Ένα άδειο οικόπεδο και ένας λευκός τοίχος

γράφει η Μαρία Σούμπερτ

Το θερινό σινεμά είναι όπως το παγωτό και το καρπούζι: σημαίνουν καλοκαίρι. Ακόμα κι αν δεν κατάφερνα –και δεν καταφέρνω ακόμα- να πάω πολλές φορές κάθε καλοκαίρι, ακόμα θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι που είχαμε δει στο Θησείο το «Mama mia», ένα άλλο καλοκαίρι που είδαμε τον «Μοναχικό Καβαλάρη» στο θερινό της Φιλαδέλφειας μέσα στο πάρκο, τον «Μαγεμένο Πρίγκιπα» στον Γέρακα, θυμάμαι το θερινό σινεμά της Παλλήνης και του Άλσος Βεϊκου. Και από τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι το Σινέ Λιλά στα Άνω Πατήσια. 
           
Το θερινό σινεμά είναι παράδοση. Είναι οι αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας. Είναι η αίσθηση της ελευθερίας, του περιβάλλοντος –κάτι που ο κλειστός κινηματογράφος δεν επιτρέπει με το σκοτάδι και την ηχομόνωση. Δεν ξέρω αν αυτό είναι υπέρ ή κατά της κινηματογραφικής εμπειρίας σίγουρα όμως η ίδια η εμπειρία θα μείνει αξέχαστη, κυρίως όταν ο θεατής είναι μικρός. 

Δεν ξέρω τι συμβάλλει σε αυτό. Είναι το καλοκαίρι –άρα οι διακοπές, είτε έχουν αρχίσει είτε τις περιμένουμε με ανυπομονησία; Είναι το φως που δεν τρομάζει το παιδί στην σκοτεινή αίθουσα –κυρίως τα μικρότερα παιδιά; Είναι η ελευθερία που προσφέρει αυτό το φως ώστε αν κουραστούν να σηκωθούν χωρίς να κινδυνεύουν να γκρεμοτσακιστούν από τα σκαλάκια της αίθουσας; Είμαστε εμείς οι γονείς που λόγω καλοκαιριού είμαστε πιο χαλαροί;
           
Ότι και να συμβαίνει, όποια και να είναι η αιτία, το θερινό σινεμά είναι σήμα κατατεθέν για το καλοκαίρι.
           
Τι συμβαίνει όμως εν μέσω πανδημίας; Μπορούν να επιβιώσουν τα θερινά σινεμά με τα μέτρα προστασίας; Κρατώντας τους θεατές μακριά τον έναν από τον άλλο; Μπορούμε εμείς, οι απλοί θεατές, να απολαύσουμε μια ταινία μακριά ο ένας από τον άλλο; Θα βγούνε άραγε ταινίες φέτος για τα θερινά; (Ήρεμα ρωτάω).
           
Η πρόσφατη εμπειρία μου ήταν στο δημοτικό θερινό κινηματογράφο της Καλλιθέας «Σινέ Θερινόν», στην διασταύρωση των οδών Ματζαγριωτάκη και Εσπερίδων, πίσω από την πλατεία Δαβάκη. Ένα άδειο τσιμεντοστρωμένο οικόπεδο –αν δεν κάνω λάθος τόπος εκμάθησης κυκλοφοριακής αγωγής. Ένας λευκός τοίχος πολυκατοικίας. Η είσοδος ελεύθερη. Οι θέσεις σε απόσταση –ευτυχώς υπήρχαν και οι τετράδες αφού μας τράβηξαν μέχρι εκεί οι αγαπημένες μας φίλες- και η ταινία προς θέαση «Ξενοδοχείο Τεράτων 3». Ευτυχώς δηλαδή γιατί τις προηγούμενες δύο ταινίες τις είχαμε ήδη δει.
           
Τι συμβαίνει λοιπόν σε αυτή την ταινία;
           
Ο κόμης Δράκουλας θα βρεθεί σε διακοπές, που του οργανώνει η κόρη του. Αυτό σημαίνει πως όλα τα τέρατα που έχουμε ήδη γνωρίσει θα βρεθούν σε ένα κρουαζιερόπλοιο που οδηγεί η Κάπτεν Έρικα. Τι κι αν είναι η δισέγγονη του Βαν Χέλσινγκ που κυνηγάει 120 χρόνια τώρα τον Δράκουλα να τον σκοτώσει, τι κι αν αυτή σιχαίνεται τα τέρατα και θέλει πράγματι να τα εξοντώσει όλα; Το Ζινγκ θα τους βρει και τους δύο!
           
Είδαμε μια ταινία που αφορά το δικαίωμα των γονιών στην ευτυχία, αλλά και τη δυσκολία τους να αποχωριστούν τα παιδιά τους –κυρίως όταν αυτά έχουν γίνει στήριγμα και αποκούμπι μετά από δύσκολες στιγμές. Μια ταινία που φυσικά μιλάει για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή της. Μία ταινία με τέρατα και δράκουλες. Γελάσαμε λοιπόν πολύ, καθίσαμε σε απόσταση –είχαμε και τους κυρίους αυτούς που μετακινούσαν καρέκλες, αλλά στην Ελλάδα ζούμε, οπότε δεν μπορείς να τα έχεις και όλα- είδαμε τις φίλες μας που είχαμε να τις δούμε από πριν την καραντίνα, φάγαμε τα ποπ κορν μας και λυσσάξαμε από το αλάτι.
           
Μην διστάσετε λοιπόν κι εσείς να ψάξετε τα θερινά σινεμά της περιοχής σας και όχι μόνο! Είτε δημοτικά, είτε ιδιωτικά, θα έχετε την δυνατότητα να διασκεδάσετε και να νιώσετε το καλοκαίρι, ακόμα και μέσα στον πιο πυκνοκατοικημένο ιστό. Γιατί εν τέλει δεν χρειαζόμαστε πολλά και περίτεχνα για να περάσουμε όμορφα και να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Αρκεί ένα άδειο οικόπεδο και ένας λευκός τοίχος.