 της Γεωργίας Τσούρου Οι καλοκαιρινές λίστες ανάγνωσης είναι θεσμός! Το Θεαθήναι σας παρουσιάζει τη δική του για φέτος, γεμάτη παλιές και φρέσκιες εκδόσεις:
 της Μαρίας Σούμπερτ Πολλές φορές μια εκδρομή, μια περιπέτεια, μπορεί να φαντάζει εξαιρετική ιδέα. Γιατί δεν το έχεις ζήσει από κοντά. Απλά το φαντάζεσαι. Όπως εκείνη τη φορά που είχα πάει σε μια συναυλία μέταλ στην εφηβεία μου, βρέθηκα τρελή από ενθουσιασμό στη δεύτερη σειρά μέχρι που συνειδητοποίησα πως κοντεύω να ποδοπατηθώ, κολλήσω στους μπροστινούς μου, να χάσω κανένα δόντι από σκουντιά κτλ. Κατέληξα να βλέπω την συναυλία από το πατάρι του Ρόδον. Πέρασα και πάλι υπέροχα. Ελπίζω εκείνος ο φίλος που είχαμε πάει μαζί να μην σιχτίριζε την υπόλοιπη ώρα…
Κάτι παρόμοιο παθαίνει και ο Έλιοτ. Ενθουσιάζεται μπροστά στην προοπτική να πάει στο λούνα παρκ στην άκρη της προβλήτας. Ξαφνικά όμως θα βρεθεί μέσα σε πάρα πολύ κόσμο, σε πολύ γρήγορα παιχνίδια, αντιμέτωπος με τρομακτικούς για τον ίδιο κλόουν. Θα φοβηθεί πως θα πέσει στο νερό, ενώ δεν ξέρει κολύμπι, πως θα ζαλιστεί στον τροχό, θα χαθεί μέσα στις τσουλήθρες και εν τέλει θα καταλήξει να κρύβεται κάτω από την προβλήτα. Ο φίλος του το ποντικάκι που δεν τον έχει αφήσει στιγμή από δίπλα του θα του προτείνει τότε να μπούνε στη ρόδα. Πάει αργά, κάθε καμπίνα είναι κλειστή και όταν ο Έλιοτ ανοίξει τα μάτια του θα δει όλη την όμορφη θέα της πόλης από ψηλά. Τότε θα ξεθαρρέψει και θα τολμήσει να ανέβει στο καρουσέλ, να μπει στα συγκρουόμενα και να φωτογραφηθεί στο καραβάκι. Με λίγα λόγια να περάσει τέλεια. ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΑΦΟΡΑ» ΒΕΡΑΝΤΑ 2019! ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ ΣΤΟ DALUZ ARENA ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ25/6/2019
FULL MOON FIESTA ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 17/7 ΜΕ ΤΟΥΣ KATERINE DUSKA & MINOR PROJECT ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ25/6/2019
 της Λίλας Παπαπάσχου Διεθνές θέατρο στην Πειραιώς 260, με τον νεαρό Ελβετό δημιουργό Thom Luz να μας ξαναθυμίζει μέσα από ένα ονειρικό, γεμάτο μουσικότητα και ποιητικές εικόνες πολυθέαμα, αυτό που μοιραία οι άνθρωποι ξεχνάμε παρασυρμένοι από τις τρελές ταχύτητες μιας εποχής που προστάζει να διατυπώνουμε την άποψη μας επί παντός επιστητού, δηλώνοντας διαρκώς το παρόν – διαδικτυακό κυρίως γιατί επί της ουσίας είμαστε μάλλον απόντες - και γεμίζοντας την καθημερινότητα μας με «χρήσιμες» πληροφορίες και «χρηστικά» αντικείμενα, εγκλωβισμένοι στον ανθρωποφαγικό ιστό του φαίνεσθαι. Ποιο είναι όμως αυτό που μοιράζεται μαζί μας ο Luz, ως κοινό μυστικό; Πως εν τέλει τα πιο μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας είναι τα πιο «άχρηστα», αυτά που ονομάζουμε «πολυτέλεια», τα περιττά, με την τέχνη να ανήκει εξ' ορισμού σε αυτά, αιχμαλωτίζοντας την στιγμή, το εφήμερο, το μονίμως εκφεύγον.
«Το κορίτσι από το εργοστάσιο της ομίχλης», που παρακολουθήσαμε χθες στο χώρο Δ της Πειραιώς 260 είναι η πιο πρόσφατη δουλειά του Thom Luz, η οποία συμπεριλήφθηκε στη λίστα του φετινού Theatertreffen - Berliner Festspiele με τις 10 καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. Όχι άδικα κατά τη γνώμη μας, εφόσον αποτελεί μία απρόσμενα συγκινητική κατάθεση πνεύματος και κυρίως ψυχής, ενός πραγματικού «μάγου» της εικόνας, που έγινε ευρύτερα γνωστός για το ταλέντο του να δημιουργεί ατμοσφαιρικές παραστάσεις που αφυπνίζουν τις αισθήσεις, ανοίγοντας έναν σχεδόν μεταφυσικό δίαυλο επικοινωνίας με το κοινό, το οποίο καλείται να βγει από τα τετράγωνα και συχνά στενάχωρα κουτάκια της λογικής του και να γίνει μέρος μίας διαφορετικής θεατρικής πραγματικότητας, μέσα από την οποία οι πιο φευγαλέες και ουτοπικές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας ανάγονται στην ίδια την ουσία της ύπαρξής του ανθρώπου, αφού δεν υπάρχει τίποτα πιο φευγαλέο και εφήμερο από την ίδια την ζωή. Ο χρόνος περνάει ιλιγγιωδώς, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του, μετατρέποντας την ύλη στην οποία όλοι υποκλινόμαστε ως τον μόνο θεό της εποχής, σε ατμό…καπνό…σκόνη. Στην προκειμένη περίπτωση ομίχλη.  της Μαρίας Σούμπερτ Κάτι φούσκες τραβούν την προσοχή του καγκουρό και τα βήματά του -ή μάλλον οι ίδιες οι φούσκες- το οδηγούν στο κοάλα. Όταν όμως του προτείνει να παίξουν μαζί, το κοάλα δεν ανταποκρίνεται. Κρίμα.
Το καγκουρό θα απομακρυνθεί και θα συνεχίσει να κάνει τις δικές του φούσκες. Μέχρι που φούσκες του θα συναντηθούν με τις φούσκες του κοάλα. Και μετά θα γίνει παιχνίδι. Οι φούσκες θα ενωθούν, θα φτιάξουν πλάσματα ξεχωριστά και περίεργα, μέχρι που θα γίνουν φουσκοτέρας. Και τότε το ντροπαλό και διστακτικό κοάλα θα πάρει πρωτοβουλία και μαζί τα δύο ζωάκια θα σκάσουν όλες τις φούσκες. Και θα συνεχίσουν να παίζουν. Σε ένα πρώτο επίπεδο το παραμύθι που γράφει και εικονογραφεί η Κιτ Τσέις μιλάει για την ντροπή και την διστακτικότητα. Αν το ξαναδιαβάσει όμως κανείς θα δει πως στην ουσία αφορά την παντοδυναμία του παιχνιδιού, μέσα στο οποίο ότι και να προκαλεί συστολή σε ένα παιδί δεν έχει πια σημασία. Μέσα στο παιχνίδι, πρωταγωνιστής είναι το ίδιο το παιχνίδι και όχι το παιδί, με αποτέλεσμα να μην νιώθει πως όλα τα βλέμματα στρέφονται επάνω του. ΊΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ «MICHAEL» ΤΟΥ CARL THEODOR DREYER ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ24/6/2019
 της Μαρίας Σούμπερτ «Μια ζαχαρένια συνταγή» ένα παραμύθι για τα προσφυγόπουλα, «Αστυπάλαια με λένε» για την μεταχείριση των γυναικών ως αντικείμενα και τώρα ένα παραμύθι για το περιβάλλον. Το «Φεγγάρι στα βαθιά» είναι το νέο βιβλίο της Φωτεινής Κωνσταντοπούλου, η οποία σε συνεργασία με το δήμο Αστυπάλαιας διοργάνωσε το 2ο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου Αστυπάλαιας, μέσα από τη δράση την οποία έχει ξεκινήσει «Τα βιβλία παίζει».
Το Θεαθήναι μίλησε με τη συγγραφέα, που θέλει να μεταδώσει την αγάπη της για τις λέξεις σε όλα τα παιδιά της χώρας, σε όσο απομακρυσμένες περιοχές κι αν μένουν, για το πώς ξεκίνησε να γράφει, τι την εμπνέει, αλλά και για το τελευταίο της βιβλίο.  του Χρήστου Γκόντζου Με την σολίστ στο πιάνο Yuja Wang
Λίγες μέρες έχουν περάσει από την βραδιά εκείνη του ολόγιομου φεγγαριού στο Ηρώδειο όπου η φιλαρμονική του Λουξεμβούργου ερμήνευσε έργα Τσαϊκόφσκι, Γκέρσουιν, Σοστακόβιτς και Στραβίνσκι. Λίγες μέρες αφότου η παγκοσμίου φήμης πιανίστα Yuja Wang έβαλε τα δάχτυλα της πάνω στα πλήκτρα του πιάνου και μας μάγεψε με την τέχνη και την τεχνική της. Είναι πολλές οι μέρες και ο καιρός που θα περάσει ακόμα και θα μας μένει ανεξίτηλο στην μνήμη κάθε λεπτό από αυτήν την συναυλία. Με σιγουριά όμως μπορούμε να πούμε ότι το συναίσθημα και η συναισθηματική και ψυχική ανάταση που αποκομίσαμε από αυτήν την συναυλία θα μείνει χαραγμένη στην ζωή μας για πάντα σαν μία των ωραιότερων και σπουδαιότερων μουσικών και καλλιτεχνικών μας εμπειριών!  της Μαρίας Σούμπερτ Τι είναι κοινό σε ένα δάσος το πρωί, όπου περπατούν παιδιά και το ίδιο δάσος το βράδυ όταν κυκλοφορούν τα φαντάσματα;
Η ερώτηση προκύπτει από τα κοινά εξώφυλλα που εικονογράφησε ο Αλέξανδρος Τζάλλας για τα βιβλία «Οι καλύτερες ιστορίες με φαντάσματα» και «Οι καλύτερες ιστορίες με φίλες και φίλους». Γιατί πράγματι πρόκειται για το ίδιο δάσος ιδωμένο σε μια διαφορετική χρονική στιγμή. Στο βιβλίο των φίλων είναι φωτεινό και γεμάτο παιδιά. Στο βιβλίο των φαντασμάτων σκοτεινό και γεμάτο…; Γεμάτο από τι; Φαντάσματα; Αλλά και αυτά τα φαντάσματα τις περισσότερες φορές και στα περισσότερα διηγήματα παιδιά δεν είναι; Σε τι διαφέρουν λοιπόν τα δύο βιβλία; Στις «Καλύτερες ιστορίες με φαντάσματα» το βασικό θέμα που μοιάζει να πραγματεύονται οι συγγραφείς των διηγημάτων είναι η ίδια η απώλεια. Είτε πρόκειται για την τρυφερή δρακουλοέναρξη του Χάρη Βλαβιανού που αντιστρέφει την πηγή του φόβου, είτε καταλήγει στην συνειδητοποίηση της ζωής από τον Κυριάκο Αθανασιάδη στο κλείσιμο του βιβλίου, οι συγγραφείς πραγματεύονται την απώλεια είτε χρησιμοποιώντας τον τρόμο –σε περίπτωση που οι ήρωες είναι άνθρωποι που συναντούν φαντάσματα- είτε η θλίψη και η απουσία –σε περίπτωση που οι ήρωες είναι τα ίδια τα φαντάσματα.  της Λίλας Παπαπάσχου «Του έρωτα μέγα κακό, σπαράζεις τους ανθρώπους, με ματωμένους κόπους, αυτοί που αγάπησαν πενθούν, για όλη τους τη ζωή» Μέσα στην decadent αίγλη, ενός πάλαι ποτέ πολυτελούς ξενοδοχείου, που πλέον λειτουργεί ως εναλλακτικός θεατρικός χώρος στην καρδιά της Αθήνας, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γεωργαλάς παρουσιάζει από τις 20 Ιουνίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, ένα από τα εμβληματικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, την «Μήδεια» του Ευριπίδη, στην υπέροχη - και κατ’ εμέ αξεπέραστη - μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά.
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Μπάγκειον πρωτοπαρουσιάστηκε πριν δύο χρόνια στο Εθνικό Θέατρο της Χάγης, STET- the English Theatre, όπου για πρώτη φορά ακούστηκε η τραγωδία στα ελληνικά, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Ο Δημήτρης Γεωργαλάς, ο οποίος εδώ και δύο χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα, συνεχίζει να πειραματίζεται και να δουλεύει πάνω στον λόγο του Ευριπίδη με την μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά να αποτελεί από μόνη της μία γνήσια καλλιτεχνική πρόταση, δημιούργησε μία ατμοσφαιρική σκηνική περιπέτεια λόγου, εικόνας και έντονης σωματικότητας, που απεικονίζει στα πρόσωπα της Μήδειας και του Ιάσονα, τη μετωπική σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων και την παράλληλη γέννηση μίας νέας τάξης πραγμάτων, στην οποία όπως διέβλεψε ο παρεξηγημένος ως μισογύνης τραγικός ποιητής, η γυναίκα θα έχει τον πρώτο λόγο. Ο υλισμός, η κυνικότητα και ο εξορθολογισμός του Δυτικού Κόσμου συγκρούονται με την ιεροτελεστική κουλτούρα, τον αποκρυφισμό και τον αισθησιασμό της Ανατολής με καταστροφικές συνέπειες, σε έναν πόλεμο που μαίνεται εδώ και εκατομμύρια χρόνια, αφήνοντας αμφότερους...ηττημένους. Ο Δημήτρης Γεωργαλάς επέλεξε - πολύ σοφά κατά τη γνώμη μας - να μεταφέρει στη σκηνή την πασίγνωστη και πολυανεβασμένη τραγωδία του Ευριπίδη ως ένα έργο συνόλου, αναδεικνύοντας τη διαχρονικότητα, το συμβολικό χαρακτήρα, την πολυπλοκότητα των ηρώων του Ευριπίδη και φυσικά την αξία και την ομορφιά ενός λόγου ωμά ποιητικού, που μετατρέπει τις αιχμηρές στιχομυθίες και τα αριστοτεχνικά γραμμένα χορικά σε αποφθέγματα ζωής, που όχι μόνο αφορούν τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα φωτογραφίζουν και την αρχέγονη φύση του σε όλο το φως και το σκοτάδι της.  της Μαρίας Σούμπερτ Το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης είναι ένας από τους λίγους φορείς που επενδύουν ολοκληρωτικά στην παιδική δημιουργικότητα μέσα από την τέχνη –ο μοναδικός θα έλεγα. Έχοντας μια μακροχρόνια πορεία ως Μουσείο* αλλά και ένα σημαντικότατο έργο να επιδείξει, συμβάλλει φέτος στην ανάπτυξη του προγράμματος του Ελληνικού Φεστιβάλ και δίνοντας χώρο και στο Παιδί να ενταχθεί, αλλά και να μάθει μέσα από την Τέχνη για το Θέατρο. Συναντήσαμε την Επιμελήτρια του ΜΕΠΤ Αθανασία Σκληρού και την ρωτήσαμε για τη συνεργασία αυτή. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
July 2024
|
|
|
CS MEDIA Ι.Κ.Ε.
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
[email protected]
[email protected]
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος
Web design: Essential Pixels