ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ...ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

της Μαρίας Σούμπερτ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου ζητήσαμε από δημιουργούς που δραστηριοποιούνται στο χώρο του παιδικού θεάτρου να μας μιλήσουν για αυτό, για τη σημασία του και την επίδραση που πιστεύουν πως έχει επάνω στα παιδιά. Για την ανάγκη να υπηρετήσουν την ιστορία που θα επιλέξουν να πουν και πόσο θα αλληλεπιδράσει αυτή με τους μικρούς θεατές. Για την πολιτική σκοπιά του παιδικού θεάτρου, όταν κατά τη διάρκεια του θεάτρου οι θεατές αντιδρούν και ζητούν αλλαγές και δίνουν συμβουλές. Για την ενεργητική συμμετοχή των πολύ μικρών παιδιών στις παραστάσεις είτε μέσω θεατρικού παιχνιδιού στο τέλος, είτε με διάδραση κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Το παιδικό θέατρο καταρχήν μαθαίνει στα παιδιά να παρακολουθούν. Και να ακούνε. Τους δίνει εικόνες και ευκαιρίες να νιώσουν συναισθήματα που ίσως στην καθημερινότητά τους δεν υπάρχουν –ναι, προφανώς και τα άσχημα συναισθήματα που τόσο φοβόμαστε και τόσο προσπαθούμε να αποκρύψουμε από τα παιδιά μας αφήνοντάς τα τελείως απροετοίμαστα για την ύπαρξη και τον τρόπο που θα τα επηρεάσουν.
​
Και αν είπα αρκετά για το πώς μπορεί να επηρεάσει το παιδικό θέατρο τα παιδιά, ας μιλήσω και για εμένα. Έχοντας δει πολλές παραστάσεις ενήλικου θεάτρου ως θεατρολόγος και δραματοθεραπεύτρια, και έχοντας κουραστεί από πολλές φόρμες που έβλεπα να επαναλαμβάνονται, βρήκα στο παιδικό θέατρο το χρώμα, τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και την ανατρεπτικότητα που τόσα χρόνια αναζητούσα. Γιατί αν το ψάξετε καλά, θα βρείτε ανάμεσα σε πολλές παραστάσεις «εύκολου» θεάτρου, και εκείνες τις δέκα είκοσι παραστάσεις που θα σας αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτεστε. 

Δημήτρης Αδάμης

«Ένα μικρό παιδί στέκεται έξω από ένα θέατρο. Κοιτάζει έκπληκτο τις επιγραφές, τις φωτογραφίες, τα χρώματα. Ήχοι της πόλης τριγύρω. Κορναρίσματα, μεγάλοι που φωνάζουν, μηχανάκια που «βρυχώνται». Ένα χέρι πιάνει τρυφερά το παιδί και το οδηγεί μέσα στον προθάλαμο, το φουαγιέ, του θέατρου. Οι ήχοι χαμηλώνουν. Ομιλίες και γέλια κι άλλων παιδιών κάνουν την ατμόσφαιρα φιλική . Το χέρι του συνοδού οδηγεί το παιδί στην αίθουσα του θεάτρου. Η έκπληξη μεγαλώνει καθώς τα καθίσματα που περιμένουν υπομονετικά τους μικρούς θεατές απλώνονται μια αγκαλιά και σαν να λένε :«ΕΛΑ…ΚΑΘΗΣΕ ΑΝΑΠΑΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ! ΕΔΩ ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ». Τα φώτα χαμηλώνουν και η παράσταση αρχίζει... Όλα αλλάζουν… όλα γίνονται μαγικά… τεράστια, υπέροχα, μοναδικά. Όλα φαντάζουν εξωπραγματικά, αλλά και τόσο αληθινά. Ένα ταξίδι στο χώρο και τον χρόνο. Για μία με μιάμιση, το πολύ δύο ώρες. Ένα ταξίδι που γι’ αυτό το παιδί είναι μοναδικό, όπως μοναδικό είναι το ίδιο ακριβώς ταξίδι για κάθε παιδί. Δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Αυτά που άκουσε, τα λόγια που ειπώθηκαν, τις μουσικές που ακόμα, χρόνια μετά, θα τριγυρίζουν στο μυαλό του ενήλικα πλέον, την μυρωδιά του χώρου, την αίσθηση του αλλόκοτου αλλά τόσο υπέροχου. Το χειροκρότημα… τα γέλια… η συγκίνηση… το ρίγος… Για πάντα. Εκεί βαθιά κρυμμένη θα υπάρχει αυτή η χρονική στιγμή… Η πρώτη φορά στο Θέατρο. Κι εμείς όλοι που «κάνουμε θέατρο », όσοι το θυμόμαστε, δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ. Αυτό έχουμε να φτιάχνουμε ,ξανά και ξανά. Από την αρχή. Κάθε μέρα, σε κάθε παράσταση. Το ταξίδι αυτού του παιδιού».

Ο Δημήτρης Αδάμης είναι σκηνοθέτης και συνδημιουργός της ομάδας Μαγικές Σβούρες. Φέτος ανεβαίνει η παράστασή του "Πήτερ Παν" στο θέατρο Αθηνά

Ελένη Βλάχου

«Παιδικό θέατρο ή ενήλικο θέατρο... έχει στ’ αλήθεια διαφορά; Όπως και να ‘χει, εμείς οι επί σκηνής, μια ιστορία αφηγούμαστε πάντα! Και αν καταφέρουμε να κάνουμε τους θεατές μας κοινωνούς σε αυτό, τότε κάτι έχουμε πετύχει! Με δεδομένη την έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας αλλά και της βίας στα σχολεία, μακάρι το θέατρο να είναι ένας τόπος όπου τα παιδιά νιώθουν ασφαλή. Μακάρι το θέατρο να τα προετοιμάζει για τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής, να είναι ένας χώρος όπου όλοι νιώθουν ίσοι, όπου γίνονται όλοι μια παρέα. Μακάρι να γίνονται ωραίες παιδικές θεατρικές παραστάσεις με σεβασμό στο κοινό τους και τις ανάγκες του».

Η Ελένη Βλάχου είναι ηθοποιός. Συμμετέχει στην παράσταση «Το Σκλαβί» στο Θέατρο Πόρτα (σκηνοθεσία Θ.Μοσχόπουλος) και υπογράφει τη διασκευή και σκηνοθεσία για την παράσταση «Ο Έμπορος της Βενετίας» στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.

Νάντια Δαλκυριάδου

«Όταν ήμουν παιδί , ζούσαμε με την οικογένεια μου στην Κρύα Βρύση, ένα χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη, και οι παιδικές παραστάσεις σίγουρα δεν ήταν στην καθημερινότητα μας. Κάθε φορά λοιπόν που «ερχόταν» μια παιδική παράσταση ήταν για μας κάτι το πολύ ξεχωριστό, μια μέρα ιδιαίτερη. Την πρώτη φορά που είδα παράσταση, θυμάμαι ένιωθα σαν να ήταν γιορτή. Τέτοια χαρά, τόση συγκίνηση και ενθουσιασμό είχα που έβλεπα μια ιστορία στη σκηνή.
Τώρα πια πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε, παίζω και φτιάχνω παραστάσεις κι ελπίζω να παίρνω μέρος στις μικρές αυτές γιορτές των παιδιών. Και κατάλαβα πως και στην Αθήνα και στην επαρχία, πάντα το θέατρο είναι μικρή γιορτή για τα παιδιά. Και αν έχω κάτι να πω όταν με ρωτάει κανείς για το παιδικό θέατρο, για τη σημασία του και την αναγκαιότητα του είναι αφενός, πως παιδαγωγικά είναι μια σπουδαία ευκαιρία για να κουβεντιάσει ο γονιός, ο δάσκαλος, ο παιδαγωγός με τα παιδιά, να γίνουν συζητήσεις, να δοθούν παραδείγματα, να κοινωνικοποιηθούν τα παιδιά, να αποκτήσουν ενσυναίσθηση. Αφετέρου, πως οι στιγμές που θα κάνουμε πράγματα με τα παιδιά μας, θα περάσουμε καλά, θα τραγουδήσουμε, θα συγκινηθούμε, θα γελάσουμε, θα ζήσουμε μικρές γιορτές είναι ανεκτίμητα εφόδια για μια ζωή. Εφόδια που δημιουργούν πιο ευτυχισμένους, πιο δυνατούς και καλύτερους ανθρώπους».
Η Νάντια Δαλκυριάδου είναι σκηνοθέτης και ηθοποιός. Οι παραστάσεις της «Ο Λευτέρης, ένα περιστέρι δίχως ταίρι» και «Θα Βγω απ’ το Αυγό» ανεβαίνουν στο Θέατρο Άβατον.

Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας
​
«Το θέατρο για παιδιά. Κάπως υποτιμημένο, που πληρώνει, που είναι μια σκληρή δουλειά, που υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Το θέατρο για παιδιά, όχι για «παιδάκια», αλλά για μικρούς ανθρώπους: με τις ευκολίες και τις δυσκολίες τους, με τους φόβους και τις ανησυχίες τους, με τις λίγες εμπειρίες αλλά την μικρή τους ιστορία που θα σου την πουν υπερβάλλοντας και δίνοντας βάση στα σημαντικά. Σε αυτούς λοιπόν τους μικρούς ανθρώπους – που λένε «παλιά» και εννοούν πριν ένα μήνα – καλείσαι να πεις μια ιστορία και κάπου μέσα σου εύχεσαι να γίνει κομμάτι της προσωπικής τους ιστορίας. Αυτούς τους ανθρώπους καλείσαι να ψυχαγωγήσεις και να διασκεδάσεις περιμένοντας να ακούσεις στο τέλος τί τους έκανε εντύπωση και τί όχι. Αυτοί είναι οι μικροί άνθρωποι που θα πεταχτούν την ώρα που παίζεις για να σου πουν δημοσίως την άποψή τους. Και στέκομαι σε αυτό γιατί έτσι το θέατρο αποκτά κάποιας φύσης πολιτική διάσταση – αφού οι απόψεις από την πλατεία περνάνε στην σκηνή. Αναρωτιέμαι ποιο άλλο είδος θεάματος δίνει αυτήν την ελευθερία στον δέκτη – το «βραδινό» θέατρο σίγουρα όχι. Σεβασμός λοιπόν στον μικρό θεατή και αγώνας ώστε το θέατρο να γίνει ξανά πράξη πολιτική».

Ο Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας είναι ηθοποιός και συμμετέχει στην παράσταση «Ο Έμπορος της Βενετίας» στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.

Χρήστος Δασκαλάκης
«Υπάρχει η μαγεία του να γράφεις βιβλία για «παιδιά» και υπάρχει και η αδρεναλίνη του να γράφεις ένα «παιδικό» έργο για το Θέατρο. Όταν κάνεις και τα δύο, τότε νιώθεις ένας έφηβος «μάγος» που ξεχειλίζεις από ενέργεια και ενθουσιασμό. Κι’ αν το βιβλίο έχει συγκεκριμένες διαστάσεις, αριθμημένες σελίδες, όριο λέξεων και φιλοξενεί την ιστορία σταθερή και ίδια , το θέατρο δεν έχει όρια, δεν έχει χρόνους, δεν έχει δημιουργική μοναξιά. Στη σκηνή όλα αλλάζουν, όλοι γιορτάζουν, όλα μεταμορφώνονται. Φωτισμοί, μουσική, σκηνικά, ηθοποιοί, χορογραφίες, κοστούμια, όλα γίνονται όπλο στα χέρια του σκηνοθέτη όλα γίνονται ένα «σώμα» που μιλάει, γελάει, τραγουδά, συγκινείται.
Το να γράφεις ένα θεατρικό έργο για παιδιά, είναι από μόνο του μια γιορτή. Από τις πρόβες κιόλας, μέχρι την πρεμιέρα και το κλείσιμο της τελευταίας αυλαίας, είσαι μάρτυρας μιας πραγματικότητας που δύσκολα συναντάς στο σκληρό και απίστευτα ρεαλιστικό μας κόσμο. Γι’ αυτό και είναι «σχολείο» το να γράφεις για παιδιά, είναι σχολείο να γίνεσαι μάρτυρας της παρουσίας τους στο θέατρο, να τα βλέπεις να γελούν, να συμμετέχουν, να αγωνιούν, να βοηθούν τον αγαπημένο τους ήρωα.
Όταν γιορτάζει το Θέατρο, γιορτάζει ένας κόσμος ολόκληρος. Όταν γιορτάζει το Παιδικό Θέατρο, τότε γιορτάζει το μέλλον…»

Ο Χρήστος Δασκαλάκης είναι συγγραφέας και το έργο του «Η Χιονονιφάδα που αγάπησε το καλοκαίρι» ανεβαίνει στο θέατρο Αλκμήνη.

Εμμανουέλα Καποκάκη

«Τα παιδιά με το θέατρο μαθαίνουν να συγκεντρώνονται και να παρατηρούν. Με ποιοτικές παραστάσεις καλλιεργούνται καλλιτεχνικά. Επεξεργάζονται νοήματα και συναισθήματα. Αναπτύσσουν την φαντασία τους .
Οι γονείς θα έπρεπε να αναζητούν στις παραστάσεις παιδικού θεάτρου πραγματική καλλιτεχνική εμπειρία με ευαισθησία, έρευνα, ποιότητα, αυθεντικότητα και κατάθεση ψυχής. Γοητεύομαι με μικρές εναλλακτικές προτάσεις, με πραγματικό νόημα για τον θεατή, στον αντίποδα απρόσωπων υπερπαραγωγών, συχνά βασισμένων σε εύκολες στερεότυπες συνταγές, που επιβάλλονται με πολύ διαφήμιση. Ακόμα μια υπερκατανάλωση: στην τέχνη, που την κάνει στείρα, δεν ψυχαγωγεί, αλλά διασκεδάζει τα παιδιά . Θέατρο και τέχνη είναι αυτό που κάνει την ψυχή να ξυπνάει, να ονειρεύεται και να ανθίζει. Το Θέατρο, ομόρριζη λέξη με το Θεώμαι, ανεβαίνω σε ανώτερο επίπεδο, πιο υπερβατικό. Και το παιδικό θέατρο οφείλει να έχει τέτοιο στόχο.
Στο Κουκλόσπιτο «Πράσσειν Άλογα», ο μικρός, ζεστός και προσωπικός χώρος μας, βάζει τον θεατή μέσα στην παράσταση, τον γνωρίζει μ’ έναν καλλιτέχνη. Βλέπει μια υπέροχη συλλογή από κούκλες μας. Μια ξεχωριστή, ποιοτική εμπειρία, ακόμα και ένας ενήλικος εντυπωσιάζεται από την καλλιτεχνική πρόταση που διαφέρει από τις συνήθεις θεατρικές οπτικές. Ένας παραμυθένιος χειροποίητος κόσμος κατασκευασμένος και σκηνοθετημένος με πολύ έρευνα και φροντίδα. Μαθαίνει το παιδί ότι από απλά υλικά δημιουργείς έναν ολόκληρο μαγικό κόσμο, με φαντασία και δημιουργικότητα: η ποίηση βρίσκεται μέσα στην ψυχή μας και όχι στην υπερπαραγωγή. (www.prasinaloga.gr)»

Η Εμμανουέλα Καποκάκη είναι καλλιτεχνική υπεύθυνη του Εικαστικού Θεάτρου Κούκλας «Πράσσειν Άλογα». Την περίοδο αυτή ανεβάζει τις παραστάσεις της «Μαμά μου, ΜΟΥ!», «Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λιώσει», «Γοργόνα, γοργονίτσα», «Ζαχαροζυμωμένος», «Γαϊδουρώ» στο Κουκλόσπιτο.

Βίβιαν Κραββαρίτη - Γιώργος Μοσκιού

«Στο παραμύθι ας συναντηθούμε, μια ιστορία να μοιραστούμε..» Κάπως έτσι συνήθως ξεκινάει η θεατρική συνάντηση. Κάποιες φορές σε μια σχολική αίθουσα, άλλοτε σε θεατρική σκηνή, κάποτε σε μια αυλή, μια μαγική φορά σε ένα δάσος, πάντα όμως μέσα σε μια ιστορία. Το παιδικό θέατρο, είναι θέατρο, ένα θέατρο για παιδιά, που προσφέρει απλόχερα αλλά και απαιτεί από εμάς-δημιουργούς και συμμετέχοντες θεατές- μια διαρκή συνομιλία και διάδραση με τη ματιά του παιδιού εκείνου που κριτίκαρε, θαύμαζε, υπονόμευε και αγωνιούσε καθώς αντίκριζε τον κόσμο. Σε αυτή τη συνομιλία δεν χωρούν τα ψέματα, παρά μόνο αν είναι παραμύθια…»

Η Βίβιαν Κραββαρίτη και ο Γιώργος Μοσκιού είναι ηθοποιοί και δημιουργοί της παιδικής σκηνής της Ομάδας σελίδα 231.
Φωτο: Δέσποινα Τσιρίγου

Αγγελίνα Λυκόγιαννη

Πίσω από τις Σκιές
«Πάντα αντιλαμβανόμουν την παράδοση ως μια διαδικασία που εξελίσσεται πάνω σε ένα νοητό αλλά πολύ υπαρκτό συνεχές. Σίγουρα όχι ως κάτι στάσιμο, βαρετό και γραφικό. Η γνωριμία μου το 2010 με τον Καραγκιοζοπαίκτη και Mελετητή του Ελληνικού Θεάτρου Σκιών Άθω Δανέλλη, στάθηκε η αφορμή για μια ανασκαφή στην παιδική μου ηλικία. Στο φως ήρθαν οι γνώριμες σκιές ενός Θεάτρου λαϊκού, απροσποίητου, αιρετικού, σουρεαλιστικού και βαθύτατα πολιτικού, όχι με την τρέχουσα, αγοραία έννοια της πολιτικής αλλά με την ουσιαστική έννοια της κοινωνικής παρέμβασης, του αλογόκριτου σχολιασμού κοινωνικών φαινομένων και παθογενειών.
Το Ελληνικό Θέατρο Σκιών είναι πρωτίστως Θέατρο Ενηλίκων. Από ανάγκη, στα χρόνια της παρακμής του, μετατράπηκε σε παιδικό θέαμα το οποίο συχνά και αδίκως απαξιώνεται. Ο σύγχρονος Καραγκιόζης που σέβεται τον εαυτό του και το κοινό του, ανεξαρτήτως ηλικίας, παραμένει αμείλικτος καθρέπτης, όχημα μιας παλλόμενης, δυναμικής και πολύ-τεχνης δημιουργικής έκφρασης αλλά και μέσον καταγγελίας. Για αυτό τα παιδιά τον αγαπούν. Διότι δεν φοβούνται το είδωλο τους, τα εκφραστικά τους μέσα διαθέτουν αμεσότητα και καθαρότητα και ο λόγος τους είναι καταπέλτης όταν μυριστούν ψευτιά. Και ο Καραγκιόζης τα αγαπάει και εναποθέτει στα χέρια τους την επόμενη μέρα του».

Η Αγγελίνα Λυκόγιαννη είναι Θεατρολόγος-Υπεύθυνη Παραγωγής & Επικοινωνίας του Θεάτρου Σκιών Κρήτης.

Αγγελική Παναγιωτοπούλου

«Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι. Σσσσ!!αρχίζει το παραμύθι, όταν τελειώσει θα ξέρουμε περισσότερα απ' ότι τώρα..» Hans Christian Andesen
Με τα λόγια αυτά στο μυαλό, αγάπη, αίσθημα ευθύνης και σεβασμό προς τους μικρούς θεατές, πορεύομαι επί σκηνής. Το θέατρο είναι μια περιπέτεια και όταν την απευθύνεις σε παιδιά παίρνει φανταστικές διαστάσεις. Η ενέργειά σου με έναν τρόπο μαγικό γίνεται ανεξάντλητη, το κέφι και η χαρά σου επίσης -και πως αλλιώς όταν το κοινό είναι τόσο συμμετοχικό στην δράση, στην πλοκή της ιστορίας! Δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις την φόρα του, να πας την ιστορία παραπέρα. Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, λέει το ρεφρέν του υπέροχου τραγουδιού του Σαββόπουλου και αυτή είναι η πραγματικότητα, όταν κάνεις θέατρο για παιδιά! Όχι μόνο δεν χωράνε υπερβολές και θεατρινισμοί, πρέπει να θέλεις να πεις τα πάντα με απλότητα και απόλυτη ειλικρίνεια. Τα παιδιά είναι αφοπλιστικά θα σου δείξουν αυτό που αισθάνονται, θα σου πουν αυτό που σκέφτονται χωρίς υπεκφυγές, και μόνο να το εκτιμήσεις μπορείς. Η συναναστροφή μαζί τους σου υπενθυμίζει πόσο πολύτιμο είναι να διατηρήσουμε την παιδικότητα μας, να πορευόμαστε με ανοιχτοσύνες, ταρακουνήματα και ανασαλέματα».

Η Αγγελική Παναγιωτοπούλου είναι ηθοποιός και συμμετέχει στην παράσταση «Ο Έμπορος της Βενετίας» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.

Eλεάννα Σαντοριναίου

«Βρίσκομαι στον χώρο του παιδικού θεάτρου από το 2008 και κάνω θέατρο για πολύ μικρά παιδιά (από 2,5 ετών μέχρι και 7). Αυτό που έχω παρατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια είναι πόση ανάγκη έχουν τα παιδιά να βλέπουν θέατρο το οποίο τους αφορά. Αυτό σημαίνει ότι με σεβασμό και σοβαρότητα εμείς οι συντελεστές οφείλουνε να φτιάξουμε ένα έργο το οποίο όχι μόνο θα ταξιδέψει το παιδί αλλά θα ασχοληθεί και με θέματα που το αγγίζουν. Όχι με διδακτισμό, διότι αυτό μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά αλλά κυρίως μέσω της ταύτισης και της ενσυναίσθησης των παιδιών και των ηρώων. Σημαντικό είναι να απευθυνόμαστε σε αυτά με ειλικρίνεια και να τους αντιμετωπίζουμε ως ίσους με εμάς, απλά με λιγότερες εμπειρίες. Η δυσκολία είναι ότι όσο πιο μικρό είναι ένα παιδί τόσο πιο δύσκολα μπορεί να συγκεντρωθεί, γι’ αυτόν τον λόγο στα έργα μου υπάρχει διάδραση και επικοινωνία με το κοινό κάτι που κάνει την όλη εμπειρία πιο άμεση. Τέλος ένα θεατρικό είναι τροφή για σκέψη και έναρξη για ωραίες κουβέντες, αυτό ισχύει και για τους πιο μικρούς μας φίλους που κάνουν τα πρώτα βήματά τους στον χώρο του θεάτρου».

Η Eλεάννα Σαντοριναίου είναι σκηνοθέτης και ανεβάζει τις παραστάσεις «Μήλα, Ζάχαρη, Κανέλα», « Το Αγόρι με τα Μπλέ Μαλλιά» και «Μία Ζαχαρένια Συνταγή» στο θέατρο Φούρνος.

Αγγελική Φράγκου

5 Προσωπικές σκέψεις για το θέατρο.
#Σκέψη 1
Οι άνθρωποι είμαστε τυχεροί που έχουμε το θέατρο. Που βλέπουμε θέατρο, που ζούμε στο θέατρο, που διδασκόμαστε από το θέατρο. Που κληρονομήσαμε το θέατρο.
#Σκέψη 2
Το θέατρο σε οδηγεί να ζείς με εμπιστοσύνη και ανοιχτό πνεύμα.
#Σκέψη3
Το θέατρο θεραπεύει την αταξία στην καρδιά.
#Σκέψη 4
Το θέατρο μας μεταδίδει το θαύμα της ζωής.
#Σκέψη 5
Το θέατρο είναι ο ορισμός της γενναιοδωρίας.

5 Φράσεις για το θέατρο από τους μαθητές μου στην Α' δημοτικού
#Φράση 1
Η δουλειά του ηθοποιού είναι να μας λέει μια ιστορία.
#Φράση 2
Με το θέατρο καταλαβαίνουμε τον κόσμο.
#Φράση 3
Ηθοποιός είναι να πιστεύεις τα λόγια σου.
#Φράση 4
Στο θέατρο είμαστε όμορφοι.
#Φραση 5
Ηθοποιός είναι αυτός που φοράει το κοστούμι του και ξέρει τι πρέπει να πει.

Η Αγγελική Φράγκου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η πριγκίπισσα & το μπιζέλι» στην 'Οικία Κατακουζηνού', στην παράσταση «Γιε-χσιέν: Η Σταχτοπούτα από την Κίνα» στο Skrow.theater και στην θεατρική δράση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, «Η Θεία Λένα πάει όπου υπάρχουν παιδιά όπου και επισκέπτεται τις παιδιατρικές κλινικές της Αττικής».

Χρήστος Χριστόπουλος

«Όταν κάποτε ρώτησαν τον Στανισλάβσκι για τις διαφορές μεταξύ του θεάτρου για ενήλικες και του θεάτρου για παιδιά, είπε πως το θέατρο για παιδιά απλώς θα πρέπει να είναι καλύτερο.
Αυτή η σκέψη επιστρέφει στο μυαλό μου κάθε φορά που βλέπω παραστάσεις για παιδιά, κατασκευασμένες σύμφωνα με την τάση της εποχής, γεμάτες φασαρία, εφέ και «θέαμα», χωρίς όμως περιεχόμενο και ουσία.
Και όλο πιο συχνά, οραματίζομαι το θέατρο για παιδιά ως εργαλείο για πνευματική και συναισθηματική εξέλιξη, για την ανακάλυψη του εαυτού μας και του κόσμου, για ανατροπή κάθε κοινωνικού στερεότυπου, για ανάπτυξη κριτικής σκέψης και αμφισβήτησης.
Οραματίζομαι ένα σχεδόν πολιτικό θέατρο για παιδιά, ένα θέατρο που αλλάζει, που μετατοπίζει, που επηρεάζει τις παιδικές ψυχές, μετακινώντας μοιραία και εμάς τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και κάθε θεατή, λίγο πιο κοντά στον εαυτό μας, στον άλλον, λίγο πιο κοντά στην αγάπη».

Ο Χρήστος Χριστόπουλος είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης, ιδρυτής της «Ομάδας Θεάτρου Ανεμόμυλοι».

Μαριλίζα Χρονέα

ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ: Η ΚΟΙΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΗΘΟΠΟΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΑΤΗ
«Ο ηθοποιός στο θέατρο για παιδιά βουτάει μέσα στην περιπέτεια και το παιχνίδι, δημιουργεί την ιστορία και την μοιράζεται με το κοινό.
Αποδίδει το μαγικό ρεαλισμό του παραμυθιού με πράξεις επί σκηνής, κινητοποιημένες από τη φαντασία. Παίζει σωματικά με τη φόρμα, τις εναλλαγές, τους ρυθμούς, τις μεταβάσεις μεταξύ των ρόλων. Η σπουδή πάνω στη φόρμα επαληθεύεται μέσα στο ρεαλιστικό πλαίσιο της περιπέτειας. Οι χαρακτήρες/ήρωες εμφανίζουν τα τρομερά ή υπερβολικά τους χαρακτηριστικά στα εξωτερικά στοιχεία της φόρμας, ενώ δρουν και αντιδρούν με πιστευτό και αληθοφανή τρόπο. Οι προθέσεις είναι πάντα σαφείς και διαγράφονται σωματικά, και στον φυσικό και ανάγλυφο λόγο. Καταλυτικός είναι ο ρυθμός, ατομικός και ομαδικός, στη συνένωση δραματουργίας και ερμηνευτικής τεχνικής.
Το φαντασιακό κομμάτι του παραμυθιού εξελίσσεται στο χρόνο και σε τόπους, τις αποστάσεις των οποίων καλείται να διανύσει ο ήρωας. Η ομάδα των ηθοποιών, που συμπλέει για ν’ αποκαλυφθεί με πιστευτό τρόπο η ιστορία, βιώνει μια κοινή γεωγραφία.
Η περιπέτεια ανάγεται σε αρχέτυπα, σύμβολα, συγκρούσεις που μεταβιβάζουν συμπυκνωμένη μια κοινή συλλογική εμπειρία. Ταυτιζόμενος με τον ήρωα, ο θεατής ολοκληρώνει μέσα του, με παιγνιώδη τρόπο, μια ψυχαναλυτική δοκιμασία, από την αρχή ως το τέλος της, μέσα από τα θέλω, τα εμπόδια, τους «βοηθούς» του πρωταγωνιστή. Η διαδικασία είναι πλήρης συναισθημάτων: χαρά, λύπη, αγωνία, εγκατάλειψη, επικινδυνότητα, ρίσκο, αλληλοβοήθεια, μοίρασμα, γαλήνη... όλα έχουν κοινό προσανατολισμό: το «αίσιο» τέλος.
Το θέατρο για παιδιά είναι η τέχνη του να μένεις πάντα νέος. Η ικανότητα να σκέφτεσαι το ιδεατό. Οραματιζόμενος τον κόσμο με αθωότητα, αισιοδοξία και τόλμη, μένεις πάντα παιδί».

Η Μαριλίζα Χρονέα είναι ηθοποιός/performer/εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού και συμμετέχει στην παράσταση «Πήτερ Παν» (σκηνοθεσία Δ. Αδάμης) στο θέατρο Αθηνά.