Ένας πανηγυρισμός και μια κελεμπία

γράφει ο Χρήστος Σούτος

Το Μουντιάλ στο Κατάρ τελείωσε και επίσημα με την στέψη της Εθνικής Αργεντινής στον μεγάλο τελικό κόντρα στην Γαλλία. Αγωνιστικά ήταν ένας από τους καλύτερους τελικούς που είδαμε στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Η ειρωνεία είναι πως το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, που τόσα ακούστηκαν και συνεχίζονται να ακούγονται γι' αυτό, γύρω από την τύχη των εργατών που δούλεψαν στα έργα του, τον αριθμό των θυμάτων από ατυχήματα στα εργοτάξια του, τις διαδρομές του χρήματος για την υποστήριξη του, τελείωσε στις 18 Δεκεμβρίου, την ημέρα που τα Ηνωμένα έθνη έχουν θεσπίσει ως Παγκόσμια Ημέρα του μετανάστη. Τελείωσε με τον μεγάλο πρωταγωνιστή του να φοράει πάνω από το εθνόσημο της χώρας του μια κελεμπία. 

​Πολλοί θα πούνε και τι έγινε. Ο Μέσι απλά φόρεσε την παραδοσιακή φορεσιά του τόπου που στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή αυτή του η κίνηση δίνει άλλοθι στα μάτια όλου του κόσμου για τα πεπραγμένα των Καταριάνων όλα αυτά τα χρόνια και αποτελεί σαφή απόδειξη ότι όλα αγοράζονται, όλα θυσιαζονται στο βωμό του χρήματος.

Μήπως μπορούσε να κάνει κάτι άλλο ο σούπερσταρ του αθλήματος και δεν το έκανε ή εν τέλει δεν είχε άλλη επιλογή; Στα μεγέθη αυτά, όπως του Λιονέλ Μέσι όλα εξαρτώνται από τη δική τους θέληση, από τη δική τους βούληση. Εκτός και αν υπάρχει γραπτή δέσμευση των Ομοσπονδιών που έλαβαν μέρος ότι σε περίπτωση κατάκτησης του τροπαίου θα στηνόταν αυτό το σκηνικό. Σε αυτή την περίπτωση αλλάζει το θέμα και η ευθύνη πηγαίνει στους επικεφαλής των Ομοσποδιών.

Είναι απορίας άξιο πάντως πως ο Μέσι την κορυφαία στιγμή της καριέρας του κατάφερε να την αμαυρώσει. Ο τεράστιος αυτός παίκτης στη στιγμή που περίμενε, με βάση και δική του δήλωση από μικρό παιδάκι, αποφάσισε να ντυθεί "Κώστας Βουτσάς" παραλαμβάνοντας ως άλλος "Ξυπόλυτος Πρίγκηψ" την φορεσιά του ρόλου από τον....Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Οι πληροφορίες ότι ψάχνουν οι διοργανωτές την βαπορού και την σινεμασί χανούμ για να ολοκληρωθεί το καστ κρίνονται ως αναλήθεις. Να είσαι ο σύγχρονος Μίδας του αθλήματος και να μην έχεις την προσωπικότητα να την βγάλεις πριν σηκώσεις στον ουρανό το μοναδικό τρόπαιο που έλειπε από τη συλλογή σου και του οποίου η κατάκτηση σε βάζει δίπλα στον μεγαλύτερο όλων, τον Ντιέγκο. Κατάντια απλά. 

Φθάνουμε και στο προκείμενο. Η νέα γενιά φιλάθλων, δημοσιογράφων και "ειδικών" του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ και πάει λέγοντας, μετρούν τις καριέρες και το αποτύπωμα των αθλητών με βάση την στατιστική τους, τα τρόπαια τους και γενικά βάζοντας κάτω μόνο τα στοιχεία που καταλαβαίνουν οι ηλεκτρονικοί εγκέφαλοι. Δεν λέω ότι δεν είναι απαραίτητα και αυτά, ούτε ότι δεν πρέπει να μπαίνουν στην συζήτηση, αλλά η λέξη κορυφαίος, μοναδικός είναι και πολλά ακόμα. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτούς ο Γιόχαν Κρόιφ δεν μπαίνει στη συζήτηση, γιατί δεν πήρε τίποτα για παράδειγμα με την Εθνική του. Ποιος ο Κρόιφ που άλλαξε το ποδόσφαιρο ως παίκτης και ως προπονητής. Στο μπάσκετ ας πούμε ο Νίκος Γκάλης, που δεν πήρε Euroleague, είναι εκτός αναφοράς.

Κατά την γνώμη μου τα κριτήρια είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Το μόνο σίγουρο, όταν η κουβέντα έρχεται εκεί, είναι πως όλοι αυτοί θα ήταν στο κορυφαίο επίπεδο οπότε και αν "ζούσαν " αθλητικά. Ο Πελέ θα ήταν πάντα ο Πελέ, ο Ντιέγκο το ίδιο, ο Κρόιφ επίσης. Το ίδιο ισχύει και για τους τωρινούς Μέσι και Ρονάλντο. Η τεράστια διαφορά είναι πως ο Ντιεγκίτο δεν θα έκανε τον Βουτσά, ούτε θα φορούσε την σημαία της Αμερικής την ώρα που θα σήκωνε η χώρα του το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτά και όποιος κατάλαβε κατάλαβε...