Που πάνε τα κραγιόνια όταν χάνονται;

γράφει η Μαρία Σούμπερτ

Που πάνε όλα τα παιχνίδια των παιδιών που εξαφανίζονται μέσα στο σπίτι; Οι πιπίλες τους; Τα κουκλάκια; Και επαναλαμβάνω με μεγάλη ηρεμία: Οι πιπίλες; Που χάνονται όταν τις χρειάζεσαι περισσότερο παρά ποτέ;
           
Αυτό μοιάζει να αναρωτιούνται και ο Drew Daywalt με τον Oliver Jeffers και αφήνουν την φαντασία τους να οργιάσει. Οι ήρωες άλλωστε μας είναι γνωστοί: τα κραγιόνια –ή άλλοι φίλοι τους- που κάποτε παραπονούνταν στον Ντάνκαν για τον τρόπο που τα μεταχειριζόταν. Σε εκείνο το βιβλίο («Η μέρα που τα κραγιόνια τα παράτησαν», εκδόσεις Ίκαρος) τα κραγιόνια ζητούσαν από τον Ντάνκαν να κάνει κάποιες αλλαγές. Και ο Ντάνκαν τα άκουσε;
           
Τώρα όμως;   
           
Τώρα του γράφουν γράμματα – του στέλνουν βασικά καρτ ποστάλ- υπενθυμίζοντάς του την παρουσία τους και τις δικές τους ανάγκες. Σαν το ανοιχτό πράσινο που βαρέθηκε να ζωγραφίζει τον αρακά και αποφάσισε να εξερευνήσει τον κόσμο. Ή το βυσσινί που κάθισε ο μπαμπάς επάνω του, το έσπασε στη μέση και το έκανε να χαθεί στον καναπέ μέσα. Ή σαν το κόκκινο ηλεκτρίκ που ταξιδεύει ανά τον κόσμο –κι ας μην ξέρει στα σίγουρα κάθε φορά  που βρίσκεται. Άλλα κραγιόνια έχουν ενωθεί και θέλουν επιτέλους να γυρίσουν στο σπίτι μακριά από τον καυτό ήλιο, άλλα έχουν ξεχαστεί στο σκοτάδι και φοβούνται, άλλα δεν θα τα καταφέρουν χωρίς τη βοήθειά του να επιβιώσουν από τον μικρότερο αδερφό του Ντάνκαν. 

Οι Drew Daywalt και Oliver Jeffers πειραματίζονται όχι μόνο με το που καταλήγουν τα χαμένα κραγιόνια, αλλά και με συναισθηματικά ζητήματα του ίδιου του παιδιού, τα οποία συνήθως εκφράζονται μέσα από την προβολή τους πάνω σε ένα παιχνίδι. Έτσι συναντούμε το παιδί που φοβάται το σκοτάδι· το παιδί που απειλείται από το μικρότερο αδερφάκι –λες πράγματι να το αγαπούν περισσότερο οι γονείς; Το παιδί που συχνά καταπλακώνεται από το βάρος των γονιών· το παιδί που ανακοινώνει πως θα αλλάξει σπίτι και οικογένεια και φτάνει μέχρι την πόρτα, γιατί που να τρέχει τώρα με την βροχή, αλλά και εκείνο που ταξιδεύει με τη φαντασία του παντού.
           
​Σε αυτό φυσικά τους συνδράμει η ιστορία του Daywalt και η εικονογραφική δεινότητα του Jeffers που χρησιμοποιεί τις παλιές ρετρό καρτ ποστάλ για να δώσει την αίσθηση της απόστασης: χρονικής, τοπικής και φυσικά της αισθητικής απόστασης που η ίδια η τέχνη προσφέρει αφού καταφέρνει να συνδέσει τον μικρό αναγνώστη με ένα εικαστικό αντικείμενο που δεν του θυμίζει προσωπικά τίποτα, αλλά ταυτόχρονα του είναι τρομερά οικείο.
           
​Για να είμαι κι εγώ ειλικρινής ελπίζω κάποια στιγμή λάβω καρτ ποστάλ από τις χαμένες πιπίλες και τους μαρκαδόρους της κόρης μου. Κι ας μην χρειάζεται πια τις πιπίλες αυτές κι ας έχουν ξεραθεί οι μαρκαδόροι. Διαφορετικά θα πρέπει να πιστέψω στην ύπαρξη μιας μαύρης τρύπας μέσα στο σπίτι.

Drew Daywalt
Η μέρα που τα κραγιόνια γύρισαν σπίτι
Εικονογράφηση: Oliver Jeffers
Μετάφραση: Φίλιππος Μανδηλαράς
Εκδόσεις Ίκαρος
ISBN: 978-960-572-329-3
Τιμή: €13,30
Ηλικία: 3+