GAME OF LOVE Ή ΑΛΛΙΩΣ ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ;

του Χρήστου Σούτου

Τα είχαμε χύμα μας ήρθαν και τσουβαλάτα. Θα μου πει κανείς που κολλάει η θυμοσοφία του λαού μας στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ταιριάζει δυστυχώς απόλυτα. Μετά το reality της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ, το   "περίφημο" Power of Love, που παρουσιάζει η άλλοτε πολλά υποσχόμενη παρουσιάστρια, Μαρία Μπακοδήμου, από χθες μπήκε στη ζωή μας μια ακόμη εκδοχή ενός show με αντικείμενο τις ανθρώπινες σχέσεις. Η αναφορά γίνεται για το λεγόμενο Game of Love το οποίο προβάλλεται στον ΑΝΤ1. Η δεύτερη αυτή "πρόταση" πάει το θέμα στο επόμενο στάδιο. Από  άνδρες και γυναίκες που δεν γνωρίζονταν πριν μπουν στο παιχνίδι και επιδίδονται σε flirt εντός των τειχών σε άνδρες και γυναίκες που ορισμένοι από αυτούς μπαίνουν ως ζευγάρια στο παιχνίδι χωρίς να ξέρουν οι συμμετέχοντες ποιος είναι με ποιον. Μιλάμε για προχωρημένες καταστάσεις όχι αηδίες. Βοήθεια μας λέω εγώ.

Σαν προσωπικότητα και θεώρηση ζωής δεν είμαι απόλυτα αντίθετος με τα λεγόμενα reality. Τα θεωρώ σημεία των καιρών μας και μια εξέλιξη των λεγόμενων "ζωντανών" προγραμμάτων που πάντα ήθελε η τηλεόραση. Άλλωστε το συγκεκριμένο μέσο, μέσω της εικόνας στην οποία βασίζεται, απομυθοποιεί σχεδόν τα πάντα και ελαχιστοποιεί την φαντασία. Από τη στιγμή που μπήκε στην καθημερινότητα των σύγχρονων ανθρώπων οι φορείς της, κανάλια, στελέχη, δημοσιογράφοι, διαφημιστές και διαφημιζόμενοι, ψάχνουν πως θα ταράξουν τα νερά, πως θα σοκάρουν τον τηλεθεατή, πως θα τον κρατήσουν στην πολυθρόνα του. Αν επομένως στην αρχή αρκούσε απλώς η εικόνα με το πέρασμα των ετών έπρεπε να βρεθούν νέες συνταγές για την επιτυχία του μέσου. Θα μου πει κανείς αποτελούν τα συγκεκριμένα reality τέτοιου είδους συνταγές; Μην τα βλέπετε αποσπασματικά, αλλά εντασσόμενα στο σύνολο των εν λόγω τηλεοπτικών προγραμμάτων. Από τα Big Brother, που έσυραν το χορό, μέχρι αυτά που βλέπουμε σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Επιβίωση, δίαιτα, ταλέντο, φωνή, μαγειρική στην πρώτη γραμμή. 

Σαν τηλεθεατής, που τονίζω αγαπά το μέσο και δεν το μάχεται, από το είδος αυτό προτιμώ τα μουσικά show. Τα θεωρώ πιο αντικειμενικά, με στόχευση σε ένα πακέτο ικανοτήτων των ατόμων που συμμετέχουν και δεν στηρίζονται στο ξεκατίνιασμα ή την καλώς ή κακώς εννοούμενη ίντριγκα. Απεχθάνομαι στον απόλυτο βαθμό τα reality επιβίωσης. Μου θυμίζουν τις ρωμαϊκές αρένες, όπου οι άνθρωποι πάλευαν για τη ζωή τους μπροστά σε ένα κοινό διψασμένο για αίμα. Μπορεί να μην σκοτώνονται on air, προς το παρόν τουλάχιστον, αλλά μου φαίνεται τραγικό να βάζει κάποιος τον εαυτό του σε δοκιμασίες επώδυνες για το σώμα και την υγεία του για οποιοδήποτε χρηματικό ποσό και για τα νούμερα τηλεθέασης. Πάμε τώρα και στα reality σχέσεων. Τα δύο προγράμματα που πλέον βρίσκονται στους δέκτες έχουν πάει την έννοια του τηλεοπτικού σκουπιδιού σε άλλη διάσταση. Θλίβομαι που ένας άνθρωπος που θεωρούσα ικανό να παράξει αυτό που χαρακτηρίζεται "έξυπνη" τηλεόραση έφθασε στο σημείο να αποτελεί μέρος αυτού του ευτελούς τηλεοπτικού προϊόντος. Ο λόγος για την Μαρία Μπακοδήμου. Για το νέο φρούτο το show του ΑΝΤ1 τα πράγματα είναι απλά. Γιατί δεν πάνε απευθείας σε άλλου είδους προγράμματα σαν και αυτά που κυκλοφορούν σε ευρωπαϊκές χώρες, Ισπανία και Γαλλία για παράδειγμα, όπου οι παίκτες τα κάνουν κυριολεκτικά όλα ψάχνοντας το επόμενο βήμα στην "καριέρα" τους; Γιατί να αναζητούν την πρόκληση σε πιο απλούς ανθρώπους και όχι σε εν δυνάμει επαγγελματίες του χώρου; Κατ' αλλά δεν μας φτύνουν, ..μάλλον βρέχει...