Οι φωτιές κι εγώ

γράφει ο Alex Ηλιάδης

​Μιλώντας με τον Χρήστο Σούτο, ο οποίος εκτός από την πολυεπίπεδη συνεργασία μας με τιμάει με τη φιλία του, συζητήσαμε και για τις φωτιές που καίνε ασταμάτητα εδώ και μέρες. Είναι θέμα το οποίο απασχολεί όλους τους ανθρώπους, πόσο μάλλον εμάς που η ενημέρωση, η γνώση και η θεμελίωση άποψης για το τι συμβαίνει, αποτελεί κομμάτι της εργασίας μας.

Στην συζήτησή μας λοιπόν, του είπα ότι δεν υπάρχει τίποτα που με τρομάζει και με θλίβει περισσότερο από τη φωτιά και τον σεισμό. Φοβάμαι την ώρα που συμβαίνουν, στενοχωριέμαι βλέποντας τα αποτελέσματά τους, όταν έχουν τελειώσει.

Με τη φωτιά, έχω δύο «εγγραφές». Η πρώτη όταν είχε καεί ο Υμηττός τη δεκαετία του 1990. Ήμουν κατασκήνωση. Επέστρεψα και τίποτα δεν θύμιζε αυτό που άφησα. Ξέχασα να σας πω ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ηλιούπολη. Η σχέση μας με το βουνό, ήταν εκ των πραγμάτων έντονη. Βόλτες, εκδρομές, το σπίτι της γιαγιάς που είναι ακριβώς απέναντι... Είχαν όλα τελειώσει.

Η δεύτερη ήταν σχετικά πρόσφατα και συγκεκριμένα το 2015. Ήταν μεσημέρι και έπινα καφέ στο μπαλκόνι μου. Έβλεπα αρκετά μεγάλο μέρος του βουνού. Το τμήμα της Ηλιούπολης. Θυμάμαι ακόμα έντονα, ότι μία που μύρισα τη φωτιά, μία που την είδα να περνά και μετά χάος από καμένα. Ξανά.

Τότε εργαζόμουν σε ειδησεογραφικό site. Οι συνάδελφοί μου, περίμεναν ότι εφόσον μένω σε μία εκ των περιοχών που επλήγη περισσότερο, θα είχα ενδιαφέροντα πράγματα να τους πω. Να προσθέσω κάτι περισσότερο στα κείμενά τους. Να τους βοηθήσω να ξεφύγουν από τη συνήθη μανιέρα. Δεν μπορούσα να μιλήσω όμως. Όχι για τη φωτιά. Γενικά! Έκανα μέρες να το ξεπεράσω.

Αρκετοί από εσάς, θα σκέφτεστε «τι μας λες ρε φίλε, σιγά τα βιώματα, τι να μας πουν κι άνθρωποι που είναι εποχικοί πυροσβέστες ή εθελοντές που έχουν τη φωτιά στα δύο μέτρα»; Σεβασμό νιώθω για όλους αυτούς. Ατελείωτο. Γιατί έχουν στην καθημερινότητά τους, ως λειτούργημα, κάτι στο οποίο εγώ δεν θα μπορούσα να βρεθώ ούτε κατά λάθος γιατί θα πέθαινα. Όχι από τη φωτιά. Από τον τρόμο.

Κρατήστε λοιπόν τα όσα σας έχω πει ως τώρα. Που είδα μόνο το αποτέλεσμα μιας πυρκαγιάς και από μακριά, πολύ μακριά την άλλη! Και πάμε ένα βήμα παρακάτω...

Σκεφτείτε τι ζουν οι άνθρωποι που αναγκάζονται να ξεσπιτωθούν γιατί θα καεί το σπίτι τους. Για το οποίο δούλευαν μία ζωή. Ή νεότεροι άνθρωποι, που ξέρουν ότι οι γονείς ή οι παππούδες τους, δεν έκαναν το παραμικρό για την δική τους ζωή, για να αφήσουν κάτι στα παιδιά και στα παιδιά των παιδιών τους. Αυτοί περνούν περιπέτεια. Αυτοί δεν ξέρουν τι θα γίνει αύριο στη ζωή τους, όταν χθες, τα είχαν όλα κανονισμένα.

Ας πάψουμε λοιπόν επιτέλους να γράφουμε δακρύβρεχτες αράδες στα social για μια ντουζίνα like, όταν το βράδυ θα πιούμε την ποτάρα μας λες και δεν συνέβη τίποτα. Όταν εκείνα τα 10€ που θα χαλάσουμε γι’ αυτήν την ποτάρα, δεν τα κάναμε ψώνια, ρούχα ή δεν τα βάλαμε σε έναν λογαριασμό προς τους πληγέντες. Δεν τα κάναμε βενζίνη για να συμμετέχουμε στην μεταφορά φαγητού προς τους πυροσβέστες.

Τα λόγια είναι πάντα εύκολα και όσο η συμφορά είναι μακριά μας, θεωρούμε ότι αρκούν. Όταν θα έρθει η σειρά μας όμως, θα αναρωτιόμαστε γιατί είμαστε μόνοι μας...