​Πως μας ενώνει και πως μας δονεί...έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Διακογιάννης

γράφει ο Χρήστος Σούτος

Ο Γιάννης Διακογιάννης έφυγε από την ζωή σε ηλικία 91 ετών. Πολλοί όταν ακούν θανάτους ανθρώπων σε αυτή την ηλικία βάζουν δίπλα και την κλισέ φράση ότι έφυγε "πλήρης ημερών". Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα αυτής της φράσης. Τι σημαίνει ακριβώς; Ποιος είναι αυτός που βάζει τα όρια; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει ότι μέχρι εδώ ήταν; Κατά την άποψη μου αξία και νόημα έχει να λέμε ότι έφυγε "πλήρης ως άνθρωπος ζώντας όπως ήθελε". Στην περίπτωση του Γιάννη Διακογιάννη έχει θα έλεγα απόλυτη εφαρμογή.

Θεωρείται ο κορυφαίος της αθλητικής δημοσιογραφίας. Εδώ υπάρχει και το πρώτο λάθος νομίζω. Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από κορυφαίος αθλητικός συντάκτης. Ήταν πολίτης του κόσμου. Γεμάτος γνώσεις και εμπειρίες σε πολλούς τομείς, θα ήταν άδικο για την πορεία του, το επίπεδο του και την ποιότητα που τον διέκρινε στον γραπτό και προφορικό λόγο, να του βάλουμε μία ταμπέλα.

Η μετάδοση ενός αγώνα για τον ίδιο δεν ήταν ποτέ μια απλή παράθεση των συμβάντων στο χορτάρι. Δεν ήταν ποτέ απλή και στείρα παράθεση γνώσεων για τους παίκτες, τους προπονητές, τις ομάδες. Δεν ήταν ποτέ επίδειξη ποδοσφαιρικών γνώσεων ή αναλύσεων για να αποδείξει, πρώτα στον εαυτό του και μετά στους υπόλοιπους, ότι κατέχει το σπορ.

Η μετάδοση ενός αγώνα, ενός σπουδαίου αθλητικού γεγονότος ήταν για τον ίδιο η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας, μιας μυσταγωγίας στην οποία καλούσε τον θεατή ή τον ακροατή να συμμετάσχει, να την αφουγκραστεί. Η προβολή των γεγονότων που αφορούσαν την αθλητική εκδήλωση τοποθετούνταν σε ένα γενικότερο πλαίσιο. 'Ένα πλαίσιο που περιελάμβανε από την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής μέχρι πινελιές γαστρονομίας. 

Οι περιγραφές του έμειναν στην ιστορία. Ακούγοντας τον να μιλάει ένιωθες ότι κάπου εκεί βρίσκεσαι και εσύ. Στο γκολ νόμιζες ότι οι παίκτες πανηγυρίζουν μαζί σου. Γινόσουν μέρος του παιχνιδιού. Η φωνή του καθαρή, με σωστή άρθρωση και προφορά. Δεν τόνιζε επιτηδευμένα τα ονόματα για να δείξει ότι κάτι ξέρει που εσύ δεν γνωρίζεις. Δεν έκανε συγκρίσεις, δεν σου έκανε μάθημα. Σε έκανε να νιώθεις οικεία, μοναδικά. Να συμπάσχεις με το "δράμα" του ηττημένου, να χαίρεσαι με την χαρά του νικητή. Έβαλε τον αθλητισμό στο σπίτι κάθε Έλληνα.

Η κορυφαία αθλητική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης, η Αθλητική Κυριακή, έφερε την υπογραφή του για από την πρώτη μέρα μέχρι και το 1983. Μουντιάλ, Ολυμπιακοί Αγώνες, σπουδαίες διοργανώσεις στίβου και άλλων αθλημάτων διανθίστηκαν με την μοναδική φωνή του.

Πρωτοπόρος, ανεπανάληπτος και ως δάσκαλος, αφού μαζί με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο και τον Φίλιππο Συρίγο ξεκίνησαν το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ (ΚΑΡ), που άλλαξε εν πολλοίς τον τρόπο απόκτησης της κατάλληλης γνώσης για τους μελλοντικούς επαγγελματίες αθλητικούς συντάκτες.

Η απώλεια μιας τόσο μεγάλης προσωπικότητας, ανεξάρτητα από την ηλικία ή την κατάσταση στην οποία βρισκόταν εκείνη την στιγμή, σηματοδοτεί σχεδόν πάντα το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Σίγουρα ο Γιάννης Διακογιάννης είχε αποχωρήσει καιρό τώρα από το προσκήνιο. Σίγουρα οι νεότερες γενιές δημοσιογράφων ή και φιλάθλων δεν είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν στην περίοδο της ακμής του για να καταλάβουν το μέγεθος και την αξία του. Άνθρωποι όπως ο εκλιπών αφήνουν το αποτύπωμα τους στην κοινωνία. Είναι άδικο να τους βάζουμε ταμπέλες ή να τους τοποθετούμε σε στερεότυπα.

Ο Γιάννης Διακογιάννης είναι απώλεια συνολικά για την ελληνική κοινωνία, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό και φυσικά την δημοσιογραφία της Ελλάδας. Καλό του ταξίδι στο φως...