Αντίο φιλαράκι...

γράφει ο Χρήστος Σούτος

​Θα πουν πολλοί. Πάει τρελάθηκε αυτός. Τι γράφει; Επικήδειο για έναν σκύλο; Κι όμως. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τον φίλο μου, τον Καίσαρα, που περπατήσαμε μαζί σε αυτό τον κόσμο για κοντά 17 χρόνια.

Αντίο λοιπόν φιλαράκο μου. Αντίο στον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου σύμφωνα με το πιο κλασικό κλισέ που συντροφεύει την απώλεια κάθε κατοικίδιου σκύλου. Τα κλισέ γενικώς, δημοσιογραφικά ή μη, είναι για να μην μπαίνει κάνεις σε βαθιά ανάλυση. Στην περίπτωση πάντως των τετράποδων αυτών υπάρξεων βρίσκει εφαρμογή σε ποσοστό άνω του 100%. Μπορεί η απόλυτη εξημέρωση τους και κατ' επέκταση η μετατροπή τους σε κατοικίδια να έγινε πριν από 7.000 χρόνια περίπου, όμως ο σκύλος υπάρχει στην ανθρώπινη καθημερινότητα καιρό πριν.

Ο σκύλος και ο άνθρωπος συμπορεύονται στη ζωή πάνω από 20.000 χρόνια. Άνθρωπος που δεν αγαπά τα ζώα, πολύ περισσότερο αυτά που μπορούν να γίνουν κατοικίδια, συνήθως έχει "θέματα" και με τους συνανθρώπους του. Δεν είναι  άλλωστε τυχαίο πως αρκετοί γνωστοί serial killers "ξεκίνησαν " την πορεία τους βασανίζοντας ζώα.

Αρκετά όμως με τις γενικότητες. Πάμε στον πρωταγωνιστή του άρθρου. Ο Καίσαρας λοιπόν ανήκε στην ιδιαίτερη φυλή των κόκερ. Κλασικό κανελί χρώμα και ομορφιά, μπήκε στην ζωή μας ένα βράδυ Σεπτεμβρίου πριν από εκλογές. Εμφανίστηκε στο εκλογικό κέντρο, μαζί με την αδελφή του, μαύρου χρώματος εκείνη, αναζητώντας ένα σπίτι να τον φιλοξενήσει. Εκείνη την περίοδο είχαμε στο σπίτι ήδη ένα σέτερ ονόματι Βρούτος, οπότε το νέο μέλος πήρε μοιραία το όνομα Καίσαρ. Οι δύο τους "άλλαξαν " την ιστορία. Ο Βρούτος έγινε το θύμα και ο Καίσαρ ο θύτης. Ο Βρούτος ήταν ο γηραιός της ιστορίας και ο Καίσαρ ο νεαρός. Έζησαν μαζί για τέσσερα χρόνια μέχρι που ο ένας κίνησε για τον σκύλοπαράδεισο.

Ο Καίσαρας από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Τραγουδιστής από τους λίγους, πάντα σε κάθε νέο επισκέπτη έκαναν εντυπώσεις οι κορόνες του κατόπιν παραγγελίας και το απαραίτητο χειροκρότημα για να λάβει τέλος η παράσταση. Αυτοδίδακτος σε όλα του. Από το να τρώει μόνο στο σπίτι του, άντε και από τους φίλους του στον γειτονικό πυροσβεστικό σταθμό, από το πως να κυκλοφορεί στους δρόμους τηρώντας πίστα τους κανόνες κυκλοφορίας, μέχρι το να φέρνει στο κατώφλι μας ότι μπορούσε να κυνηγήσει στην ευρύτερη περιοχή.  

Τύπος μποέμ από μικρός με επαναστατικές διαθέσεις. Έμοιασε βλέπετε στα αφεντικά του. Αρνητής του να φορέσει λουρί, η βόλτα του ήταν πάντα αυτόνομη και απόλυτα ελεγχόμενη, δεχόταν να βάλει το λουρί μόνο όταν πήγαινε για το  αναγκαίο ετήσιο ή εξάμηνο καλλωπισμό του. "Εραστής" με διανυκτερεύσεις εκτός εστίας και κυρίως φίρμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εξής. Μένουμε με το αυτοκίνητο και καλούμε οδική βοήθεια. Έρχεται ένας γερανός, δίνουμε με την Λίλα την διεύθυνση και ως εκ θαύματος ο οδηγός μας ρωτάει "στο σπίτι του Καίσαρα πάτε;"

Μετά από αυτό τι να πει κανείς. Λίγο ακόμα και θα κατέβαινε για Δήμαρχος. Μεταξύ μας την Δάφνη την έχει μάλλον περπατήσει περισσότερο από ορισμένους κατά καιρούς υποψηφίους. Έζησε όπως ήθελε και όσο ο ίδιος ήθελε. Αυτό του το αναγνωρίζω. Όπως και το γεγονός ότι πέρασε όλα τα στάδια της ζωής. Άτακτο παιδί, ατίθασος έφηβος, ανήσυχος νέος, σοφός και κατασταλαγμένος μεσήλικας, αγαπητός παππούλης. Έφυγε πλήρης ημερών γεμάτος από αγάπη και φροντίδα. Καλό ταξίδι φιλαράκο και χαιρετίσματα στον Πιπη τον άλλο μεγάλο απόντα...

Καίσαρας και Πίπης θα τα "λένε" στον σκυλοπαράδεισο