Leaving Neverland

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Στην αρχή του μήνα, συζητώντας με την Διευθύντρια του Θεαθήναι Λίλα Παπαπάσχου, για την θέλησή μου να γράψω για το Leaving Neverland, δεν μπορούσα να φανταστώ, πόσο επίκαιρο θα ήταν το άρθρο, όταν θα έφτανε η ώρα να το γράψω. Θα πει κάποιος, ότι δυστυχώς ο χώρος αυτός βρίθει από τέτοιες ιστορίες κρυμμένες στις σκιές, οπότε κάθε στιγμή το θέμα, είναι εν δυνάμει επίκαιρο.

Με την υπόθεση βιασμού της χρυσής Ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου να κυριαρχεί στην ειδησεογραφία τις τελευταίες μέρες, τα κοινά στοιχεία τα οποία μπορεί να εντοπίσει κάποιος, στις μαρτυρίες των Wade Robson και James Safechuck, είναι πολλά. Είναι επίσης ειλικρινά φρικιαστικό, το να βλέπει κανείς το πως καλλιεργείται στο μυαλό των ανθρώπων από μικρή ηλικία, η πεποίθηση να μην αποκαλύπτουν κάτι τέτοιο όταν τους συμβαίνει, διότι «τι θα πει ο κόσμος». Βασικά τώρα που το ξανασκέφτομαι, είναι εντελώς γελοίο να σκεφτόμαστε ακόμα τι θα πει ο κόσμος.

Πριν μιλήσουμε για το θέμα του ντοκιμαντέρ και προσπαθήσω τουλάχιστον, να σας προετοιμάσω για το τι θα δείτε, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είμαι δικαστής, δεν είμαι δικηγόρος, δεν ήμουν παρών στα όσα περιγράφονται και έχω ακούσει μόνο την μία πλευρά για γεγονότα που συνέβησαν πριν 30 χρόνια περίπου. Δεν θα μάθουμε ποτέ πια την άλλη πλευρά, λόγω του ότι ο Michael Jackson δεν είναι πια στη ζωή. Πιστεύω δε πως και να ήταν, ο στρατός των δικηγόρων του, δεν θα του επέτρεπε ποτέ να μιλήσει σε σχέση με αυτό, ακόμα κι αν ο άνθρωπος που θα του έπαιρνε τη συνέντευξη ήταν ο μεγαλύτερος φαν του.

Ο Wade Robson σε ηλικία 5 ετών, κέρδισε έναν διαγωνισμό χορού στην Αυστραλία και την δυνατότητα να συναντήσει τον ήρωά του από κοντά. Δύο χρόνια μετά, οι γονείς του υπέγραψαν συμβόλαιο με τον Jackson, ώστε να ανήκει στο δυναμικό των περιοδειών του. Ο James Safechuck τον συνάντησε στα 10 του, όταν έπαιξε μαζί του σε ένα τηλεοπτικό σποτ αναψυκτικού. Η κακοποίηση διήρκεσε 7 και 4 χρόνια αντίστοιχα.

Οι περιγραφές τους είναι απίθανα λεπτομερείς και γλαφυρές, σε επίπεδο που δεν σας προτείνω να το δείτε, αν έχετε ευαίσθητο στομάχι.

Το πιο εξοργιστικό από όλα όσα βλέπουμε στις συνολικά 4 ώρες που διαρκεί το Leaving Neverland, είναι η στάση των μαμάδων και των δύο παιδιών και ως γονιός κρίνοντας, πιστεύω πως η μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει εκείνες. Είχα αυτήν την άποψη πριν το δω, την διατήρησα και αφού το είδα. (Πρέπει να) τίθενται αυστηρά όρια σε σχέση με τα παιδιά μας, όποιος κι αν είναι αυτός με τον οποίον έχουμε να κάνουμε.

Κατανοώ απόλυτα, τι σημαίνει για μία μεσοαστική οικογένεια, να αποκτάς ακόμα έναν γιο που τυχαίνει να είναι ο μεγαλύτερος σταρ του πλανήτη, όπως δηλώνει η μητέρα ενός εκ των δύο. Αποδέχομαι πόσο μπορεί να «τυφλωθούν» άνθρωποι οι οποίοι ξαφνικά βρίσκονται να γυρίζουν τον κόσμο με πανάκριβα εισιτήρια πρώτης θέσης. Πόσο σημαντικό μπορεί να τους φαίνεται να τους περιμένει μία λιμουζίνα, που ανήκει στο κομβόι του Michael Jackson. Ό,τι κι αν γράψω όμως, δεν θεωρώ ότι υπάρχει οτιδήποτε που μπορώ να βάλω πάνω από τα παιδιά μου, στον δικό μου τουλάχιστον αξιακό κώδικα. Πώς είναι δυνατόν αυτές οι κυρίες, να (μπορούσαν να) κοιμούνται σε διαφορετικά οικήματα στην Neverland; Σε διαφορετικούς ορόφους ξενοδοχείων, στα ταξίδια τους στην υφήλιο; Βασικά τι λέω; Πώς μπορούσε μία μάνα, να επιτρέπει στο παιδί της, σε ηλικία 7 ή 10 ετών, να κοιμάται με έναν άνθρωπο, που οριακά ήξερε;

Αυτά, σε ό,τι αφορά το πώς το βλέπω σαν γονιός και πώς κρίνω τα όσα έγιναν, μονόπλευρα και έχοντας ακούσει μόνο την πλευρά των κακοποιημένων παιδιών.

Σε ό,τι αφορά το θέμα της μουσικής, ό,τι κι αν γίνει, δεν μπορεί κανένας να «πάρει από τα χέρια» του Βασιλιά της Pop, το τι «έφερε» στη μουσική και το πόσο άλλαξε την ροή των πραγμάτων! Ιστορικά αν το πάρουμε, τα πράγματα σε κάθε επίπεδο, γινόντουσαν διαφορετικά πριν και μετά το Thriller, το οποίο είναι ακόμα και σήμερα το μεγαλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ όλων των εποχών. Ούτως ή άλλως ο Jackson μας συστήθηκε ως καλλιτέχνης και ως τέτοιον τον έκρινα μέχρι πριν δω το ντοκιμαντέρ. Αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Σαν άνθρωπο ας τον κρίνουν εκείνοι που «πρωταγωνιστούν» στο Leaving Neverland και οι οικογένειές τους. Ειδικά για τις οικογένειες και λίγη αυτοκριτική δε θα έβλαπτε. Έστω και τώρα! Δεν είναι αργά…