της Μαρίας Σούμπερτ «Θυμάμαι να απαντώ «ζωγράφος» στην ερώτηση τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις». Αναρωτιέμαι αν θα έγραφα με τον ίδιο τρόπο ως Μαρία Σούμπερτ ή αν ένα ψευδώνυμο θα με απελευθέρωνε από το άγχος της έκθεσης. Δεν έχω απάντηση και δεν το έχω δοκιμάσει άλλωστε ποτέ. Υποθέτω όμως, πως αν χτίσεις μια persona πίσω από ένα ψευδώνυμο, οι δημιουργίες ίσως να επηρεάζονται από το χαρακτήρα και την προσωπικότητα της persona αυτής. Και πάλι μιλάω υποθετικά.
Όταν λοιπόν είδα για το εικονογραφημένο βιβλίο από την Zafouko Yamamoto «Οι περιπέτειες της Βούλας στο Κόκκινο Βιβλίο» φυσικά και η πρώτη μου σκέψη ήταν «Μα τι επαφές έχει πια αυτός ο εκδοτικός και δίνει δουλειά σε Ιάπωνες εικονογράφους!». Μόνο αργότερα κατάλαβα πως η Γιαπωνέζα καλλιτέχνης είναι απόλυτα Ελληνίδα και μάλιστα ακούει στο όνομα Ζαφειρούλα Σιμοπούλου. Και επειδή μου αρέσει πολύ η καθαρή ματιά της στο σχέδιο, αλλά και οι γραμμές της που θυμίζουν τα όμορφα και ανέμελα παιδικά μας χρόνια, της πρότεινα να είναι η Εικονογράφος του Σεπτέμβρη! της Μαρίας Σούμπερτ «Κάθε δουλειά είναι διαφορετική και πάντα έχω την ίδια όρεξη, χαρά και σεβασμό όπως είχα και στο πρώτο βιβλίο που εικονογράφησα». Πόσο σημαντική είναι η ενθάρρυνση στην καλλιτεχνική δημιουργία όταν είμαστε παιδιά; Πόσο σημαντικό είναι οι ίδιοι οι γονείς να μπορούν να υποστηρίξουν την δημιουργικότητα των παιδιών και τι αποτελέσματα έχει αυτό;
Η Μαριάννα Φραγκούλη μεγάλωσε σε μια καλλιτεχνική οικογένεια, στην οποία της επιτράπηκε να εκφράζεται δημιουργικά χωρίς να μπαίνει το ζήτημα της απαγόρευσης όταν κάτι έβγαινε εκτός χαρτιού. Μεγάλωσε λοιπόν αγαπώντας την ζωγραφική και την μουσική και έκανε αυτό που αγαπάει επάγγελμα: εικονογραφεί παιδικά βιβλία. της Μαρίας Σούμπερτ «Από το 2007 που ξεκίνησα να εργάζομαι ως εικονογράφος
προσπαθώ να αντιμετωπίζω το κάθε κείμενο τελείως διαφορετικά από το προηγούμενο, περίπου σαν να αλλάζω ρόλους». Έχει ενδιαφέρον να παρατηρείς στοιχεία στις εικόνες ενός εικονογράφου, τις λεπτομέρειες εκείνες –που για κάποιο λόγο εστιάζεις εσύ σε αυτές- που σε κάνουν να τον βρίσκεις ξανά και ξανά μέσα στην μεγάλη βιβλιοπαραγωγή του παιδικού βιβλίου. Η πληθωρικότητα της Κατερίνας Χαδουλού, όπως εκφράστηκε στην εικονογράφηση του «Σ' ευχαριστώ, γιαγιά!» της Σούλας Τσιάτσιου, έχουν ένα κοινό με το βιβλίο της Εύης Γεροκώστα «Ο βάτραχος και το φιλί» και πολλές άλλες της δουλειές. Και το κοινό αυτό στοιχείο, όπως εγώ το βλέπω είναι στην στρογγυλότητα. Θα μου πείτε πως δεν είναι καθόλου επιστημονικός αυτός ο όρος, αλλά εγώ έτσι το βλέπω. Η Κατερίνα Χαδουλού γεννήθηκε το 1980 στη Νάπολη Ιταλίας. Σπούδασε Zωγραφική στο ΣΤ΄ εργαστήριο με δάσκαλο τον Τρ. Πατρασκίδη και από το 2007 ξεκίνησε να εργάζεται ως εικονογράφος. Έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους εκδοτικούς οίκους και έχει εικονογραφήσει πάνω από 70 τίτλους. Τον Απρίλιο του 2014 πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση στην αίθουσα τέχνης ena των kaplanongalleries και τον Φεβρουάριο του 2019 την δεύτερη. Έχει συμμετάσχει σε workshops και ομαδικές εκθέσεις καθώς και σε φουάρ τόσο της Ελλάδας όσο και του εξωτερικού. Έχει βραβευτεί για το εικαστικό της έργο και τις εικονογραφήσεις της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Για όλους τους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους, την πλησιάσαμε και της ζητήσαμε να μας μιλήσει για την δική της πορεία στην εικονογράφηση. της Μαρίας Σούμπερτ «Για εμένα το σχέδιο είναι τρόπος ζωής. Μαθαίνοντας να ζωγραφίζω, μαθαίνω να σκέφτομαι, να βλέπω, να αντιμετωπίζω τους φόβους, τις αμφιβολίες μου, να συμφιλιώνομαι με τον εαυτό μου, να δέχομαι τις ελλείψεις μου».
Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, έζησε και ζει στη Γαλλία. Την γοητεύουν τα κόμικς αλλά την κέρδισε η εικονογράφηση. Η Σοφία Γαλή είναι η Εικονογράφος του Μάη, με καθαρές γραμμές και έντονο φως –είτε σκιάζει, είτε φωτίζει την εικόνα- που μας μιλάει για το πώς ξεκίνησε να ασχολείται με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων και τι την εμπνέει. Δεν ξέρω τι την δυσκολεύει, γιατί η αλήθεια είναι πως ούτε μια διακοπή ρεύματος δεν μπορεί να την σταματήσει να δουλεύει! της Μαρίας Σούμπερτ «Το τελικό αποτέλεσμα θέλω να είναι προϊόν συνεργασίας
με όλους τους δημιουργούς του βιβλίου και στο τέλος να είναι κάτι που θα έχουμε απολαύσει όλοι κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του» Η πρώτη φορά που είδα εικονογράφηση της Γεωργίας Στύλου ήταν στα βιβλία «Ακροβάτες της τύχης» της Κέλλυς Σταμουλάκη και «Αμαλασούνθα η Νεράιδα της νύχτας» της Θεοφανίας Παπαθωμά. Αυτό που αμέσως τράβηξε το μάτι μου ήταν η αίσθηση πως γυρνώντας τις σελίδες της περπατάς μέσα σε ένα σύννεφο, σε ένα όνειρο, πως οι μορφές κυλούν ανεπαίσθητα και δεν βαδίζουν έντονα και πως είναι τόσο εύθραυστες που θα μπορούσαν να σκορπίσουν με ένα μόνο φύσημα του αέρα. Αυτός και μόνο ο λόγος αρκούσε για να επικοινωνήσουμε με την Γεωργία Στύλου, που δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα νομικά, αλλά επέλεξε τη γραφιστική και τη ζωγραφική και που σήμερα συνεργάζεται με εκδότες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αποδεικνύοντας και εκείνη πως αξίζει να κυνηγάμε τα όνειρά μας. της Μαρίας Σούμπερτ «Εικονογράφηση.
Τέχνη υψηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών» Η εικονογράφηση είναι μια δύσκολη τέχνη που απαιτεί να αφουγκραστεί ο εικονογράφος τον συγγραφέα, όχι μόνο σε όσα λέει, αλλά και σε όσα δεν λέει, ώστε να συμπληρώσει την εικόνα. Αυτό άλλωστε κάνει ο Νικόλας Ανδρικόπουλος στο «Γιατί κλαις;» του Βασίλη Αλεξάκη (εκδόσεις Μεταίχμιο), δίνοντας μορφή σε όσα ο συγγραφέας δεν έχει πει. Ο Νικόλας Ανδρικόπουλος δραστηριοποιείται στο χώρο της εικονογράφησης παιδικού βιβλίου από το 1993, έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει κερδίσει πολλά βραβεία. Είναι λοιπόν ένας εικονογράφος που αφουγκράζεται για χρόνια, όχι μόνο τους άλλους συγγραφείς, αλλά και τον εαυτό του. Ο Μάρτης είναι ο δικός του μήνας στο ΘΕΑΘΗΝΑΙ. της Μαρίας Σούμπερτ Γεννήθηκε στην Πολωνία και είναι απόφοιτος του τμήματος Γραφιστικής της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του ΤΕΙ Αθήνας, με ειδικότητα το animation. Ο Τόμεκ Γιοβάνης είναι εικονογράφος και δημιουργός κόμικς και όσοι ασχολούμαστε με το παιδικό βιβλίο όλο και πέφτουμε επάνω του. Είτε στην «Πριγκίπισσα Αθηνά» της Στέλλας Κάσδαγλη, είτε στη σελίδα του facebook των εκδόσεων Πατάκη όπου και ανεβάζει κάθε δεύτερη Τετάρτη τους Αναγνώστες του, ο Τόμεκ διαθέτει μια πένα που ξεχωρίζει. Όχι μόνο επειδή συνδυάζει το κόμικ με την εικονογράφηση, αλλά και για το προσωπικό ύφος που εκείνος πλέον έχει καθιερώσει.
της Μαρίας Σούμπερτ Η εικονογράφηση είναι μοναχικό επάγγελμα, όμως αυτό δεν μου είναι πρόβλημα, νιώθω πως κάνω παρέα με τους ήρωες των βιβλίων και τις σκέψεις μου. Τον τελευταίο χρόνο η αλήθεια είναι πως τα παιδικά βιβλία που έχω διαβάσει ξεπερνούν κατά πολύ τον μέσο όρο που είχα διαβάσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Παρατήρησα λοιπόν, πως ορισμένοι εικονογράφοι εμφανίζονταν όλο και συχνότερα μπροστά μου. Είτε διάβαζα τις «Ιστορίες για ατρόμητα κορίτσια» (Παπαδόπουλος), είτε το «Ο Τζάστιν Γκρέι και οι φύλακες της Γης» της Ελένης Ανδρεάδη (Μεταίχμιο), είτε την «Ζαχαρένια συνταγή» της Φωτεινής Κωνσταντοπούλου (Ελληνοεκδοτική), είτε τη «Στρίγκλα που έγινε αρνάκι» σε διασκευή Λίνας Σωτηροπούλου (Μεταίχμιο), είτε τη «Δανάη και η βροχή» της Καλλιόπης Κύρδη (Μεταίχμιο), πάντα κατέληγα ενθουσιασμένη με το χρώμα, το σχέδιο, αλλά και την κίνηση των εικόνων.
Για το λόγο αυτό, δεν θα μπορούσε η νέα χρονιά να μην ξεκινήσει με την Σάντρα Ελευθερίου, που φέρνει την δική της πνοή στον χώρο της εικονογράφησης παιδικού βιβλίου. της Μαρίας Σούμπερτ «… στο πατάρι του σπιτιού που ζούσα βρήκα τυχαία ένα κουτί με παιγνίδια, τα έβγαλα ευλαβικά από το κουτί και παρατήρησα πόσο ενδιαφέρον έχουν να τα σχεδιάσει κάποιος.» Πριν από ένα χρόνο διάβαζα τον Καρυοθραύστη σε διασκευή Χρυσάνθης Καραΐσκου και εικονογράφηση Μαρίνας Στελλάτου (εκδ. Διάπλαση). Από τότε μου καρφώθηκε στο μυαλό πως φέτος, το Δεκέμβρη του 2018, θα ήθελα να φιλοξενούμε στο ΘΕΑΘΗΝΑΙ, την Μαρίνα ως Εικονογράφο του Μήνα. Και πιστέψτε με έκανα πολύ υπομονή μέχρι να περάσει ο χρόνος. Σαν καλό παιδάκι που περιμένει στις γιορτές τον Άγιο Βασίλη να του φέρει το δώρο.
της Μαρίας Σούμπερτ Το κείμενο αποτελεί τη “γλώσσα – πηγή” και προσπαθώ να το “ερμηνεύσω” με εικαστικό τρόπο. Το τελικό σχέδιο είναι η “μετάφραση” του κειμένου. Από την μετάφραση και την διερμηνεία στην εικονογράφηση –μακρύς ο δρόμος, αλλά και πολύ κοντινός. Γιατί αν στόχος του πρώτου είναι να επικοινωνήσει με το ίδιο εργαλείο –τη γλώσσα-, στόχος του δεύτερου είναι να επικοινωνήσει με την εικόνα. Ίσως λοιπόν να μην απέχουν και τόσο πολύ οι δύο αυτές επιλογές της Λίλας Καλογερή, την οποία ρωτήσαμε όλα όσα μας αρέσει να ρωτάμε τους αγαπημένους μας εικονογράφους.
Γιατί σίγουρα και τα δύο είναι επαγγέλματα και όχι επιλογές ελεύθερης δημιουργικής απασχόλησης. της Μαρίας Σούμπερτ «…από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ό,τι μου έκανε εντύπωση το ζωγράφιζα» Αν με τραβάει κάτι στην εικονογράφηση του Βασίλη Γρίβα είναι πως μπορεί να ταξιδέψει από την απόλυτη παιδικότητα στο γκοθ και από τη μηχανική αντίληψη στην παραδοσιακή μορφή. Σε έναν επαγγελματικό χώρο που η γυναικεία ματιά και αισθητική δείχνει να έχει την πρωτοκαθεδρία, ο Βασίλης Γρίβας αποδεικνύει πως μπορεί να σταθεί ταυτόχρονα σε ένα συναισθηματικό και εικαστικό επίπεδο, αλλά και πως η τρυφερότητα δεν είναι αποκλειστική κατάκτηση των γυναικών.
της Μαρίας Σούμπερτ Γνώριζα τη Λήδα Βαρβαρούση μόνο μέσα από τις εικονογραφήσεις της, όταν όμως την συνάντησα από κοντά ήταν σα να γνωριζόμασταν προσωπικά χρόνια ολόκληρα. Συναντηθήκαμε ένα αυγουστιάτικο πρωινό στα Εξάρχεια, συζητήσαμε για πολλά και διάφορα, ήπιαμε καφέ και λεμονάδα με τζίντζερ, και παρατηρούσαμε τους τουρίστες να περιδιαβαίνουν τα έρημα λόγω διακοπών Εξάρχεια. της Μαρίας Σούμπερτ «Η εικονογράφηση όπως και η ζωγραφική ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης είναι ένας δρόμος αυτογνωσίας, είναι απαιτητική, συναρπαστική και ανεξάντλητη -μπορείς να μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι μια ζωή». της Μαρίας Σούμπερτ «Έχουμε ανάγκη από μια «ελληνική σκηνή» εικονογράφων βασισμένη στο σύγχρονο ελληνικό τοπίο με όλα τα καλά και τα ευτράπελα που εμπεριέχονται σ’ αυτό» της Μαρίας Σούμπερτ Αγαπώ την αποκάλυψη των έργων μπροστά στα μάτια μας, αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα στο εργαστήριο των εικαστικών με την δημιουργικότητα να ρέει άφθονη. Είναι περίεργο το πώς συναντούνται οι άνθρωποι, πώς μπορείς να ανακαλύψεις τη δημιουργικότητα εκεί που δεν την περιμένεις. Σε ένα φεστιβάλ παιδικού βιβλίου, λοιπόν, γνώρισα την Ηλιάνα Μπάρδη και αμέσως το βράδυ την γκούγκλαρα να δω τα έργα της. Τα μπλε της, βαθιά, ζεστά –αυτά ακριβώς τα μπλε που τραβάνε το μάτι μου, αλλά και οι μορφές της, οι χρωματικοί της συνδυασμοί ήταν η αφορμή να της προτείνω να γίνει η εικονογράφος του μήνα για τον Ιούνιο, τον κατεξοχήν μήνα του μπλε του ουρανού και της θάλασσας.
Εικονογράφος και εικαστικός, η προσέγγισή της σχετίζεται άμεσα με το έργο τέχνης, κι ας διαφοροποιεί την κατά παραγγελία εικονογράφηση από την δημιουργία ενός έργου τέχνης. Εγώ πάλι σκέφτομαι πως το ένα πλουτίζει από το άλλο σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους. «Στην αρχή ασχολήθηκα με το αρχαιολογικό σχέδιο, στην Κρήτη όπου κατοικούσα και εργαζόμουν ως εικαστικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση από το 2006 ως το 2017. Έπειτα σχεδίασα τις εικόνες για το εκπαιδευτικό βιβλίο της Ακαδημίας Κινέζικης και Αρχαίας Ελληνικής Ιατρικής που αφορά τον βελονισμό. Και στις δύο περιπτώσεις η ακρίβεια ήταν το ζητούμενο, κάτι που με βοήθησε αργότερα στην εικονογράφηση του «Ζωγραφίζοντας Εξερευνώ τη Μινωική Κρήτη». Εκεί πια απευθυνόμουν σε παιδιά, και τα παιδιά χρειάζονται πολλά πέρα από την ακρίβεια για να ενδιαφερθούν για την πληροφορία που μεταφέρεται χωρίς τη Γλώσσα. Χρειαζόμουν την δύναμη των αυθεντικών έργων του Μινωικού πολιτισμού. Ο μεγάλος θαυμασμός μου για αυτά οδήγησε στο να δημιουργηθεί αυτό το βιβλίο- εργαστήριο για ζωγραφική με θέμα την εποχή του Χαλκού στην Κρήτη. Ένα βοήθημα στο μάθημα των εικαστικών και της ιστορίας που λίγα χρόνια πριν ευχόμουν να βρω στα ράφια των βιβλιοπωλείων έτοιμο για χρήση. Έπειτα ακολούθησε η εικονογράφηση του βιβλίου «Το Καράβι της Γιορτής», μια ιστορία που εκτυλίσσεται στο Ρέθυμνο. Εκεί θέλησα να παίξω με το χρώμα, τις υφές, τις αντιθέσεις… του απέραντου ουρανού, της θάλασσας και της μικρής ζωής των ανθρώπων, της αγωνίας του Σήφη να φέρει το φως, να ζεστάνει και να ανοίξει τις καρδιές μέσα στο κρύο, συννεφιασμένο, χειμωνιάτικο τοπίο. Συμφωνώ ότι τα εικαστικά και η εικονογράφηση μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία. Η εικονογράφηση σου επιτρέπει να παίξεις, να επικοινωνήσεις πιο άμεσα και απλά σε αντιδιαστολή με τα εικαστικά. Η εικονογράφηση θα είναι έτοιμη όταν της ζητηθεί, ενώ στις καλές τέχνες το έργο θα αποκαλυφθεί όταν είναι έτοιμο, έχει τους δικούς του κανόνες… Εκεί μιλάμε για μία αναζήτηση που κρατάει ίσως και μια ζωή, πιο προσωπική, δύσκολη καμιά φορά. Η εικονογράφηση αξιοποιεί κομμάτια αυτής την αναζήτηση για τους δικούς της λόγους. Μια εναλλαγή εσωστρέφειας και εξωστρέφειας. Αντλώ έμπνευση, αισιοδοξία και πίστη σε αυτό που κάνουμε, από το σχέδιο, το χρώμα. Η ιστορία της τέχνης μου δημιουργεί έναν ενθουσιασμό τον οποίο στη συνέχεια θέλω να μοιραστώ με τα παιδιά και έτσι ξεκινάει ένα όμορφο, μοναδικό, ταξίδι στο σήμερα. Αγαπώ την αποκάλυψη των έργων μπροστά στα μάτια μας, αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα στο εργαστήριο των εικαστικών με την δημιουργικότητα να ρέει άφθονη. Αυτή η αποκάλυψη αποτελεί την μεγαλύτερη έμπνευση από όλες. Έπειτα ακολουθεί η φύση. Μετά ότι έχει να κάνει με τα υφάσματα, χειροποίητα και μη, τα νήματα, το χρωμάτισμά τους, οι τρόποι πλέξης και μεταμόρφωσής τους. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που αρκετά συχνά ήταν γεμάτο με μυρωδιές χρωμάτων ζωγραφικής, λαδομπογιά και μιξιόν, κερί για μπατίκ. Παντού πινέλα, μικρά γλυπτά και τελάρα από τη μητέρα μου. Αργότερα σπούδασα στη σχολή καλών τεχνών της Αθήνας με τον Δημήτρη Μυταρά, την Ρένα Παπασπύρου και πολλούς άλλους δασκάλους. Συνέχισε η ατμόσφαιρα να μυρίζει χρώματα. Τώρα δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητα χωρίς τέτοιες μυρωδιές μα και εικαστικές δοκιμασίες». της Μαρίας Σούμπερτ Η εικονογράφηση είναι η συνάντηση του λόγου με την εικόνα εκεί που γίνονται ένα, γίνονται μία γλώσσα. Η Ναταλία Καπατσούλια είναι μια εικονογράφος με μεγάλη εμπειρία στο παιδικό και εικονογραφημένο βιβλίο. Με εικόνες που μας δίνουν τη αίσθηση της παιδικής ματιάς, πειραματίζεται με υφές και υλικά προσφέροντας έναν παιγνιώδη συνδυασμό χρωμάτων –ξέρει πως η εικόνα δεν χρειάζεται να περιγράφει τα πάντα με λεπτομέρειες.
Η Ναταλία Καπατσούλια γεννήθηκε το 1968 και μεγάλωσε στην Κυψέλη της δεκαετίας του ’70. «Οι πολυκατοικίες με στένευαν, γι’ αυτό προσπάθησα να ανοίξω παράθυρα ζωγραφίζοντας. Και τα κατάφερα! Πολλά χρόνια και πολλές ζωγραφιές αργότερα, ζω στην Κεφαλλονιά και από το παράθυρό μου βλέπω τη θάλασσα» μας λέει και μας δίνει μια εικόνα των εικόνων και των χρωμάτων που την συνοδεύουν πια στην καθημερινότητά της. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και φοίτησε στη σχολή σκίτσου Εικονογράφησης και γελοιογραφίας του Σπύρου Ορνεράκη. «Παρακολούθησα σεμινάρια, οργάνωσα δραστηριότητες για παιδιά, ζωγράφισα πολλά βιβλία, πήρα μέρος σε εκθέσεις, προτάθηκα για βραβεία, ταξίδεψα, έκανα ένα υπέροχο παιδί και υιοθέτησα μερικές γάτες» προσθέτει και μας μιλάει για το τι την ωθεί στην εικονογράφηση. ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΠΑΤΣΟΥΛΙΑ: "Η εικονογράφηση ήταν αυτό που ήθελα να κάνω πάντα, αλλά δεν ήξερα ότι υπάρχει τέτοιο επάγγελμα και μάλλον, εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε καλά καλά ως ειδικότητα. Πολλά παιδικά βιβλία (εκείνη τη μακρινή εποχή… των δεινοσαύρων…) είχαν λίγη ή καθόλου εικονογράφηση. Διάβαζα πολλά βιβλία και πάντα προσπαθούσα να οπτικοποιήσω τους ήρωες ή να σκηνοθετήσω τις καταστάσεις. Μερικές φορές έκανα στο μυαλό μου κανονικό κάστινγκ με ηθοποιούς που μου άρεσαν και τους έδινα ρόλους (που να το φαντάζονταν οι άνθρωποι!).Φυσικά ύστερα ζωγράφιζα αυτά που σκεφτόμουνα. Αργότερα σκάρωνα ιστορίες σε κόμιξ για τους φίλους και την οικογένειά μου. Γιατί ιστορίες εικονογραφημένες ή σε κόμιξ; Γιατί η εικονογράφηση είναι η συνάντηση του λόγου με την εικόνα εκεί που γίνονται ένα, γίνονται μία γλώσσα. Δεν ξέρω πόσο καλά μπορώ να την κατέχω, πάντως νιώθω ότι είναι κάτι σαν την μητρική μου γλώσσα. Είναι ο τρόπος που μου βγαίνει να σκέφτομαι. Στη δουλειά μας βέβαια, κατά κανόνα το κείμενο προηγείται. Ευτυχώς όμως, οι πιο πολλές ιστορίες σου δίνουν την ευκαιρία να κάνεις μια βόλτα και λίγο πιο πέρα, να φωτίσεις κάποια πλευρά που θέλεις ή πιστεύεις ότι αξίζει να φωτιστεί. Αυτό που μπορεί να σε περιορίσει είναι οι εξαντλητικές περιγραφές (που καθόλου, μα καθόλου δεν μου αρέσουν). Και οι οδηγίες , που είναι περίπου το ίδιο: σου ρουφάνε τη φαντασία. Αυτό που λατρεύω να κάνω είναι να αποδίδω τους ήρωες των ιστοριών και τα συναισθήματά τους. Μερικές φορές είναι τόσο ευαίσθητη η απόδοση αυτή, που η παραμικρή σκιά ή γραμμή ή τελίτσα μπορεί να ανατρέψει το αποτέλεσμα. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ διαφορετικές τεχνικές: ακρυλικά, για τα ζωντανά τους χρώματα, κολάζ για τις ωραίες εκπλήξεις που μπορούν να σου φανερώσουν, ψηφιακά μέσα γιατί μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα και έχουν και Ctrl+z. Άλλες φορές είμαι σε τρομερό κέφι να χωρίσω ένα κείμενο σε σελίδες: άλλο ένα σημαντικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον κομμάτι της εικονογράφησης ενός βιβλίου. Θα ήθελα στο μέλλον να αρχίσω σιγά σιγά να ενηλικιώνομαι και να κάνω βιβλία που να μην απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά." Οι εικόνες είναι από τα ακόλουθα βιβλία:
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος