 της Μαρίας Σούμπερτ Πώς να ήταν άραγε να είσαι παιδί στα 1890; Θα είχες τις ίδιες επιθυμίες και τις ίδιες ανάγκες; Θα χαιρόσουν το ίδιο με ένα δώρο; Θα ήταν καλύτερη η ζωή σου ή χειρότερη; Τι θα έκανες το πρωί, το μεσημέρι και το απόγευμα; Θα είχες αδέρφια; Οι γονείς σου; Πώς θα ήταν αυτοί; Πώς να γνωρίστηκαν και πώς να παντρεύτηκαν; Από προξενιό ή λες να ερωτεύτηκαν;
Αλλά και αργότερα. Στα 1900. Τι σήμαινε να είσαι παιδί στα 1910 και 1920, στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο; Το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης και Ηλεκτρονικού Περιεχομένου βελτίωσε το SearchCulture.gr, τον Ελληνικό Συσσωρευτή Ψηφιακού Περιεχομένου Πολιτιστικής Κληρονομιάς, όπου και έχουν ήδη αναρτηθεί ψηφιακές φωτογραφικές εκθέσεις, αλλά και παραστάσεις Καραγκιόζη. Όπως μας ενημερώνει το site, «στόχοι του εγχειρήματος είναι η ελεύθερη κεντρική πρόσβαση και ενιαία διάθεση ψηφιακών πολιτιστικών πόρων -στο πλαίσιο των πολιτικών που ακολουθούν οι φορείς παραγωγής τους- η ανάδειξη και διασύνδεση τους, η ασφαλής διαφύλαξή τους και η ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Europeana σε συμφωνία με εθνικές και ευρωπαϊκές προτεραιότητες». Και αυτό από μόνο του έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού τα έργα τέχνης και τα χρηστικά αντικείμενα του παρελθόντος μπορούν μέσα από τη φωτογράφισή τους όχι μόνο να διασωθούν, αλλά και να φτάσουν σαν πληροφορία, σαν «αντικείμενα» και σαν πηγή έμπνευσης, σε ανθρώπους που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές. Ή που ζουν σε κοινωνική αποστασιοποίηση όπως σήμερα.  της Μαρίας Σούμπερτ Μαθαίνει κανείς καλύτερα με μια εικόνα;
Αρκεί μια πληροφορία για να την συγκρατήσει ο εγκέφαλος και να γίνει βίωμα; Η προσωπική μου εμπειρία από τις Πανελλήνιες εξετάσεις, όπου παπαγάλισα εφτά φορές την πρώτη χρονιά, και άλλες τόσες τη δεύτερη, την Ιστορία δέσμης στη μητέρα μου, τη μικρή μου αδερφή, τον πατέρα μου (που και λάθος να τα έλεγα, αδυνατούσε να με παρακολουθήσει, αλλά έκανε πολύ σοβαρή προσπάθεια να δείξει πως τα καταφέρνει), και σε όποιον γενικά έβρισκα μπροστά μου, απέδειξε περίτρανα πως ΦΥΣΙΚΑ και ΟΧΙ! Η απλή πληροφορία, η λεκτική ενημέρωση πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα είναι για την πλειοψηφία των ανθρώπων αδύνατο να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στον εγκέφαλο. Βάλτε όμως ότι έχετε δει, δοκιμάσει και ακούσει –ότι συνοδεύει την πληροφορία από μια εικόνα και μια διαδραστική επιλογή- και τότε τα πράγματα αλλάζουν. Γιατί η εικόνα –και μάλιστα η τρισδιάστατη παρουσίαση διοραμάτων- επιτρέπουν στο μάτι όχι μόνο του παιδιού και του εφήβου, αλλά και του ενήλικα, να παρατηρήσει, να ψάξει, να αναρωτηθεί. Αποτελεί εν τέλει ένα αποτύπωμα στη μνήμη που δεν αφήνεται εύκολα να ξεβάψει. Αυτό συμβαίνει και στην Παλιά Βουλή, όπου το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, σε συνεργασία με ομάδα συλλεκτών και με τη στήριξη της PLAYMOBIL, παρουσιάζει την έκθεση: «Το ’21 αλλιώς: Η Ελληνική Επανάσταση με φιγούρες και διοράματα PLAYMOBIL», μια διαφορετική έκθεση που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους –αν και την ώρα που την επισκεπτόμουν είδα πολλούς ενήλικες, τουρίστες και όχι μόνο, να περπατούν τον στρογγυλό διάδρομο πάνω από τα έδρανα της Παλιάς Βουλής. Η έκθεση αυτή έχει σαν στόχο να αποτελέσει ένα εναλλακτικό εκπαιδευτικό αντικείμενο, αλλά και ιστορικό ντοκουμέντο, αφού αναπαριστά σε τρισδιάστατες σκηνές σημαντικές στιγμές της Ελληνικής Επανάστασης.  της Μαρίας Σούμπερτ Εάν είσαι το Μουσείο Ψευδαισθήσεων, οφείλεις να σεβαστείς το όνομά σου από την αρχή μέχρι το τέλος. Και αυτό φυσικά το κατορθώνεις όταν η διεύθυνσή σου είναι Ερμού 119 –και απευθύνεσαι στους βιαστικούς σαν εμένα που δεν κοιτάνε τίποτα άλλο- αλλά τελικά πρέπει να μπεις στην Άστιγγος για να το βρεις. Γιατί τι είναι μια οπτική ψευδαίσθηση; Μια τέχνη που βασίζεται στην ταχύτητα που το μάτι διαβάζει μια πληροφορία και στον τρόπο που προλαβαίνει να επεξεργαστεί ο εγκέφαλος αυτή την πληροφορία. Με λίγα λόγια, σε μένα αυτό έπιασε. Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί είμαι από τις άτυχες αυτές γυναίκες που όταν τη δεκαετία του ’90 κυκλοφόρησαν τα μπλοκ με τις εικόνες 3D που έπρεπε να τις κολλήσεις στη μύτη σου και απομακρύνοντάς τες σταδιακά να δεις μια κρυμμένη εικόνα, εγώ παρ’ ότι κόντευα να κοιμηθώ με τα μπλοκ αυτά κολλημένα στη μύτη, δεν κατάφερα να δω ποτέ τίποτα. Τι είναι όμως το Μουσείο Ψευδαισθήσεων; Είναι ένας διαδραστικός χώρος, στον οποίο οι επισκέπτες μπορούν να παίξουν με τις οπτικές ψευδαισθήσεις, αλλά και να ψυχαγωγηθούν με τα παιχνίδια του ματιού. Κρυμμένες εικόνες, καθρέφτες, το Ανάποδο Δωμάτιο, οπτικές ψευδαισθήσεις που αλλάζουν το μέγεθος των ανθρώπων που βρίσκονται στο χώρο, το τρέξιμο στο γαλαξία, απατηλά δαχτυλίδια, ολογράμματα που μοιάζουν να έχουν εγκλωβίσει μέσα τους ανθρώπους, περιστρεφόμενες πλατφόρμες και ανύπαρκτα τρίγωνα, και πολλά ακόμα παιχνίδια γεμίζουν τους δύο ορόφους του μουσείου. Εκθέματα που καλούν τα παιδικά –και ενήλικα- χέρια να τα δοκιμάσουν και τα επεξεργαστούν, αλλά και να συνειδητοποιήσουν πως η επιστήμη μπορεί να έχει πλάκα –κάτι που το παρατηρώ αρκετά συχνά από τις βόλτες στα μουσεία τον τελευταίο καιρό, αλλά που το ίδιο το εκπαιδευτικό μας σύστημα προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να διαψεύσει.  της Μαρίας Σούμπερτ Είναι γεγονός πως στη Φυσική υπήρξα σκράπας. Παρ’ ότι έχω πατέρα Φυσικό και διαθέσιμο να μας εξηγήσει τι στο καλό συμβαίνει γύρω μας, μοιάζει οι εγκεφαλικές μου λειτουργίες να κατέβαζαν εκείνη την ώρα ρολά. Μην με παρεξηγείτε, δεν είναι πως δεν μου άρεσε ή δεν με ενδιέφερε όλη αυτή η πληροφορία. Οι επιδείξεις των φυσικών φαινομένων, ο τρόπος που λειτουργούν δυνάμεις αόρατες στο μάτι με ιντρίγκαραν και με ιντριγκάρουν ακόμα, απλώς φαίνεται πως κάτι μέσα μου –στον εγκέφαλό μου, δηλαδή- δεν εξασκήθηκε ποτέ όπως θα χρειαζόταν για να μπορέσει να κατανοήσει αυτό τον τομέα.
Αυτό ή το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι άθλιο. Ή απλά είμαι σκράπας. Τι μου προκάλεσε όμως όλη αυτή την αυτοκριτική; Επισκεφθήκαμε με το Θεαθήναι το Planet Physics, έναν ιδιαίτερο διαδραστικό χώρο, ένα Μουσείο Φυσικής, στο οποίο οι επισκέπτες καλούνται μέσα στην έκθεση «να πειράξουν» τα εκθέματα για να καταλάβουν πως λειτουργούν οι νόμοι της Φυσικής, όπως μας είπε ο ιδρυτής του Μουσείου κ. Κώστας Τριαντάφυλλος.  της Μαρίας Σούμπερτ Το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης είναι ένας από τους λίγους φορείς που επενδύουν ολοκληρωτικά στην παιδική δημιουργικότητα μέσα από την τέχνη –ο μοναδικός θα έλεγα. Έχοντας μια μακροχρόνια πορεία ως Μουσείο* αλλά και ένα σημαντικότατο έργο να επιδείξει, συμβάλλει φέτος στην ανάπτυξη του προγράμματος του Ελληνικού Φεστιβάλ και δίνοντας χώρο και στο Παιδί να ενταχθεί, αλλά και να μάθει μέσα από την Τέχνη για το Θέατρο. Συναντήσαμε την Επιμελήτρια του ΜΕΠΤ Αθανασία Σκληρού και την ρωτήσαμε για τη συνεργασία αυτή.  της Μαρίας Σούμπερτ Ενδέχεται να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν έτυχε ποτέ να επισκεφτούν στο παρελθόν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, που ίδρυσαν ο Άγγελος και η Νίκη Γουλανδρή το 1964 ως εργαστήριο έρευνας και δράσης, και δεκατρία χρόνια αργότερα λειτούργησε καταρχήν ως βοτανικό μουσείο. Ήταν το πρώτο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα και το πρώτο που έθεσε τα θεμέλια της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. Λειτούργησε αρχικά ως Βοτανικό Μουσείο και το 1977 επεκτάθηκε σε τομείς ζωολογίας, παλαιοντολογίας και γεωλογίας. Το 2001 λειτούργησε το Κέντρο Γαία, το οποίο σε συνεργασία με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου άνοιξε την έκθεση για τη Γη και τους φυσικούς πόρους.
|
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results |
