|
|
 της Μαρίας Σούμπερτ Αν αρχίσω να σας αφηγούμαι τις περιπέτειές μου σχετικά με την ώρα, το χρόνο και τα ρολόγια, θα περάσουν χρόνια… (Χα! Έκανα λογοπαίγνιο!) Η αλήθεια είναι πως μέχρι πριν από κάποια χρόνια με μπέρδευε το τι ώρα είναι το 17.00 ή το 20.00. Όταν τελείωνε η μπαταρία του ρολογιού μου θεωρούσα πως έχει χαλάσει. Αλλά και ένα κλασικό μου πρόβλημα είναι πως ενώ έχω την καλύτερη πρόθεση ποτέ πια δεν μπορώ να φτάσω κάπου στην ώρα μου - παλιά έφτανα και μισή ώρα νωρίτερα… Η ώρα και ο χρόνος είναι ίσως από τα πιο περίπλοκα θέματα που καλείται να μάθει ένα παιδί. Δεδομένου πως και τα δύο συνδέονται άμεσα με τον αυτοέλεγχο και την οργάνωση του ατόμου, είναι πολύ εύκολο να γίνουν βραχνάς. Η ίδια η μέτρηση του χρόνου άλλωστε μπορεί να βασίζεται σε μαθηματικούς τύπους, στην παρατήρηση του ήλιου και της σελήνης και μπλα μπλα μπλα, αλλά ότι και να μου πεις εσύ, εγώ θα συνεχίσω να θεωρώ πως είναι κάτι που σε κυνηγάει. Το ίδιο παθαίνει και ο ήρωας της Παναγιώτας Στρίκου Τομοπούλου, όταν πια φτάνει σε ηλικία να μάθει την ώρα. Ο παππούς του χαρίζει ένα πολύχρωμο ρολόι για να είναι πολύχρωμες οι ώρες του και η περιπέτεια ξεκινάει. Η πρώτη περίοδος είναι το παιχνίδι. Το παιδί εξερευνάει το νέο αντικείμενο και προσπαθεί να το καταλάβει. Όταν όμως αρχίσει να μαθαίνει την ώρα, όταν μπει στη ζωή του το ξυπνητήρι και η κλεψύδρα για το πλύσιμο των δοντιών, όλη του η καθημερινότητα μοιάζει πια να ορίζεται από τον χρόνο. Και το παιχνίδι γίνεται καταναγκασμός. Η δημιουργικότητα χάνεται, η πραγματική χρήση του ρολογιού ορίζει τη ζωή του παιδιού, μέχρι που εκείνο χαλάει. Και ο μικρός μας ήρωας γίνεται και πάλι παιδί, ανέμελος. Κι αν κρατάω κάτι πιο έντονα από όλη την αφήγηση είναι όλη αυτή η απαραίτητη περιπλάνηση στα άκρα προκειμένου να μαθαίνουμε κάτι. Από την άγνοια και τον πειραματισμό περνάμε στον καταναγκασμό, για να βρούμε στην πορεία την μέση οδό. Μόνο εγώ δεν έχω καταφέρει να βρω την μέση οδό και να φτάνω στα ραντεβού μου ούτε πιο νωρίς, ούτε πιο αργά… Αναρωτώμενη λοιπόν πως το βιώνει η ίδια η συγγραφέας, επικοινωνήσαμε με την Παναγιώτα Στρίκου Τομοπούλου και την ρωτήσαμε για τη δική της σχέση με το χρόνο, αλλά και την γέννηση αυτού του βιβλίου.  Η Παναγιώτα Στρίκου Τομοπούλου επί το έργον... «Ο χρόνος πότε με κυνηγάει, πότε τον κυνηγάω εγώ. Όπως συμβαίνει και στον ήρωα της ιστορίας «στο τικ τακ του ρολογιού». Τώρα που γράφω αυτά τα λόγια είναι η εποχή που σιγά-σιγά ευτυχώς οι ρυθμοί γίνονται πιο αργοί και οι ώρες γεμίζουν με περισσότερα θέλω παρά πρέπει. Στα θέλω συναντάω την επιθυμία για ξέγνοιαστο διάβασμα και προσπαθώ να δημιουργήσω...αργό χρόνο. Σε τέτοιο ρυθμό ανακαλύπτω επίσης πράγματα που με εμπνέουν και μου αρέσει να τα κουβαλάω στις σκέψεις μου. Ενίοτε να τα εμπλουτίζω και με λέξεις δικές μου. Παρελθόν Μου αρέσει πολύ να γράφω. Από μικρή είχα ημερολόγια, τετράδια, σημειωματάρια. Τώρα δεν προλαβαίνω να συντηρώ ημερολόγιο. Γιατί αυτά που με αφορούν δεν είναι μόνο τα δικά μου και έτσι μαζεύονται πολλά. Ρυθμίζω τον χρόνο σε ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο κυρίως για θέματα οργάνωσης. Τις σκέψεις μου τις βάζω σε κείμενα που γράφω κατά καιρούς χωρίς να έχω στο μυαλό μου την έκδοση. Γράφω για προσωπική ευχαρίστηση. Κάποιες ιστορίες τυπώθηκαν, έγιναν βιβλία και φυσικά το χάρηκα πολύ, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Πριν χρόνια μαζί με την φίλη μου την Κατερίνα στήναμε μια εργασία για την ιστορία του θεάτρου ώστε να παρουσιαστεί σε παιδιά. Γράψαμε λοιπόν ένα παραμύθι. Περάσαμε καταπληκτικά γράφοντας το και παρουσιάζοντας το. Πολύ αργότερα διάβασαν το κείμενο στον Κέδρο και φρόντισαν να εκδοθεί το «Σε μια σκηνή θεάτρου όπου όλα είναι μαγικά» σε εικονογράφηση της Ί. Σαμαρτζή. Πέρασε μεγάλο διάστημα μέχρι να προτείνω πάλι κάτι προς έκδοση. Παρόν και μέλλον Αγαπώ πολύ την γραπτή επικοινωνία. Μου είναι πιο εύκολο να γράφω παρά να μιλάω. Μου αρέσει όταν γράφω να προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να τις βάλω μία-μία εκεί που ταιριάζουν. Έχω φίλη ...συναναγνώστρια που με βοηθάει στο ..ψάρεμα λέξεων. Λέξεις άγνωστες, ιδιαίτερες, πρωτότυπες, ωραίες. Τις μαζεύω χωρίς να ξέρω τι θα τις κάνω. Τις βάζω στα γραπτά μου και τις φυλάω εκεί . Κάποιες από αυτές ίσως χωρέσουν σε μια ιστορία μεγαλύτερης φόρμας που προσπαθώ να ολοκληρώσω. Κάποιες άλλες σε άλλη μια «μικρή Καληνύχτα» που έχω ετοιμάσει για το Μεταίχμιο. Κατά τα υπόλοιπα φτιάχνω λίστες. Για ψώνια, ταξίδια, όνειρα και όσα πρέπει να γίνουν. Κρατάω σημειώσεις σχεδόν καθόλου χειρόγραφα. Όλα τα κάνω στον υπολογιστή ή το κινητό. Φοβάμαι πως σιγά-σιγά θα ξεχάσω τον γραφικό μου χαρακτήρα! Οι καλύτερες λίστες είναι την αρχή της κάθε χρονιάς. Γεμάτες στόχους και σχέδια αλλά μέχρι να προλάβω να τα τσεκάρω όλα, πάμε πάλι από την αρχή. Σα νεράκι περνάνε οι μέρες χωρίς να το καταλάβω. Με αυτή τη σκέψη έγραψα την ιστορία του Κωστή. Για τη δυσκολία της διαχείρισης του χρόνου αλλά και τη σημασία που έχουν οι ανέμελες στιγμές, οι παύσεις που πιστεύω μας κάνουν καλύτερους. Χάρη σε αυτές κάνουμε ένα βήμα πίσω παρατηρώντας τα όσα πέρασαν,τα όσα ζούμε, τα όσα έρχονται. Χωρίς να σκέφτομαι τα πριν και τα μετά, λέω να απολαύσω το καλοκαίρι που κι αυτό μοιάζει βιαστικό, αλλά κατά τον Αύγουστο θα βγάλω το ρολόι από το χέρι και θα σταματήσω τους δείκτες εκεί που χωράνε μόνο γέλια, χαρές και βουτιές στη θάλασσα, στα βιβλία και σε αγκαλιές αγαπημένων. Καλές διακοπές. Το blog https://vivliopaixnidismata.blogspot.com/p/blog-page_29.html είναι ενημερωμένο με το ...χρονολόγιο των ιστοριών που έχω γράψει και έχουν ακολουθήσει τον δρόμο της έκδοσης».  Παναγιώτα Στρίκου Τομοπούλου Στο τικ τακ του ρολογιού Εικονογράφηση: Βανέσσα Ιωάννου Εκδόσεις Μεταίχμιο ISBN: 978-618-03-1725-1 Τιμή: 11€ Ηλικία: 6+ Comments are closed.
|
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 
This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
August 2022
|