Ας μιλήσουμε για μαλλιά κι όχι για «τρίχες»

γράφει η Λίλα Παπαπάσχου

Οι γυναίκες στο Ιράν κόβουν τα μαλλιά τους. Επαναστατούν. Διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Στον αντίποδα κάποιοι ασχολούνται με «τρίχες»….μοντελικές…

Η βίαιη δολοφονία της 22χρονης Mάχσα Αμίνι από την Θρησκευτική Αστυνομία (Αστυνομία Ηθών), ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι γυναίκες του Ιράν οδηγήθηκαν σε ένα συγκλονιστικό ξέσπασμα που έκανε το γύρο του πλανήτη.

Οι διαδικτυακοί τοίχοι γέμισαν από σημαίες φτιαγμένες από ίσια μαύρα μαλλιά και όλες, όλοι και όλα ταχθήκαμε υπέρ των θαρραλέων αυτών γυναικών. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, διεθνώς, ανέδειξαν το θέμα – ίσως όχι όσο θα έπρεπε – και άρχισε ένας νέος, δημόσιος διάλογος, περί ελευθερίας και αυτοδιάθεσης.  

Μια μικρή ιστορική αναδρομή

Την ασιατική χώρα, γνωστή παλαιότερα ως Περσία, κυβερνούσε ο Σάχης Ρεζά Παχλαβί. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του είχαν γίνει κάποια βήματα – σημαντικά – ως προς το θέμα της ισότητας των δύο φύλων. Το 1979  ο Σάχης ανατράπηκε και η εξουσία πέρασε στα χέρια των φανατικών ισλαμιστών με επικεφαλής τον κληρικό Αγιατολάχ Χομεϊνί.

Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα δικαιώματα που είχαν δοθεί στις γυναίκες να αφαιρεθούν. Παράλληλα επιβλήθηκαν μια σειρά από αυταρχικά και απάνθρωπα μέτρα σε βάρος τους.

Δυστυχώς, αυτά τα εξωφρενικά μέτρα ισχύουν μέχρι και σήμερα, το σωτήριον έτος 2022, με πρόσχημα πάντα τη θρησκεία. Επιτρέποντας την ανερυθρίαστη και προκλητική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ιρανών γυναικών.

Άλλο κοινωνικός ακτιβισμός, άλλο ριάλιτι

Την ίδια στιγμή που οι Ιρανές, με αξιοθαύμαστο θάρρος και αυταπάρνηση, διεκδικούν τα αυτονόητα, εμείς μασάμε την πιπίλα του…diversity και της κοινωνικής ευαισθησίας των τηλεοπτικών ριάλιτι. Μόδας και λοιπής θεματολογίας. Άνθρωποι άγνωστοι μέχρι πρότινος στο τηλεοπτικό κοινό, μετατρέπονται σε υστερικές τηλεπερσόνες. Που σώνει και ντε θέλουν να μας εκπολιτίσουν όλους εμάς τους άξεστους. Ή να μας αφυπνίσουν. Γιατί εδώ και καιρό έτσι επαναστατούμε στην Ελλάδα. Τηλεοπτικώς και….πληκτρολογώντας.
​
Την ίδια στιγμή που οι γυναίκες του Ιράν διεκδικούν, όσα για εμάς φαντάζουν αυτονόητα, κάποιοι ασχολούνται με «τρίχες»  παντός τύπου. Κι αναρωτιέμαι. Όλοι αυτοί που εξανίστανται με τα φρύδια της μιας και της άλλης, γιατί παρακολουθούν ανελλιπώς τις εκπομπές αυτές; Και γιατί μετά τις αναπαράγουν μέσα από τα σχόλια τους; Γιατί ας πούμε δεν επιλέγουν να δουν κάτι άλλο; Είναι πολύ απλό στην εποχή μας. Άρα μήπως κάτι δεν πάει καλά με τις επιλογές μας; Τηλεοπτικές – και όχι μόνο.

Φρίντα Κάλο….που μας άφησες;

Νομίζω πως η Φρίντα Κάλο και η Μέριλιν Μονρόε είναι οι πιο «ταλαιπωρημένες» διασημότητες. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν ήταν εν ζωή και μετά θάνατον. Μα δεν σε κάνει καλή μου το φρύδι αξία. Η Φρίντα Κάλο είχε και ταλέντο. Και προσωπικότητα. Ούτε το ξανθό πλατινέ και οι καμπύλες σε κάνουν σύμβολο του σεξ.

Επίσης, πολλά μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για να ξεχωρίσει και να γίνει γνωστός. Ακόμα και φόνο απ’ ότι έχει αποδειχτεί. Αυτό τι σημαίνει δηλαδή; Ότι επειδή είσαι το νέο «φρούτο» που μονοπωλεί το twitter, έχεις αναχθεί αυτόματα σε υπεραξία. Εμπορικά μπορεί να έχεις. Γιατί κακά τα ψέματα το τι σαβούρα καταναλώνουμε καθημερινά δεν περιγράφεται. Για να γίνεις όμως Φρίντα και Μέριλιν δεν αρκούν μερικές τρίχες…μαύρες ή ξανθές. 

Μήπως στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε;

Αντί να δείχνουμε με το δάχτυλο τους άλλους, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Έχουμε ως λαός, ως τηλεοπτικό κοινό, ως πολίτες μίας χώρας την ευθύνη των επιλογών μας. Κανείς δεν αναγκάζει κανέναν να παρακολουθήσει κάτι που δεν θέλει. Αντί να γκρινιάζουμε για όσα δεν μας αρέσουν, ας αναδείξουμε αυτά που μας ενδιαφέρουν, μας αφορούν. Μας εμπνέουν.
​
Οι πανέμορφες και δυνατές γυναίκες του Ιράν μας δείχνουν το δρόμο προς την ελευθερία. Ας τις ακολουθήσουμε….