της Μαρίας Σούμπερτ Ελάχιστες είναι οι γυναίκες που από τα χρόνια της αρχαιότητας έχουν ξεχωρίσει μέσα στις σελίδες της ιστορίες. Βασίλισσες όπως η Κλεοπάτρα και η Ζηνοβία, μαθηματικοί και φιλόσοφοι όπως η Υπατία, γυναίκες που έζησαν στις χώρες που σήμερα κρίνονται δέσμιες μιας οπισθοδρομικής κουλτούρας και φιλοσοφίας που υποτιμά την γυναικεία φύση. Η Ζηνοβία, βασίλισσα της Παλμύρας, της πόλης που κατέστρεψε ο φανατικός στρατός του ISIS το 2017, έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ. και βασίλευσε μετά την δολοφονία του συζύγου της βασιλιά Οδαίναθου και του πρωτότοκου γιου του. Στα χρόνια της βασιλείας της η Παλμύρα αναπτύχθηκε όχι μόνο εμπορικά, αλλά και πολιτιστικά συγκεντρώνοντας γύρω της σημαντικούς φιλοσόφους και καλλιτέχνες. Αυτό που στα χρόνια της φεουδαρχίας στις αρχές του Μεσαίωνα θα γίνει κοινή πρακτική στη Δύση, οι αρχόντισσες δηλαδή των πύργων να συγκεντρώνουν τους καλλιτέχνες γύρω τους, η Ζηνοβία το έχει ήδη επιτύχει. Η Ελένη Σβορώνου γράφει ένα παιδικό βιβλίο που ρέει σαν τα νερά του Ευφράτη ποταμού, 120 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του οποίου αναπτύχθηκε η Παλμύρα. Στριμωγμένη, αλλά και ευνοημένη ανάμεσα σε δύο αυτοκρατορίες, την Ρωμαϊκή και την Περσική, η Παλμύρα αποτέλεσε το σημείο εκείνο όπου άνθισε η πολυπολιτισμικότητα. Και μέσα στους κόλπους της γεννήθηκε η Ζηνοβία, μια γυναίκα μορφωμένη, όμορφη, έξυπνη και φιλόδοξη. Τόσο φιλόδοξη που απείλησε άμεσα μέχρι και την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Τι γέννησε όμως την έμπνευση για το βιβλίο αυτό; Η συγγραφέας το δηλώνει ήδη από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου: η καταστροφή του αρχαιολογικού χώρου της Παλμύρας από τους φανατικούς του ISIS, η καταστροφή ενός από τα σημαντικότερα σημεία πολιτιστικής κληρονομιάς για ολόκληρο τον κόσμο. Και έμπνευση αυτή συνδέθηκε όχι με την λαμπρότητα της ίδιας της πόλης, αλλά και της γυναίκας που την οδήγησε πολύ κοντά στην δημιουργία μιας νέας αυτοκρατορίας. Την γυναίκα λοιπόν περιγράφει η Ελένη Σβορώνου, την μαχήτρια, την θαυμάστρια των τεχνών και των επιστημών, τη σύζυγο και μητέρα. Και η γυναίκα αυτή, θα μπορούσε να είναι κάθε γυναίκα που λαμβάνει την κατάλληλη μόρφωση και της επιτρέπεται να επιδιώξει τις δικές της φιλοδοξίες και επιθυμίες. Κάτι που πριν από πολλά πολλά χρόνια –ας μην πάμε πολύ πίσω, ας φτάσουμε στο Ιράν τη δεκαετία του ’70- ήταν πραγματικότητα σε έναν κόσμο που σήμερα είναι μαύρος, τρομακτικός και απίστευτα βίαιος. Επικοινωνήσαμε λοιπόν με την συγγραφέα και θελήσαμε να την ρωτήσουμε πώς ξεκίνησε να γράφει, τι την εμπνέει αλλά και τι συμβαίνει τελικά με αυτές τις κυριακάτικες εξόδους και ποτέ δεν λειτουργούν… «Το πρωί βγήκα με τον μπαμπά. Ηπήρχε πρόβλημα στο πού θα πάμε. Ο μπαμπάς κάλεσε κάτι φίλους. Καυγάδισε με τον αδερφό μου. Τελικά πήγαμε στο Τουρκολίμανο. Εγώ πήρα και το ποδήλατό μου…» Σκοπίμως η ανορθογραφία! Αυτά συνέβησαν μια Κυριακή της 29ης Φεβρουαρίου του 1976. Ήμουν 10 χρονών. Έγραφα τα απομνημονεύματά μου σε ένα ημερολογιάκι με υφασμάτινη εξώφυλλο και μια μεταλλική κλειδαριά! Τι χαρά μεγάλη! Να μπορώ να γράφω τις σκέψεις μου, κρυφές, κλειδωμένες, κατάδικές μου! Βεβαίως καμία εκ βαθέων εξομολόγηση δεν περιέχει το τεφτέρι. Μπορώ όμως να διακρίνω ένα μελαγχολικό φινάλε στην 29η Φεβρουαρίου: «Πήγαμε να πετάξουμε χαρταετό. Δεν πέταξε.» Όπως ούτε και το κέφι της παρέας, από ό,τι φαίνεται! Ακόμη αντιπαθώ τις Κυριακάτικες εξόδους. Δεν πετάει πετά το ρημάδι! Αμολάω καλούμπα, αλλά τίποτα. Προτιμώ τις εφημερίδες. Οι λέξεις λοιπόν, αυτές που έγραψαν ή είπαν οι άλλοι, και οι λιγοστές που έγραφα εγώ. Αυτές ήταν το καλύτερο όχημα για υπερπτήσεις. Όχι ότι σκέφτηκα ποτέ να γίνω συγγραφέας. Μου αρέσει να φτιάχνω ιστορίες. Κι αν κάποια από αυτή βρει τον δρόμο της για να γίνει βιβλίο, χαίρομαι. Η πρώτη από αυτές ήταν μια ιστορία που έγραψα για ένα τζιτζίκι. Τότε, πριν από 15 χρόνια, δεν ξέραμε πολλά για τη βιοποικιλότητα της Ελλάδας. Εγώ τα έμαθα στη δουλειά μου, στο WWF. Κι έτσι η επιστημονική ορολογία των «οικοσυστημάτων» έγινε τραγούδι στο στόμα του Τζιτζικο-Περικλή. Του πρώτου μου ήρωα. Ύστερα ήρθαν κι άλλες περιπέτειες του Πέρη, κι ύστερα κι άλλες για το περιβάλλον, ώσπου έφτασα και στην παλιά μου αγάπη, στην Ιστορία. Αυτό άλλωστε έχω σπουδάσει. Η Ζηνοβία είναι ίσως η αγαπημένη μου ηρωίδα. Όχι γιατί ήταν γυναίκα και έκανε ό,τι έκανε. Αλλά γιατί ενσάρκωνε μια ευτυχή συνάντηση, έναν γόνιμο διάλογο Ανατολής και Δύσης. «Περασμένα μεγαλεία» ή ελπίδα για το μέλλον; Ο καιρός θα δείξει. Πάντως οι λέξεις φτιάχνουν κόσμους. “Words create worlds.”» Περισσότερα για την Ελένη Σβορώνου μπορείτε να δείτε στο https://elenisvoronou.wordpress.com/about/ Ελένη Σβορώνου Η μπαλάντα της Ζηνοβίας Εικονογράφηση: Μαιρηλία Φωτιάδου Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική ISBN: 978-960-563-161-1 Τιμή: 8,5 € Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος