ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΟ ΓΙΟΓΙΟ

της Μαρίας Σούμπερτ

Λίγες είναι οι «δύσκολες» στιγμές στη ζωή ενός μικρού παιδιού. Και φυσικά δεν είναι το ίδιο δύσκολες για όλα τα παιδιά. Ίσως να δυσκολεύουν και περισσότερο τους γονείς. Φυσικά αναφέρομαι στις μεταβατικές εκείνες περιόδους, όπου μια συνήθεια έρχεται η ώρα να αλλάξει, να μετατραπεί σε κάτι διαφορετικό σημαίνοντας ταυτόχρονα και το μεγάλωμα του παιδιού. Και μη νομίζετε πως μόνο εσείς το καταλαβαίνετε αυτό, όχι! Τα παιδιά έχουν πλήρη συναίσθηση του μεγαλώματός τους και συχνά αυτό τα τρομάζει.
Προτρέχω όμως.

Ας πάρουμε τις μεταβατικές περιόδους από την αρχή και όχι απαραίτητα τη χρονολογική. Ο απογαλακτισμός, ο ύπνος στο δικό του κρεβάτι και στο δικό του δωμάτιο, η πρώτη περίοδος στον βρεφονηπιακό ή παιδικό σταθμό, η στερεά τροφή και φυσικά η πάνα. Ή μάλλον ο αποχαιρετισμός της πάνας. Δεν θα γενικεύσουμε εδώ, καθώς είναι δεδομένο πως υπάρχουν παιδιά που θηλάζουν μέχρι να γίνουν τριών ή τεσσάρων και παιδιά που δεν έχουν θηλάσει καθόλου. Αυτό από μόνο του να ξεκαθαρίσουμε πως δεν σημαίνει τίποτα, σημαίνει όμως τόσα όσα συνεπάγεται η σχέση με τη μητέρα και τον πρωταρχικό δεσμό. Υπάρχουν γυναίκες που έχουν θηλάσει τρία χρόνια και ο δεσμός που έχουν χτίσει με το παιδί τους είναι συγχωνευτικός, υπάρχουν γυναίκες που δεν έχουν θηλάσει και έχουν χτίσει έναν αρκετά καλό δεσμό. Οπότε να ξέρουμε πως η ίδια η πράξη δεν λέει κάτι για την σχέση μας με το παιδί μας.

Για να επιστρέψουμε στην εκπαίδευση τουαλέτας όμως, και εκεί υπάρχουν πολλές πρακτικές. Υπάρχουν γονείς που ήδη στο χρόνο βγάζουν τις πάνες από το παιδί και το αφήνουν μόνο του να πειραματιστεί και να μάθει τι σημαίνει γιογιό και τουαλέτα. Υπάρχουν γονείς που πιέζουν το παιδί τους να βγάλει την πάνα για λόγους πρακτικούς, ηθικούς ή ότι άλλους έχουν εκείνοι στο νου τους. Υπάρχουν και γονείς που περιμένουν παίζοντας να έρθει η ώρα και να είναι έτοιμο το παιδί να βγάλει την πάνα. Και πάλι η πρακτική δεν έχει καμία σημασία –ίσως αυτή με την πίεση να μην είναι και τόσο καλή, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα- όσο το περιβάλλον μέσα στο οποίο ασκείται και τη σχέση που αναπτύσσει το παιδί με τους γονείς του. Γιατί η μετάβαση από την πάνα στο γιογιό ή την κουλούρα εξαρτάται από το βαθμό που το παιδί νιώθει ασφάλεια να πειραματιστεί, να δοκιμάσει, να αποτύχει και να δοκιμάσει ξανά.

Η ίδια η διαδικασία του ελέγχου των σφικτήρων είναι μια έντονη μεταβατική περίοδος για το παιδί. Είναι περίοδος που θα επιλέξει να κρατήσει τα κακά του, που θα κάνει τα τσίσα του μέσα στην κοσμηματοθήκη της μαμάς –γιατί την θεωρεί πισίνα. Είναι η περίοδος που οι φυσικές ανάγκες θα γίνουν παιχνίδι και μέσα από αυτές θα μάθει. Ταυτόχρονα όμως είναι μια περίοδος που μπορεί να τρομάξει το παιδί –κυρίως αν συμβεί πολύ γρήγορα, ίσως και με πίεση- και το οδηγήσει σε μια παλινδρόμηση σε μια πιο βρεφική ηλικία, όπου ένιωθε περισσότερη ασφάλεια.

Σε τέτοιες περιόδους λοιπόν, η χρήση ενός αντικειμένου το οποίο προσφέρει την απαραίτητη αισθητική απόσταση, αλλά προσφέρει και το παιχνίδι και το χιούμορ είναι πάντα πολύτιμη. Στην περίπτωση του «Ντορεμιγιογιό», του Βέλγου Guido Van Genechten, τα γιογιό προσφέρονται σαν εξαιρετικά ηχεία για μια θεσπέσια συναυλία –με τη δυνατότητα να παίξει το παιδί πατώντας στα κουμπιά που παράγουν ήχους συναυλιακούς και «αεριακούς». Και αν μια συναυλία έχει σα στόχο την προσωπική μας απόλαυση και ικανοποίηση, φανταστείτε τότε τι απόλαυση προσφέρει σε ένα παιδί που καταφέρνει κατ’ επιλογή του να αφήσει τα τσίσα του και τα κακά του να φύγουν από μέσα του. Τότε εκείνο φτιάχνει τη δική του γιογιοσυναυλία για χάρη και μόνο της μαμάς και του μπαμπά.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Guido Van Genechten
Ντορεμιγιογιό
Μετάφραση: Λύντη Γαλάτη
εκδόσεις Διόπτρα
ISBN: 978-960-605-388-7
Τιμή: 16.60€
Ηλικίες: 0 - 3