Καλλιτεχνικές αυτο-προσωπογραφίες Επιμέλεια: Λίλα Παπαπάσχου Το Θεαθήναι παρουσιάζει αξιόλογους καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της τέχνης και του πολιτισμού, οι οποίοι "συστήνονται" στους αναγνώστες μας με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Καλωσορίζουμε στις καλλιτεχνικές αυτοπροσωπογραφίες τον αξιόλογο σκηνοθέτη και σεναριογράφο Ορφέα Περετζή, που μας μίλησε για το POP culture και την Υπερβατικότητα στις ταινίες, τη μουσική και την καθημερινότητα. με αφορμή την συναυλία στην Κηφισιά "Cosmic Rhythm" με μουσική Gurdjieff , καθώς και για την δημιουργική του σχέση με το Θέατρο ΡΟΔΑ. Τον ευχαριστούμε για τον χρόνο του και τις πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις που μοιράστηκε μαζί μας. Υπερβατικότητα και POP Culture Είναι πρόκληση για έναν καλλιτέχνη να εκφράσει, φιλοσοφικές έννοιες σε σχέσ ημε την αναζήτηση υπαρξιακού νοήματος στη ζωή. Και τα βάζω όλα αυτά στη σφαίρα του “Υπερβατικού”. Εκείνου δηλαδή που δεν μπορείς να αντιληφθείς με τις αισθήσεις. Και τότε ξεκινάει το μπέρδεμα. Διότι κάποιος πολύ σωστά θα υποστηρίξει πως λίγα πράγματα μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας. Όπως το κρύο και τη ζέστη, η κάτι που μου αρέσει ή δεν μου αρέσει. Για τα υπόλοιπα είναι σχεδόν αδύνατον να έχουμε μια αντικειμενική άποψη. Ας πάρουμε για παράδειγμα το συναίσθημα. Αν κάποιος σε σταματήσει στο δρόμο και σε ρωτήσει να περιγράψεις τα συναισθήματά σου, είναι πολύ δύσκολο να τα ορίσεις. Και μάλλον θα μπορούσες να πεις πολλά και αόριστα πράγματα που συνεχώς μεταβάλλονται. Να η Υπερβατικότητα! Και τελικά μάλλον η ίδια η καθημερινότητα είναι Υπερβατική. Ένα άλλο παράδειγμα είναι, όταν ένας σκηνοθέτης αναφέρει σε έναν ηθοποιό ότι είναι χαρούμενος ή λυπημένος. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς αυτό θα εξωτερικευτεί. Κάθε φορά η ερμηνεία θα είναι μοναδική και διαφορετική. Εδώ η Υπερβατικότητα φαίνεται και στην δημιουργική διαδικασία καθαυτή. Ωραία όλα αυτά, όμως, το θεατή μιας ταινίας, μιας παράστασης και μιας συναυλίας δεν τον ενδιαφέρει η Υπερβατικότητα. Ειδικά όταν λέμε πως είναι μια έννοια που δεν μπορεί να αντιληφθεί! Πώς είναι δυνατόν να σε ενδιαφέρει κάτι που δεν μπορείς να αντιληφθείς;! Και κάπου εκεί ξεκινάει το ρίσκο, η γοητεία και η μαγεία της Τέχνης. Βλέπω, ακούω, συγκινούμαι, εκνευρίζομαι, ερεθίζομαι και θυμάμαι. Δε ξέρω γιατί, δε με νοιάζει κιόλας. Δε βαρέθηκα ή βαρέθηκα και έφυγα πριν το τέλος. Ή είδα μια ταινία άκουσα μια live συναυλία και μετά βγήκα για ποτό. Άγνωστο αν μου έμεινε τίποτα αλλά ίσως να νοιώθω διαφορετικά. Ίσως απλά περνάω καλά, ίσως το θέαμα που είδα ήταν βαρύ, μου θύμισε πως μια μέρα θα πεθάνω. Γέλασα. Ίσως νοιώθω απλά ερωτευμένος και το ραντεβού πάει καλά. Πολλά “ίσως”. Τίποτα σίγουρο πέρα από την ομορφιἀ της εικόνας και την συγκίνηση μιας όμορφης κινηματογραφικής σκηνής. Την αμεσότητα μιας αναπαράστασης μιας τρυφερής σχέσης, σαν από πλάνο του Παζολίνι πάνω στα φύλλα των δέντρων μετά από μια ερωτική συνεύρεση. Και κάπου εκεί η Υπερβατικότητα συναντάει την αισθητική, το συναίσθημα και την αφήγηση. Μια συναστρία επίμονων καλλιτεχνικών προθέσεων και εμμονών που αναπηδούν μέσα από την εικόνα και τον ήχο. Σαν βέλος η πρόθεση του δημιουργού τρυπάει και τον πιο αδιάφορο. Βλέποντας το ρεπερτόριο της ΡΟΔΑ από το 1990 στο Θέατρο και τη Μουσική υπάρχει ξεκάθαρα ένα ερώτημα που μου έχει δημιουργηθεί. Ποια θα ήταν η χρυσή τομή ανάμεσα σε μια μεταφυσική αναζήτηση και ένα καλλιτεχνικό θέαμα για ευρύ κοινό; Μάλλον υπάρχει και δεν είναι σίγουρα η πρώτη φορά που σύνολα σα τη ΡΟΔΑ στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τη μουσική παρουσιάζουν μια τέτοια ταυτότητα. Αναφέρω κάποιους σημαντικούς δημιουργούς που αναμετρήθηκαν με το Υπερβατικό με επιτυχία και ευρεία απήχηση. To Holy Mountain (1973) του Alejandro Jodorowsky. Tαινία βασισμένη στο βιβλίο που έγραψε ο René Daumal, φιλόσοφος, συγγραφέας και ποιητής (Mount Analogue, 1952)” ῾: Μια αλληγορική περιπέτεια αναρρίχησης μιας ομάδας αναζητητών σε ένα βουνό που το αντιλαμβάνεσαι μόνο αν εσύ ο ίδιος κατέχεις μια αναπτυσσόμενη μέσα σου μυστήρια γνώση. Μια καθαρά αλληγορική, ποιητική και μεταφυσική ιστορία πάνω στην οποία ο Jodorowsky χτίζει ένα εικαστικό σύμπαν μεταμοντέρνας POP αισθητικής σε αντίθετη πορεία με τον νατουραλιστικό κόσμο του Mount Analogue. To αποτέλεσμα ήταν πρωτόγνωρο, συναρπαστικό, κιτς και σίγουρα διαχρονικό. Κάνοντας την υπαρξιακή αναζήτηση, μάλλον άθελά του, μόδα. Holy Mountain (1973) του Alejandro Jodorowsky Ο Παζολίνι στο Decameron αντλεί την πνευματικότητα του κινηματογράφου του μέσα από την ερωτική απελευθέρωση από το λογοτεχνικό έργο του Βοκάκιου. Για πρώτη φορά τον 14ο αιώνα στην Ιταλία ένας συγγραφέας μιλάει χωρίς taboo για τον ερωτισμό, τη θρησκεία και την πνευματικότητα. Καταφέρνει να μιλήσει για την Υπερβατικότητα μέσα από αλλόκοτες συμπτώσεις καθημερινής τρέλας και κοινωνικής απελευθέρωσης. Decameron (1971) του Pier Paolo Pasolini Decameron (1971) του Pier Paolo Pasolini Mahabharata (1989) του Peter Brook O σκηνοθέτης Peter Brook στο τέλος της δεκαετίας του ‘80 αποφάσισε να προσαρμόσει τον Ινδουιστικό μύθο από ποίημα σε Θεατρικό Έργο που αργότερα έγινε και τηλεταινία. Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος. Να μεταμορφωθεί το Αρχαίο ποίημα σε μια οικουμενική μορφή τέχνης για ένα ευρύ κοινό, πράγμα και το οποίο επετεύχθη. Ο ίδιος ο Peter Brook σε ζωηρή και αδιάκοπη υπαρξιακή αναζήτηση σκηνοθετεί αργότερα και την ταινία “Μeetings with Remarkable Men” μια αυτοβιογραφία από τα ταξίδια του φιλόσοφου και δασκάλου Γκουρτζίεφ. Μια περιπέτεια αναζήτησης νοήματος που κινηματογραφείται από τον Brook με απόλυτο νατουραλισμό και στιβαρές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, δίνοντας στην ταινία προσβασιμότητα στον θεατή και μια εμπορική διάθεση παρά το Υπερβατικό και φιλοσοφικό της θέμα. Η ΡΟΔΑ, ενώ ασχολείται με τη μελέτη του Γκουρτζίεφ, δεν έχει δημιουργήσει κάποια θεατρική παραγωγή που να κάνει άμεση αναφορά στον ίδιο τον Γκουρτζίεφ. Η αναζήτηση στη ΡΟΔΑ ως προς τις θεατρικές παραγωγές, όπως και ο Peter Brook από το Mahabharata, βρίσκει σαν όχημα το μύθο. Με όση αντικειμενικότητα διαθέτω, αφού με έναν τρόπο μεγάλωσα μέσα στη ΡΟΔΑ, με το ντοκιμαντέρ μου “Στο Κέντρο του Κύκλου” παρακολούθησα την ομάδα και αναζήτησα και εγώ τρόπο να βρω μια Υπερβατικότητα που θα μπορούσε να έχει φόρμα ταινίας, Video Art ή Ταινία Δοκίμιο. Το “Kέντρο του Κύκλου” είναι η έναρξη μιας ταυτότητας που είναι Work In Progress και είναι στο DNA μου σαν δημιουργός και εκτείνεται και στον κινηματογράφο, κυρίως στην μυθοπλασία. Θα ήθελα να μπορώ να λέω ότι κάνω ταινίες, μεταφυσικές ή ότι έχουν έντονο Υπερβατικό στοιχείο αλλά νομίζω είναι παγίδα να στρέφεται κάποιος συνειδητά σε αυτήν την κατεύθυνση. Ίσως είναι καλύτερα απλά να μπορέσω να πω μια ιστορία. Να μη βαρεθεί ο θεατής απλά να στραφώ στην ίδια την καθημερινότητα και τα παράλογά της. Στο Κέντρο του Κύκλου (2017) του Oρφέα Περετζή
0 Comments
Leave a Reply. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος