|
|
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Για πρώτη φορά στα 130 χρόνια που υπάρχει, ο ιστορικός συναυλιακός χώρος της Νέας Υόρκης θα χάσει ολόκληρη τη σεζόν, λόγω της πανδημίας.
Όπως ανακοινώθηκε, ακυρώνονται από τις 6 Απριλίου έως τον Ιούλιο οι παραστάσεις και στα τρία stages. Επί της ουσίας, συνεχίζεται η κατάσταση που υφίσταται από τις 13 Μαρτίου 2020 και αφορά τον περιορισμό συγκεκριμένων γεγονότων, λόγω κορωνοϊού. Προς το παρόν, υπάρχει μόνο ελπίδα, σε σχέση με επαναλειτουργία του χώρου τον Οκτώβριο, για τη σεζόν 2021-2022. Περισσότερες ανακοινώσεις σε σχέση με αυτό, θα γίνουν προς το τέλος της Άνοιξης.
0 Comments
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Όπως μου είχε πει σε συνέντευξη που διαβάσατε στο Θεαθήναι ο George Gakis, «το ότι ζουν ακόμα ο Ozzy και ο Keith Richards είναι απορίας άξιο». Η αλήθεια είναι ότι οι συγκεκριμένοι τύποι, έχουν κάνει πολλά ύποπτα/εξοντωτικά για τον οργανισμό τους πράγματα στη ζωή τους. Κατά διαστήματα δε, αστειεύονται και οι ίδιοι με το θέμα της ηλικίας τους σε σχέση με θέματα υγείας. Θα περίμενα λοιπόν να κάνει κάποιο χιουμοράκι τύπου, «θα κάνω εμβόλιο για να κολλήσει Ozzy ο covid», αλλά δεν έγινε. Δυστυχώς.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Δεν θέλω να ανησυχείτε. Δεν θα μιλήσουμε για American football. Θα μιλήσουμε όμως, για το τι γίνεται στο ημίχρονο του ματς που από το 2004, γίνεται σταθερά το 1ο Σαββατοκύριακο του Φλεβάρη. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη γιορτή μετά την Ημέρα Των Ευχαριστιών. Εμπορικά τουλάχιστον.
Φέτος ήταν η 56η του χρονιά, με σαφείς περιορισμούς λόγω της πανδημίας. Τα μέτρα έχουν σαφώς χαλαρώσει στην περιοχή, παρόλα αυτά για όλους τους χώρους, η πληρότητα ήταν στο 25% κατ’ ανώτερο και η χρήση μάσκας υποχρεωτική και σε εσωτερικούς και σε εξωτερικούς χώρους.  γράφει ο Alex Ηλιάδης Για την ακρίβεια, ούτε τραγουδήθηκε σε αυτήν, καθώς δεν υπήρχε ακόμα ως κομμάτι. Παρόλα αυτά, δεν μπορεί κανένας να πει ότι δεν έχει συνδυαστεί κυρίως με το ιστορικό αυτό γεγονός.
Ας βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Είναι μία από τις σημαντικότερες power μπαλάντες της ροκ μουσικής, που ανήκει στο 11ο άλμπουμ των Scorpions, Crazy World, το οποίο κυκλοφόρησε έναν χρόνο μετά την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Οι πωλήσεις του, υπολογίζονται σε 15 εκατομμύρια αντίτυπα, γεγονός που το καθιστά ένα από τα μεγαλύτερα σε πωλήσεις singles όλων των εποχών.  γράφει ο Alex Ηλιάδης Θυμάστε που λέγαμε, άντε να αλλάξει η χρονιά, να έρθει το 2021 που θα ήταν καλύτερο από το 2020 και θα παίρναμε τη ζωή μας πίσω; Εννοώ τη ζωή μας όπως την ξέραμε πριν την πανδημία και τον εγκλεισμό. Θυμάστε επίσης που μας έλεγαν από όταν ήμασταν μικροί πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει; Το ματς έληξε διπλό, με περισσότερη άνεση από ό,τι δείχνει ο πίνακας του σκορ.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Οι συλλέκτες μουσικής που είναι στις τάξεις των αναγνωστών μας, διαβάζοντας αυτόν τον τίτλο, έχουν ήδη σκεφτεί κάτι του τύπου, «τι τον έχετε εκεί αυτόν τον βλάκα και γράφει τέτοια». Οπότε να εξηγήσω λίγο καλύτερα. Εννοώ πως οι πωλήσεις των δίσκων βινυλίου ανέβηκαν σε ιστορικά υψηλά επίπεδα.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Ανεξαρτήτως απόψεων και προσωπικού γούστου, θεωρώ πως για να είμαι σοβαρός επαγγελματίας του χώρου της μουσικής, πρέπει να έχω, έστω και μία μικρή τριβή, με οτιδήποτε μουσικό συμβαίνει, όπου κι αν είναι.
Εν προκειμένω έχω έναν λόγο παραπάνω, καθώς ο Σπύρος Παπαδόπουλος, μου ήταν πάντα τρομερά συμπαθής. Από τους Απαράδεκτους και το Περί Ανέμων Και Υδάτων, έως το Κόντρα Πλακέ και το Ποιος Θέλει Να Γίνει Εκατομμυριούχος! Για τις δουλειές του ως ηθοποιός, το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως πάντα με εντυπωσίαζε, ότι έδειχνε σαν να μην παίζει. Σαν να του βγαίνει το παίξιμο από φυσικού του. Πράγμα το οποίο είναι πολύ σημαντικό, όταν κάποιος μπαίνει στη θέση του παρουσιαστή. Ο Παπαδόπουλος, πάντα έβαζε μία δική του νότα σε ό,τι κι αν έκανε.  γράφει ο Alex Ηλιάδης Πριν ξεκινήσω με το κείμενο, να πως τις ευχές μου, για καλό ποδαρικό.
Καλή, υγιή και ήρεμη χρονιά να έχουμε όλοι μας. Ελπίζω το 2020 να ήταν μία (κακή) παρένθεση, σε ό,τι αφορά τα όσα έχουμε κερδίσει και έχουν να κάνουν με τη ζωή μας. Είπα και σε προηγούμενη «συνάντησή» μας εδώ στο Θεαθήναι, πως η μουσική, το θέατρο και ό,τι έχει να κάνει με τον Πολιτισμό, σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου άποψη, έχουν πολύ μεγάλη σημασία για την καλή λειτουργία της ψυχής όλου του κόσμου. Από ό,τι φαίνεται βέβαια, η καλή ψυχολογία μας δεν έχει και πολλή σημασία για όσους κινούν τα νήματα και παίρνουν αποφάσεις. Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω τον Χρήστο Σούτο και τη Λίλα Παπαπάσχου για την ευκαιρία που μου έδωσαν να σας μιλήσω μέσω αυτής της στήλης για την αγάπη μου για τη μουσική, αλλά και για την ελευθερία που μου δίνουν, για να το κάνω όπως νιώθω.  γράφει ο Alex Ηλιάδης Που και που με πιάνουν κάτι άγχη σε σχέση με αυτά που γράφω. Να μην κολλάω. Με πιάνω να λέω στον εαυτό μου «μη γράφεις μόνο για ξένη μουσική, θα μας γιουχάρουν». Όπως θα έχετε καταλάβει, δε με συγκινεί ιδιαίτερα η σημερινή λαϊκή μουσική και από ό,τι έχω καταλάβει (ευτυχώς), δεν είναι μέρος του content που θέλουν οι άνθρωποι του site.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Έμαθα κατά τη διάρκεια μίας συμμετοχής μου, στο Over Culture, εκπομπή του Χρήστου Σούτου και της Λίλας Παπαπάσχου στον Over Fm 104.9, ότι οι Scorpions είναι αγαπημένοι του Χρήστου. Γενικώς νόμιζα ότι δεν έχουμε μείνει πολλοί, αφού το πιο σύνηθες που ακούω γύρω μου για την θρυλική αυτή μπάντα, είναι πως «δεν κουράστηκαν να μας κοροϊδεύουν ότι θα σταματήσουν;», ή κάτι τέτοιο. Η δική μου θέση επ’ αυτού είναι ξεκάθαρη. Ευτυχώς που δεν αποφασίζουν να σταματήσουν. Άλλωστε αρκετές φορές, έχω πει πως ποτέ δεν πείστηκα ότι οι ίδιοι είχαν πει ότι θα το λήξουν. Πάντα θεωρούσα ότι ήταν μέρος, μίας πολύ κακής διαφημιστικής πολιτικής κάποιου που ασχολήθηκε με την προώθησή τους.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Προσπαθώ από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να γράφω εδώ στο Θεαθήναι, να διοχετεύσω την ορμή της ασχολίας μου αυτής, κυρίως σε θέματα που με αγγίζουν προσωπικά. Φαντάζομαι λοιπόν, πως την αναφορά στον αγαπημένο μου rockstar, David Coverdale, την περίμεναν νωρίτερα όσοι με ξέρουν.
Τους Whitesnake, μέχρι κάποια στιγμή της ζωής μου, τους ήξερα στο επίπεδο που τους ξέρει ο μέσος ακροατής «που ακούει λίγο από όλα». Ήμουν ακόμα σε μία ηλικία, που δεν είχα ακόμα κατορθώσει να διαχωρίσω στο μυαλό μου, πως η επαγγελματική γνώση με το προσωπικό γούστο, είναι δύο εκ παραμέτρων αντίθετα πράγματα.  γράφει ο Alex Ηλιάδης Όσο κοιτώ προς τα πίσω βλέπω ότι καλά τα πήγαν και οι Έλληνες. Δε μιλάω για τα πολιτικά. Ούτε για τις αποφάσεις της Κυβέρνησης. Αναφέρομαι στην επιτυχία που είχαν οι Έλληνες, στο να μπορέσουν όχι απλά να ακολουθήσουν, αλλά να εισάγουν, επιτρέψτε μου να πω, έναν νέο ήχο στην πορεία της, Ελληνικής τουλάχιστον, σκηνής.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Ευτυχώς δηλαδή, που υπάρχουν τέτοιοι τύποι σαν την KollektivA, και κάνουν τέτοιες δουλειές. Πριν προλάβετε να με διορθώσετε, που η διατύπωσή μου γίνεται σε ενικό αριθμό, θα σας πω πως πριν πολλά πολλά χρόνια (ούτε θυμάμαι που), έχω ακούσει τον ίδιο τον τραγουδιστή τους, Θανάση Χουλιάρα, (μεγάλο σαρδανάπαλο), να λέει από σκηνής, «την επόμενη βδομάδα η KollektivA θα βρεθεί…» Επίσης, επειδή είμαι σίγουρος ότι θα μας διαβάσει, να του πω ότι το σαρδανάπαλος, όσο μιλάω για έναν frontman ροκ μπάντας, είναι τουλάχιστον τίτλος τιμής. Πού να ήξερε ο David Coverdale, αγαπημένος μου ροκσταρ, τι του σούρνω κάθε φορά που βλέπω συναυλίες των Whitesnake ή που σκάει ένα καινούργιο κομμάτι!
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Καταρχάς, να ξεκινήσω με την παραδοχή ενός λάθους, το οποίο είναι τρομερά τιμητικό για εμένα. Θα εξηγήσω γιατί παρακάτω…
Σε προηγούμενό άρθρο μου, το οποίο αναφέρθηκε και στους Deep Purple, είπα πως ο Ritchie Blackmore, επανήλθε στην μπάντα, για το reunion της και το άλμπουμ Perfect Strangers το 1984 και έμεινε μόνο γι’ αυτό! Ήταν λάθος. Ο εκκεντρικός κιθαρίστας παρέμεινε για 9 χρόνια, μέσα στα οποία κυκλοφόρησαν συνολικά 4 άλμπουμ. Να παραδεχόμαστε τα φάλτσα μας…  γράφει ο Alex Ηλιάδης Μου έρχεται που λέτε ένα αίτημα στα μηνύματά μου στο messenger ένα πρωί και ανοίγοντάς το, βλέπω ένα κείμενο σε σχέση με την κυκλοφορία ενός νέου τραγουδιού, από μία μπάντα που λέγεται Κρυστάλλινες Σκιές. Μπορώ να κατηγορηθώ για πολλά σε αυτή τη ζωή, αλλά σίγουρα όχι για ξερόλας. Δεν τους ήξερα. Τους έμαθα όμως και χαίρομαι γι’ αυτό, οπότε είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Κι αυτό, είναι που με κάνει και νιώθω ακόμα αισιόδοξος. Έχοντας ήδη μιλήσει με δύο δημιουργούς έως τώρα, εντός αυτής της φάσης του εγκλεισμού, πήρα και αυτό το δελτίο Τύπου, στο mail του site και νιώθω ότι κάπως η ζωή δεν σταματά και η φωνή της δημιουργίας κάποιων ανθρώπων δεν σωπαίνει ποτέ. Ευτυχώς…
Οι Μιχάλης Χανιώτης και Βαγγέλης Καπράλος, συνεχίζουν να ονειροπολούν, ξορκίζοντας με τα τραγούδια τους, αυτόν το χειμώνα, που έχει απλώσει ρίζες. Δεν συνεργάζονται πρώτη φορά μεταξύ τους, καθώς πριν 6 χρόνια, μας «έφεραν» το «Κανένας Δεν Το Ξέρει». Η τωρινή τους συνεργασία, η συλλογή «Ταξιδιώτες Της Σιωπής», περιλαμβάνει 15 κομμάτια, εκ των οποίων τα 2 είναι οργανικά.  γράφει ο Alex Ηλιάδης Παίζω μουσική (ως dj) από το 2003! Όσο περνάνε τα χρόνια και συνειδητοποιώ πόσα είναι, νιώθω κάπως. Πάνω από τη μισή μου ζωή…Αυτό θα μπορούσε να είναι το θέμα ενός άλλου άρθρου, ίσως και σε έναv άλλο χώρο. Θα μου πείτε, «ρε ψηλέ, γιατί μας τα λες όλα αυτά. Εδώ βρήκες να δειχτείς;». Η απάντηση είναι όχι. Έχω λόγο που ξεκινάω από εκεί.
Η ενασχόληση με κάτι τέτοιο, είναι τρόπος ζωής. Τουλάχιστον για εμένα. Ίσως να είναι τραγικό σαν γεγονός, αλλά είναι ελάχιστα τα πράγματα που έχω να θυμάμαι, θέλοντας να πω μια ιστορία και δεν σχετίζονται με την εργασία.  γράφει ο Alex Ηλιάδης Στις επαφές μας με τη Λίλα και το Χρήστο για το ξεκίνημα της συνεργασίας μου με το Θεαθήναι, συμφωνήσαμε να μου προωθούνται όσα έφταναν στο mailbox του site, σε σχέση με τη μουσική. Γνωρίζοντας ότι υπάρχει απίθανη ροή δελτίων Τύπου, «ανησυχούσα» ότι δεν θα υπάρχει χώρος ώστε να μπορώ να γράφω και πράγματα που θα ήταν πιο πολύ ιστορικά/αφιερωματικά, παρά ειδησεογραφικά. Μπαίνοντας ο Νοέμβριος και με τις νέες συνθήκες, ελπίζω να μην ξεμείνω από ιδέες, γιατί μετά την παραδοχή στην οποία προέβην, θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα ακόμα δεν ήρθα. Καλό μήνα και υπομονή σε όλους μας εύχομαι.
 γράφει ο Alex Ηλιάδης Με αφορμή την κυκλοφορία του 17ου(!!!) στούντιο άλμπουμ της ιστορικής μπάντας από την Αυστραλία, είπα να θυμηθούμε κάποια, κατ’ εμέ σημαντικά, κομμάτια της ιστορίας τους.
Δύσκολη η πρεμιέρα μου στο Θεαθήναι. Ξύπνησα, πήρα πρωινό, έβαλα μια κούπα καφέ και είπα, «ας κάτσω να γράψω επιτέλους αυτό το άρθρο». Και νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο. Δεν ήταν όμως. Είναι τόσο θεμελιώδης η προσφορά των ACDC στη μουσική που λατρεύω, που μου είναι πολύ δύσκολο να βάλω όρια στον εαυτό μου, ώστε να μη στείλω 3.500 λέξεις κείμενο, έτσι για το ξεκίνημα. Εν αντιθέσει με εμένα και ο Χρήστος και η Λίλα, έχουν μαλλιά. Δεν θέλω να φταίω εγώ που θα τους πέσουν, με το που θα πάει το e-mail με 10 σελίδες κείμενο.  του Χρήστου Γκόντζου Ο δωδεκαφθογγισμός είναι ένα μουσικό ρεύμα που αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην κεντρική Ευρώπη. Στο παρόν κείμενο θα μιλήσουμε για τους μεγάλους εκφραστές αυτού του μουσικού ρεύματος και θα προσπαθήσουμε να αποδώσουμε με «απλά λόγια» την ουσία της λειτουργίας αυτού του μουσικού συστήματος στην μουσική σύνθεση. Το ρεύμα του δωδεκαφθογγισμού, οφείλει το όνομα του στις 12 διαφορετικές νότες που συνθέτουν όλη την μουσική δημιουργία. Οι νότες είναι 12 και επαναλαμβάνονται σε συμμετρική ακολουθία πανομοιότυπες ως προς την ονομασία αλλά σε διαφορετικό τονικό ύψος (σε άλλη οκτάβα). Από τα χαμηλά προς τα υψηλά. Για παράδειγμα, υπάρχει το τελευταίο πλήκτρο του πιάνου στα αριστερά που είναι το ΛΑ, αλλά υπάρχουν και άλλες νότες με την ίδια ονομασία (ΛΑ χάριν παραδείγματος) σε υψηλότερες συχνότητες στο κλαβιέ του πιάνου. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τις υπόλοιπες 11 νότες. Η ιδέα του δωδεκαφθογγισμού υπαγορεύει, ότι κάθε νότα σε μία μουσική σύνθεση δεν πρέπει να «παίζει ρόλους», που διαμορφώνουν στο αυτί την έννοια του τονικού κέντρου μέσα σε μία κλίμακα (ακολουθία φθόγγων)… αλλά κάθε νότα είναι από μόνη της ένα αυτούσιο τονικό κέντρο. Δεν υπάρχουν οι καταλήξεις, οι πτώσεις και οι έλξεις που συναντάμε στην τονική μουσική παρά η βαρύτητα είναι ίσα μοιρασμένη σε κάθε φθόγγο. Έτσι κάθε φθόγγος είναι ένα βαρυτικό πεδίο με ίση ισχύ απέναντι στους άλλους φθόγγους.  του Χρήστου Γκόντζου Μιλώντας για τον Θάνο Μικρούτσικο και φέρνοντας στο μυαλό μας τις στιγμές των μεγάλων επιτυχιών του, που μας αγγίζουν και φτάνουν μέχρι και το σήμερα…συχνά τον τοποθετούμε ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα του καλλιτεχνικού και μουσικού κόσμου που έγιναν γνωστά την περίοδο της μεταπολίτευσης. Η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική. Ο Θάνος Μικρούτσικος γεννήθηκε το 1947 στην Πάτρα με τις αρχές της μεταπολίτευσης να τον βρίσκουν ήδη στα 30 του περίπου χρόνια. Μόλις το 1975 σε ηλικία 28 χρονών εκδίδει η LYRA τα «Πολιτικά Τραγούδια» σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ με την Μαρία Δημητριάδη. Ένα χρόνο μετά η ίδια εταιρία εκδίδει την «Καντάτα για τη Μακρόνησο / Σπουδή σε Ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκι» σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου. Μετά από παταγώδη επιτυχία το 77’ κυκλοφορούν τα «Τροπάρια για φονιάδες» σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου. Όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά πριν το «τιμημένο 80’. Αν ένα έργο μας έρχεται στο μυαλό πρωτύτερα από κάθε άλλο σκεπτόμενοι τον Θάνο Μικρούτσικο… αυτό είναι ο «Σταυρός του Νότου»(LYRA-1979). Το μνημειώδες έργο αυτό όμως δεν μπορεί να επισκιάσει και την κλασσικότροπη και γνωστή τάση του Θάνου Μικρούτσικου η οποία διαφαίνεται από το υλικό και την ενοργάνωση πολλών εκ των τραγουδιών του. Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Θάνος μικρούτσικος έχει συγγράψει την όπερα «The Return of Helen (Η Επιστροφής της Ελένης)» σε λιμπρέτο Χρήστου Λαμπράκη με τους πιο επιφανείς μουσικούς της εποχής στον χώρο να ερμηνεύουν αυτήν την συγκλονιστική σύνθεση… και το CD να κυκλοφορεί από EMI Classics. Η «Επιστροφή της Ελένης λοιπόν»… μονόπρακτη όπερα σε τρία χρονικά διαστήματα και τρείς σκηνές. Φυσικά είναι πολλά τα έργα του συνθέτη για σύνολο μουσικής δωματίου η σόλο όργανα. Μερικά από αυτά που ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο είναι η δουλεία του με την πιανίστα Δανάη Καρά «Dance and Memories» έργα για σόλο πιάνο… καθώς και συνεργασία που είχε με το διεθνούς φήμης μουσικό Gary Burton «Gary Burton Music Stories» για σόλο βιμπράφωνο και ορχήστρα μουσικής δωματίου.  του Χρήστου Γκόντζου Ήρθαν έτσι οι συνθήκες και οι κοινωνικές συγκυρίες που παρατηρείται στις πρώτες δύο δεκαετίες του 20ου αιώνα μια γέννηση εθνικής σχολής στην μουσική που προσπαθεί να θέσει το ελληνικό ζήτημα στην μουσική τέχνη.
Αναζητώντας τα αίτια και τις ανάγκες που ώθησαν στην δημιουργία μιας τέτοιας μουσικής έκφρασης θα ανακαλύψουμε λόγους που διαφεύγουν των ορίων της τέχνης. Για παράδειγμα η ιστορία της Ελλάδος τις πρώτες δύο δεκαετίες του 20ου αιώνα είναι διαποτισμένη από τα εθνικά χαρακτηριστικά εκείνα που οδήγησαν αργότερα στην σύλληψη και την διάδοση της «Μεγάλης Ιδέας». Οι συνεχείς πόλεμοι και οι κοινωνικές αναταραχές στο εσωτερικό της Ελλάδος δημιούργησαν την ανάγκη για μια στροφή σε κάτι που θα στερέωνε και θα επιβεβαίωνε την Ελληνική ταυτότητα και συνείδηση που ήταν διαρκώς και τα δύο αυτά σε κρίση. Οι εθνικές σχολές ανά την Ευρώπη είχαν κάνει ήδη την εμφάνιση τους για παρόμοιους λόγους. Η σχολή των πέντε στην Ρωσία με πατριάρχη της επαγγελματικής μουσικής γραφής τον Γκλίνκα, ο Σιμπέλιους στην Φιλανδία, ο Σμετάνα και ο Ντβόρζακ στην Τσεχία, ο Γκριγκ στην Νορβηγία, ο Αλμπένιζ στην Ισπανία κλπ, είναι μερικές μορφές που αναδείχτηκαν και ανέδειξαν ο καθένας, ακολουθώντας διαφορετικό δρόμο, τα χαρακτηριστικά της ιδιαίτερης πατρίδας τους στην μουσική. Στην Ελλάδα αν εξαιρέσει κανείς τα Επτάνησα η λόγια μουσική παράδοση τον καιρό εκείνο δεν είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια ιδιαίτερη και σημαντική μουσική γλώσσα. Έτσι στο ξεκίνημα της η λόγια μουσική γραφή, η έντεχνη μουσική του 20ου αιώνα στράφηκε στην παράδοση και στο Βυζαντινό μέλος για να αντλήσει πολλές φορές ακόμα και με άκομψο τρόπο θα λέγαμε τα συστατικά εκείνα που θα την βοηθούσαν να εξελιχθεί αργότερα σε αυτό που καλούμε σήμερα Ελληνική Μουσική Εθνική Σχολή. Οι κλίμακες τις Ανατολής και του δημοτικού τραγουδιού, η εκκλησιαστικοί τρόποι(ήχοι κατά την Βυζαντινή μουσική), η πολυρυθμία και το δημοτικοφανές περιεχόμενο των έργων έβαλαν τα θεμέλια για το χτίσιμο και την ανάδειξη της εθνικής μας μουσικής σχολής.  του Χρήστου Γκόντζου Η φούγκα είναι μια φόρμα μουσικής γραφής που άνθισε στα χρόνια του 17ου αιώνα, της μπαρόκ εποχής όπως την λέμε στην ιστορία της μουσικής. Ορόσημο για την εξέλιξη και την τελειοποίηση της φόρμας αυτής ήταν ο Johan Sebastian Bach με εκατοντάδες φούγκες στην λίστα της εργογραφίας του.
Η ετυμολογία και η μετάφραση της λέξης φούγκα είναι η «Φυγή». Ο όρος αυτός προέκυψε είτε επειδή οι νότες μοιάζουν σαν να κυνηγάνε η μία την άλλη κατά το άκουσμα μιας φούγκας είτε πήρε την σημασία του από την φυγή από το «παλαιό», ενδεχομένως και από τις δύο αυτές περιπτώσεις να εδραιώθηκε ο όρος που σήμερα στα ελληνικά καλούμε ως «φυγή(φούγκα)». Η φούγκα είναι έργο πολυφωνικό. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κύρια μελωδία που εναρμονίζεται με συγχορδίες(ακόρντα), αλλά υπάρχουν πολλές φωνές που συνυπάρχουν με αυτούσια αυτοτέλεια η καθεμιά.  του Χρήστου Γκόντζου Στο τρίτο μέρος του αφιερώματός μας για το ρεμπέτικο τραγούδι θα μιλήσουμε για μια σειρά από παραμέτρους όσον αφορά το ρεμπέτικο που το καθιστούν μοναδικό φαινόμενο και αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού πολιτισμού. Θα μιλήσουμε για την σημασία αυτού του μουσικού ρεύματος τα χρόνια που πρωτοεμφανίστηκε. Την σημασία του στην σημερινή εποχή και κλείνοντας θα αποτιμήσουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα που κατά την γνώμη μας το εδραιώνουν ως μήτρα για μετέπειτα μουσικές παραλλαγές και μουσικά ρεύματα του σήμερα και του αύριο.
Το ρεμπέτικο τραγούδι στα πρωταρχικά του στάδια στιχουργικά φαίνεται να αποδίδεται από το γνωστό σε όλους μας δίστιχο. Δύο προτάσεις που αντιστρέφονται στην συνέχεια και τραγουδιούνται ανάποδα δίχως να αλλάζει το περιεχόμενο του νοήματός τους.(" Έπρεπε να 'ρχοσουνα βρε μάγκα στον τεκέ μας,ν'άκουγες τον μπαγλαμά και τις διπλοπενιές μας")("Ν'άκουγες τον μπαγλαμά και τις διπλοπενιές μας, έπρεπε να 'ρχοσουνα βρε μάγκα στον τεκέ μας"). Αυτή η αρχαϊκή, δωρική και γεμάτη αμφισημία απόδοση της σκέψης των στιχουργών του ρεμπέτικου, πρέπει να αναλογιστούμε πόσο κοντά μας φέρνει στην ζωντανή μας παράδοση. Τόσο την αρχαία όσο και την δημοτική. Να συλλογιστούμε πως με μοναδικό τρόπο η παράδοση μας ανανεώνεται και επικαιροποιείται μέσα από τους Βυζαντινούς και ανατολίτικους μουσικούς δρόμους, καθώς και μέσα από τον ελληνικό ρυθμό που διατρέχει όλο το ρεμπέτικο τραγούδι. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
August 2022
|
