε ότι ο άντρας σου έφυγε ταξίδι, οπότε θα συγκαλυφθεί η αλήθεια”. Το γεγονός ότι η Αννίτα με το παιδί αυτό που την επισκέπτεται φτάνουν να πουν τόσες πολλές λεπτομέρειες και για το φονικό, αλλά και για πολλά άλλα πράγματα, σε συνδυασμό με το ότι αφήνει τον εαυτό της να εκφράσει την αλήθεια του, μέχρι και το τελικό σπάσιμο του φλιτζανιού, μοιάζει σαν η βία που έσπασε την πολύτιμη πορσελάνη, να μετατρέπεται σε ελευθερία. Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς, ότι τελειώνει με μία νότα αισιοδοξίας. Η οπτική του Ευθύμη σε αυτό το έργο είναι σαν να βρίσκεται στο ημίφως, όχι στο σκοτάδι.

Ε.Χ. Υπάρχει ένα παράθυρο που αν το ανοίξουν θα αναπνεύσουν μέσα στο μικρό δωμάτιο.

Μιλήσαμε για τη βία, μιλήσαμε για την ελευθερία, θα ήθελα τώρα να μιλήσουμε και για τα διαφορετικά επίπεδα ρατσισμού που κινείται το έργο. Υπάρχει ο ρατσισμός απέναντι στη σεξουαλικότητα του Vincent, υπάρχει και ο ρατσισμός απέναντι στο χρώμα του συντρόφου της Αννίτα κλπ. Εμείς τελικά πόσο ρατσιστές είμαστε στην καθημερινότητά μας, ακόμα κι αν πιστεύουμε πως δεν είμαστε καθόλου;
​
Ε.Χ. Κατά τη γνώμη μου είναι κι αυτό μία μορφή ρατσισμού. Δηλαδή να δηλώνεις με σιγουριά ότι δεν είσαι ρατσιστής. Όλοι μας μπορούμε να βρούμε στιγμές στην καθημερινότητά μας, που αν τις σκεφτούμε καλύτερα, θα δούμε ότι γινόμαστε ρατσιστές. Εάν είναι να σταθούμε σε κάτι από το έργο, πέρα από τις δύο βασικές έννοιες που ανέφερες, λέει σε ένα σημείο η Αννίτα ότι όταν ήταν έγκυος, προσπαθούσε να βρει ένα σπίτι για να μείνει, αλλά κανείς σε ολόκληρο το Ανατολικό Λονδίνο δεν της άνοιγε την πόρτα, γιατί ήταν μία ανύπαντρη μητέρα. Αυτό δεν είναι ρατσισμός; Ο ρατσισμός δεν εντοπίζεται μόνο στο χρώμα, στη σεξουαλικότητα, στη φυλή. Είναι καθημερινό φαινόμενο. Κάπου εκεί εμπλέκεται και η έννοια της ελευθερίας που είπαμε πιο πριν. Με την έννοια ότι για να είσαι ελεύθερος μπορεί να γίνεις ρατσιστής.

Δ.Φ. Τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις των ανθρώπων είναι τεταμένες, Οι λέξεις ρατσισμός, ελευθερία κυκλοφορούν πολύ ως έννοιες μεταξύ μας. Λέξεις όπως το bullying επίσης χρησιμοποιούνται πολύ κι είναι σαν να αλλοιώνεται το νόημά τους. Πολύς κόσμος κουράζεται να τις ακούει, κουράζονται οι άνθρωποι με τις απαγορεύσεις και γίνονται έτσι τα πράγματα θολά.

Ο Ευθύμης Χρήστου με τους δύο πρωταγωνιστές του, Μαρία Ζορμπά και Δημήτρη Φουρλή

Πλησιάζοντας προς την ολοκλήρωση της σημερινής μας κουβέντας και μιλώντας για όλα αυτά τα “ανθρώπινα” πράγματα προκύπτει το ερώτημα, ποιος είναι τελικά ο ευτυχισμένος άνθρωπος σήμερα; Μήπως η έννοια της ευτυχίας είναι μια τελείως προσωπική υπόθεση;

Δ.Φ. Αν πάρουμε τη λέξη ευτυχία ή ευτυχισμένος και τη γεμίσουμε με διάφορα τελικά διαπιστώνουμε πόσο μακριά βρισκόμαστε από αυτές τις λέξεις. Όσο περισσότερα βάζουμε τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Μιλώντας πιο προσωπικά, γιατί και η ερώτηση είναι πιο προσωπική, ίσως η ευτυχία να είναι, να μπορείς να αποδεχθείς πραγματικά όλες τις πτυχές του εαυτού σου. Από τις πιο άσχημες και προβληματικές συμπεριφορές σου μέχρι τα πιο δυνατά σου στοιχεία. Να μη βάζεις όρια στον εαυτό σου και ενοχές, αλλά να αποδέχεσαι αυτό που σου συμβαίνει, γιατί αν βάζεις τοίχο στον εαυτό σου, θα βάζεις τοίχο και στον μετανάστη...και σε οποιονδήποτε άλλο.

Μ.Ζ. Προσωπικά έχω μία τάση να πηγαίνω προς τη φύση. Βλέπω για παράδειγμα ένα φυτό ή ένα λουλούδι και λέω ότι αυτή είναι η ευτυχία. Τώρα πως μπορεί ένα λουλούδι να είναι ευτυχισμένο; Είναι υγιές, είναι στο σωστό σημείο, δεν ενοχλεί και δεν ενοχλείται, έχει δηλαδή μια καλή κυκλοφορία της ενέργειας γύρω του. Έτσι κι εγώ, όποτε έχω αισθανθεί ευτυχισμένη το παρομοιάζω με μια τέτοια κατάσταση. Μια αίσθηση αρμονίας δηλαδή στην οποία είσαι πραγματικά ευτυχισμένος γιατί μπορείς να κάνεις ευτυχισμένους και τους γύρω σου.

E.X. Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε η Μαρία, θεωρώ ότι αυτό που λέει για το λουλούδι έχει και την έννοια ότι είναι πραγματικά ευτυχισμένο γιατί έχει αφεθεί σ' αυτό το φως που το λούζει, σ αυτό το νερό που το ποτίζει, αποτελεί δηλαδή αναπόσπαστο μέρος της ποίησης της φύσης. Έχει όμως να κάνει και με τις συγκυρίες το να είσαι ευτυχισμένος, με την έννοια ότι και αυτό βρέθηκε σε ένα μέρος που είχε νερό από κάτω και που είχε και ήλιο και όχι κάπου που δεν θα υπήρχαν αυτά. Ο άνθρωπος όμως δεν είναι λουλούδι, έχει πόδια και άρα μπορεί να μετακινηθεί προς τον ήλιο και το νερό. Στο ωραίο σημείο δηλαδή. Αυτό είναι ευτυχία για μένα, ότι ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να πάει προς το φως και να επιλέξει τα άλλα λουλούδια που θα είναι γύρω του. Γι΄αυτό και με τη Μαρία και το Δημήτρη βρήκαμε και μια εικόνα που μας ταιριάζει με ένα χιονισμένο λιβάδι από τουλίπες, στο οποίο οι τουλίπες αχνοφαίνονται μέσα από το χιόνι, κάνοντας το λιβάδι να μοιάζει κόκκινο σαν να του επιβάλουν την επιλογή τους.

Θα ήθελα να μου πείτε τι θα επιθυμούσατε ιδανικά να διακατέχει τους θεατές ως κυρίαρχο συναίσθημα φεύγοντας από την παράσταση;

Ε.Χ. Αυτό που είπα από την πρώτη μέρα και σε όλους τους συντελεστές της παράστασης, ότι το έργο γράφτηκε πριν από 19 χρόνια και ότι αν και έχουν αλλάξει πολλά πράγματα σε κάποιους τομείς, σε άλλους δεν έχει αλλάξει τίποτα, θέλουμε ο θεατής φεύγοντας από εδώ να έχει γίνει λίγο περισσότερο ανοιχτός στους ορίζοντες του, στους γύρω του, στον εαυτό του. Να φύγει δηλαδή μία μητέρα και να θέλει να ακούσει το παιδί της, να φύγει ένα παιδί και να θέλει να μιλήσει στη μητέρα του, ένας μεγαλύτερος άνθρωπος να θέλει να δώσει χώρο στους νεότερους, ένας νεότερος άνθρωπος να θέλει να δείξει σεβασμό στους μεγαλύτερους, να καταλάβει εν κατακλείδι ότι οι "κούπες" δεν είναι πιο σημαντικές από τον ίδιο τον άνθρωπο. Ας σπάσουν οι κούπες να πάνε στο διάολο και όχι ο άνθρωπος.. ..

Δ.Φ. Με κάλυψε απόλυτα ο Ευθύμης.

Μ.Ζ. Να φύγει ο θεατής και να λέει κάτι μου θυμίζει αυτή η μητέρα, κάτι μου θυμίζει αυτό το παιδί, κάτι που μοιάζει με μένα.
​
Σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη κουβέντα και σας εύχομαι καλή επιτυχία.

(Από κοινού) Εμείς ευχαριστούμε και σας ευχόμαστε με τη σειρά μας καλή και δημιουργική συνέχεια.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ευθύμη Χρήστου, τη Μαρία Ζορμπά, τον Δημήτρη Φουρλή και το "Τρένο στο Ρουφ" για τη θερμή φιλοξενία και την ενδιαφέρουσα κουβέντα!

Αμαξοστοιχία - Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
www.totrenostorouf.gr
www.facebook.com/To-Treno-sto-Rouf-railway-carriage-theatrehttps://twitter.com/ToTrenoStoRouf
https://instagram.com/ToTrenostoRouf
 
Vincent του Philip Ridley
Αίμα Στο Χιόνι
 
Ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου και η Αμαξοστοιχία Θέατρο το Τρενο στο Ρουφ παρουσιάζoυν το έργο Vincent, του πολυβραβευμένου σύγχρονου Άγγλου συγγραφέα Philip Ridley.
 
*Το έργο Vincent River παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Hampstead του Λονδίνου το 2000. 

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου
Διαμόρφωση σκηνικού χώρου- φωτισμός: Άννα Σαπουνάκη
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες- Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs)
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Πέττα

Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης Φουρλής
 
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Πρεμιέρα: Τρίτη 19 Φεβρουαρίου
Θεατρικό Βαγόνι
κάθε Τρίτη στις 21.00
Εισιτήρια: 12 ευρώ Ολόκληρο / 10 ευρώ 
Φοιτητικό - Μειωμένο / 5 ευρώ Ατέλειες
 
Ηλεκτρονική Προπώληση: 
https://www.viva.gr
 
 ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 210 5298922 / 6937 604988
καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός
Free Wi-Fi / Δωρεάν Parking