O αέναος χορός του χρόνου

γράφει η Μάριον Καφετζοπούλου

Ηράκλειτος: Ο ήλιος νέος εφ’ ημέρη εστίν.
                                                                        ( Ο ήλιος είναι κάθε ημέρα καινούργιος )

Για την βαθιά και αναπόδραστη σχέση του ανθρώπου με το χρόνο, σχέση που απασχολεί τόσο τα εσώτερα πλαίσια της συνειδητότητας μας, όσο και την διερεύνηση της από τον φιλοσοφικό και επιστημονικό κόσμο ανά τους αιώνες (Πλάτωνας, Ηράκλειτος, Καντ, Heiddeger), θα εστιάσουμε στο σημερινό μας  άρθρο.

Η έλευση της  ζωής κάθε έμβιου όντος συνδέεται άμεσα με την έννοια του χρόνου, καθώς η γενόμενη  αυτή στιγμή καλείται γέννηση και σηματοδοτεί την έναρξη παρουσίας κάθε όντος. Στον αντίποδα, η παράδοση του κλεισίματος της ζωής, η μετάβαση στο επέκεινα που καλείται θάνατος, συνδέεται επίσης με το χρόνο και το νόημα της ίδιας της ουσίας της ζωής. Αυτή η διαδρομή με το χρόνο, η σύνδεση του με την οντολογική μας ουσία, αποτελεί ένα από τα πλουσιότερα και ουσιαστικότερα μαθήματα, που μπορούμε να αδράξουμε κατά την πορεία μας στο γήινο και σύμπαντα κόσμο.
 
Διαδρομή, η οποία μας εμπλουτίζει μέσα από τις εμπειρίες που αποκτούμε, με την παλέτα των επιλογών και των πράξεων, των συναισθημάτων και της διανοητικής άνθισης, την προσπάθεια πρακτικών αλλαγών εκεί που αποτυγχάνουμε, αλλά και όπου επιθυμούμε να επιφέρουμε καλύτερα αποτελέσματα. Ο χρόνος λοιπόν διαμορφώνει την ίδια μας την ύπαρξη. Μας ωθεί, μέσα από την απέραντη έκταση των περιοδικών διαδρομών που επιτελούνται μέσα μας, έξω μας, γύρω μας, να συγκεράσουμε τα καλύτερα ποιοτικά μας χαρακτηριστικά,  και να μετουσιωθούμε.

Εντούτοις, συμπρωταγωνιστής της μετουσίωσης αυτής δεν είναι άλλος από τον Εαυτό. Καθώς ο Εαυτός,  μέσα από τα πεδία που αφουγκράζεται και αναγνωρίζει τα χρήσιμα ή τα περιττά, γίνεται  ο αστρολάβος των επόμενων ταξιδιών μας. Αποβάλλοντας τοξικές συνήθειες, ανθρώπους και καταστάσεις, διανύοντας μεγάλα και σημαντικά προσωπικά γεγονότα ή βιώνοντας το τίμημα των όποιων επιλογών και αποφάσεων, δια μέσου του Εαυτού επιχειρούμε  νέα σχέδια και τροποποιούμε προς το καλύτερο τα ήδη υπάρχοντα. Θέτοντας νέους στόχους, οι οποίοι θα επιφέρουν μεγαλύτερη εναρμόνιση και ενδυνάμωση του εσωτερικού μας κόσμου και της πορείας μας ανανεώνουμε την ύπαρξη μας μέσω του χρόνου. Ο χρόνος γίνεται γόνιμη σμίλη για την ίδια τη ζωή, επιτάσσοντας ωστόσο εσωτερική πειθαρχεία και άοκνη προσπάθεια. 
 
Μέσα από τη βιωματική διάσταση του υπάρχοντος κόσμου, αποτυπώνεται η αναπόδραστη σχέση χρόνου και ζωής, εαυτού και εξέλιξης. Σχέση που τελεί σε πλήρη αλληλεπίδραση. Οι  ακολουθίες της ζωής και του χρόνου διαπλέκονται, ταλαντώνονται, φωτίζονται, κινούνται σπειροειδώς. Πρόκειται για μία αέναη κίνηση. Είναι ο αέναος χορός του χρόνου. Ας τον χορέψουμε, λοιπόν, ως άλλοι Zορμπάδες, με ουσία και συνείδηση, γειώνοντας μέσα από κάθε κτύπο και κάθε γυροβολιά, αποφάσεις και πράξεις, όνειρα και  προσδοκίες, ατομικά και συλλογικά ταξίδια του μέλλοντος. 
 
Το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο στο φίλο Κ.Π. με την ευχή να εκπληρώνονται οι αλλαγές που επιθυμούμε μετουσιώνοντας γόνιμα το χρόνο εντός μας. Μία γόνιμη και δημιουργική εβδομάδα φίλες και φίλοι!